Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Η επανάσταση των πληβείων!!

Ο Νίκος Παπαδογιάννης ακολουθεί το νήμα των αναμνήσεων, από τη διπλή εποποιία του 1987, μέχρι την παγκόσμια τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου.
Διάβασα ότι ο Παναθηναϊκός σκοπεύει να αποκτήσει κάποιον Μπούι και ενθουσιάστηκα. Φέρε, πασά μου, τον Ντέιβιντ Μπόουι να πέφτουν τα τσιμέντα κάθε Σαββατοκύριακο στο ΟΑΚΑ! Τον είδα κάποτε στη Λεωφόρο, τριπλό σερβίρισμα με Λου Ρηντ και Έλβις Κοστέλλο, όνειρο δηλαδή, και έχω να το θυμάμαι για μια ζωή.
ADVERTISEMENT
Εικοσιοχτώ χρόνια πέρασαν και, ω του αίσχους, η Λεωφόρος είναι ακόμη εν ενεργεία. Το ίδιο και ο Μπόουι, μόνο που αυτός μοιάζει νέος. Και δεν δίνει πια συναυλίες.
Ή μήπως απελπίστηκε ο Δημήτρης και αποφάσισε για φέρει για σέντερ τον 53χρονο σήμερα Σαμ Μπούι; Αχ, ο Σαμ Μπούι… Ο σέντερ-θαύμα, που για έναν χειμώνα συντηρούσε μόνος την τοπική οικονομία στο Λέμπανον της Πενσυλβάνια, από τις ορδές των κολεγιακών κατασκόπων που κατέφταναν για να τον δελεάσουν!
Ο Τζέρι Ταρκάνιαν γράφει στην αυτοβιογραφία του, ότι το Πανεπιστήμιο του Κεντάκι είχε κλείσει ξενοδοχείο για όλη τη χρονιά. «Ετσι, θα υπήρχε δωμάτιο διαθέσιμο όποτε κι αν αποφάσιζε το σχολείο να στείλει άνθρωπό του για να πλευρίζει τον Μπούι. Τις υπόλοιπες ημέρες, το δωμάτιο ήταν στην αποκλειστική διάθεση του ίδιου του Μπούι».
Ο Σαμ Μπούι ήταν ένας γίγας με πήλινα πόδια. Στο κολέγιο, έμεινε δύο χρόνια στις κερκίδες λόγω τραυματισμών. Το πόδι του έσπασε σαν κλαράκι χωρίς να υπάρχει αντίπαλος σε ακτίνα δύο μέτρων. Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς ρίσκαραν και τον πήραν στο νούμερο 2 του ντραφτ, πίσω από τον Ακίμ Ολάζουον. Πανηγυρίζοντας έξαλλα, οι Σικάγο Μπουλς επέλεξαν στο 3 αυτόν που όλοι γνωρίζετε.
Το ντραφτ του 1984, το πρώτο της θητείας του μυστακοφόρου Ντέιβιντ Στερν, έγινε θρύλος. Όχι μόνο θρύλος, αλλά και βιβλίο: «Tip Off», του Φίλιπ Μπόντι. Και ντοκυμαντέρ, το οποίο προβάλλεται αυτές τις μέρες από την NBA TV (και τον ΟΤΕ). Hταν η γενιά που άλλαξε το μπάσκετ, η φουρνιά που έβγαλε 5 μελλοντικούς Hall Of Famers.
Οι τέσσερις πρώτοι είναι ευκολάκια: Oλάζουον, Τζόρνταν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Τζον Στόκτον. Τον έτερο θα τον βρείτε εάν ψάξετε στα ψιλά γράμματα. Εκτος γύρος, νούμερο 144, Οσκαρ Σμιτ. Βραζιλιάνος, με γερμανική ρίζα όπως φαίνεται κι από το όνομα.
Mão Santa, τον αποκαλούσαν στο Νατάλ, όπου μεγάλωσε: «Το άγιο χέρι».
Τότε ήταν σπάνια πανίδα οι ξένοι που άνοιγαν τις πύλες του ΝΒΑ. «Μου πρόσφεραν ένα συμβόλαιο ονείρου», θυμάται ο Όσκαρ στο ντοκυμαντέρ της NBA TV. «Αλλά είπα όχι. Είπα όχι, γιατί θα γινόμουν επαγγελματίας και θα αναγκαζόμουν να εγκαταλείψω την Εθνική Βραζιλίας. Δεν υπάρχει συναίσθημα καλύτερο από τη συμμετοχή στην Εθνική ομάδα».
Δεν υπάρχει συναίσθημα καλύτερο από τη συμμετοχή στην Εθνική ομάδα.
Τρία χρόνια αργότερα, ο Οσκαρ πρωταγωνίστησε στην εποποιία της Ιντιανάπολις, με 46 πόντους, τους 38 στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού, 120-115 τους Αμερικανούς (Ρόμπινσον, Μάνινγκ κ.α.) στον τελικό του Παναμερικανικού Πρωταθλήματος, 23 Αυγούστου του 1987. Είχε προηγηθεί το θαύμα της Ελλάδας, δυόμισυ μήνες νωρίτερα. Η επανάσταση των πληβείων του μπάσκετ.
Ημουν από τους τυχερούς που παρακολούθησαν από τις κερκίδες την ανεπανάληπτη μονομαχία του Όσκαρ με τον Ντράζεν Πέτροβιτς, Ρεάλ-Καζέρτα 117-113, τελικός του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1989 στο Φάληρο. Ο μακαρίτης Ντράζεν έβαλε 62 και κατέκτησε το τρόπαιο, ο Όσκαρ μόλις 44 και έμεινε με άδεια χέρια. Ο Νάντο Τζεντίλε πέτυχε 34, αλλά το κατόρθωμά του έγινε αστερίσκος.
Ηταν, ίσως, ο ωραιότερος τελικός που έγινε ποτέ στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Μπορείτε να τον δείτε ολόκληρο στο ευλογημένο YouTube.
Επτά χρόνια αργότερα, η τύχη μου χαμογέλασε ξανά. Στον αγώνα για την 5η-6η θέση των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα, αποχαιρέτησαν ταυτόχρονα το διεθνές στερέωμα δύο ημίθεοι του μπάσκετ: ο Οσκαρ Σμιτ και ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Οι δύο αρχηγοί της επανάστασης των πληβείων.
Ημουν εκεί. Η συγκίνηση πότισε τους τοίχους των αποδυτηρίων. Η δική τους, η δική μου, όλων. Δάκρυσε η πορτοκαλί μπάλα.
Ο Οσκαρ εντάχθηκε στο Hall Of Fame το 2013, όταν προτιμήθηκε έναντι του Νίκου Γκάλη. Η ανεπίσημη στατιστική του δίνει 49.737 πόντους και τον ανεβάζει στην κορυφή των σκόρερς, στην ιστορία του αθλήματος.
Ο τελευταίος παίκτης που άκουσε το όνομά του ντραφτ του 1984, νούμερο 228, ήταν κάποιος Ντάνιελ Τραντ, από το μικρό κολέγιο Κλαρκ της Μασαχουσέτης. Τον διάλεξαν οι Σέλτικς, περισσότερο για λόγους δημοσίων σχέσεων, όπως γινόταν συχνά στους τελευταίους γύρους. Στο ίδιο ντραφτ είχε επιλεγεί και ο …Καρλ Λιούις, στο 208 από τους Μπουλς! Ο Γιαννάκης ήταν κλάση 1982 και νούμερο 207.
Στο Χιούστον, ο Ολάζουον έπιασε πόστο δίπλα στον θεόρατο Ραλφ Σάμπσον. Η ορολογία "Δίδυμοι Πύργοι" πέρασε μεμιάς στην αργκό του μπάσκετ.
Βγαλμένος από την άλλη άκρη του ντραφτ, ο Τραντ δεν έπαιξε ούτε δευτερόλεπτο στο ΝΒΑ. Αγωνίστηκε για λίγο στην Ιρλανδία, απ’όπου καταγόταν, ώσπου εγκατέλειψε το μπάσκετ και έγινε χρηματιστής. Το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ο Ντάνιελ Τραντ έπιασε νωρίς δουλειά, στα γραφεία της Cantor Fitzgerald.
Στο World Trade Center της Νέας Υόρκης. Στον 103ο όροφο, των Δίδυμων Πύργων.
Πηγή: gazzetta.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: