Άλλη μία χρονιά, το παιγνίδι του Ολυμπιακού μοιάζει πως θα 'ναι "θέμα χρόνου". Μια καλοβαλμένη ομάδα, που είναι πιθανό ότι διαθέτει την επάρκεια για να βγει πάλι πρώτη στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά δεν "ψήνει" κιόλας ...περαιτέρω. Γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος.Αν ο αντίπαλος του Ολυμπιακού καταφέρει να φυλαχτεί απ’ τον Φουστέρ και τον Μιραλάς, τι άλλο έχει να φοβάται; Τον Τζεμπούρ. Ναι, αλλά πού ‘ν’ τος; Τον Ιμπαγάσα. Ναι, αλλά πού ‘ν’ τος; Τον Τοροσίδη. Ναι, αλλά πού ‘ν’ τος; Σύμφωνοι, συνέπεσε αυτές τις μέρες να είναι τραυματίες. Αλλ’ οι τραυματισμοί, να, είναι μέρος του προγράμματος. Αυτοί, δε, δεν είναι τραυματίες-μόνον. Είναι ενόψει της σεζόν, για διαφορετικούς λόγους έκαστος, ερωτηματικά.
Θέλουν να πωλήσουν τον Τζεμπούρ; Ο Ιμπαγάσα, για τον οποίον δεν τίθεται τέτοιο θέμα, πόσες συμμετοχές έχει στα πόδια (πράγμα που φαίνεται να ισχύει και για τον Μέλμπεργκ) να γράψει εφέτος; Ο Τοροσίδης, τι νιώθει; Ότι είναι ώρα, τώρα ή ποτέ, να φύγει; Και τι νιώθει ο Ολυμπιακός γι’ αυτό; Τέτοιας ποιότητας και δυνατότητας παίκτες, δεν αντέχει ο Ολυμπιακός την πολυτέλεια να τους απασχολεί με ερωτηματικό. Τα ερωτηματικά, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη ν’ αρθούν. Αυτοί οι παίκτες χρειάζεται να ‘ναι οι «απαντήσεις». Οι λύσεις, σε προβλήματα. Όχι... τα προβλήματα.
Ο Φουστέρ δείχνει ξεκάθαρα πως το πάει για να είναι ακόμη πολυτιμότερος απ’ την περσινή πρώτη χρονιά του εδώ. Πλέον, έχει (και παίζει με) την πλήρη συναίσθηση της πολυτιμότητάς του. Δίπλα στην αντίληψη του χώρου και της στιγμής, επιπλέον βγάζει στο γήπεδο την υψηλή αυτοπεποίθησή του. Εξυπηρετεί τον ρόλο, αυτόν τον λίγο-εννιαμισάρι-λίγο-ψευτοδεκάρι ρόλο του 4-4-1-1 στον οποίον διαπρέπει π.χ. στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Ρούνι, με ουσία και στιλ.
Ο Μιραλάς πάλι, όπου και να τον βάλει ο Βαλβέρδε "επί χάρτου", δεξιά ή στην αιχμή, είναι δυσεύρετο όπλο. Με την κίνησή του, τις τρύπες θα τις βρει. Κι είναι αυτή η κίνηση που βοηθά και τους συμπαίκτες του να τον βρίσκουν, το έχουν μάθει πια να τον αποζητούν και να τον σημαδεύουν, στις τρύπες. Παίρνοντας τη μπάλα, μετά μιλάει ο συνδυασμός ταχύτητας/τεχνικής. Αλλ’ ο Βέλγος έχει βάλει στο παιγνίδι του και στοιχεία δυναμισμού, στοιχεία πιο εμφανούς συμμετοχής στο ομαδικό πρέσινγκ. Μόνο που, αν επιτρέπεται μια παρατήρηση, δεν τον αποθεώνουμε "κι από πάνω" όταν χτυπάει αντίπαλο...
Φουστέρ, Μιραλάς, τέλος. Ο Πάντελιτς δεν πάει παραπέρα, απ’ το να είναι ο ανακατωσούρας των 16 μέτρων. Κι ο Ριέρα κάνει ό,τι χρειάζεται για να μασκαρεύει την αδυναμία του στην "παρατεταμένη ταχύτητα". Όταν η φάση δεν του αφήνει το περιθώριο να κρύψει την αδυναμία ετούτη, όταν η μπάλα τον υποχρεώνει να την κυνηγήσει "με τα χίλια", θα τραυματιστεί!
Με τη Γαλατάσαραϊ, τα παπούτσια του Ιμπαγάσα δόθηκαν στον Φέισα. Αδύνατον. Να είσαι ο βηματοδότης, ο τικ-τακ χτύπος στην κόκκινη καρδιά, παραείναι δύσκολη υπόθεση. Ο Φέισα χτυπιόταν, χτυπούσε, όταν δυναμώσει και πάρει τον ρυθμό των αγώνων θα το κάνει αυτό ακόμη καλύτερα ενδεχομένως, αλλά θα κάνει αυτό. Ο Φέισα τελειώνει, εκεί που αρχίζει ο Ιμπαγάσα. Ο μόνος πραγματικός αντιΙμπαγάσα είναι ο Γέστε. Προς το παρόν, στη θεωρία.
Πίσω, ο πολυσυζητημένος Κοστάνσο έχει την ανησυχία του ανθρώπου που βουτάει πρώτη φορά σε άγνωστη θάλασσα. Για να ηρεμήσει, ο μόνος τρόπος είναι να μάθει τα νερά. Ο Μανιάτης δεν είναι Τοροσίδης, αλλ’ είναι πολύ καλύτερος απ’ το να μη υπάρχει κανείς πίσω απ’ τον Τοροσίδη. Ο Χολέβας (τι γελοίο να λέμε, εμείς οι Ελληνες, τον γιο ενός Χολέβα απ’ την Καλαμπάκα...
Χολέμπας, άκλιτο Χολέμπας μάλιστα, ο Χολέμπας, του Χολέμπας, τον Χολέμπας, μόνο και μόνο επειδή έτσι τον έγραψε κάποτε ένας Γερμανός ληξίαρχος, ο Χολέβας λοιπόν) "παίζει και μαθαίνει". Ο Μοντεστό έχει τους γνωστούς "περιορισμούς" που τους υπερκαλύπτει με την ενέργειά του και με τον έξοχο επαγγελματισμό του. Ζεις μ’ αυτά. Ο Μαρκάνο έχει δύο καλά. Ένα, ότι βγάζει τη μπάλα απ’ την άμυνα προς τη μεσαία γραμμή σωστά. Δύο, βοηθά τον Αβραάμ να παίζει στο καλό πόδι του. Δεξιός στόπερ, αντί (όπως γίνεται όταν είναι ο Μέλμπεργκ μέσα) αριστερός στόπερ με δεξί πόδι. Ο Μαρκάνο, όμως, δεν έχει την "κακία" του αμυντικού. Παραείναι ευγενής, για αμυντικός. Ευάλωτος, στα ένας-εναντίον-ενός. Καλεί τον επιθετικό, να παίξει εναντίον του. Ο Μέλμπεργκ, τις φορές που θα τον κρατάνε τα καταπονημένα κότσια του, θα ‘ναι αυτόματη επιλογή. Και μη δούμε να εξελίσσεται σε επιλογή πρώτου αναπληρωματικού, μπροστά απ’ τον Μαρκάνο, ο Παπάζογλου...
Άλλη μία χρονιά, το παιγνίδι του Ολυμπιακού μοιάζει πως θα ‘ναι "θέμα χρόνου". Πόσο θα διαρκεί, όπως και πέρυσι, η συγχρονισμένη πίεση ψηλά. Πόσες ευκαιρίες θα προκαλέσουν, να κλέψουν μπάλες και να χτυπήσουν. Θα ‘ναι τα συνήθη εικοσάλεπτα; Τα ημίωρα; Ημίχρονα; Κάτι καλύτερο, επαυξημένο και βελτιωμένο; Αυτό, πάντως. Μια καλοβαλμένη ομάδα, που έχει εμπεδώσει και αφομοιώσει τι παίζει, που είναι πιθανό ότι διαθέτει την επάρκεια για να βγει πάλι πρώτη στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά δεν "ψήνει" κιόλας... περαιτέρω. Να ονειρεύεσαι μαζί της.
Και αυτό δεν είναι έμμεσο προγνωστικό για το Τσάμπιονς Λιγκ. Γιατί εκεί "ποτέ δεν ξέρεις". Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι και λίγο, ή πολύ, λαχείο. Με τη σκυταλοδρομία Κετσμπάια-Ζίκο-Μπάντοβιτς, ο Ολυμπιακός πέρασε στους "16". Ένα χρόνο πριν, με τον Βαλβέρδε, δεν πέρασε ούτε στους "32".
Πηγή: contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου