Θυμάται κανείς τι έλεγε ο Κόκκαλης κάθε φορά που γινόταν κλήρωση και ξεκινούσε το καινούργιο πρωτάθλημα; Γράφει ο Βασίλης Παπανικολάου.
«Πρώτος στόχος το πρωτάθλημα», έλεγε ο Σωκράτης και δεν ξεκόλλαγε χιλιοστό από αυτήν τη θέση, όσο και αν τον πίεζαν οι κατά καιρούς συνομιλητές του να πει κάτι και για Ευρώπη.
Μόνο όταν δεν τους άντεχε άλλο, έριχνε γελώντας και μια ατάκα στον επίλογο «και βεβαίως, μια καλή πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ».
Για να τους ξεφορτωθεί το έλεγε και όχι επειδή πίστευε στα αλήθεια ότι η ομάδα θα μπορούσε να κάνει κάτι πραγματικά αξιόλογο στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Αν το πετύχαινε, είχε καλώς. Αν όχι, δεν θα έχανε και τον ύπνο του. Αυτός ήταν ο «προσανατολισμός Κόκκαλη» και πάνω σε αυτόν βάδιζε χωρίς να έχει τον παραμικρό ενδοιασμό.
Από όσο αντιλαμβάνομαι, είναι η πρώτη χρονιά που τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν. Διακρίνω μια βουβή, αλλά συγχρόνως πολύ πιεστική απαίτηση από τους οπαδούς των Ερυθρολεύκων για «το κάτι παραπάνω στην Ευρώπη», μια πίεση την οποία ο Βαγγέλης Μαρινάκης δείχνει να έχει αποδεχθεί. Μοιάζει σαν ο μεγαλομέτοχος του Ολυμπιακού να αποδέχθηκε ένα άτυπο στοίχημα, το οποίο λέει ότι «αν περάσεις στους “16” κερδίζεις, αν δεν περάσεις χάνεις».
Αυτό προκύπτει από τις τελευταίες τοποθετήσεις του, αλλά περισσότερο από την απουσία ηχηρών δηλώσεων για την κατάκτηση του επόμενου πρωταθλήματος ως πρώτο στόχο. Το δέχθηκε το «στοίχημα» ο πρόεδρος των πρωταθλητών και μετά το Ερμελο έχει δώσει εντολή να αρχίσει το κυνήγι για την απόκτηση αμυντικού χαφ. Προσωπικά, δεν θέλω να πάρω θέση αν έκανε καλά ή όχι, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει «εδώ και τώρα» να αποδείξει ότι με την πρώτη χρονιά στους ομίλους, πρέπει να πετύχει ό,τι έκανε τρεις φορές ο Κόκκαλης στα 17 χρόνια παρουσίας του στο τιμόνι του Ολυμπιακού. Εχει ακόμη χρόνια μπροστά του, έτσι δεν είναι;
Αφού όμως «έμπλεξε» σε αυτήν την ιστορία και επειδή μέχρι πρόπερσι ήταν οπαδός και όχι πρόεδρος, καλό είναι να θυμάται ότι η συνταγή της επιτυχίας στην Ευρώπη έχει πέντε βασικές προϋποθέσεις που πρέπει να τηρούνται απαρεγκλίτως.
1) Εξαιρετικό τερματοφύλακα. Χωρίς άριστο γκολκίπερ κάτω από τα δοκάρια, δεν γίνεται τίποτε. Και το ερώτημα είναι: θα αντέξει άραγε ο Κοστάνσο τη φανέλα του Νικοπολίδη ή θα έπρεπε να υπάρχει τερματοφύλακας «περισσοτέρων κυβικών»;
2) Παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα, οι οποίοι κοιτάζουν στα μάτια τους αντιπάλους και δεν τρέμουν να παίξουν στο «Καμπ Νόου». Ο Ολυμπιακός έχει τέτοιους παίκτες, αλλά θα έπρεπε να έχει ακόμη δύο μεγάλα ονόματα, μεγέθους Ντάρκο και Καρεμπέ. Γι' αυτό κάποιοι δικαίως φώναζαν «μη διώχνετε τον Ραούλ Μπράβο για χάρη του Χολέμπας». Τα ονόματα βοηθάνε στο Τσάμπιονς Λιγκ.
3) Προπονητή-αλεπού, ο οποίος ξέρει πότε πρέπει να «χτυπήσει» ένα παιχνίδι και πότε πρέπει να πάει πάσο. Ξέρει να παίζει αυτόν τον ρόλο ο Βαλβέρδε ή θα προσπαθήσει να παίζει με όλους σαν «ίσος προς ίσο»;
4) Αψογη εφαρμογή του παιχνιδιού αντεπιθέσεων, επειδή «παιχνίδι κυριαρχίας», λογικά, θα κάνει μόνο σε ένα ή δύο ματς από τα έξι που πρόκειται να παίξει. Προσωπικά, δεν έχω δει τον Ολυμπιακό να παίζει και τέτοιο στιλ επί Βαλβέρδε και τώρα είναι λίγο αργά να αρχίσει να το μαθαίνει. Πρόβλημα.
5) Τύχη στην κλήρωση. Δηλαδή, εντός έδρας με τον 4ο του γκρουπ στον πρώτο γύρο και εκτός έδρας με τον ισχυρό. Θα του «κάτσει» βολικά το πρόγραμμα ή χωρίς το «φάρδος του Αντώνη» θα έρθουν όλα ανάποδα;
Αυτά είναι μόνο μερικές από τις προϋποθέσεις για επιτυχία στην Ευρώπη. Υπάρχουν και άλλες που ο «νέος Ολυμπιακός» θα γνωρίσει στην πορεία. Το σίγουρο πάντως είναι ότι με την απόκτηση ενός καλού αμυντικού χαφ, δεν εξασφαλίζει κατ' ανάγκη και την πρόκριση στην επόμενη φάση.
Πηγή: Εξέδρα
Μόνο όταν δεν τους άντεχε άλλο, έριχνε γελώντας και μια ατάκα στον επίλογο «και βεβαίως, μια καλή πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ».
Για να τους ξεφορτωθεί το έλεγε και όχι επειδή πίστευε στα αλήθεια ότι η ομάδα θα μπορούσε να κάνει κάτι πραγματικά αξιόλογο στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Αν το πετύχαινε, είχε καλώς. Αν όχι, δεν θα έχανε και τον ύπνο του. Αυτός ήταν ο «προσανατολισμός Κόκκαλη» και πάνω σε αυτόν βάδιζε χωρίς να έχει τον παραμικρό ενδοιασμό.
Από όσο αντιλαμβάνομαι, είναι η πρώτη χρονιά που τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν. Διακρίνω μια βουβή, αλλά συγχρόνως πολύ πιεστική απαίτηση από τους οπαδούς των Ερυθρολεύκων για «το κάτι παραπάνω στην Ευρώπη», μια πίεση την οποία ο Βαγγέλης Μαρινάκης δείχνει να έχει αποδεχθεί. Μοιάζει σαν ο μεγαλομέτοχος του Ολυμπιακού να αποδέχθηκε ένα άτυπο στοίχημα, το οποίο λέει ότι «αν περάσεις στους “16” κερδίζεις, αν δεν περάσεις χάνεις».
Αυτό προκύπτει από τις τελευταίες τοποθετήσεις του, αλλά περισσότερο από την απουσία ηχηρών δηλώσεων για την κατάκτηση του επόμενου πρωταθλήματος ως πρώτο στόχο. Το δέχθηκε το «στοίχημα» ο πρόεδρος των πρωταθλητών και μετά το Ερμελο έχει δώσει εντολή να αρχίσει το κυνήγι για την απόκτηση αμυντικού χαφ. Προσωπικά, δεν θέλω να πάρω θέση αν έκανε καλά ή όχι, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει «εδώ και τώρα» να αποδείξει ότι με την πρώτη χρονιά στους ομίλους, πρέπει να πετύχει ό,τι έκανε τρεις φορές ο Κόκκαλης στα 17 χρόνια παρουσίας του στο τιμόνι του Ολυμπιακού. Εχει ακόμη χρόνια μπροστά του, έτσι δεν είναι;
Αφού όμως «έμπλεξε» σε αυτήν την ιστορία και επειδή μέχρι πρόπερσι ήταν οπαδός και όχι πρόεδρος, καλό είναι να θυμάται ότι η συνταγή της επιτυχίας στην Ευρώπη έχει πέντε βασικές προϋποθέσεις που πρέπει να τηρούνται απαρεγκλίτως.
1) Εξαιρετικό τερματοφύλακα. Χωρίς άριστο γκολκίπερ κάτω από τα δοκάρια, δεν γίνεται τίποτε. Και το ερώτημα είναι: θα αντέξει άραγε ο Κοστάνσο τη φανέλα του Νικοπολίδη ή θα έπρεπε να υπάρχει τερματοφύλακας «περισσοτέρων κυβικών»;
2) Παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα, οι οποίοι κοιτάζουν στα μάτια τους αντιπάλους και δεν τρέμουν να παίξουν στο «Καμπ Νόου». Ο Ολυμπιακός έχει τέτοιους παίκτες, αλλά θα έπρεπε να έχει ακόμη δύο μεγάλα ονόματα, μεγέθους Ντάρκο και Καρεμπέ. Γι' αυτό κάποιοι δικαίως φώναζαν «μη διώχνετε τον Ραούλ Μπράβο για χάρη του Χολέμπας». Τα ονόματα βοηθάνε στο Τσάμπιονς Λιγκ.
3) Προπονητή-αλεπού, ο οποίος ξέρει πότε πρέπει να «χτυπήσει» ένα παιχνίδι και πότε πρέπει να πάει πάσο. Ξέρει να παίζει αυτόν τον ρόλο ο Βαλβέρδε ή θα προσπαθήσει να παίζει με όλους σαν «ίσος προς ίσο»;
4) Αψογη εφαρμογή του παιχνιδιού αντεπιθέσεων, επειδή «παιχνίδι κυριαρχίας», λογικά, θα κάνει μόνο σε ένα ή δύο ματς από τα έξι που πρόκειται να παίξει. Προσωπικά, δεν έχω δει τον Ολυμπιακό να παίζει και τέτοιο στιλ επί Βαλβέρδε και τώρα είναι λίγο αργά να αρχίσει να το μαθαίνει. Πρόβλημα.
5) Τύχη στην κλήρωση. Δηλαδή, εντός έδρας με τον 4ο του γκρουπ στον πρώτο γύρο και εκτός έδρας με τον ισχυρό. Θα του «κάτσει» βολικά το πρόγραμμα ή χωρίς το «φάρδος του Αντώνη» θα έρθουν όλα ανάποδα;
Αυτά είναι μόνο μερικές από τις προϋποθέσεις για επιτυχία στην Ευρώπη. Υπάρχουν και άλλες που ο «νέος Ολυμπιακός» θα γνωρίσει στην πορεία. Το σίγουρο πάντως είναι ότι με την απόκτηση ενός καλού αμυντικού χαφ, δεν εξασφαλίζει κατ' ανάγκη και την πρόκριση στην επόμενη φάση.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου