Και μπορεί και πρέπει να πάρει την πρωτιά!!

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για το πρώτο μαξιλαράκι, την επόμενη πίστα και την δυνατότητα της εθνικής να στρώσει δρόμο για... μακρύ ταξίδι  

Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει η εθνική, που έφτασε με χαρακτηριστική άνεση στο πρώτο μαξιλαράκι (πρόκριση στους “16”), έχοντας βαθμολογηθεί με άριστα στο τεστ των ...ελιγμών. Αντιμετώπισε τρεις ομάδες που ασφαλώς δεν διαθέτουν ιδιαίτερη ποιότητα, αλλά με το ασυνήθιστο, έως αλλοπρόσαλλο στυλ παιχνιδιού τους αποτελούν ύπουλες παγίδες για τους... απρόσεκτους οδηγούς. Κάτι που αποδείχτηκε τόσο στην περίπτωση της ήττας της Κροατίας από τη Σενεγάλη, όσο και στην ψυχοβγαλτική επικράτηση της Αργεντινής στο ματς με τις Φιλιππίνες.
Οι διεθνείς πέρα από κάποια σκόρπια διαστήματα ανά παιχνίδι, δεν παρασύρθηκαν από το... “όσα πάνε κι όσα έρθουν” των αντιπάλων τους, διατήρησαν τους ρόλους και τις θέσεις τους στο παρκέ και παίζοντας ως επί το πλείστον σωστό μπάσκετ, απέφυγαν τις κακοτοπιές. Διότι όσο σημαντικό είναι να κερδίσεις έναν μεγάλο αντίπαλο στον όμιλο, άλλο τόσο (αν όχι περισσότερο) είναι να μην την πατήσεις σε 'κείνα τα παιχνίδια που έχεις προϋπολογίσει ως νικηφόρα.

Σίγουρα αυτό το τρία στα τρία κόντρα σε Σενεγάλη, Φιλιππίνες και Πούερτο Ρίκο δεν αποτελεί θρίαμβο και λόγο για... γραφικότητες, προσφέρει όμως ηρεμία, ασφάλεια και ιδανικές συνθήκες ώστε να διεκδικηθεί στα ίσα και με καλές πιθανότητες η πρωτιά στον όμιλο, που είναι πλέον και το ζητούμενο. Μια πρωτιά, που ουσιαστικά δεν θα εξαργυρωθεί στη φάση των “16”, μιας και όποια εκ των Βραζιλία, Σερβία ή Γαλλία βρεθεί στον δρόμο της Ελλάδας θα έχει παρόμοιο βαθμό δυσκολίας, όμως θα αποκλείσει την περίπτωση της διασταύρωσης με την Ισπανία σε περίπτωση πρόκρισης στα προημιτελικά. Με δεδομένο φυσικά ότι οι οικοδεσπότες θα τερματίσουν επίσης πρώτοι στον δικό τους όμιλο.
Σε περίπτωση τώρα που η πρώτη θέση δεν καταστεί δυνατή, τότε ίσως να είναι προτιμότερη η τρίτη απ' ό,τι η δεύτερη. Αλλά καλύτερα να μην ασχολούμαστε ακόμη με σενάρια που εμπεριέχουν ήττες και συνδυασμούς...
Βάσει της εικόνας που έχει φτάσει μέχρι τώρα στα μάτια μας, η εθνική όχι μόνο δεν υστερεί σε τίποτα έναντι της Αργεντινής και της Κροατίας, αλλά δικαιούται να ισχυρίζεται ότι παρουσιάζει ένα σύνολο καλύτερο, πληρέστερο και και πάνω απ' όλα σοβαρότερο και από τις δύο. Χωρίς να έχει στη σύνθεση της τον... “Αχιλλέα” που θα βγει μπροστά και θα τρομάξει το πλήθος, αλλά με ουκ ολίγους πολεμιστές ικανούς να φορέσουν και να σηκώσουν την πανοπλία του, όποτε χρειαστεί. Εννοείται, βέβαια, ότι Αργεντίνοι και Κροάτες διαθέτουν τα μέσα για να προκαλέσουν σοβαρές ζημιές σε κάθε άμυνα.
Επί της ουσίας η Ελλάδα καταφέρνει να λειτουργεί αρμονικά ασχέτως της πεντάδας που βρίσκεται στο παρκέ, διευκολύνοντας έτσι το ροτέισον του Κατσικάρη και διατηρώντας την φρεσκάδα σε υψηλά επίπεδα (ίσως το μεγαλύτερο ατού της ομάδας όσο προχωράει η διοργάνωση).
Πρίντεζης και Καϊμακόγλου τα κάνουν όλα και αποτελούν ένα από τα πιο αποτελεσματικά δίδυμα 4αριών του τουρνουά. Ο Μπουρούσης παίζει εξαιρετικά, αλλά μοιάζει μόνος στη θέση “5”, ο Αντετοκούνμπο με τον Παπανικολάου ανεβάζουν τις ...κιλοβατώρες της ενέργειας στα ύψη, ενώ στη γραμμή των κοντών υπάρχει και πολυφωνία και διαφορετικότητα, με την τετράδα (Ζήση, Καλάθη, Σλούκα και Μάντζαρη) να βρίσκουν απάντηση σε κάθε πρόβλημα.
Με τη σειρά των αγώνων της να παραπέμπει σε ηλεκτρονικό παιχνίδι που είναι προγραμματισμένο να δυσκολεύει σταδιακά, η εθνική καλείται πλέον να συνεχίσει στην επόμενη πίστα και παιχνίδι με παιχνίδι να επιστρατεύσει όλη τη δεξιοτεχνία της. Αυτές οι καλοκαιρινές διοργανώσεις εξάλλου μοιάζουν με αγώνες ταχύτητας. Άπαξ και πάρεις κεφάλι πατάς το γκάζι και δεν κοιτάζεις πίσω σου.
Η μαθηματική εξασφάλιση της πρόκρισης πρέπει να μεταγγίσει αυτοπεποίθηση στους παίκτες, να χρησιμοποιηθεί εποικοδομητικά από τον προπονητή, αλλά να μην σταθεί σε καμία περίπτωση αιτία για απώλεια της συγκέντρωσης και του ρυθμού. Στοιχεία, που όταν τα έχεις επιβάλλεται να τα κρατάς σφιχτά, διότι αν τα αφήσεις δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πότε θα τα ξαναβρείς...

*Πηγή: gazzetta.gr*