Ο γίγαντας Ατματσίδης είχε πει κάποτε πως ήρωες ήταν ο Κολοκοτρώνης και ο Παπαφλέσσας. Και το βέβαιο είναι τα κόκκαλα του γερου-Θόδωρου έτριξαν πολλάκις και πλειστάκις σήμερα από τη σπαρταριστή, έως γραφική, περιγραφή του Πουρουπουπού.
Όπως και τα δικά μας έτριζαν από αγωνία. Τρώγαμε τα νύχια μας, βρίζαμε, αποθεώναμε. Και, επαναλαμβάνω όπως και στο τελευταίο άρθρο, ουδείς είναι υπεράνω κριτικής.
Αυτή την Εθνική θέλαμε. Αυτή γαμώτο! Νικήσαμε τη Νιγηρία κι ακόμη είμαι τσαντισμένος για την ήττα του Σαββάτου από τη Νότια Κορέα, πειράζει; Και είμαι τσαντισμένος επειδή είναι φως φανάρι πώς αδικήσανε τους εαυτούς τους.
Επρεπε να πέσει το κράξιμο του αιώνα για να ξυπνήσει ο Ρεχακλής και να βάλει στο ματς Παπασταθόπουλο, Κυργιάκο και Σαλπιγγίδη;
Επρεπε να πέσει το κράξιμο του αιώνα για να κάτσει ο Χαριστέας στον πάγκο;
Επρεπε να πέσει το κράξιμο του αιώνα για να ματώσει τη φανέλα ο Σαμαράς;
Επρεπε να πέσει το κράξιμο του αιώνα για να μπει ο Νίνης;
Σαφώς και δεν έπρεπε. Εγινε όμως. Κι όπως τους κράξαμε το Σάββατο, θα τους αποθεώσουμε σήμερα που τρώγανε σίδερα. Όπως το 2004. Εκεί τους αγαπήσαμε, αργά αλλά εκεί το κάναμε.
Κι ας μην στραβομουτσουνιάζει ο χερ Οτο. Σκέψου, κόουτς, πως δεν είχαμε νίκη σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης από τις 4 Ιουλίου 2004, ναι, στον τελικό με την Πορτογαλία στο EURO.
Ναι, ίσως να μην νικούσαμε αν δεν έμεναν οι άλλοι, οι Νιγηριανοί, με δέκα… Μάλλον για νέα πανωλεθρία ήμασταν, ειδικά όπως έτρεμαν τα χέρια του Τζόρβα και τα πόδια των άλλων δέκα. Αλλά πόσες και πόσες η πουτάνα η μπάλα δεν μας την έχει κάνει γυριστή;
Επίσης… Με το χέρι στην καρδιά, πόσοι φοβηθήκατε ότι ακόμη και με παίκτη παραπάνω περισσότερες πιθανότητες είχαμε να φάμε δεύτερο παρά να ισοφαρίσουμε; Πόσοι δεν εικάσατε ότι «σιγά μην κάνει αλλαγές ο Γερμαναράς, πάλι με τρεις πίσω θα μείνουμε, για τις γιόμες»; Για να δω χεράκια… Κι άλλος, κι άλλος;
Ας το απολαύσουμε, όσο κρατάει ............. Επιμελεια Koubanezos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου