Ο συναγερμός έληξε, το μεγάλο ντέρμπι πέρασε... ειρηνικά και ο πρωτοπόρος Ολυμπιακός επιστρέφει στο Λεκανοπέδιο, με ένα τρίβαθμο που δε χρειάστηκε αυτή τη φορά ούτε κόπο αλλά ούτε την καθιερωμένη βοήθεια της διαιτησίας.
Σε αυτό βοήθησε σίγουρα περισσότερο ο αγχωμένος, νευρικός και κακός ΠΑΟΚ του πρώτου 45λεπτου και λιγότερο η δημιουργία ευκαιριών και υψηλής απόδοσης από πλευράς των νικητών. Οι τελευταίοι έχοντας το αβαντάζ των δύο εύκολων γκολ που πέτυχαν, απέκτησαν ιδανική ψυχολογία για ένα τέτοιο παιχνίδι, μέσα σε μία έδρα – «φωτιά» για πολλά χρόνια για την ομάδα τους. Πάτησαν γερά στα πόδια τους και θέλησαν να αποδείξουν ότι αυτοί θα ήταν και το «αφεντικό» του αγώνα. Οι γηπεδούχοι έδειχναν σαστισμένοι, ιδιαίτερα στο διάστημα της επιτυχίας των δύο τερμάτων που δέχτηκαν μέσα σε ένα 8λεπτο και χωρίς «ενδείξεις» ότι μπορούσαν να αλλάξουν τη ροή αλλά και τη μοίρα του αγώνα.
Το «σκάρτο» πρώτο ημίχρονο με τις δύο «μαχαιριές» άνοιξε μεγάλη πληγή προκαλώντας νέο προβληματισμό για τις συνεχιζόμενες παιδαριώδεις και αυτοκτονικές αμυντικές ανεπάρκειες και αρρυθμίες. Γκολ από στημένη φάση (για πολλοστή φορά), στο δεύτερο και αντίδραση για γέλια ή για κλάματα στο πρώτο. Η επανάληψη ήρθε απλά για να επιβεβαιώσει δύο πράγματα: Το πρώτο και το βασικότερο ότι μια ομάδα όταν έχει καλό τερματοφύλακα τότε μόνο μπορεί να ελπίζει για πολλά και να βλέπει ψηλά. Ο Ρομπέρτο είναι η μεγάλη απόδειξη. Ο ΠΑΟΚ του β’ ημιχρόνου έπαιξε σχεδόν μονότερμα τον Ολυμπιακό, δημιούργησε και έχασε πολλές κλασικές ευκαιρίες, ανάμεσά τους όμως κορυφαίες ήταν οι εκπληκτικές αποκρούσεις του Ισπανού γκολκίπερ και δευτερευόντως κάποιες σωτήριες παρεμβάσεις αποσόβησης του τέρματος πάνω στη γραμμή (περίπτωση Κασάμι).
Το δεύτερο αφορά την ανωριμότητα του νέου ΠΑΟΚ, προφανώς και κάποια λάθη του πάγκου στη διαχείριση του παιχνιδιού και στη συγκρότηση του αρχικού σχήματος. Η σαρωτική κατοχή του β’ ημιχρόνου με κορυφαία απόδειξη την τεράστια διαφορά στα κόρνερ (11-1) που πέρασαν και τα δύο ανεκμετάλλευτα κάτι «λέει» σε όσους βλέπουν, από μια άλλη και πιο καθαρή ποδοσφαιρική οπτική το παιχνίδι. Το θέμα της ανωριμότητας του ΠΑΟΚ μπορεί να ενοχλεί, αλλά δεν στεναχωρεί. Η ομάδα σίγουρα θα δέσει, αποκτώντας εμπειρίες σιγά-σιγά και με την ενίσχυσή της στις μεταγραφές του Ιανουαρίου. Η διαχείριση του παιχνιδιού και ο καταρτισμός της βασικής ενδεκάδας πρέπει να γίνονται με πολλή περίσκεψη και με την ανάλογη σοβαρότητα. Θα πρέπει να αποφεύγονται επιμονές με τη χρησιμοποίηση παικτών που έχουν αποδείξει ότι αποτελούν και τα αδύνατα σημεία της ομάδας.
Το θυμοσοφικό «τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα», θα πρέπει να ληφθεί υπόψη. Αιτιάσεις και ενστάσεις ως προς τον τρόπο που κοουτσάρισε ο Ιγκόρ Τούντορ το χθεσινό παιχνίδι δεν υπάρχουν. Προσωπική μου άποψη και την καταθέτω είναι ότι σε τέτοια παιχνίδια στα οποία οι προσωπικότητες παίζουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο… οι «πιτσιρικάδες» μένουν στην άκρη και παραχωρούν τη θέση τους στους γεννημένους ηγέτες (περίπτωση Μπερμπάτοφ). Τι είχαμε λοιπόν στο χθεσινό παιχνίδι;
Ένα Ολυμπιακό να εκμεταλλεύεται άριστα και στο έπακρο τις γνωστές παθογένειες-αμυντικές αδυναμίες των γηπεδούχων, να πετυχαίνει δύο πανεύκολα γκολ, να κερδίζει ψυχολογία στο παιχνίδι και να δείχνει ότι έχει τη διάθεση να αποδείξει ότι είναι σε τελική ανάλυση το αφεντικό. Κάτι που όμως ανατράπηκε θεαματικά στο β’ ημίχρονο, όταν ο Ρομπέρτο ήρθε να στείλει το μήνυμα του προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι δηλαδή αν δεν έχεις τερματοφύλακα, είσαι καταδικασμένος να μην προχωρήσεις σε σπουδαία πράγματα. Με βάση την απόδοση της επανάληψης, τις χαμένες ευκαιρίες και την εκπληκτική απόδοση του αντίπαλου τερματοφύλακα, ο ΠΑΟΚ όχι απλά θα έπρεπε να ισοφαρίσει αλλά και θα μπορούσε να κερδίσει.
Αναφερόμαστε φυσικά αποκλειστικά σε αυτό που είδαμε. Το ότι ο Ολυμπιακός έχει καλύτερο ρόστερ, πολύ πιο καλούς παίκτες και ως εκ τούτου είναι καλύτερη ομάδα, είναι λογικό και το αποδεχόμαστε. Από εκεί και πέρα όμως αυτό θα πρέπει να το αποδεικνύει κάθε φορά μέσα στο γήπεδο. Και χθες το απέδειξε κατά το «ήμισυ» (μόνο στο α’ ημίχρονο) και με τη βοήθεια της απαράδεκτης για αυτό το διάστημα απόδοσης των γηπεδούχων. Στην επανάληψη δεν είδαμε αυτή την εικόνα, ούτε την ανωτερότητα των ερυθρολεύκων, η νίκη των οποίων ασφαλώς δεν αμφισβητείται και ήταν καθαρή. Στην ατομική απόδοση των παικτών του Δικέφαλου, σίγουρα θα υπάρχουν διχογνωμίες. Ταύτιση απόψεων θα υπάρχει για το σύνολο της άμυνας. Οι συχνοί τραυματισμοί του νεαρού Κωνσταντινίδη ομολογουμένως είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Όσο για τους υπόλοιπους; Ο Ροντρίγκες και ο Μπερμπάτοφ ήταν οι μόνοι που ξεχώρισαν. Οι μεταγραφές του Ιανουαρίου πλησιάζουν. Αρνεσεν και Τούντορ ας αρχίσουν να ψάχνονται.
ΥΓ.: Φίλος ΠΑΟΚτσής μου τηλεφώνησε το βράδυ και με ρώτησε: Αλήθεια, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν εμείς είχαμε τον Ρομπέρτο τερματοφύλακα και αυτοί είχαν τον Όλσεν;
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου