O Θοδωρής Τσούτσος γράφει στο sport-fm.gr για την συζήτηση που έχει ανοίξει για τη βία στο Ελληνικό ποδόσφαιρο.
Από την πρώτη στιγμή η κουβέντα για το ντέρμπι είναι λάθος.
Δικαιολογημένα λάθος, αλλά λάθος. Και όταν όλη η συζήτηση για ένα τόσο
σοβαρό ζήτημα ξεκινάει από λάθος βάση, δεν υπάρχει περίπτωση να έχει
σωστή κατάληξη. Πολύ περισσότερο, δεν υπάρχει περίπτωση να έχει σωστή
λύση!
Το κεντρικό θέμα συζήτησης ακόμη και τώρα είναι αν έπρεπε να γίνει το παιχνίδι. Κανονικά, για μια χώρα που θέλει πραγματικά να λύσει το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα, δεν θα έπρεπε να γίνεται καν λόγος για κάτι τέτοιο. Δεν θα έπρεπε να έχει καν σημασία, μετά τα όσα έγιναν στη Λεωφόρο. Υπάρχει λόγος που συμβαίνει αυτό. Μας έρχεται από το παρελθόν, πρόσφατο και μη, από παρόμοιες ή και χειρότερες καταστάσεις που δεν τιμωρήθηκαν, δεν ερευνήθηκαν, δεν αξιολογήθηκαν. Μας έρχεται, αν θέλετε, ακόμη και από την - θεωρητικά - πιο "αυστηρή" UEFA, που δεν διέκοψε οριστικά τον αγώνα Αστέρας - ΑΠΟΕΛ, αν και στον αγωνιστικό χώρο έπεσαν αμέτρητες φωτοβολίδες...
Αυτή είναι η πραγματικότητα, είναι άδικη για πολλές ομάδες, είναι δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αλλά για μια χώρα που θέλει στα αλήθεια να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα, είναι μάλλον ανούσιο να μένουμε μόνο σε αυτό. Οταν ασχολείσαι μόνο με το παρελθόν και τι συνέβη τότε, σημαίνει ότι μάλλον δεν έχεις παρόν, πιθανότατα δεν έχεις και μέλλον. Αν αυτό θέλουμε για το ποδόσφαιρό μας, τότε ας το συναποφασίσουμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα και ας κάτσουμε να "απολαύσουμε" τα επόμενα επεισόδια. Αυτή η κουβέντα, λοιπόν, για το... ποιος την έχει μακρύτερη, πρέπει να πάψει.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχει. Και ακριβώς επειδή πάσχει τόσο βαθιά, πρέπει να "σκάψεις" πάρα πολύ για να βρεις υγιή στοιχεία. Και πάσχει με τέτοιο τρόπο, που πλέον έχει διώξει από κοντά του σχεδόν όλους τους κανονικούς ανθρώπους. Με οποιονδήποτε τρόπο, από οποιαδήποτε πλευρά και αν ασχολούνται με αυτό.
Ακόμη και αν το παιχνίδι γινόταν, ακόμη και αν δεν συνέβαινε το παραμικρό, τίποτα δεν θα είχε αλλάξει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ακόμη και μια βαριά τιμωρία του Παναθηναϊκού, δεν θα αλλάξει κάτι, δεν άλλαξε ούτε με εκείνη της ΑΕΚ, ούτε με εκείνη του ΠΑΟΚ. Δεν θα αλλάξει ούτε με κάποια του Ολυμπιακού (αν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο...). Αυτό για όσους - υπουργούς - τρέφουν ψευδαισθήσεις, κάνοντας τους αυστηρούς. Απλώς θα περιμένουμε την επόμενη φορά. Για να ξαναπούμε τα ίδια, άντε και εκτός από το ΑΜΚΑ να ζητήσουμε και το ΑΦΜ. Λύση θα έχουμε; Οχι.
Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της βίας στα ελληνικά γήπεδα και των όσων αυτό το συνοδεύουν από τις συνολικές παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου σε όλα τα επίπεδα, χρειάζεται να γίνουν πολύ πιο σοβαρές κουβέντες από εκείνη που αφορά στη διεξαγωγή ή όχι ενός μόνο αγώνα. Ή από τον εύκολο παραλληλισμό, που όμως είναι ανούσιος, με τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό στο ντέρμπι της Ισπανίας. Πώς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα, ποια η σχέση σε επίπεδο νοοτροπίας, τιμωριών, παραγόντων, διαιτητών, Ομοσπονδιών, συνολικής λειτουργίας ανάμεσα στα δύο ποδόσφαιρα; Καμία!
Αραγε, θέλει κανένας να κάνει αυτές τις σοβαρές κουβέντες στην Ελλάδα; Ρητορικό το ερώτημα...
*Πηγή: sport-fm.gr*
Το κεντρικό θέμα συζήτησης ακόμη και τώρα είναι αν έπρεπε να γίνει το παιχνίδι. Κανονικά, για μια χώρα που θέλει πραγματικά να λύσει το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα, δεν θα έπρεπε να γίνεται καν λόγος για κάτι τέτοιο. Δεν θα έπρεπε να έχει καν σημασία, μετά τα όσα έγιναν στη Λεωφόρο. Υπάρχει λόγος που συμβαίνει αυτό. Μας έρχεται από το παρελθόν, πρόσφατο και μη, από παρόμοιες ή και χειρότερες καταστάσεις που δεν τιμωρήθηκαν, δεν ερευνήθηκαν, δεν αξιολογήθηκαν. Μας έρχεται, αν θέλετε, ακόμη και από την - θεωρητικά - πιο "αυστηρή" UEFA, που δεν διέκοψε οριστικά τον αγώνα Αστέρας - ΑΠΟΕΛ, αν και στον αγωνιστικό χώρο έπεσαν αμέτρητες φωτοβολίδες...
Αυτή είναι η πραγματικότητα, είναι άδικη για πολλές ομάδες, είναι δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αλλά για μια χώρα που θέλει στα αλήθεια να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα, είναι μάλλον ανούσιο να μένουμε μόνο σε αυτό. Οταν ασχολείσαι μόνο με το παρελθόν και τι συνέβη τότε, σημαίνει ότι μάλλον δεν έχεις παρόν, πιθανότατα δεν έχεις και μέλλον. Αν αυτό θέλουμε για το ποδόσφαιρό μας, τότε ας το συναποφασίσουμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα και ας κάτσουμε να "απολαύσουμε" τα επόμενα επεισόδια. Αυτή η κουβέντα, λοιπόν, για το... ποιος την έχει μακρύτερη, πρέπει να πάψει.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχει. Και ακριβώς επειδή πάσχει τόσο βαθιά, πρέπει να "σκάψεις" πάρα πολύ για να βρεις υγιή στοιχεία. Και πάσχει με τέτοιο τρόπο, που πλέον έχει διώξει από κοντά του σχεδόν όλους τους κανονικούς ανθρώπους. Με οποιονδήποτε τρόπο, από οποιαδήποτε πλευρά και αν ασχολούνται με αυτό.
Ακόμη και αν το παιχνίδι γινόταν, ακόμη και αν δεν συνέβαινε το παραμικρό, τίποτα δεν θα είχε αλλάξει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ακόμη και μια βαριά τιμωρία του Παναθηναϊκού, δεν θα αλλάξει κάτι, δεν άλλαξε ούτε με εκείνη της ΑΕΚ, ούτε με εκείνη του ΠΑΟΚ. Δεν θα αλλάξει ούτε με κάποια του Ολυμπιακού (αν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο...). Αυτό για όσους - υπουργούς - τρέφουν ψευδαισθήσεις, κάνοντας τους αυστηρούς. Απλώς θα περιμένουμε την επόμενη φορά. Για να ξαναπούμε τα ίδια, άντε και εκτός από το ΑΜΚΑ να ζητήσουμε και το ΑΦΜ. Λύση θα έχουμε; Οχι.
Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της βίας στα ελληνικά γήπεδα και των όσων αυτό το συνοδεύουν από τις συνολικές παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου σε όλα τα επίπεδα, χρειάζεται να γίνουν πολύ πιο σοβαρές κουβέντες από εκείνη που αφορά στη διεξαγωγή ή όχι ενός μόνο αγώνα. Ή από τον εύκολο παραλληλισμό, που όμως είναι ανούσιος, με τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό στο ντέρμπι της Ισπανίας. Πώς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα, ποια η σχέση σε επίπεδο νοοτροπίας, τιμωριών, παραγόντων, διαιτητών, Ομοσπονδιών, συνολικής λειτουργίας ανάμεσα στα δύο ποδόσφαιρα; Καμία!
Αραγε, θέλει κανένας να κάνει αυτές τις σοβαρές κουβέντες στην Ελλάδα; Ρητορικό το ερώτημα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου