Ο Παναθηναϊκός έπασχε από αρρυθμίες και κινδύνεψε να χάσει περισσότερα από όσα τελικά κέρδισε νικώντας τη Μάλαγα. Ας όψεται ο πιτσιρικάς με τη μοϊκάνα. Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης.
Οι προχωρημένης ηλικίας κύριοι που πασχίζουν να αποδείξουν πως
περνά ακόμη η μπογιά τους κάνουν πολλές ανοησίες. Βάφουν κορακί ή
κομοδινί τα μαλλιά τους, ντύνονται σαν πιτσιρίκια και συμπεριφέρονται
ανώριμα. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ΔΕΝ ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Γιατί
μπορεί τη μοϊκάνα που λάνσαρε τις τελευταίες μέρες να μην την τόλμησε
ούτε στην πρώτη του νιότη, αλλά με την απόδοσή του στο γήπεδο κανείς δεν
τολμά να τον κατηγορήσει στα 35 του για… παλιμπαιδισμό.
Σε ένα ματς που ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να βρει ρυθμό, παρασύρθηκε στο βασανιστικά αργό τέμπο που του επέβαλαν οι αντίπαλοι και μύριζε… γκέλα από νωρίς, ο αρχηγός του είχε την αντιφατική εικόνα ενός 35χρονου φτασμένου παίκτη που έκανε πάντα το σωστό και το έκανε καλά, αλλά με όχι απλώς μόνο λουκ νεανία, αλλά και ενέργεια και διάθεση εφήβου, που ξεχώριζε από τους υπολοίπους, νεότερους συμπαίκτες του.
Ασφαλώς δεν αποτελεί «παράσημο» στο πέτο του Παναθηναϊκού πως πέντε μήνες πριν το μεγάλο αντίο του Διαμαντίδη, εξαρτάται ακόμη τόσο πολύ από τον αρχηγό του. Το προμήνυμα είχε σταλεί και στην πρεμιέρα, κόντρα στη Φενέρμπαχτσε, όταν με τον ηγέτη του να αποχωρεί λαβωμένος πριν το ημίχρονο, δεν άντεξε μέχρι το τέλος. Ακόμη και κόντρα στην ΑΕΚ η εμφάνιση της ομάδας ήταν προβληματική, καθώς παρά τη δεδομένη ποιοτική του υπεροχή κέρδισε με την ψυχή στο στόμα και με πάλι φτωχή επιθετική παραγωγή (64-67).
Οι «πράσινοι» έκαναν σχεδόν τα πάντα λάθος κόντρα στην ελλιπή αλλά καλά κοουτσαρισμένη Μάλαγα και κινδύνεψαν με μία ήττα που θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε καταδικαστική. Δεν «τάισαν» τους ψηλούς για να εκμεταλλευτούν τη δεδομένη τους υπεροχή, δεν έπαιξαν επιθετική άμυνα για να ανοίξουν το ρυθμό, δεν κυνήγησαν ένα παιχνίδι περισσότερων κατοχών όπου η Μάλαγα θα αδυνατούσε να είναι το ίδιο ανταγωνιστική σε υψηλό σκορ κι όταν οι αντίπαλοι γύρισαν την άμυνα σε ζώνη πελαγοδρόμησαν, χωρίς ιδέες ή καθαρό μυαλό για να τη… λύσουν και να ανασάνουν. Κι αν πέραν της τεράστιας κλάσης του Διαμαντίδη δεν υπήρχε το πάθος του Γκιστ (που με μια τάπα και ένα επιθετικό ριμπάουντ ήταν καθοριστικός) και η τρέλα του Φελντέιν (που δεν δίστασε να πάρει δύο συνεχή τρίποντα νίκης παρά τη χαμένη πρώτη του προσπάθεια), ο Παναθηναϊκός θα είχε υποστεί κάζο ολκής.
Η βελτίωση είναι επιβεβλημένη, σε επίπεδο όχι μόνο απόδοσης, αλλά επίσης νοοτροπίας (απαγορεύεται σε ματς του Top 16 να παίζεις στο ρελαντί και σαν υπνωτισμένος) και δυναμικού, καθώς η κενή θέση ξένου δεν δικαιολογείται για τα κενά που παρουσιάζει η ομάδα σε περιφέρεια και ρακέτα. Ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί πολλές και τις επόμενες φορές όχι αποτυχημένες απόπειρες αυτοχειρίας για να μην προκριθεί στα play offs σε έναν όμιλο όπου τα φαβορί ήδη ξεχωρίζουν. Όμως με εμφανίσεις σαν αυτή κόντρα στη Μάλαγα ακόμη και πλεονέκτημα έδρας αν έχει στα play offs το Βερολίνο θα μείνει… στόχος.
Σε ένα ματς που ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να βρει ρυθμό, παρασύρθηκε στο βασανιστικά αργό τέμπο που του επέβαλαν οι αντίπαλοι και μύριζε… γκέλα από νωρίς, ο αρχηγός του είχε την αντιφατική εικόνα ενός 35χρονου φτασμένου παίκτη που έκανε πάντα το σωστό και το έκανε καλά, αλλά με όχι απλώς μόνο λουκ νεανία, αλλά και ενέργεια και διάθεση εφήβου, που ξεχώριζε από τους υπολοίπους, νεότερους συμπαίκτες του.
Ασφαλώς δεν αποτελεί «παράσημο» στο πέτο του Παναθηναϊκού πως πέντε μήνες πριν το μεγάλο αντίο του Διαμαντίδη, εξαρτάται ακόμη τόσο πολύ από τον αρχηγό του. Το προμήνυμα είχε σταλεί και στην πρεμιέρα, κόντρα στη Φενέρμπαχτσε, όταν με τον ηγέτη του να αποχωρεί λαβωμένος πριν το ημίχρονο, δεν άντεξε μέχρι το τέλος. Ακόμη και κόντρα στην ΑΕΚ η εμφάνιση της ομάδας ήταν προβληματική, καθώς παρά τη δεδομένη ποιοτική του υπεροχή κέρδισε με την ψυχή στο στόμα και με πάλι φτωχή επιθετική παραγωγή (64-67).
Οι «πράσινοι» έκαναν σχεδόν τα πάντα λάθος κόντρα στην ελλιπή αλλά καλά κοουτσαρισμένη Μάλαγα και κινδύνεψαν με μία ήττα που θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε καταδικαστική. Δεν «τάισαν» τους ψηλούς για να εκμεταλλευτούν τη δεδομένη τους υπεροχή, δεν έπαιξαν επιθετική άμυνα για να ανοίξουν το ρυθμό, δεν κυνήγησαν ένα παιχνίδι περισσότερων κατοχών όπου η Μάλαγα θα αδυνατούσε να είναι το ίδιο ανταγωνιστική σε υψηλό σκορ κι όταν οι αντίπαλοι γύρισαν την άμυνα σε ζώνη πελαγοδρόμησαν, χωρίς ιδέες ή καθαρό μυαλό για να τη… λύσουν και να ανασάνουν. Κι αν πέραν της τεράστιας κλάσης του Διαμαντίδη δεν υπήρχε το πάθος του Γκιστ (που με μια τάπα και ένα επιθετικό ριμπάουντ ήταν καθοριστικός) και η τρέλα του Φελντέιν (που δεν δίστασε να πάρει δύο συνεχή τρίποντα νίκης παρά τη χαμένη πρώτη του προσπάθεια), ο Παναθηναϊκός θα είχε υποστεί κάζο ολκής.
Η βελτίωση είναι επιβεβλημένη, σε επίπεδο όχι μόνο απόδοσης, αλλά επίσης νοοτροπίας (απαγορεύεται σε ματς του Top 16 να παίζεις στο ρελαντί και σαν υπνωτισμένος) και δυναμικού, καθώς η κενή θέση ξένου δεν δικαιολογείται για τα κενά που παρουσιάζει η ομάδα σε περιφέρεια και ρακέτα. Ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί πολλές και τις επόμενες φορές όχι αποτυχημένες απόπειρες αυτοχειρίας για να μην προκριθεί στα play offs σε έναν όμιλο όπου τα φαβορί ήδη ξεχωρίζουν. Όμως με εμφανίσεις σαν αυτή κόντρα στη Μάλαγα ακόμη και πλεονέκτημα έδρας αν έχει στα play offs το Βερολίνο θα μείνει… στόχος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου