Εδώ και 15 περίπου χρόνια, όταν ο Ολυμπιακός ξεκίνησε να παίρνει τα πρωταθλήματα το ένα πίσω από το άλλο, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είχαν έναν βασικό λόγο να νιώθουν υπερήφανοι.
Και να αισθάνονται ότι η ομάδα τους καταφέρνει πράγματα που καμία άλλη ελληνική δεν έχει πετύχει.
Η Ευρώπη αποτελούσε σχεδόν κάθε χρόνο την τονωτική ένεση για τους "πράσινους". Το θρυλικό Γουέμπλεϊ, τα ημιτελικά με την Λίβερπουλ κι αργότερα με τον Άγιαξ, λειτουργούσαν πάντα ως το μεγαλύτερο παράσημο για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, που κάθε χρόνο περίμεναν πώς και πώς να ξεκινήσουν οι ευρωπαϊκοί αγώνες! Ήταν αυτό που τους έκανε να ξεχωρίζουν, να ανεβαίνουν ηθικά, να αισθάνονται διαφορετικοί κι Ευρωπαίοι.
Ο Παναθηναϊκός και τα επόμενα χρόνια από την τρελή κούρσα του Δώνη και το γκολ του Βαζέχα στην έδρα του Άγιαξ κατάφερε να κάνει σημαντικά πράγματα. Έφτασε μια ανάσα από το να αποκλείσει την Μπαρτσελόνα το 2002, ύστερα παραλίγο να πετάξει έξω την μεγάλη Πόρτο του Μουρίνιο, την μετέπειτα νικήτρια στο ΟΥΕΦΑ. Κτύπαγε όλα τα ματς κι ας ήταν ο αντίπαλος πιο δυνατός. Κι ακόμα κι όταν δεν τα κατάφερνε, έφευγε με το κεφάλι ψηλά…
Και τώρα; Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μια φάση φθοράς τέτοιας που κινδυνεύει να χάσει αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα που είχε. Όχι, βέβαια, ότι οι άλλες ελληνικές ομάδες κάνουν κάτι σοβαρό στην Ευρώπη, αλλά οι πράσινοι έχουν φτάσει στο σημείο να μην μπορούν πια να σταυρώσουν νίκη.
Εκείνο το μεγάλο διπλό στην Ρώμη, με την τρομερή εμφάνιση του Νίνη, έχει αρχίσει να ξεθωριάζει πια. Έντεκα ευρωπαϊκά ματς δίχως νίκη είναι μια βαριά κληρονομιά για τον Παναθηναϊκό. Και είναι πολλά αυτά τα παιχνίδια… Όπως είναι πολλά και τα εφτά γκολ στους δυο τελευταίους του αγώνες.
Δυστυχώς, οι μέτοχοι – αμέτοχοι δεν φαίνονται ικανοί να αναλογιστούν την βαριά ευρωπαϊκή φανέλα του Παναθηναϊκού και την αφήνουν να γίνεται κάθε μέρα κι ελαφρύτερη. Όπως και ο Φερέιρα με τους ποδοσφαιριστές έχουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί γι’ αυτή την κατάντια.
Το ότι ο Παναθηναϊκός έχει γίνει μέσα στο γήπεδο ομάδα χωρίς ταυτότητα το βλέπουμε όλοι. Το ότι, όμως, αλλοιώνεται το ευρωπαϊκό DNA του είναι ίσως το χειρότερο σημάδι, τόσο για το σήμερα, όσο και για το αύριο.
Δεν γίνεται ο οπαδός του Παναθηναϊκού εκεί που καμάρωνε (και καμαρώνει ακόμα, βέβαια) για τις τρομερές ευρωπαϊκές πορείες, να φτάνει τώρα να ντρέπεται. Άλλοι, όμως, είναι αυτοί που πρέπει να κοκκινίζουν από ντροπή γι’ αυτό που συμβαίνει, όχι οι οπαδοί. Κι αναφερόμαστε σ’ αυτούς που το παίζουν διοίκηση δίχως να διοικούν, σ’ αυτούς που το παίζουν αφεντικά, δίχως να είναι…
πηγή: sportdog.gr
Η Ευρώπη αποτελούσε σχεδόν κάθε χρόνο την τονωτική ένεση για τους "πράσινους". Το θρυλικό Γουέμπλεϊ, τα ημιτελικά με την Λίβερπουλ κι αργότερα με τον Άγιαξ, λειτουργούσαν πάντα ως το μεγαλύτερο παράσημο για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, που κάθε χρόνο περίμεναν πώς και πώς να ξεκινήσουν οι ευρωπαϊκοί αγώνες! Ήταν αυτό που τους έκανε να ξεχωρίζουν, να ανεβαίνουν ηθικά, να αισθάνονται διαφορετικοί κι Ευρωπαίοι.
Ο Παναθηναϊκός και τα επόμενα χρόνια από την τρελή κούρσα του Δώνη και το γκολ του Βαζέχα στην έδρα του Άγιαξ κατάφερε να κάνει σημαντικά πράγματα. Έφτασε μια ανάσα από το να αποκλείσει την Μπαρτσελόνα το 2002, ύστερα παραλίγο να πετάξει έξω την μεγάλη Πόρτο του Μουρίνιο, την μετέπειτα νικήτρια στο ΟΥΕΦΑ. Κτύπαγε όλα τα ματς κι ας ήταν ο αντίπαλος πιο δυνατός. Κι ακόμα κι όταν δεν τα κατάφερνε, έφευγε με το κεφάλι ψηλά…
Και τώρα; Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μια φάση φθοράς τέτοιας που κινδυνεύει να χάσει αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα που είχε. Όχι, βέβαια, ότι οι άλλες ελληνικές ομάδες κάνουν κάτι σοβαρό στην Ευρώπη, αλλά οι πράσινοι έχουν φτάσει στο σημείο να μην μπορούν πια να σταυρώσουν νίκη.
Εκείνο το μεγάλο διπλό στην Ρώμη, με την τρομερή εμφάνιση του Νίνη, έχει αρχίσει να ξεθωριάζει πια. Έντεκα ευρωπαϊκά ματς δίχως νίκη είναι μια βαριά κληρονομιά για τον Παναθηναϊκό. Και είναι πολλά αυτά τα παιχνίδια… Όπως είναι πολλά και τα εφτά γκολ στους δυο τελευταίους του αγώνες.
Δυστυχώς, οι μέτοχοι – αμέτοχοι δεν φαίνονται ικανοί να αναλογιστούν την βαριά ευρωπαϊκή φανέλα του Παναθηναϊκού και την αφήνουν να γίνεται κάθε μέρα κι ελαφρύτερη. Όπως και ο Φερέιρα με τους ποδοσφαιριστές έχουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί γι’ αυτή την κατάντια.
Το ότι ο Παναθηναϊκός έχει γίνει μέσα στο γήπεδο ομάδα χωρίς ταυτότητα το βλέπουμε όλοι. Το ότι, όμως, αλλοιώνεται το ευρωπαϊκό DNA του είναι ίσως το χειρότερο σημάδι, τόσο για το σήμερα, όσο και για το αύριο.
Δεν γίνεται ο οπαδός του Παναθηναϊκού εκεί που καμάρωνε (και καμαρώνει ακόμα, βέβαια) για τις τρομερές ευρωπαϊκές πορείες, να φτάνει τώρα να ντρέπεται. Άλλοι, όμως, είναι αυτοί που πρέπει να κοκκινίζουν από ντροπή γι’ αυτό που συμβαίνει, όχι οι οπαδοί. Κι αναφερόμαστε σ’ αυτούς που το παίζουν διοίκηση δίχως να διοικούν, σ’ αυτούς που το παίζουν αφεντικά, δίχως να είναι…
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου