Ο Γιάννης Τσαούσης γράφει για την είσοδο του Σιλβέστερ Σταλόνε στο Hall of Fame της πυγμαχίας και εξηγεί πως κατάφερε μέσα από τον χαρακτήρα του Ρόκι, να προσεγγίσει και να ζεστάνει τις καρδιές του κόσμου.
Κανονικά, με το που βγήκε το «Rocky» το 1976 ο Σιλβέστερ Σταλόνε όφειλε να τιμηθεί αυτομάτως από την παγκόσμια πυγμαχική κοινότητα με την είσοδό του στο σχετικό «Hall of fame». Αυτό έγινε τελικά με καθυστέρηση 35 ετών, και αφού τον είχαν αναγκάσει να κάνει 5 συνέχειες της ταινίας για να τους πείσει. Δεν πειράζει, οι σπουδαίες αξίες της ζωής -άλλωστε- δεν χρειάζονται τίτλους, απονομές και χαϊλίκια για να επιβεβαιώσουν την παγκόσμια επίδρασή τους. Ξέρουν εξαρχής ότι το σπάνιο μέταλλο από το οποίο είναι φτιαγμένες τις κάνει να φωλιάζουν απευθείας στην καρδιά μας.
Ο «Ρόκι» το έχει καταφέρει αυτό από την πρώτη στιγμή για μια σειρά από λόγους. Που φυσικά δεν έχουν να κάνουν με αυτή καθεαυτή την απεικόνιση της πυγμαχίας μέσα από τη συγκεκριμένη σειρά ταινιών, αλλά με την βαθιά ανθρώπινη ηθογραφία που ο ίδιος ο «Σλάι» έχτισε πετραδάκι-πετραδάκι μέσα από τον ρόλο του. Γιατί ο ταπεινός μποξέρ από το Κένσινγκτον της Φιλαδέλφια γνώριζε ότι για να απευθυνθεί και να «αγγίξει» τις πλατιές μάζες έπρεπε πρώτα απ’ όλα να παραμείνει ο ίδιος χαμηλών τόνων, προσηλωμένος στο όνειρό του. Ένα όνειρο που έχτισε βήμα-βήμα με τη σκληρή προπόνηση, το ανελέητο τζόκινγκ πριν χαράξει ο ήλιος (που κατέληγε με τον ίδιο νικητή και δοξασμένο στην κορυφή της σκάλας του Philadelphia Museum of Art), τα αμέτρητα κροσέ, ντιρέκτ και άπερκατ σε σάκους και τους τόνους ιδρώτα που έσταξαν από το μέτωπό του και πότισαν όλη την πόλη, όλα τα ρινγκ, τον κόσμο ολόκληρο.
Αυτό το «βήμα-βήμα» του Ρόκι έκανε όλη τη διαφορά, μια πορεία στην οποία συμπάσχαμε ως θεατές. Ναι, τα κρεμασμένα κρέατα στα τσιγκέλια του ψυγείου του χασάπη δεν είναι όμορφο θέαμα. Όμως ο «Italian stallion» ξέρει ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσει, ότι αυτό είναι το κατάλληλο μέρος για να σκληραγωγηθεί, για να είναι ικανός να σταθεί απέναντι στον Απόλο Κριντ. Και παρότι προετοιμάζεται όπως πρέπει, παρότι έχει πίστη στις δυνάμεις του, δεν γίνεται ούτε για μια στιγμή αλαζόνας. Το βράδυ πριν τον αγώνα λέει στην Αντριάν ότι «το μόνο που θέλω είναι να αντέξω 15 γύρους... για να δείξω ότι δεν είμαι απλά “άλλος ένας αλήτης από τη γειτονιά”». Αυτό είναι το πνεύμα, αυτός είναι ο χαρακτήρας του Ρόκι.
Η ιστορία στα επόμενα «Ρόκι» συνεχίζεται το ίδιο συγκλονιστική. Οι αντίπαλοι αλλάζουν, ο Απόλο πεθαίνει, έρχεται ο Mr.T, νάτος κι ο Ιβάν Ντράγκο -σε μια πυγμαχική αναβίωση της εποχής του «Ψυχού Πολέμου», η απόσυρση, το «comeback» του θρύλου. Ο Ρόκι είναι εκεί, ίδιος κι απαράλλαχτος, μην έχοντας ξεφύγει ούτε χιλιοστό από τις αξίες που πρέσβευε όταν ακόμα ήταν «πουθενάς». Γιατί τελικά αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι ότι στην πορεία του χρόνου ο «Ρόκι» ανάμιξε τόσο εύστοχα το συμβολισμό με την πραγματικότητα, μέχρι που αυτά έγιναν ένα σώμα, μια ψυχή. Κι έτσι έγινε «δικός μας», με τον μοναδικό τρόπο που μόνο οι πείσμονες και επίμονοι αγωνιστές ξέρουν: Ότι κάθε μέρα ξημερώνει μια νέα μάχη. Και άρα κάθε μέρα είναι μια υπέροχη ευκαιρία για μια νέα, άλλοτε μικρή άλλοτε μεγάλη, πολύτιμη νίκη ζωής.
Πηγή: sport-fm.gr
Ο «Ρόκι» το έχει καταφέρει αυτό από την πρώτη στιγμή για μια σειρά από λόγους. Που φυσικά δεν έχουν να κάνουν με αυτή καθεαυτή την απεικόνιση της πυγμαχίας μέσα από τη συγκεκριμένη σειρά ταινιών, αλλά με την βαθιά ανθρώπινη ηθογραφία που ο ίδιος ο «Σλάι» έχτισε πετραδάκι-πετραδάκι μέσα από τον ρόλο του. Γιατί ο ταπεινός μποξέρ από το Κένσινγκτον της Φιλαδέλφια γνώριζε ότι για να απευθυνθεί και να «αγγίξει» τις πλατιές μάζες έπρεπε πρώτα απ’ όλα να παραμείνει ο ίδιος χαμηλών τόνων, προσηλωμένος στο όνειρό του. Ένα όνειρο που έχτισε βήμα-βήμα με τη σκληρή προπόνηση, το ανελέητο τζόκινγκ πριν χαράξει ο ήλιος (που κατέληγε με τον ίδιο νικητή και δοξασμένο στην κορυφή της σκάλας του Philadelphia Museum of Art), τα αμέτρητα κροσέ, ντιρέκτ και άπερκατ σε σάκους και τους τόνους ιδρώτα που έσταξαν από το μέτωπό του και πότισαν όλη την πόλη, όλα τα ρινγκ, τον κόσμο ολόκληρο.
Αυτό το «βήμα-βήμα» του Ρόκι έκανε όλη τη διαφορά, μια πορεία στην οποία συμπάσχαμε ως θεατές. Ναι, τα κρεμασμένα κρέατα στα τσιγκέλια του ψυγείου του χασάπη δεν είναι όμορφο θέαμα. Όμως ο «Italian stallion» ξέρει ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσει, ότι αυτό είναι το κατάλληλο μέρος για να σκληραγωγηθεί, για να είναι ικανός να σταθεί απέναντι στον Απόλο Κριντ. Και παρότι προετοιμάζεται όπως πρέπει, παρότι έχει πίστη στις δυνάμεις του, δεν γίνεται ούτε για μια στιγμή αλαζόνας. Το βράδυ πριν τον αγώνα λέει στην Αντριάν ότι «το μόνο που θέλω είναι να αντέξω 15 γύρους... για να δείξω ότι δεν είμαι απλά “άλλος ένας αλήτης από τη γειτονιά”». Αυτό είναι το πνεύμα, αυτός είναι ο χαρακτήρας του Ρόκι.
Η ιστορία στα επόμενα «Ρόκι» συνεχίζεται το ίδιο συγκλονιστική. Οι αντίπαλοι αλλάζουν, ο Απόλο πεθαίνει, έρχεται ο Mr.T, νάτος κι ο Ιβάν Ντράγκο -σε μια πυγμαχική αναβίωση της εποχής του «Ψυχού Πολέμου», η απόσυρση, το «comeback» του θρύλου. Ο Ρόκι είναι εκεί, ίδιος κι απαράλλαχτος, μην έχοντας ξεφύγει ούτε χιλιοστό από τις αξίες που πρέσβευε όταν ακόμα ήταν «πουθενάς». Γιατί τελικά αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι ότι στην πορεία του χρόνου ο «Ρόκι» ανάμιξε τόσο εύστοχα το συμβολισμό με την πραγματικότητα, μέχρι που αυτά έγιναν ένα σώμα, μια ψυχή. Κι έτσι έγινε «δικός μας», με τον μοναδικό τρόπο που μόνο οι πείσμονες και επίμονοι αγωνιστές ξέρουν: Ότι κάθε μέρα ξημερώνει μια νέα μάχη. Και άρα κάθε μέρα είναι μια υπέροχη ευκαιρία για μια νέα, άλλοτε μικρή άλλοτε μεγάλη, πολύτιμη νίκη ζωής.
Πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου