Ο Κάρλος Ρουίς Γκουτιέρες δήλωσε ότι η ατμόσφαιρα στο «Βικελίδης» είναι καλύτερη και από τη Λατινική Αμερική. Τι είπε για την Γουατεμάλα, τον κόσμο του Άρη αλλά και τον ίδιο.
Ο άσος από τη Γουατεμάλα μίλησε στην εφημερίδα «SUPER ARIS».
Αναλυτικά:
- Με όσα ελάχιστα πρόλαβες να δεις ως τώρα, πιστεύεις ότι ταιριάζει ο ψυχισμός ενός ανθρώπου από τη Γουατεμάλα με αυτόν του ΑΡΗ;
«Νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα. Αν και πρόλαβα να αγωνιστώ λίγες φορές ως τώρα, έζησα απίστευτες καταστάσεις. Να σας πω την αλήθεια, μου προκάλεσαν πολύ μεγάλη έκπληξη, γιατί ειλικρινά δεν φανταζόμουν να βρω στην Ευρώπη, ατμόσφαιρα ανάλογη με αυτή της Λατινικής Αμερικής».
- Να ξέρεις ότι φέτος θα αγωνίζεσαι στο πιο «λάτιν» γήπεδο της Ευρώπης.
«Προσωπικά, θεωρώ το Κλεάνθης Βικελίδης ακόμα πιο “καυτό”, γιατί συνδυάζει το πάθος, την ένταση και την ατμόσφαιρα της Λατινικής Αμερικής, με την αμεσότητα που υπάρχει στα αγγλικά γήπεδα ανάμεσα στον παίκτη και στον οπαδό, ό,τι πιο υπέροχο, που λόγω των συρματοπλεγμάτων, χάνεται στη Λατινική Αμερική».
- Πώς κύλησε το διάστημα κατά το οποίο περίμενες με ανυπομονησία την έκδοση της μπλε κάρτας σου;
«Εκείνες τις μέρες κυριολεκτικά τις βίωσα με απόγνωση, αφού η πίεση που μου δημιουργήθηκε, ήταν τεράστια. Ήταν κάτι που ούτε από εμένα εξαρτιόταν, ούτε από τον ΑΡΗ. Ήταν καθαρά κάτι που προέκυψε από τους ανθρώπους της προηγούμενης ομάδας μου και την έλλειψη έστω και της παραμικρής διάθεσης συνεργασίας.
Ευτυχώς όμως, έστω και αργά, δόθηκε η λύση και έτσι μπορώ και εγώ να αισθάνομαι πολύ πιο ήρεμος τώρα».
- Με το γκολ που πέτυχες στο πρώτο ματς με την Αούστρια, αισθάνθηκες να «ξεμπουκώνεις»;
«Ακριβώς. Εκείνη την ώρα ένοιωθα ότι πετούσα πάνω από τις πλάτες μου ένα βάρος… 100 κιλών, πετυχαίνοντας ένα τέρμα που πραγματικά με έκανε ευτυχισμένο. Ήταν όντως ένα ξέσπασμα για μένα, όχι μόνο για όλη αυτή την ιστορία με την μπλε κάρτα, άλλα και σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης σε όσους ανθρώπους εδώ και τόσα χρόνια μ’ αγαπούν και με στηρίζουν.
Αναφέρομαι στην οικογένειά μου και φυσικά σε όλους τους συμπατριώτες μου, για τους οποίους νοιώθω ότι έχω πολύ μεγάλη ευθύνη».
- Αμέσως μετά από το γκολ, έτρεξες αμέσως στη Θύρα 3…
«Ήταν κάτι τελείως αυθόρμητο, ακριβώς έτσι όπως το αισθάνθηκα εκείνη την ώρα. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω, ανταποδίδοντας τη στήριξη που μας παρείχατε καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Ευχή μου είναι να συνεχίσω να σκοράρω και να πανηγυρίζω κάθε γκολ μπροστά σας…».
- Πάντως, καλύτερο ξεκίνημα για έναν επιθετικό από το να σκοράρει στις καθυστερήσεις του πρώτου του παιχνιδιού με τη φανέλα της νέας του ομάδας, δεν υπάρχει.
«Αυτό νομίζω είναι ένα νόμισμα που έχει δυο όψεις. Όντως, είναι ιδανικό να ξεκινάς μια νέα καριέρα σκοράροντας σ’ ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι. Σε γεμίζει, όμως, παράλληλα με πολύ περισσότερες ευθύνες. Ο κόσμος πλέον έχει απαιτήσεις από το πρόσωπό σου και αυτό σε κάνει να πρέπει να συνεχίσεις την προσπάθεια με ακόμη μεγαλύτερη θέληση και υπευθυνότητα».
- Γνωρίζεις τον προκάτοχό σου, Χαβιέ Κάμπορα; Έκανες κάποιους να τον ξεχάσουν πολύ γρήγορα…
«Λίγα πράγματα ξέρω γι’ αυτόν, μόνο σαν όνομα. Από την πλευρά μου, ελπίζω η προσφορά μου να είναι μεγάλη, ώστε φεύγοντας κάποια στιγμή από την ομάδα, να έχω γράψει τη δική μου ιστορία στον Σύλλογο».
- Χώρα της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής δίχως “El Classico”, δεν νοείται να υπάρχει. Ποιο είναι αυτό στη Γουατεμάλα;
«Είναι της πρωτεύουσας, Γουατεμάλα Σίτι, ανάμεσα στη πρώην ομάδα μου, τη Μουνισιπάλ, που έχει και τα περισσότερα Πρωταθλήματα στη χώρα, και την Κομουνικαθιόνες. Στους “κόκκινους” και τους “άσπρους”, δηλαδή, αντίστοιχα».
- Ένταση υπάρχει στις μεταξύ τους αναμετρήσεις;
«Τεράστια. Στη χώρα μου, ο κόσμος ζει το ποδόσφαιρο με φοβερό πάθος, ανάλογο με αυτό των Βραζιλιάνων και των Αργεντινών. Δυστυχώς δεν ήταν και λίγες οι φορές που τους “μιμηθήκαμε”, θρηνώντας ακόμα και νεκρούς. Η πραγματική τραγωδία, όμως, σ’ όλη αυτή την κατάντια, ξέρετε ποια είναι; Ότι γίνονται επεισόδια με τέτοια συχνότητα και έκταση, που φθάσαμε σε σημείο να θεωρούμε τέτοια γεγονότα ως φυσιολογικά».
- H μαφία έχει εισχωρήσει και στο ποδόσφαιρο;
«Δεν μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα για κάτι που δεν γνωρίζω, αφού απ’ τη Γουατεμάλα έφυγα στα 19 μου χρόνια, περίπου εδώ και μια δεκαετία, δηλαδή».
- Είναι αλήθεια ότι σε διεθνές επίπεδο η Εθνική σας ομάδα δεν έχει να επιδείξει σημαντικές διακρίσεις μέχρι τώρα. Ποιος ο λόγος γι’ αυτό;
«Είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο, αφού απ’ την CONCACAF προκρίνονται απευθείας μόνο τρεις ομάδες και η τέταρτη παίζει μπαράζ με κάποιο μεγαθήριο συνήθως της Λατινικής Αμερικής. Τα δύο εισιτήρια, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, είναι καπαρωμένα σχεδόν πάντα από ΗΠΑ και Μεξικό, ενώ για το τρίτο ερίζουν αρκετές ομάδες, όπως η Τζαμάικα, η Κόστα Ρίκα, οι Ονδούρες, το Τρίνινταντ & Τομπάγκο και εμείς».
«Πρεσβευτής» της Γουατεμάλας…
- Τόσο σε προηγούμενες συνεντεύξεις που παραχώρησες, όσο και σε αυτήν, είναι συχνές οι αναφορές που κάνεις στην πατρίδα και τους συμπατριώτες σου. Αισθάνεσαι κατά κάποιον τρόπο «πρεσβευτής» της Γουατεμάλας;
«Είναι ένας τίτλος που όσο κι αν θέλω να αποποιηθώ, δεν γίνεται. Είμαι ο πρώτος ποδοσφαιριστής της Γουατεμάλας που αγωνίζεται σε ευρωπαϊκή διοργάνωση και βέβαια, που έχει σκοράρει σε αυτήν. Όσο κι αν δεν το θέλω, θα το “κουβαλάω” πάντα.
Νοιώθω να έχω τεράστια ευθύνη προς όλους τους συμπατριώτες μου και ιδιαίτερα προς όλους τους συναδέλφους μου, καθώς μέσω εμού, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανοίξουν για αυτούς τα σύνορα, γνωρίζοντας ο κόσμος για την υπευθυνότητα και τον επαγγελματισμό τους.
Και να σας πω και κάτι ακόμα που πρέπει να ξέρετε. Γνωρίζω καλά ότι ο κόσμος του ΑΡΗ είναι τεράστιος, αλλά τώρα μέσα σε εσάς να… υπολογίζετε από φέτος και 12 εκατομμύρια Γουτεμαλτέκους, που θέλουν σαν τρελοί ο ΑΡΗΣ να πάει μπροστά…».
- Φανταζόμαστε ότι παρακολούθησαν οι συμπατριώτες σου τα ματς με την Αούστρια.
«Φυσικά, αφού υπήρξαν κάποιες ιστοσελίδες που αγόρασαν τα δικαιώματα αυτών των παιχνιδιών. Οι εικόνες που μου περιέγραφαν οι δικοί μου άνθρωποι, ήταν συγκλονιστικές. Όλη η χώρα ένοιωσε πολύ μεγάλη υπερηφάνεια για μένα.
Στη γενέτειρά μου, μάλιστα, στήθηκε γιορτή, ενώ όπως μου μετέφεραν, στα κρατικά ΜΜΕ της χώρας μου, το κυριότερο αθλητικό θέμα συζήτησης εκείνων των ημερών ήταν ο ΑΡΗΣ της Θεσσαλονίκης, ο ΑΡΗΣ της Μακεδονίας, ο ΑΡΗΣ της Ελλάδας… Και φυσικά, τα δυο πρώτα γκολ Γουατεμαλτέκου στην Ευρώπη».
- Δυστυχώς, αυτά που γνωρίζουμε για τη χώρα σου, είναι ελάχιστα. Σαν καλός «πρεσβευτής» που είσαι, θα ήθελες να μας πεις κάποια πράγματα για αυτήν;
«Αυτό που πιστεύω, είναι ότι η Γουατεμάλα είναι μια μικρή χώρα, γεμάτη όμως από υπέροχους ανθρώπους, με καλοσύνη και ζεστή καρδιά. Πραγματικά χαίρομαι που διαπίστωσα, ερχόμενος εδώ, ότι μοιάζουμε σε πολλά. Ο κόσμος είναι το ίδιο ζεστός και με το ίδιο ταμπεραμέντο, κάτι που με κάνει να νοιώθω σαν να βρίσκομαι στο σπίτι μου».
- Υπάρχει, πάντως, μια αίσθηση επικινδυνότητας για κάποιον που θέλει να ταξιδέψει στη χώρα σου. Πού οφείλεται αυτό;
«Το μεγάλο πρόβλημα, όχι μονάχα της Γουατεμάλας, αλλά και ολόκληρης της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής, είναι το εμπόριο ναρκωτικών. Η χώρα μου τυγχάνει να είναι το τελευταίο “σύνορο” ανάμεσα στο Μεξικό και τις υπόλοιπες χώρες της Κεντρικής Αμερικής, οπότε είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τη γεωστρατηγική της σημασία για τα καρτέλ και τις συμμορίες που ελέγχουν τη διακίνησή τους.
Ο πόλεμος που γίνεται μεταξύ των συμμοριών, ιδιαίτερα για τον έλεγχο των αεροδρομίων, είναι τρομακτικός και χωρίς όρια…».
- Αν αισθάνεσαι για οποιονδήποτε λόγο άσχημα και θέλεις να διακόψουμε αυτή την κουβέντα, θα θέλαμε να μας το πεις…
«Όχι, συνεχίστε…».
- Η “Mara Salvatrucha” έχει απλώσει και στη Γουατεμάλα τα πλοκάμια της;
«Η συγκεκριμένη συμμορία δημιουργήθηκε στην Καλιφόρνια από μετανάστες από το Ελ Σαλβαδόρ, που αργότερα απελάθηκαν στη χώρα τους. Εκεί βρήκαν το καταφύγιο και την ευκαιρία σιγά-σιγά να επεκταθούν, αρχικά σε όλες τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής και κατόπιν, σε όλες σχεδόν τις πολιτείες των ΗΠΑ.
Μαζί με την “18th Street”, αποτελούν σήμερα δύο από τις πιο βίαιες, οργανωμένες και επικίνδυνες συμμορίες σε ολόκληρο τον κόσμο».
- Πώς αισθάνεται ο απλός λαός για όλα αυτά που βλέπει να συμβαίνουν γύρω του;
«Έχει μάθει να ζει καθημερινά με τον τρόμο. Τόσο το εμπόριο ναρκωτικών, όσο και οι απαγωγές παιδίων και γυναικών, είναι φαινόμενα που κυριολεκτικά αποτελούν μάστιγα για ολόκληρη την Κεντρική Αμερική.
Δυστυχώς, όσο κι αν με στενοχωρεί αυτή η κατάσταση, αποτελεί μια πραγματικότητα, που μαζί με τα συσσωρεμένα προβλήματα της φτώχειας και της ανεργίας, είναι οι αιτίες που ωθούν πολύ κόσμο, ακόμα και με παράνομο τρόπο, να προσπαθεί να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ».
- Ολοκληρώνοντας κάποια στιγμή την ποδοσφαιρική σου καριέρα, τι σκέφτεσαι να κάνεις; Θα επιστρέψεις για να ζήσεις μόνιμα στη χώρα σου ή θα προτιμήσεις τη «σιγουριά» των ΗΠΑ;
«Την τελευταία δεκαετία μένω μόνιμα στο Ντάλας, έχοντας συνηθίσει πλέον τον τρόπο ζωής εκεί. Η σύζυγός μου είναι Αμερικανίδα, ενώ με την καριέρα που έκανα εκεί, κατάφερα να μεταφέρω σχεδόν όλη μου την οικογένεια στις ΗΠΑ, οπότε όπως είναι κατανοητό, βλέπω το μέλλον μου στη συγκεκριμένη χώρα».
- Είναι ρατσιστές οι Αμερικάνοι απέναντι στους Λατινοαμερικάνους;
«Μιλώντας για τη δική μου περίπτωση, θα έλεγα ότι δεν το αισθάνθηκα ποτέ αυτό κι από κανέναν. Σε κάποιες πολιτείες, όμως, είναι αλήθεια ότι τελευταία παρατηρείται έξαρση κάποιων τέτοιων γεγονότων, αλλά σε καμία περίπτωση κάτι το γενικευμένο. Άλλωστε, σε μια αχανή χώρα με τόσα εκατομμύρια ανθρώπους, είναι και λογικό να υπάρχουν ορισμένοι με τέτοιες ιδέες…».
«Ο πιο καλόψυχος και ταπεινός συμπαίκτης…»
- Για έναν χρόνο αποτελούσες συμπαίκτη του Ντέιβιντ Μπέκαμ στους Λος Άντζελες Γκάλαξι. «Ευχή ή κατάρα»;
«Ξέρετε, η εικόνα που έχει σχηματίσει ο κόσμος για αυτόν, είναι τελείως αντίθετη με την πραγματική του. Όσα χρόνια παίζω ποδόσφαιρο, δεν έχω ξανασυναντήσει τόσο καλόψυχο και ταπεινό συμπαίκτη. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που κυριολεκτικά έχει κερδίσει τα πάντα στη ζωή του. Έναν άνθρωπο ο οποίος είναι μέσα στους δέκα πιο αναγνωρίσιμους στον κόσμο».
- Υπάρχει κάποιο περιστατικό μεταξύ σας που θα ήθελες να μας διηγηθείς;
«Κάτι συγκεκριμένο δεν θα ήθελα να πω, αφού οι στιγμές που μοιραστήκαμε όλοι μαζί στην ομάδα, ήταν πάρα πολλές, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας που κάναμε στη Χαβάη. Αυτό που μπορώ να σας διαβεβαιώσω, όμως, είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ καλοαναθρεμμένο παιδί, με μια εξαιρετική σύζυγο και οικογένεια, του οποίου η μεγάλη ποδοσφαιρική αξία ούτε στο ελάχιστο μπορεί να συγκριθεί με την αξία του σαν άνθρωπος».
- Όλη αυτή η υπέρμετρη δημοσιότητα, ήταν κάτι που επεδίωκε;
«Δεν θα το έλεγα, αφού ήταν σε τέτοια έκταση, που του έκανε τη ζωή αφόρητα δύσκολη. Βρισκόταν στην Αμερική και όπως καταλαβαίνετε, οι πάντες γύρω του ήθελαν ένα “κομμάτι” απ’ αυτόν.
Όπου κι αν πηγαίναμε σαν ομάδα, τα μέτρα ασφαλείας ήταν δρακόντεια. Πριν επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο, γινόταν έλεγχος στο εσωτερικό του, ενώ στην αίθουσα αναμονής δεν καθόμασταν ποτέ με τους υπόλοιπους επιβάτες, για να μην έρθουν σε οποιαδήποτε είδους επαφή μαζί του.
Υπήρξαν, μάλιστα, ακόμα και περιπτώσεις που ταξίδευε ξεχωριστά από την υπόλοιπη αποστολή. Ακόμα και στα ξενοδοχεία, δεν έμενε με κάποιον συμπαίκτη στο δωμάτιο, αλλά με πέντε άτομα της προσωπικής του ασφάλειας. Όλη αυτή η κατάσταση τον είχε κουράσει, αλλά όσο κι αν ήθελε, δεν μπορούσε να την αποφύγει…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου