ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ «ΔΕΚΑΡΙ» ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ «PEAK» ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ.Για τον νυν τεχνικό της Εθνικής Αργεντινής, το Μουντιάλ του 82’ ήταν μια αποτυχημένη απόπειρα να απαντήσει ετεροχρονισμένα στον μετέπειτα προπονητή του στην Ελπίδων και στην Μπαρτσελόνα, Λουίς Σεζάρ Μενότι, για την απόφαση του να τον «κόψει» από την αποστολή της Εθνικής ομάδας στο Π.Κ του 78’. Στο Μεξικό, το κίνητρο του ήταν διπλό μετά το προσωπικό του «βατερλώ» στα γήπεδα της Ισπανίας με την φανέλα της «αλμπισελέστε». Λόγω των συλλογικών του υποχρεώσεων στην Ευρώπη, τον σοβαρό τραυματισμό του από τον Άντονι Γκοϊκοετσέα το 1983, σε ένα ματς της «Μπάρτσα» με την Μπιλμπάο και κάποια άλλα προβλήματα υγείας, ο Μαραντόνα δεν αγωνίστηκε καθόλου στην Εθνική μέχρι το 1985. Το τελευταίο του παιχνίδι ήταν αυτό εναντίον της Βραζιλίας στο Π.Κ του 82’, όταν είχε αποβληθεί για το αντιαθλητικό χτύπημα πάνω στον Μπατίστα. Όταν έπαιξε ξανά με την Αργεντινή, ήταν μόλις 24 ετών και παίκτης της Νάπολι πια.
Ήταν, ακόμα, αρχηγός της Εθνικής μετά από παρέμβαση του νέου τεχνικού Κάρλος Μπιλάρδο, παίρνοντας τον τίτλο από τον Ντανιέλ Πασαρέλα, σε μια απόφαση που μοιραία δημιούργησε αναταράξεις στην ομάδα λόγω και της ισχυρής προσωπικότητας του αρχηγού της ομάδας του 78’.
Η αντιδικία με τα «κεφάλια» της ΦΙΦΑ
Στα φιλικά, πριν το Π.Κ, οι Αργεντινοί δεν έδειχναν και τόσο δυνατοί, είχαν χάσει μάλιστα από την Γαλλία και την Νορβηγία και ο κόσμος αρχικά παρακολουθούσε την προσπάθεια τους με δυσπιστία.
Πέρα από τα προβλήματα του με τον Πασαρέλα, ο Μαραντόνα άνοιξε μέτωπο και με την ΦΙΦΑ με αφορμή τις μεσημεριανές ώρες των αγώνων που σε συνδυασμό με το υψόμετρο έβαζαν σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία των ποδοσφαιριστών, όπως και για την μη προστασία από τις κλωτσιές όσων δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν «καθαρά» και αποτελεσματικά, αυτοί άλλωστε αποτελούσαν και την πλειοψηφία.
Όμως σύντομα, το κλίμα άλλαξε και αυτό συνέβη μέσα από τα παιχνίδια και τις εμφανίσεις των «γκάουτσος». Ο Μαραντόνα είχε όλη την ελευθερία από τον Μπιλάρδο που βάσισε όλη την λειτουργία της ομάδας πάνω στο δικό του παιχνίδι, όπως είχε κάνει ο Μίχελς το 74’ με τον Κρόιφ. Σύντομα, έκανε θαύματα και συγκέντρωσε πάνω του όλη την προσοχή κοινού και αντιπάλων.Ο χορός των γκολ
Το πρώτο του γκολ στο Π.Κ του Μεξικού ήρθε στο δεύτερο παιχνίδι της Αργεντινής απέναντι στην Ιταλία. Το ματς έληξε ισόπαλο 1-1, όμως ο Μαραντόνα άρχισε να δείχνει τι ήταν σε θέση να κάνει σε εκείνο το τουρνουά, με ένα υπέροχο αριστερό πλασέ στην κίνηση στο οποίο ο τερματοφύλακας των «ατζούρι», Τζιοβάνι Γκάλι δεν πρόλαβε καν να αντιδράσει.
Η «αλμπισελέστε» ολοκλήρωσε με επιτυχία τις υποχρεώσεις της στον όμιλο και ύστερα την περίμενε η Ουρουγουάη του Έντσο Φραντσέσκολι στους «16». Το εμπόδιο ξεπεράστηκε σχετικά εύκολα, με τον Μαραντόνα να πετυχαίνει γκολ το οποίο ακυρώθηκε λανθασμένα από τον Λουίτζι Ανιολίν, αλλά έστω και έτσι η δουλειά έγινε με τον Πέδρο Πασκούλι που στα τέλη του ημιχρόνου πέτυχε το μοναδικό τέρμα του παιχνιδιού.
Τα ρεσιτάλ με Αγγλία και Βέλγιο
Ύστερα, ακολούθησε το μνημειώδες παιχνίδι με την Αγγλία στα προημιτελικά, ή αλλιώς εκείνο το 90λεπτο που ο κόσμος έχει πιο «ζωντανό» από αυτόν κι ας έχουν περάσει 24 χρόνια από τότε. Στον ημιτελικό, το Βέλγιο του Σίφο δεν αποτελούσε σοβαρή απειλή για την Αργεντινή του Μαραντόνα, ο οποίος πρόσθεσε ακόμα δύο μεγάλα γκολ στο ενεργητικό του, ιδίως το δεύτερο στο οποίο κάνει περίπου ότι και εναντίον της Αγγλίας, αλλά παίρνοντας την μπάλα δέκα μέτρα έξω από την περιοχή του Πφαφ.Ο «Ντιεγκίτο» βρίσκεται πια μόλις ένα 90λεπτο, μακριά από την απόλυτη καταξίωση. Ένας παίκτης που ο ίδιος σεβόταν απεριόριστα, ο Λόταρ Ματέους, αναλαμβάνει το μαρκάρισμα του στον τελικό της Αργεντινής με την Δυτική Γερμανία και κάνει εξαιρετική δουλειά. Ωστόσο, με αντίπαλο τον Μαραντόνα, αρκούσε μόνο μια στιγμή δικής του ιδιοφυίας για να γίνει η ζημιά και ο Ντιέγκο την φύλαγε για το τέλος.
Οι Δυτικογερμανοί βρίσκουν λύσεις από τις στημένες φάσεις και φέρνουν το ματς στο 2-2 με τους Καρλς Χάιντς Ρουμενίγκε και Ρούντι Φέλερ. Μια φοβερή επινόηση του Μαραντόνα, όμως, δίνει την ευκαιρία στον Χόρχε Μπουρουσάγκα της Ναντ να βρεθεί απέναντι στον Σουμάχερ και να «τελειώσει» τον μεγάλο τελικό στο 83’.
Η κόντρα με τον ΠλατινίΠέρα από όλα τα υπόλοιπα, εκείνο το Π.Κ, ήταν και μια άτυπη κόντρα με τον μεγάλο αντίπαλο του, τον Μισέλ Πλατινί, που ηγούταν της πρωταθλήτριας Ευρώπης Γαλλίας και ο κόσμος περίμενε πώς και πώς μια αναβίωση του προσωπικού τους «μπρα ντε φερ» στα ματς της Νάπολι με την Γιουβέντους.
Η νίκη του Μαραντόνα ήταν ξεκάθαρη, άσχετα αν και δεν «ευθυνόταν» εκείνος για τον αποκλεισμό των «Bleus» που περιορίστηκαν στην τρίτη θέση. Με πέντε γκολ, ισάριθμες ασίστ και ως ο απόλυτος δημιουργός έντονων και απίθανων στιγμών που ήταν καταδικασμένες να μην φύγουν ποτέ από το μυαλό των ποδοσφαιρόφιλων, ο Μαραντόνα είχε μόλις ολοκληρώσει ένα προσωπικό έπος που εκτεινόταν σε επτά αγώνες και κατέληγε στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Για τον Πλατινί, ωστόσο, δεν υπήρχε πεδίο τέτοιας αντιπαράθεσης. «Όσα μπορώ να κάνω εγώ με μια μπάλα, εκείνος μπορεί να τα κάνει με ένα πορτοκάλι», ήταν η διάσημη ρήση που επινόησε ο νυν πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ για να βάλει τα πράγματα στην θέση τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου