-«Τα παιδιά τότε αναζητούσαν μια πολύ μεγάλη διάκριση, για την οποία έβαλαν στην άκρη πολλά πράγματα και κατάφεραν να την πετύχουν. Μεγάλο ρόλο βέβαια έπαιξε και ο κόσμος, που μας βοήθησε πάρα πολύ σε πολλά παιχνίδια, δίνοντας μας το έναυσμα για μεγάλες ανατροπές. Τότε μπαίναμε μέσα στο γήπεδο και νομίζαμε ότι είμαστε οι θεοί. Η επιτυχία εκείνη ήταν συνδυασμός ψυχολογίας, τεχνικών αρετών και αρκετών άλλων πραγμάτων. Άλλωστε κερδίσαμε πραγματικά τεράστιες δυνάμεις του παγκόσμιου μπάσκετ κι αυτό έκανε τεράστια αίσθηση σε όλο τον κόσμο».
-«Ο Νίκος Γκάλης ήταν μια απίστευτα τεράστια προσωπικότητα και πραγματική ευτυχία για το ελληνικό μπάσκετ. Σε ότι αφορά το Ευρωμπάσκετ, δεν ήταν φυσικά μόνο ο πρώτος σκόρερ, ήταν απίστευτα χαρισματικός. Ήταν ο παίκτης που ήθελες να πάρει τη μπάλα και να τη βάλει στο καλάθι στο πιο κρίσιμο σημείο. Προσέφερε πραγματικά μεγάλες στιγμές σε όλους μας».
-«Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν ένας παίκτης που έβαζε τον εγωισμό του κάτω από την ομάδα. Άλλωστε όταν ήταν στον Ιωνικό έβαζε 60+ πόντους. Όμως για το καλό της ομάδας μας σταμάτησε να είναι μόνο παραγωγικός κι έγινε και οργανωτικός. Είχα την ευχέρεια να χρησιμοποιώ Γκάλη-Γιαννάκη όπως ήθελα για να μπερδεύω την αντίπαλη άμυνα, πράγμα που συνιστά απίστευτη ευτυχία για έναν προπονητή».
-«Ο Παναγιώτης Φασούλας ήρθε λίγες μέρες πριν την προετοιμασία στην Ελλάδα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αν θυμάμαι καλά. Όμως αν και δεν ήταν ο καλύτερος αθλητής και δεν είχε καμία σχέση με τους υπόλοιπους σε φυσική κατάσταση, έτρεξε, πάλεψε, προσπάθησε και παρουσιάστηκε εξαιρετικός στο Ευρωμπάσκετ. Ήταν άλλωστε ο μοναδικός ψηλός που είχαμε στη διάθεση μας και βοήθησε πάρα πολύ. Ο Χριστοδούλου τότε ήταν από τους λίγους που μπορούσαν να πάνε στο ΝΒΑ και να παίξουν, ένας πραγματικά χαρισματικός παίκτης, αλλά αδίκησε τον εαυτό του».
-«Στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα όλοι είχαμε απίστευτη αγωνία. Ειδικά όταν πήγε ο Αργύρης (σ.σ. Καμπούρης) στη γραμμή των βολών, όντας μάλιστα από τους λιγότερο εύστοχους παίκτες μας. Όμως εκείνη τη στιγμή είχε εξαιρετική ψυχολογία, δεν λύγισε από την ευθύνη που είχε στα χέρια του, εκείνη τη στιγμή δεν καταλάβαινε τίποτα. Ας μην ξεχνάμε και τις προηγούμενες βολές του Ανδρίτσου, που ήταν εξίσου σημαντικές».
-«Η μεγαλύτερη τιμή για μένα είναι να βλέπω ακόμη τον κόσμο στο δρόμο και να θέλει να μου σφίξει το χέρι, είναι τεράστια ικανοποίηση για έναν άνθρωπο. Αυτό που κατάλαβα τις αλησμόνητες ημέρες του Ευρωμπάσκετ είναι πως με ενωμένες τις δυνάμεις, οι Έλληνες μπορούν να καταφέρουν τα πάντα, ακόμη κι αν ο αντίπαλος υπερτερεί σε δυνατότητες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου