Σ' ένα κόσμο στον οποίον η Τουν βγάζει νοκ-άουτ την Παλέρμο ή η Γκαζ Μετάν τη Μάιντς, αντιλαμβάνεται κανείς πως οι βασικοί αντίπαλοι των ελληνικών ομάδων δεν είναι οι...αντίπαλοί τους.
Το άρθρο του Αλέξη Σπυρόπουλου στο contra.gr:
Η Μακάμπι Τελ-Αβίβ έχει "δύο στα δύο" με ελληνικές ομάδες τα προηγούμενα χρόνια, ο Παναθηναϊκός μετρά (από εκείνη τη νύχτα στο Ολίμπικο) δέκα ευρωπαϊκά παιγνίδια δίχως νίκη, δύο με τη Σταντάρ πρόπερσι, έξι στον όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ πέρυσι, δύο με την Οντένσε τώρα, το "Μπλούμφιλντ" Αύγουστο μήνα είναι ασφυξία από ζέστη και υγρασία, εξ ου και το ότι οι Ισραηλινοί έβαλαν για δύο εβδομάδες μετά στο ίδιο γήπεδο τέσσερις η ώρα, να μας...εξατμίσουν, το ματς της 2ης Σεπτεμβρίου με την Ελλάδα. Αλλά η κλήρωση ήταν...καλή. Οκέι. Να υπενθυμίσουμε, μονάχα, δύο πράγματα.
Με τον ΠΑΟΚ το 2004, έχει μείνει στην ασθενή συλλογική μνήμη ότι η Μακάμπι Τελ-Αβίβ προκρίθηκε επειδή ο Δικέφαλος χρησιμοποίησε τον τιμωρημένο Κύπριο (Λουκά) κι έχασε, στα χαρτιά, το ματς της Τούμπας 3-0. Η μικρή λεπτομέρεια είναι ότι ο ΠΑΟΚ, πράγματι, έχασε 3-0 στα χαρτιά τον αγώνα που, όμως, τον είχε χάσει νωρίτερα και στο γήπεδο (1-2), πράγμα που ήδη έκανε εξαιρετικά απίθανο το ενδεχόμενο να προκρινόταν. Και πριν τον μηδενισμό πάλι χρειαζόταν, εκεί, νίκη με διαφορά δύο γκολ.
Με τον Ολυμπιακό πέρυσι δε, ό,τι κι αν έγινε ή δεν έγινε (εντός του τριγώνου Μαρινάκη-Μπέου-Δαλούκα) περί τον Ιταλό διαιτητή της ρεβάνς Μπάντι, η υπενθύμιση είναι ότι και νωρίτερα, στο Καραϊσκάκη, οι Ισραηλινοί είχαν το 0-1 επί ενάμισι ημίχρονο κι οι κόκκινοι τους το γύρισαν σε 2-1 μόνον όταν η Μακάμπι έμεινε, γύρω στο 60', με δέκα παίκτες από κόκκινη κάρτα. Μετά τον Ολυμπιακό, η Μακάμπι Τελ-Αβίβ έπαιξε πλέι-οφ με την Παρί Σεν-Ζερμέν. Οι Γάλλοι, αφού με τους Ισραηλινούς μοιράστηκαν τις νίκες από μία, τους απέκλεισαν στο (ένα) γκολ, 2-0 και 3-4.
Η Ντινάμο Τιφλίδας, ωσαύτως, για την ΑΕΚ ήταν...καλή κλήρωση. Να υπενθυμίζαμε, εδώ, τα τελευταία 15 εφιαλτικά λεπτά της ρεβάνς των πλέι-οφ με τη Νταντί Γιουνάιτεντ, επίσης μία κλήρωση-κουφέτο υποτίθεται, πέρυσι στο Καραϊσκάκη; Μιας ΑΕΚ που ερχόταν τότε απ' την Ωκεανία, ένα μέρος όπου ο Μπάγεβιτς είχε εκμυστηρευθεί τη διαίσθησή του ότι θ' αναβίωνε, μ' αυτή την ομάδα, η χρυσή οκταετία 1988-96. Να συγκρίναμε τις (θεωρητικές) δυνατότητες της περσινής ΑΕΚ, μ' αυτές της εφετινής; 'Η να κάναμε την υπόθεση εργασίας, περσινή Νταντί Γιουνάιτεντ με εφετινή (για πρώτη φορά "λάτιν" ενισχυμένη) Ντινάμο Τιφλίδας, άμα έπαιζαν...ποιός θα νικούσε. Εγώ λέω, άνετα οι Γεωργιανοί.
Και ο ΠΑΟΚ έπεσε...καλά, με την Καρπάτι. Την αντίστοιχη περσινή ημέρα, στα πλέι-οφ, και ο ΠΑΟΚ και η Καρπάτι πέτυχαν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ο ΠΑΟΚ απέκλεισε τη Φενέρμπαχτσε, κι η Καρπάτι τη Γαλατάσαραϊ. Σκαλπ Τούρκων. Εν συνεχεία βέβαια, στους ομίλους, ο ΠΑΟΚ τα κατάφερε (με κορύφωση της πορείας τη νίκη στο Ζάγκρεμπ) μια χαρά ενώ η Καρπάτι, στον δικό της όμιλο, έμεινε στον ένα πόντο. Ισως αξίζει, ωστόσο, να θυμίσουμε ότι η Καρπάτι στον όμιλό της είχε Παρί Σεν-Ζερμέν, Σεβίλλη, Μπορούσια Ντόρτμουντ!
Η Παρασκευή έδωσε, στις ελληνικές ομάδες, τρία "ντέρμπι". Οσο μπορούν να επιβιώσουν, άλλο τόσο μπορούν να την πατήσουν και να μη συνιστά, ούτε το ένα ούτε το άλλο, έκπληξη. Το κακό με τον ελληνικό περίγυρο είναι ότι είν' ο μοναδικός στον οποίον ακόμη περνά (κυρίως επειδή εξυπηρετεί την καζούρα κατά αντιπάλων, αλλ' έστω κι έτσι) η ορολογία για καφενεία, ανύπαρκτους κ.λπ. Να πεις ότι οι ελληνικές ομάδες τους καθαρίζουν...10-0, πάει κι έρχεται. Αλλά, στην πραγματικότητα, τα καφενεία άλλοτε μας ζορίζουν και, καμιά φορά, μας κάνουν και χουνέρια. Ξέρουν, κι αυτοί, να παίξουν ποδόσφαιρο.
Σ' ένα κόσμο στον οποίον η Τουν βγάζει νοκ-άουτ την Παλέρμο ή η Γκαζ Μετάν τη Μάιντς, κι έχουν να γίνουν και άλλα τέτοια στα πλέι-οφ μετά τον Δεκαπενταύγουστο (...και θα είχε και ωραία πλάκα ν' άφηναν τον Ολυμπιακό Βόλου να παίξει εναντίον της Παρί Σεν-Ζερμέν!), αντιλαμβάνεται κανείς πως οι βασικοί αντίπαλοι των ελληνικών ομάδων δεν είναι οι...αντίπαλοί τους. Είναι τα μυαλά, με τα οποία θα προσέλθουν ν' αγωνιστούν εναντίον των αντιπάλων.
Η Μακάμπι Τελ-Αβίβ έχει "δύο στα δύο" με ελληνικές ομάδες τα προηγούμενα χρόνια, ο Παναθηναϊκός μετρά (από εκείνη τη νύχτα στο Ολίμπικο) δέκα ευρωπαϊκά παιγνίδια δίχως νίκη, δύο με τη Σταντάρ πρόπερσι, έξι στον όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ πέρυσι, δύο με την Οντένσε τώρα, το "Μπλούμφιλντ" Αύγουστο μήνα είναι ασφυξία από ζέστη και υγρασία, εξ ου και το ότι οι Ισραηλινοί έβαλαν για δύο εβδομάδες μετά στο ίδιο γήπεδο τέσσερις η ώρα, να μας...εξατμίσουν, το ματς της 2ης Σεπτεμβρίου με την Ελλάδα. Αλλά η κλήρωση ήταν...καλή. Οκέι. Να υπενθυμίσουμε, μονάχα, δύο πράγματα.
Με τον ΠΑΟΚ το 2004, έχει μείνει στην ασθενή συλλογική μνήμη ότι η Μακάμπι Τελ-Αβίβ προκρίθηκε επειδή ο Δικέφαλος χρησιμοποίησε τον τιμωρημένο Κύπριο (Λουκά) κι έχασε, στα χαρτιά, το ματς της Τούμπας 3-0. Η μικρή λεπτομέρεια είναι ότι ο ΠΑΟΚ, πράγματι, έχασε 3-0 στα χαρτιά τον αγώνα που, όμως, τον είχε χάσει νωρίτερα και στο γήπεδο (1-2), πράγμα που ήδη έκανε εξαιρετικά απίθανο το ενδεχόμενο να προκρινόταν. Και πριν τον μηδενισμό πάλι χρειαζόταν, εκεί, νίκη με διαφορά δύο γκολ.
Με τον Ολυμπιακό πέρυσι δε, ό,τι κι αν έγινε ή δεν έγινε (εντός του τριγώνου Μαρινάκη-Μπέου-Δαλούκα) περί τον Ιταλό διαιτητή της ρεβάνς Μπάντι, η υπενθύμιση είναι ότι και νωρίτερα, στο Καραϊσκάκη, οι Ισραηλινοί είχαν το 0-1 επί ενάμισι ημίχρονο κι οι κόκκινοι τους το γύρισαν σε 2-1 μόνον όταν η Μακάμπι έμεινε, γύρω στο 60', με δέκα παίκτες από κόκκινη κάρτα. Μετά τον Ολυμπιακό, η Μακάμπι Τελ-Αβίβ έπαιξε πλέι-οφ με την Παρί Σεν-Ζερμέν. Οι Γάλλοι, αφού με τους Ισραηλινούς μοιράστηκαν τις νίκες από μία, τους απέκλεισαν στο (ένα) γκολ, 2-0 και 3-4.
Η Ντινάμο Τιφλίδας, ωσαύτως, για την ΑΕΚ ήταν...καλή κλήρωση. Να υπενθυμίζαμε, εδώ, τα τελευταία 15 εφιαλτικά λεπτά της ρεβάνς των πλέι-οφ με τη Νταντί Γιουνάιτεντ, επίσης μία κλήρωση-κουφέτο υποτίθεται, πέρυσι στο Καραϊσκάκη; Μιας ΑΕΚ που ερχόταν τότε απ' την Ωκεανία, ένα μέρος όπου ο Μπάγεβιτς είχε εκμυστηρευθεί τη διαίσθησή του ότι θ' αναβίωνε, μ' αυτή την ομάδα, η χρυσή οκταετία 1988-96. Να συγκρίναμε τις (θεωρητικές) δυνατότητες της περσινής ΑΕΚ, μ' αυτές της εφετινής; 'Η να κάναμε την υπόθεση εργασίας, περσινή Νταντί Γιουνάιτεντ με εφετινή (για πρώτη φορά "λάτιν" ενισχυμένη) Ντινάμο Τιφλίδας, άμα έπαιζαν...ποιός θα νικούσε. Εγώ λέω, άνετα οι Γεωργιανοί.
Και ο ΠΑΟΚ έπεσε...καλά, με την Καρπάτι. Την αντίστοιχη περσινή ημέρα, στα πλέι-οφ, και ο ΠΑΟΚ και η Καρπάτι πέτυχαν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ο ΠΑΟΚ απέκλεισε τη Φενέρμπαχτσε, κι η Καρπάτι τη Γαλατάσαραϊ. Σκαλπ Τούρκων. Εν συνεχεία βέβαια, στους ομίλους, ο ΠΑΟΚ τα κατάφερε (με κορύφωση της πορείας τη νίκη στο Ζάγκρεμπ) μια χαρά ενώ η Καρπάτι, στον δικό της όμιλο, έμεινε στον ένα πόντο. Ισως αξίζει, ωστόσο, να θυμίσουμε ότι η Καρπάτι στον όμιλό της είχε Παρί Σεν-Ζερμέν, Σεβίλλη, Μπορούσια Ντόρτμουντ!
Η Παρασκευή έδωσε, στις ελληνικές ομάδες, τρία "ντέρμπι". Οσο μπορούν να επιβιώσουν, άλλο τόσο μπορούν να την πατήσουν και να μη συνιστά, ούτε το ένα ούτε το άλλο, έκπληξη. Το κακό με τον ελληνικό περίγυρο είναι ότι είν' ο μοναδικός στον οποίον ακόμη περνά (κυρίως επειδή εξυπηρετεί την καζούρα κατά αντιπάλων, αλλ' έστω κι έτσι) η ορολογία για καφενεία, ανύπαρκτους κ.λπ. Να πεις ότι οι ελληνικές ομάδες τους καθαρίζουν...10-0, πάει κι έρχεται. Αλλά, στην πραγματικότητα, τα καφενεία άλλοτε μας ζορίζουν και, καμιά φορά, μας κάνουν και χουνέρια. Ξέρουν, κι αυτοί, να παίξουν ποδόσφαιρο.
Σ' ένα κόσμο στον οποίον η Τουν βγάζει νοκ-άουτ την Παλέρμο ή η Γκαζ Μετάν τη Μάιντς, κι έχουν να γίνουν και άλλα τέτοια στα πλέι-οφ μετά τον Δεκαπενταύγουστο (...και θα είχε και ωραία πλάκα ν' άφηναν τον Ολυμπιακό Βόλου να παίξει εναντίον της Παρί Σεν-Ζερμέν!), αντιλαμβάνεται κανείς πως οι βασικοί αντίπαλοι των ελληνικών ομάδων δεν είναι οι...αντίπαλοί τους. Είναι τα μυαλά, με τα οποία θα προσέλθουν ν' αγωνιστούν εναντίον των αντιπάλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου