Με τη διαφαινόμενη πώληση του Καρέλη, το θέμα στον Παναθηναϊκό δεν είναι τόσο η (σημαντική) απώλειά του, αλλά -κυρίως- το αν όσοι αποκτηθούν θα μπορούν να σηκώσουν τη φανέλα. Του Νικόλα Ακτύπη.
Κάποτε, κάποιος παράγοντας κλήθηκε να σχολιάσει μεταγραφικά
σενάρια που ήθελαν ποδοσφαιριστή της ομάδας του να «βολιδοσκοπείται» από
άλλο σύλλογο και η απάντησή του «εμείς δεν πουλάμε, μόνο αγοράζουμε»
δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο σε οποιαδήποτε αμφιβολία.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Από εκείνην την εποχή, αυτό το ποδόσφαιρο και τέτοιου τύπου παράγοντες απέχουμε πλέον πάρα πολύ και ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί από τη λογική του «όλοι πουλιούνται, όλοι αγοράζονται» που αποτελεί χαρακτηριστικό των σύγχρονων κανόνων με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι.
Δεν υπάρχει αμφισβήτηση πως κανένας οπαδός δεν θέλει να βλέπει τους καλούς παίκτες να αποχωρούν από την ομάδα του. Οι φίλοι του «τριφυλλιού» δεν αποτελούν εξαίρεση. Ειδικά ο Καρέλης έχει κάνει γκελ για πολλούς λόγους. Παρά τα δεδομένα και μέχρι ενός βαθμού χτυπητά αγωνιστικά κουσούρια του, διαθέτει αρετές που δύσκολα δεν παρατηρεί κανείς. Όταν τα πράγματα ζόρισαν την τελευταία διετία, κατόρθωσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, περνώντας με καλό βαθμό τις «εξετάσεις» τόσο των προπονητών του, όσο και της κερκίδας. Παράλληλα, έδειξε ποιότητα χαρακτήρα τόσο και όταν βρέθηκε στα «ντουζένια» του, όσο και την περίοδο που σχεδόν όλοι σχολίαζαν αρνητικά τη δυστοκία του. Ούτε καβάλησε το «καλάμι», ούτε τον πήρε η κάτω βόλτα.
Αν τα πράγματα δεν είχαν πάει στραβά το περασμένο καλοκαίρι, η διοίκηση θα ήταν σε θέση να συνεχίσει να αντιστέκεται, όπως έκανε και παλιότερα, στους «μνηστήρες» και δεν θα μιλάγαμε τώρα για την εκποίησή του. Τουλάχιστον όχι αυτήν την περίοδο και όχι με τους συγκεκριμένους όρους. Η απουσία του Παναθηναϊκού από την Ευρώπη έφερε τα πράγματα εδώ καθώς δημιούργησε οικονομική «αιμορραγία» που πρέπει να καλυφθεί και ταυτόχρονα έβαλε και «ταβάνι» στην τιμή πώλησης του Καρέλη.
Ωστόσο, στο προηγούμενο καλοκαίρι -αλλά για άλλους λόγους- έχουν τις ρίζες τους και οι όποιοι ενδοιασμοί για την αποχώρησή του από την ομάδα. Σε γενικές γραμμές και κυρίως εξαιτίας της περίπτωσης Εσιέν, η αίσθηση της κοινής γνώμης είναι πως οι «πράσινοι» ή τέλος πάντων εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι με το αντίστοιχο κομμάτι, δεν τα πήγαν τόσο καλά όσο θα έπρεπε στο μεταγραφικό παζάρι.
Κανένας δεν διαφωνεί πως το έργο τους είναι δύσκολο καθώς δεν έχουν στη διάθεσή τους λεφτά με τη σέσουλα, όμως σε αυτό το επίπεδο θα περίμενε κανείς περισσότερα και σε συντομότερο χρονικό διάστημα από όσους αποκτήθηκαν στη βάση των αναφορών του τμήματος σκάουτινγκ.
Ο Καρέλης, λοιπόν, πιθανότατα θα αποτελέσει παρελθόν. Αυτό μοιάζει και μάλλον είναι το λογικό σενάριο. Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι αγοράζεις με έναν Καρέλη; Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από τους αρμόδιους, που έχουν τη δυνατότητα με τις κινήσεις τους να διορθώσουν λάθη ή παραλείψεις του παρελθόντος και να προσθέσουν στο ρόστερ τα στοιχεία που ζητάει ο Στραματσόνι. Κάθε προσθήκη ή απώλεια ποδοσφαιριστή εμπεριέχει για την ομάδα κι ένα σημαντικό στοιχείο ρίσκου, η ελαχιστοποίηση του οποίου (στα όρια του δυνατού με βάση τις συνθήκες) αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο στην περίπτωση των «πρασίνων».
Απλά, όπως συνήθως συμβαίνει σε ό,τι αφορά θυσίες από την εποχή της Ιφιγένειας και μετά, υπάρχει κι εδώ η απαίτηση να μην πάει χαμένη και να βρεθούν… πνευμόνια ικανά να φουσκώσουν τα πανιά του «τριφυλλιού» με λίγο άνεμο αισιοδοξίας και βελτίωσης.
*Πηγή: sport-fm.gr*
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Από εκείνην την εποχή, αυτό το ποδόσφαιρο και τέτοιου τύπου παράγοντες απέχουμε πλέον πάρα πολύ και ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί από τη λογική του «όλοι πουλιούνται, όλοι αγοράζονται» που αποτελεί χαρακτηριστικό των σύγχρονων κανόνων με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι.
Δεν υπάρχει αμφισβήτηση πως κανένας οπαδός δεν θέλει να βλέπει τους καλούς παίκτες να αποχωρούν από την ομάδα του. Οι φίλοι του «τριφυλλιού» δεν αποτελούν εξαίρεση. Ειδικά ο Καρέλης έχει κάνει γκελ για πολλούς λόγους. Παρά τα δεδομένα και μέχρι ενός βαθμού χτυπητά αγωνιστικά κουσούρια του, διαθέτει αρετές που δύσκολα δεν παρατηρεί κανείς. Όταν τα πράγματα ζόρισαν την τελευταία διετία, κατόρθωσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, περνώντας με καλό βαθμό τις «εξετάσεις» τόσο των προπονητών του, όσο και της κερκίδας. Παράλληλα, έδειξε ποιότητα χαρακτήρα τόσο και όταν βρέθηκε στα «ντουζένια» του, όσο και την περίοδο που σχεδόν όλοι σχολίαζαν αρνητικά τη δυστοκία του. Ούτε καβάλησε το «καλάμι», ούτε τον πήρε η κάτω βόλτα.
Αν τα πράγματα δεν είχαν πάει στραβά το περασμένο καλοκαίρι, η διοίκηση θα ήταν σε θέση να συνεχίσει να αντιστέκεται, όπως έκανε και παλιότερα, στους «μνηστήρες» και δεν θα μιλάγαμε τώρα για την εκποίησή του. Τουλάχιστον όχι αυτήν την περίοδο και όχι με τους συγκεκριμένους όρους. Η απουσία του Παναθηναϊκού από την Ευρώπη έφερε τα πράγματα εδώ καθώς δημιούργησε οικονομική «αιμορραγία» που πρέπει να καλυφθεί και ταυτόχρονα έβαλε και «ταβάνι» στην τιμή πώλησης του Καρέλη.
Ωστόσο, στο προηγούμενο καλοκαίρι -αλλά για άλλους λόγους- έχουν τις ρίζες τους και οι όποιοι ενδοιασμοί για την αποχώρησή του από την ομάδα. Σε γενικές γραμμές και κυρίως εξαιτίας της περίπτωσης Εσιέν, η αίσθηση της κοινής γνώμης είναι πως οι «πράσινοι» ή τέλος πάντων εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι με το αντίστοιχο κομμάτι, δεν τα πήγαν τόσο καλά όσο θα έπρεπε στο μεταγραφικό παζάρι.
Κανένας δεν διαφωνεί πως το έργο τους είναι δύσκολο καθώς δεν έχουν στη διάθεσή τους λεφτά με τη σέσουλα, όμως σε αυτό το επίπεδο θα περίμενε κανείς περισσότερα και σε συντομότερο χρονικό διάστημα από όσους αποκτήθηκαν στη βάση των αναφορών του τμήματος σκάουτινγκ.
Ο Καρέλης, λοιπόν, πιθανότατα θα αποτελέσει παρελθόν. Αυτό μοιάζει και μάλλον είναι το λογικό σενάριο. Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι αγοράζεις με έναν Καρέλη; Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από τους αρμόδιους, που έχουν τη δυνατότητα με τις κινήσεις τους να διορθώσουν λάθη ή παραλείψεις του παρελθόντος και να προσθέσουν στο ρόστερ τα στοιχεία που ζητάει ο Στραματσόνι. Κάθε προσθήκη ή απώλεια ποδοσφαιριστή εμπεριέχει για την ομάδα κι ένα σημαντικό στοιχείο ρίσκου, η ελαχιστοποίηση του οποίου (στα όρια του δυνατού με βάση τις συνθήκες) αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο στην περίπτωση των «πρασίνων».
Απλά, όπως συνήθως συμβαίνει σε ό,τι αφορά θυσίες από την εποχή της Ιφιγένειας και μετά, υπάρχει κι εδώ η απαίτηση να μην πάει χαμένη και να βρεθούν… πνευμόνια ικανά να φουσκώσουν τα πανιά του «τριφυλλιού» με λίγο άνεμο αισιοδοξίας και βελτίωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου