Το είπαμε μετά το ματς με την Ιαπωνία. Ας παίξουν παλικαρίσια κι ας αποκλειστούν. Θα τους αποθεώσουμε. Πόσω μάλλον τώρα που έγραψαν ιστορία, που πήραν τη μεγάλη πρόκριση στις 16, ναι στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου.Τα παλικάρια του Σάντος έδωσαν χαρά σε όλη την Ελλάδα. Εβγαλαν τον κόσμο έξω, ξύπνησαν τους γείτονες από τις φωνές και τις κραυγές που «έφευγαν» από τα μπαλκόνια, τα μαγαζιά με τις μεγάλες τηλεοράσεις και τα σαλόνια. Οι αγκαλιές θύμισαν... 2004. Κακά τα ψέματα, η Εθνική μας τρέλανε και ξύπνησε τις μνήμες εκείνου του τρελού καλοκαιριού στην Πορτογαλία.
Τώρα, κάνει τα ίδια στην... αποικία. Στη χώρα του Πελέ, που όλα γίνονται σιγά-σιγά μπλε, για να τραγουδήσουμε και το στιχάκι.
Επί της ουσίας τώρα: η Ελλάδα έπαιξε μπάλα. Κανονική. Με αρχή, μέση και τέλος και δεν είχε καμία σχέση με την Ελλάδα της πρεμιέρας κόντρα στην Κολομβία. Είχε σχέση, όμως, με την ομάδα που αντιμετώπισε την Ιαπωνία και μάλιστα στη βελτιωμένη βερσιόν. Παρά τις ατυχίες, το σχήμα ήταν καλύτερο, πιο νεανικό -έστω και από ανάγκη-, πιο ορθολογικό, πιο φρέσκο, πιο δραστήριο, πιο αγωνιστικό, πιο ποδοσφαιρικό και σημερινό.
Και γι' αυτούς τους λόγους πήρε τη μεγάλη νίκη και την ιστορική πρόκριση. Ο Γλύκος ευτυχώς δεν αγχώθηκε καθώς δεν πιέστηκε ιδιαίτερα και ο Ανδρέας Σάμαρης έβγαλε ασπροπρόσωπο τον Σάντος που τον σήκωσε από τον πάγκο. Για τον Καραγκούνη, τον Χολέβα, τον Μανιάτη, τον γίγαντα Σωκράτη και ΟΛΟΥΣ τους άλλους, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Ακολούθησαν το τέμπο του καλύτερου Έλληνα ποδοσφαιριστή που λέγεται Γιώργος Σαμαράς, ο οποίος επιτέλους έπαιξε σε ελεύθερο ρόλο και έδειξε τι μπορεί να κάνει και πως μπορεί να παρασύρει την ομάδα. Ήταν όλοι τους υπέροχοι, ήταν όλοι τους ήρωες και οι δηλώσεις τους για τη χαρά που έστειλαν μακριά στην πατρίδα, τους τιμά και τους βάζει στο κάδρο των Θεών.
Τώρα με την Κόστα Ρίκα την Κυριακή το βράδυ, πάλι στις 11. Ποιος μπορεί να πει ότι σε ένα ματς νοκ άουτ δεν θα γίνουν τα πάντα; Ποιος μπορεί να πει ότι η Ελλαδάρα δεν θα πάει στους 8; Αλλά και να μην πάει, τι έγινε; Ακόμη και την Ακτή να μην πετάγαμε έξω, τα τρία δοκάρια, η προσπάθεια και η εμφάνιση θα μας έκαναν όλους να πάμε αεροδρόμιο.
Μπράβο σε όλους, η Ελλάδα στα πόδια τους...
ΥΓ. Respect στον Αλέξη Σπυρόπουλο που είχε τα κότσια να πει αμέσως ότι ΔΕΝ ήταν πέναλτι αυτό που πήραμε.
ΥΓ2. Έτσι όπως το βλέπω το άγαλμα του Χριστού στο Ρίο, το 'χει το συρτάκι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου