Ο Παναθηναϊκός, λίγο-λίγο και με νομοτελειακή ακρίβεια, έφτασε στο σημείο όπου χρειάζεται ένας "πράσινος" Μαρινάκης. Εάν υπήρχε τέτοιος όμως, δεν θα είχε ήδη φανεί; Γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος.
Πέρυσι, ο Ιταλός νταηλίκι έβαλε "χι" στο γκολ (του Ζαϊρί δεν ήταν;) και γίναμε μετά εδώ, με αυτό αφορμή, το... μαλλιοκούβαρο του αιώνα. Την Πέμπτη, οι Ολλανδοί δεν είδαν ότι ο Τοτσέ έστειλε τη μπάλα μες απ’ τη γραμμή. Κι επειδή ό,τι πηγαίνει στραβά στο τέλος απογίνεται, το 2-1 έγινε 3-0. Όπως, κάποτε, του Ολυμπιακού στη Λάρνακα (όταν έχασε το πέναλτι ο Μήτρογλου) με την Ανόρθωση. Αν θα ‘χουμε άλλα... μαλλιοκούβαρα τώρα, μένει να φανεί.
Ως τότε, να το σοβαρέψουμε. Ο Παναθηναϊκός έφαγε το 3-0, απλώς επειδή δεν μπορείς να περιμένεις κάτι διαφορετικό όταν, απ’ τους πέντε της μεσοεπιθετικής γραμμής, υπαρκτό πρόσωπο στον αγώνα είναι "ο εξής ένας", ο Κουίνσι. Υπαρκτός, υπό την έννοια του αισθητού. Είχε τη δυνατότητα να κάνει πράγματα να συμβαίνουν, ιδιαίτερα όποτε άλλαζε (με τον Λέτο) και πήγαινε στ’ αριστερά.
Ενώ ο Λέτο, αριστερά ή δεξιά, δεν... άλλαζε (σύμπαν). Ήταν, επί 90 λεπτά, στο δικό του. Κι απ’ τους κεντρικούς, ο μεν Κατσουράνης έδινε την εντύπωση ότι τον ξέχασαν στο ξενοδοχείο κι ότι κάποιος τον ξύπνησε από βαθύ ύπνο στις οκτώ για να του πει "οκτώμισι παίζεις", ο δε Νίνης ήταν ένας κατά φαντασίαν μέσα αριστερά. Το ποδόσφαιρο φαντασίας είναι ωραίο. Οι κατά φαντασίαν ποδοσφαιριστές, όχι και τόσο. Πώς παίζεις μέσα αριστερά σε 4-1-4-1, το διδάσκει στον ΠΑΟΚ ο Γκαρσία. Ο Νίνης, ούτε "στο δαχτυλάκι" του Ουρουγουανού.
Σε όλο αυτό το χάος πίσω και πλάι του, συνεπώς, δεν είναι παράξενο ότι ο Τοτσέ ήταν ένας "χαμένος στο διάστημα". Επίσης, σε όλο αυτό το χάος μπροστά απ’ τους πέντε μεσοαμυντικούς, άλλο τόσο δεν ήταν παράξενο το πόσο εύκολα, αβίαστα, δίχως την παραμικρή αναχαίτιση, δίχως την πιο υποτυπώδη αντίσταση, έφταναν οι Ισραηλινοί ως τη γραμμή της μεγάλης περιοχής του Παναθηναϊκού. Περπατώντας, που λένε. Ένα σοκαριστικό, από το πρώτο ημίχρονο κιόλας, θέαμα.
Ναι, οι επιθέσεις τους ήταν αξιοπρεπέστατα δουλεμένες, χτισμένες με λογική και υπομονή, με πάσες, με κίνηση στον χώρο, με πλαγιοκοπήσεις, με ανεβάσματα παικτών απ’ τις πίσω γραμμές, όλα καλά. Αλλά, πάλι, ήταν σαν να περνούσαν ανάμεσα σε άψυχες κι ακίνητες κορίνες, όχι ανάμεσα σε ζώντες αντιπάλους. Το ματς, έτσι όπως έφταναν ως τη γραμμή της περιοχής, επί 60 λεπτά "ρωτούσε" πώς δεν θα βάλουν (παρά την όποια μετριότητά τους στα τελειώματα) γκολ.
Μετά το 60’, το ερώτημα άλλαξε. Έγινε, πώς δεν θα μπουν με τη μπάλα μες στα δίχτυα. Γιατί μετά το 60’ δεν έφταναν ανενόχλητοι ως τη γραμμή της περιοχής. Έφταναν ανενόχλητοι ως τη γραμμή της εστίας. Α λα Μπαρτσελόνα! Εκεί, "επί της γραμμής", χάνει τη σημασία της η ποιότητα στα τελειώματα. Το πρώτο και το τρίτο γκολ μπήκαν, κυριολεκτικά απ’ τη γραμμή της εστίας. Και το δεύτερο, που μπήκε απ’ τα έντεκα μέτρα, έτσι θα έμπαινε (απ’ τη γραμμή της εστίας) εάν δεν έβαζε το χέρι του ο Καντέ...
Ο Παναθηναϊκός για να μη το ζορίζουμε, λίγο-λίγο και με νομοτελειακή ακρίβεια, έφτασε στο σημείο όπου χρειάζεται ένας "πράσινος" Μαρινάκης (ιδανικά, ένας "πράσινος" Μαρινάκης δίχως τα κουσούρια του "κόκκινου" Μαρινάκη) να συγκινηθεί και να ενεργοποιηθεί. Εάν υπήρχε τέτοιος όμως, δεν θα είχε ήδη φανεί στο βάθος του ορίζοντα;
Πηγή: contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου