Σαν σήμερα πριν από ακριβώς 19 χρόνια τελείωνε το πιο όμορφο όνειρο που έζησε ο μπασκετικός κόσμος, με τη Dream Team να κατακτά το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης κερδίζοντας στον τελικό με 117-85 την Κροατία.
Δέος. Πανικός. Φόβος. Τρόμος. Οποια λέξη και να χρησιμοποιήσει κάποιος για την ομάδα που κατέβασαν οι ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης θα μοιάζει μικρή μπροστά στα κατορθώματα των παικτών που την αποτελούσαν. Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς;
Από τα άλματα στον Θεό του Michael Jordan και του Clyde Drexler; Από τις πάσες του Magic Johnson; Από τα κόουστ του κόουστ των Scottie Pippen και Charles Barkley; Από τα τρίποντα του Larry Bird και του Chris Mullin; Από το πικ εν ρολ των John Stockton και Karl Malone; Από την κυριαρχία κάτω από τις δύο ρακέτες των David Robinson και Patrick Ewing; Η μήπως από την εικόνα του Christian Laettner στον πάγκο να μην έχει καταλάβει ούτε και αυτός πώς χώρεσε σε αυτή την ομάδα αντί του Shaquille O’Neal; 11 Hall Of Famers και ο Leattner αποτελούσαν την κατά πολλούς καλύτερη ομάδα που πάτησε ποτέ το παρκέ ενός γηπέδου μπάσκετ. Για να μην αδικηθεί όμως ο Leattner, εκείνη την περίοδο θεωρείτο ότι καλύτερο είχε να προσφέρει το κολεγιακό πρωτάθλημα, αφού ήταν ο ηγέτης του φημισμένου Duke.
Όλα άρχισαν το 1989, όταν η FIBA αποφάσισε να αφήσει τους επαγγελματίες του ΝΒΑ να αγωνιστούν κανονικά στους Ολυμπιακούς αγώνες. Τότε ήταν που στο ΝΒΑ αποφάσισαν να φτιάξουν την καλύτερη ομάδα που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Η αρχή έγινε με τον Magic Johnson, ο οποίος παρά το γεγονός ότι έπασχε από AIDS δήλωσε ξεκάθαρα ότι θέλει να παίξει στους αγώνες. Μόλις πήρε το τελικό «ΟΚ» από τους γιατρούς όλα πήραν τον δρόμο τους.
Το θέμα όμως ήταν να πειστεί ο Michael Jordan. Αν έλεγε αυτός το «Ναι» τότε όλα τα υπόλοιπα θα ήταν λεπτομέρειες. Ο «Αέρινος» έθεσε μόνο έναν όρο: Να μη μπει στην ομάδα ο Isiah Thomas, με τον οποίο είχε κόντρα. Φυσικά το αίτημά του έγινε δεκτό. Μόλις δέχτηκε ο Jordan την επόμενη μέρα είπε το «Ναι» και ο Larry Bird. Από εκεί και πέρα η ομάδα συμπληρώθηκε σχετικά εύκολα. Οι δύο τελευταίοι παίκτες που μπήκαν στην δωδεκάδα ήταν ο Clyde Drexler των Blazers και ο Christian Laettner του κολεγίου του Duke. Κάποιος εξάλλου έπρεπε να κουβαλάει και τις βαλίτσες και ο λευκός φόργουορντ ταίριαζε γάντι σε αυτό τον ρόλο. Προπονητής ορίστηκε ο Chuck Daly των Detroit Pistons.
Τους σταρ του ΝΒΑ ανέλαβαν να βοηθήσουν στις προπονήσεις παίκτες που έπαιζαν ακόμα στο κολέγιο. Αυτοί οι παίκτες ήταν οι εξής: Anfernee Hardaway, Grant Hill, Allan Houston, Bobby Hurley, Jamal Mashburn, Eric Montros, Rodney Rogers, Chris Webber. Aυτοί οι αμούστακοι τότε παίκτες κέρδισαν μάλιστα σε ένα φιλικό παιχνίδι που κράτησε 20 λεπτά με 62-54 τους ακριβοπληρωμένους σταρ υπό την καθοδήγηση του Daly, που ήθελε να δώσει ένα μάθημα στις βεντέτες του! Μία μέρα αργότερα έδειξαν ότι πήραν το μήνυμα, ξεκινώντας το επόμενο φιλικό παιχνίδι όντας μπροστά στο σκορ με 22-1!
Από εκεί και πέρα η πορεία έμοιαζε προδιαγεγραμμένη. Η πρώτη στάση για τον Jordan και την παρέα του έγινε στο Προολυμπιακό τουρνουά του Portland όπου και πήραν εύκολα την πρόκριση για τους Ολυμπιακού αγώνες της Βαρκελώνης νικώντας διαδοχικά στην φάση των ομίλων την Κούβα (136-57), τον Καναδά (105-61), τον Παναμά (112-52) και την Αργεντινή (128-87). Στα ημιτελικά υποκλίθηκε το Πουέρτο Ρίκο (119-81), ενώ στον τελικό ήταν η σειρά της Βενεζουέλας να γνωρίσει την συντριβή (127-80). Το πραγματικό σόου όμως θα ξεκινούσε στην Βαρκελώνη.
Παίζοντας με το πόδι στο γκάζι από το τζάμπολ της πρεμιέρας κόντρα στην Ανγκόλα, η Dream Team έδειξε από νωρίς πως δεν αστειεύεται. Στην φάση των ομίλων οι Αμερικανοί διέλυσαν με 116-48 τους Ανγκολέζους, με 103-70 τους Κροάτες (με τους Jordan και Pippen να κάνουν ρεζίλι τον Toni Kukoc), με 111-68 την Γερμανία, με 127-83 την Βραζιλία και με 122-81 την οικοδέσποινα Ισπανία! Την ίδια στιγμή όποτε τολμούσαν να βγουν από το ξενοδοχείο γινόταν πανδαιμόνιο! «Ηταν σαν να έχεις τον Ελβις (σ.σ Πρίσλεϊ) και τους Beatles μαζί» δήλωσε χαρακτηριστικά ο Daly.
Υπήρχε βέβαια και η άσχημη πλευρά όλου αυτού του πανικού. Οι παίκτες δέχονταν συνεχώς απειλές για την ζωή τους. Αυτός ήταν κατά τον Barkley και ο λόγος που η ομάδα έμενε σε ξενοδοχείο και όχι στο Ολυμπιακό χωριό: «Δεχόμασταν συνεχώς απειλές. Έπρεπε να έχουμε μαζί μας ταυτότητες με φωτογραφία μας για να μπούμε στο ξενοδοχείο που μέναμε.
Ακόμα και όταν πηγαίναμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου που είχε πισίνα είχαμε μαζί τύπους που είχαν μαζί τους όπλα τύπου Ούζι. Ηταν βέβαια λίγο αστείο επειδή το σκηνικό ήταν κάπως έτσι: Κοπέλα με μπικίνι. Αντρας με ούζι. Κοπέλα με μπικίνι. Αντρας με ούζι. Ολοι νόμιζαν ότι ήμασταν βεντέτες για αυτό δεν πήγαμε στο Ολυμπιακό χωριό. Η αλήθεια είναι όμως δεχόμασταν συνεχώς απειλές κατά της ζωής μας».
Εντός παρκέ βέβαια ο Barkley δεν είχε πρόβλημα να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, αφού ήταν ο πρώτος σκόρερ της Dream Team με 18 πόντους μέσο όρο. Βέβαια την έκανε και την… κουτσουκέλα του, όταν στην πρεμιέρα του τουρνουά έδωσε μία αγκωνιά σε έναν δύσμοιρο Ανγκολέζο.
Στην φάση των προημιτελικών επόμενο θύμα της ομάδας ήταν το Πουέρτο Ρίκο, χάνοντας με το εκκωφαντικό 115-77. Η Λιθουανία του Arvydas Sabonis στον ημιτελικό έπαθε μεγαλύτερη ζημιά: 127-76. Τα ήθελε και τα έπαθε όμως ο «Sabas», ο οποίος στους προηγούμενους Ολυμπιακούς αγώνες στην Σεούλ το 1988 είχε κάνει ρεζίλι τον Robinson στον ημιτελικό, πετώντας εκτός τελικού τους Αμερικανούς.
Στον τελικό που διεξάχθηκε στις 8 Αυγούστου 1992 αντίπαλος ήταν πάλι η Κροατία του Drazen Petrovic. Οι Κροάτες πάλεψαν το παιχνίδι περίπου για δέκα λεπτά πριν υποταχθούν στη μοίρα τους. Το τελικό σκορ ήταν 117-85 για την Dream Team, που έκλεισε το τουρνουά με συνολικό ρεκόρ 8-0 (13-0 μαζί με τις πέντε νίκες στο Προολυμπιακό τουρνουά) κερδίζοντας κάθε παιχνίδι με μέση διαφορά σχεδόν 44 πόντων! Και το ωραιότερο; Χωρίς ο Daly να καλέσει ούτε ένα τάιμ-άουτ!
Κάπου εκεί, μετά την ανάκρουση του Εθνικού ύμνου των ΗΠΑ, έπεσε η αυλαία του μπασκετικού τουρνουά των Ολυμπιακών αγώνων. Η παράσταση είχε τελειώσει. Και όσοι είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν παρακαλούσαν να πραγματοποιηθεί δεύτερη προβολή. Ευτυχώς για αυτούς υπάρχουν και τα DVD. Εκεί το ομορφότερο μπασκετικό όνειρο ζει ακόμα.
Πηγή: sport24.gr
Από τα άλματα στον Θεό του Michael Jordan και του Clyde Drexler; Από τις πάσες του Magic Johnson; Από τα κόουστ του κόουστ των Scottie Pippen και Charles Barkley; Από τα τρίποντα του Larry Bird και του Chris Mullin; Από το πικ εν ρολ των John Stockton και Karl Malone; Από την κυριαρχία κάτω από τις δύο ρακέτες των David Robinson και Patrick Ewing; Η μήπως από την εικόνα του Christian Laettner στον πάγκο να μην έχει καταλάβει ούτε και αυτός πώς χώρεσε σε αυτή την ομάδα αντί του Shaquille O’Neal; 11 Hall Of Famers και ο Leattner αποτελούσαν την κατά πολλούς καλύτερη ομάδα που πάτησε ποτέ το παρκέ ενός γηπέδου μπάσκετ. Για να μην αδικηθεί όμως ο Leattner, εκείνη την περίοδο θεωρείτο ότι καλύτερο είχε να προσφέρει το κολεγιακό πρωτάθλημα, αφού ήταν ο ηγέτης του φημισμένου Duke.
Όλα άρχισαν το 1989, όταν η FIBA αποφάσισε να αφήσει τους επαγγελματίες του ΝΒΑ να αγωνιστούν κανονικά στους Ολυμπιακούς αγώνες. Τότε ήταν που στο ΝΒΑ αποφάσισαν να φτιάξουν την καλύτερη ομάδα που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Η αρχή έγινε με τον Magic Johnson, ο οποίος παρά το γεγονός ότι έπασχε από AIDS δήλωσε ξεκάθαρα ότι θέλει να παίξει στους αγώνες. Μόλις πήρε το τελικό «ΟΚ» από τους γιατρούς όλα πήραν τον δρόμο τους.
Το θέμα όμως ήταν να πειστεί ο Michael Jordan. Αν έλεγε αυτός το «Ναι» τότε όλα τα υπόλοιπα θα ήταν λεπτομέρειες. Ο «Αέρινος» έθεσε μόνο έναν όρο: Να μη μπει στην ομάδα ο Isiah Thomas, με τον οποίο είχε κόντρα. Φυσικά το αίτημά του έγινε δεκτό. Μόλις δέχτηκε ο Jordan την επόμενη μέρα είπε το «Ναι» και ο Larry Bird. Από εκεί και πέρα η ομάδα συμπληρώθηκε σχετικά εύκολα. Οι δύο τελευταίοι παίκτες που μπήκαν στην δωδεκάδα ήταν ο Clyde Drexler των Blazers και ο Christian Laettner του κολεγίου του Duke. Κάποιος εξάλλου έπρεπε να κουβαλάει και τις βαλίτσες και ο λευκός φόργουορντ ταίριαζε γάντι σε αυτό τον ρόλο. Προπονητής ορίστηκε ο Chuck Daly των Detroit Pistons.
Τους σταρ του ΝΒΑ ανέλαβαν να βοηθήσουν στις προπονήσεις παίκτες που έπαιζαν ακόμα στο κολέγιο. Αυτοί οι παίκτες ήταν οι εξής: Anfernee Hardaway, Grant Hill, Allan Houston, Bobby Hurley, Jamal Mashburn, Eric Montros, Rodney Rogers, Chris Webber. Aυτοί οι αμούστακοι τότε παίκτες κέρδισαν μάλιστα σε ένα φιλικό παιχνίδι που κράτησε 20 λεπτά με 62-54 τους ακριβοπληρωμένους σταρ υπό την καθοδήγηση του Daly, που ήθελε να δώσει ένα μάθημα στις βεντέτες του! Μία μέρα αργότερα έδειξαν ότι πήραν το μήνυμα, ξεκινώντας το επόμενο φιλικό παιχνίδι όντας μπροστά στο σκορ με 22-1!
Από εκεί και πέρα η πορεία έμοιαζε προδιαγεγραμμένη. Η πρώτη στάση για τον Jordan και την παρέα του έγινε στο Προολυμπιακό τουρνουά του Portland όπου και πήραν εύκολα την πρόκριση για τους Ολυμπιακού αγώνες της Βαρκελώνης νικώντας διαδοχικά στην φάση των ομίλων την Κούβα (136-57), τον Καναδά (105-61), τον Παναμά (112-52) και την Αργεντινή (128-87). Στα ημιτελικά υποκλίθηκε το Πουέρτο Ρίκο (119-81), ενώ στον τελικό ήταν η σειρά της Βενεζουέλας να γνωρίσει την συντριβή (127-80). Το πραγματικό σόου όμως θα ξεκινούσε στην Βαρκελώνη.
Παίζοντας με το πόδι στο γκάζι από το τζάμπολ της πρεμιέρας κόντρα στην Ανγκόλα, η Dream Team έδειξε από νωρίς πως δεν αστειεύεται. Στην φάση των ομίλων οι Αμερικανοί διέλυσαν με 116-48 τους Ανγκολέζους, με 103-70 τους Κροάτες (με τους Jordan και Pippen να κάνουν ρεζίλι τον Toni Kukoc), με 111-68 την Γερμανία, με 127-83 την Βραζιλία και με 122-81 την οικοδέσποινα Ισπανία! Την ίδια στιγμή όποτε τολμούσαν να βγουν από το ξενοδοχείο γινόταν πανδαιμόνιο! «Ηταν σαν να έχεις τον Ελβις (σ.σ Πρίσλεϊ) και τους Beatles μαζί» δήλωσε χαρακτηριστικά ο Daly.
Υπήρχε βέβαια και η άσχημη πλευρά όλου αυτού του πανικού. Οι παίκτες δέχονταν συνεχώς απειλές για την ζωή τους. Αυτός ήταν κατά τον Barkley και ο λόγος που η ομάδα έμενε σε ξενοδοχείο και όχι στο Ολυμπιακό χωριό: «Δεχόμασταν συνεχώς απειλές. Έπρεπε να έχουμε μαζί μας ταυτότητες με φωτογραφία μας για να μπούμε στο ξενοδοχείο που μέναμε.
Ακόμα και όταν πηγαίναμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου που είχε πισίνα είχαμε μαζί τύπους που είχαν μαζί τους όπλα τύπου Ούζι. Ηταν βέβαια λίγο αστείο επειδή το σκηνικό ήταν κάπως έτσι: Κοπέλα με μπικίνι. Αντρας με ούζι. Κοπέλα με μπικίνι. Αντρας με ούζι. Ολοι νόμιζαν ότι ήμασταν βεντέτες για αυτό δεν πήγαμε στο Ολυμπιακό χωριό. Η αλήθεια είναι όμως δεχόμασταν συνεχώς απειλές κατά της ζωής μας».
Εντός παρκέ βέβαια ο Barkley δεν είχε πρόβλημα να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, αφού ήταν ο πρώτος σκόρερ της Dream Team με 18 πόντους μέσο όρο. Βέβαια την έκανε και την… κουτσουκέλα του, όταν στην πρεμιέρα του τουρνουά έδωσε μία αγκωνιά σε έναν δύσμοιρο Ανγκολέζο.
Στην φάση των προημιτελικών επόμενο θύμα της ομάδας ήταν το Πουέρτο Ρίκο, χάνοντας με το εκκωφαντικό 115-77. Η Λιθουανία του Arvydas Sabonis στον ημιτελικό έπαθε μεγαλύτερη ζημιά: 127-76. Τα ήθελε και τα έπαθε όμως ο «Sabas», ο οποίος στους προηγούμενους Ολυμπιακούς αγώνες στην Σεούλ το 1988 είχε κάνει ρεζίλι τον Robinson στον ημιτελικό, πετώντας εκτός τελικού τους Αμερικανούς.
Στον τελικό που διεξάχθηκε στις 8 Αυγούστου 1992 αντίπαλος ήταν πάλι η Κροατία του Drazen Petrovic. Οι Κροάτες πάλεψαν το παιχνίδι περίπου για δέκα λεπτά πριν υποταχθούν στη μοίρα τους. Το τελικό σκορ ήταν 117-85 για την Dream Team, που έκλεισε το τουρνουά με συνολικό ρεκόρ 8-0 (13-0 μαζί με τις πέντε νίκες στο Προολυμπιακό τουρνουά) κερδίζοντας κάθε παιχνίδι με μέση διαφορά σχεδόν 44 πόντων! Και το ωραιότερο; Χωρίς ο Daly να καλέσει ούτε ένα τάιμ-άουτ!
Κάπου εκεί, μετά την ανάκρουση του Εθνικού ύμνου των ΗΠΑ, έπεσε η αυλαία του μπασκετικού τουρνουά των Ολυμπιακών αγώνων. Η παράσταση είχε τελειώσει. Και όσοι είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν παρακαλούσαν να πραγματοποιηθεί δεύτερη προβολή. Ευτυχώς για αυτούς υπάρχουν και τα DVD. Εκεί το ομορφότερο μπασκετικό όνειρο ζει ακόμα.
Πηγή: sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου