Γράφει ο Βασίλης Σαμπράκος...
Γούρλωσε τα μάτια και άρχισε τα «μη μου λες εμένα για τον Σαλπιγγίδη». Μια στάση πλήρους άρνησης να ακούσει οτιδήποτε σχετικά με τον διεθνή επιθετικό, και ειδικά ότι ήταν το συναίσθημα αυτό που οδήγησε τον «Σάλπι» το περασμένο καλοκαίρι πίσω στην Τούμπα. Ενα μέρος των ΠΑΟΚτσήδων αρνείται να μπει καν στη διαδικασία να συζητήσει, να επιχειρηματολογήσει, να ακούσει ή να αντικρούσει επιχειρήματα που τεκμηριώνουν τον ισχυρισμό ότι η επιλογή που έκανε το περασμένο καλοκαίρι ο Σαλπιγγίδης θα έπρεπε να τύχει κάποιας εκτίμησης, κάποιου σεβασμού, ώστε, τουλάχιστον, να μην ακούει μπινελίκια, αποδοκιμασίες και να μη συναντά πανό μπροστά του.
Είναι αυτό που συχνά δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πιστέψουν οι επαγγελματίες του αθλητισμού και ειδικά του ποδοσφαίρου: ότι αυτή η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε οπαδούς και επαγγελματίες είναι, από την πλευρά των οπαδών, τόσο έντονα συναισθηματική, ψυχική, που δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια για ερμηνείες και διαστάσεις που εξηγούν, με τη λογική, τις επαγγελματικές επιλογές.
Κι αν μάλιστα ο ποδοσφαιριστής ή/και ο προπονητής δεν δώσει μεγάλη σημασία στην εξήγηση κατά την αποχώρησή του, επειδή έχει την εντύπωση ότι θα του δοθεί ο χρόνος στο μέλλον, όταν θα κάτσει η σκόνη, να εξηγήσει και να πείσει, τότε το γυαλί, τουλάχιστον για μια μερίδα οπαδών και συνήθως αυτή των πιο φανατικών, δεν ραγίζει απλώς. Θρυμματίζεται.
Στη θέση του «Σάλπι» θα είχα επιχειρήσει από το περασμένο καλοκαίρι να μεταναστεύσω. Δεν θα έβαζα τον εαυτό μου στη διαδικασία να πείσει με πράξεις για το μέγεθος και το βάθος των συναισθημάτων για έναν σύλλογο. Διότι δεν μπορείς να δείξεις τίποτα σε κάποιον που δεν θέλει να δει. Αυτοί που δεν τον αποδέχονται πίσω στον ΠΑΟΚ δεν είναι διατεθειμένοι να ακούσουν ή να δουν. Κόβουν την κουβέντα.
Δεν τους ενδιαφέρει να ακούσουν ή να σκεφτούν ότι ο Σαλπιγγίδης συνειδητά ζημιώθηκε οικονομικά και αγωνιστικά με την επιστροφή του στον ΠΑΟΚ το περασμένο καλοκαίρι επειδή είχε τη λαχτάρα να επιστρέψει στην ομάδα που αγαπά. Οχι απλώς δεν τα ακούν βερεσέ όλα αυτά. Δεν τα ακούν καν. Και δεν θα τα ακούσουν ποτέ. Ακόμη και αν ο Σαλπιγγίδης έβγαινε σήμερα να δηλώσει ότι θα παίξει αφιλοκερδώς στον ΠΑΟΚ για το υπόλοιπο της καριέρας του. Θα παρέμενε «προδότης» στη συνείδησή τους. Θα συνέχιζαν να νιώθουν ότι τους πούλησε. Και μάλιστα θα αντιδρούσαν ακόμη πιο ακραία, επειδή θα ανέβαζαν και οι άλλοι, οι υποστηρικτές του «Σάλπι», την ένταση της φωνής στα επιχειρήματά τους.
Διαβάζω και ακούω ότι ο Σαλπιγγίδης βάζει πλέον μυαλό και κοιτάζει προς το εξωτερικό, να μεταναστεύσει στη Γερμανία. Συναισθηματικά είναι κρίμα που αυτό το παιδί δεν μπορεί να νιώσει στον ΠΑΟΚ ξανά σαν στο σπίτι του. Επαγγελματικά και αγωνιστικά όμως είναι βέβαιο ότι δημιουργεί την προοπτική να περάσει καλά. Θα ξαναγίνει επαγγελματίας, θα ευχαριστηθεί και το ποδόσφαιρο. Κι αν ήθελε κάτι να πει, να κάνει μια δήλωση με αυτή του την επιλογή, να επιστρέψει, όσοι ήθελαν να ακούσουν και να καταλάβουν, άκουσαν και κατάλαβαν. Για τους υπόλοιπους αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
Το παράδειγμα του Σαλπιγγίδη, όπως και των προηγούμενων που έζησαν έτσι κατά την επιστροφή σε μια ομάδα που αγάπησαν και αγαπήθηκαν παράφορα, θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία του ποδοσφαίρου. Για να μαθαίνουν τα νέα παιδιά από τα παθήματα των μεγαλύτερων. Και να λαμβάνουν πιο συνειδητοποιημένα τις επαγγελματικές αποφάσεις που συχνά, όταν μπλέκουν τα συναισθήματα των οπαδών, αλλάζουν ή καθορίζουν τη ζωή τους.
Πηγή: Εξέδρα.
Γούρλωσε τα μάτια και άρχισε τα «μη μου λες εμένα για τον Σαλπιγγίδη». Μια στάση πλήρους άρνησης να ακούσει οτιδήποτε σχετικά με τον διεθνή επιθετικό, και ειδικά ότι ήταν το συναίσθημα αυτό που οδήγησε τον «Σάλπι» το περασμένο καλοκαίρι πίσω στην Τούμπα. Ενα μέρος των ΠΑΟΚτσήδων αρνείται να μπει καν στη διαδικασία να συζητήσει, να επιχειρηματολογήσει, να ακούσει ή να αντικρούσει επιχειρήματα που τεκμηριώνουν τον ισχυρισμό ότι η επιλογή που έκανε το περασμένο καλοκαίρι ο Σαλπιγγίδης θα έπρεπε να τύχει κάποιας εκτίμησης, κάποιου σεβασμού, ώστε, τουλάχιστον, να μην ακούει μπινελίκια, αποδοκιμασίες και να μη συναντά πανό μπροστά του.
Είναι αυτό που συχνά δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πιστέψουν οι επαγγελματίες του αθλητισμού και ειδικά του ποδοσφαίρου: ότι αυτή η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε οπαδούς και επαγγελματίες είναι, από την πλευρά των οπαδών, τόσο έντονα συναισθηματική, ψυχική, που δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια για ερμηνείες και διαστάσεις που εξηγούν, με τη λογική, τις επαγγελματικές επιλογές.
Κι αν μάλιστα ο ποδοσφαιριστής ή/και ο προπονητής δεν δώσει μεγάλη σημασία στην εξήγηση κατά την αποχώρησή του, επειδή έχει την εντύπωση ότι θα του δοθεί ο χρόνος στο μέλλον, όταν θα κάτσει η σκόνη, να εξηγήσει και να πείσει, τότε το γυαλί, τουλάχιστον για μια μερίδα οπαδών και συνήθως αυτή των πιο φανατικών, δεν ραγίζει απλώς. Θρυμματίζεται.
Στη θέση του «Σάλπι» θα είχα επιχειρήσει από το περασμένο καλοκαίρι να μεταναστεύσω. Δεν θα έβαζα τον εαυτό μου στη διαδικασία να πείσει με πράξεις για το μέγεθος και το βάθος των συναισθημάτων για έναν σύλλογο. Διότι δεν μπορείς να δείξεις τίποτα σε κάποιον που δεν θέλει να δει. Αυτοί που δεν τον αποδέχονται πίσω στον ΠΑΟΚ δεν είναι διατεθειμένοι να ακούσουν ή να δουν. Κόβουν την κουβέντα.
Δεν τους ενδιαφέρει να ακούσουν ή να σκεφτούν ότι ο Σαλπιγγίδης συνειδητά ζημιώθηκε οικονομικά και αγωνιστικά με την επιστροφή του στον ΠΑΟΚ το περασμένο καλοκαίρι επειδή είχε τη λαχτάρα να επιστρέψει στην ομάδα που αγαπά. Οχι απλώς δεν τα ακούν βερεσέ όλα αυτά. Δεν τα ακούν καν. Και δεν θα τα ακούσουν ποτέ. Ακόμη και αν ο Σαλπιγγίδης έβγαινε σήμερα να δηλώσει ότι θα παίξει αφιλοκερδώς στον ΠΑΟΚ για το υπόλοιπο της καριέρας του. Θα παρέμενε «προδότης» στη συνείδησή τους. Θα συνέχιζαν να νιώθουν ότι τους πούλησε. Και μάλιστα θα αντιδρούσαν ακόμη πιο ακραία, επειδή θα ανέβαζαν και οι άλλοι, οι υποστηρικτές του «Σάλπι», την ένταση της φωνής στα επιχειρήματά τους.
Διαβάζω και ακούω ότι ο Σαλπιγγίδης βάζει πλέον μυαλό και κοιτάζει προς το εξωτερικό, να μεταναστεύσει στη Γερμανία. Συναισθηματικά είναι κρίμα που αυτό το παιδί δεν μπορεί να νιώσει στον ΠΑΟΚ ξανά σαν στο σπίτι του. Επαγγελματικά και αγωνιστικά όμως είναι βέβαιο ότι δημιουργεί την προοπτική να περάσει καλά. Θα ξαναγίνει επαγγελματίας, θα ευχαριστηθεί και το ποδόσφαιρο. Κι αν ήθελε κάτι να πει, να κάνει μια δήλωση με αυτή του την επιλογή, να επιστρέψει, όσοι ήθελαν να ακούσουν και να καταλάβουν, άκουσαν και κατάλαβαν. Για τους υπόλοιπους αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
Το παράδειγμα του Σαλπιγγίδη, όπως και των προηγούμενων που έζησαν έτσι κατά την επιστροφή σε μια ομάδα που αγάπησαν και αγαπήθηκαν παράφορα, θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία του ποδοσφαίρου. Για να μαθαίνουν τα νέα παιδιά από τα παθήματα των μεγαλύτερων. Και να λαμβάνουν πιο συνειδητοποιημένα τις επαγγελματικές αποφάσεις που συχνά, όταν μπλέκουν τα συναισθήματα των οπαδών, αλλάζουν ή καθορίζουν τη ζωή τους.
Πηγή: Εξέδρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου