Οσοι δεν μπορούν, ας εξαφανιστούν!

O Θανάσης Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος ξεσπαθώνουν εναντίον αυτών που στο όνομα της ιστορίας και των εμβλημάτων εξευτελίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη υποδυόμενοι τους παράγοντες-σωτήρες!

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Αδειάστε μας τη γωνιά!
Στην εξουθενωμένη ελληνική κοινωνία, μία επίσκεψη σε αθλητικό χώρο λογίζεται κι ως πολυτέλεια... Ενδεχομένως κι εξαναγκαστικό έργο για αυτούς που παραμένουν αμετανόητοι. Σε γήπεδο μπάσκετ πολύ περισσότερο, ιδιαιτέρως στις αναμετρήσεις που φιλοξενούνται στο λεκανοπέδιο.
Σύμφωνοι, αλλά ανακαλώ, την ειλικρινέστατη φράση που έχει εκστομίσει εδώ και δύο χρόνια ο Δημήτρης Παπανικολάου, θολώνοντας με τα χνώτα της συνείδησής του τη λάμψη εκδηλώσεων... «Η κρίση δεν μπορεί να σκεπάζει τα πάντα, δεν μπορεί να είναι η αιτία για όλα όσα συμβαίνουν»... Προσθέτω: «Ψευτοσωτήρες και καιροσκόποι στο βωμό του (όποιου) κέρδους, υπήρχαν ανέκαθεν στο ελληνικό μπάσκετ».

Ακούγοντας δια ζώσης τις κουβέντες του Αργύρη Πεδουλάκη στο Περιστέρι, μετά την ήττα από το Ρέθυμνο, όπου κάποιοι σαματατζήδες πιτσιρικάδες, που μάλλον δεν έχουν ιδέα τι χρώμα έχει η μπάλα και κάποιοι πιο ηλικιωμένοι που ξέρασαν όλα τα συμπλέγματά τους, αρνούμενοι να αποδεχθούν την ανωτερότητα του αντιπάλου στο συγκεκριμένο ματς, μετατρέποντας το γήπεδο σε ρωμαϊκή αρένα, χάθηκα... Οχι στη μετάφραση, αλλά στην απόδοση! Η περίφημη φράση «Μόνοι μας», που επανέλαβε τουλάχιστον τετράκις στις δηλώσεις του με απερίγραπτο τόνο στη φωνή του, ήταν σχεδόν αδύνατον να περάσει στο χαρτί της εφημερίδας, μεταφέροντας την κραυγή αγωνίας που έβγαζε ο Πεδουλάκης... Αυτός που ενώ θα μπορούσε να ακολουθήσει το ρεύμα της κονιορτοποίησης της αλήθειας, προτίμησε να γίνει αγκάθι για τους φίλους και γνωστούς που το καλοκαίρι υπόσχονταν ένα αναγεννημένο Περιστέρι, μιλώντας για παίκτες που κοιμούνται σε καναπέδες, για τα 100 ευρώ που ακόμα κι αυτά είναι πολύτιμα.

Εχοντας ζήσει στο πετσί μου, πολλά χρόνια την ασυνέπεια και την κοροϊδία, ως παίκτης (πολύ χαμηλότερου επιπέδου όμως), συνέλλαβα τον εαυτό του μου να εξοργίζεται...

Για όλους αυτούς, που όχι μόνο στο Περιστέρι, αλλά στις περισσότερες ομάδες των ανώτερων πρωταθλημάτων, αντιμετωπίζουν τους παίκτες σαν μιάσματα. Σαν όντα με τέσσερα άκρα που έχουν ιερή και ηθική υποχρέωση να φορούν την φανέλα μίας ομάδας, στο όνομά της οποίας πλέον τα πάντα επιτρέπονται... Στο όνομά της οποίας έχουν απενοχοποιηθεί τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.

Η «ιστορία», η «φανέλα» είναι η μόνιμη απάντηση στις αγωνιώδεις ερωτήσεις περί καταβολής χρημάτων και όταν οι απελπισμένοι παίκτες (ή ακόμα και οι υπάλληλοι ) γυρίσουν την πλάτη, θα βρεθεί σίγουρα ένας «αλήτης», να πει... «Ελα μωρέ τώρα... Τα μ....α που θέλουν να πληρωθούν κιόλας». Ολοι αυτοί δεν καταλαβαίνουν ότι οι ιστορίες δεν πεθαίνουν... Πράγματι... Ξεφτιλίζονται όμως... Οταν υπάρχουν! Και στο ελληνικό μπάσκετ εις το όνομά της ιστορίας, ομάδες και σύμβολα έχουν ξεφτιλιστεί, ξεθωριάσει, καταπατηθεί, από αυτούς που νομίζουν ότι την προστατεύουν.

Οι παίκτες δεν είναι ανδρείκελα... Ούτε, οι περισσότεροι από αυτούς πια, εκατομμυριούχοι... Αλλά, οι ψευτοσωτήρες των διαφορών τοξικών ΑΦΜ που εμφανίζοντας ως εξυγιαντές, παραμένουν στις θέσεις τους, εξαϋλώνοντας την ανθρώπινη υπόσταση και την προσωπικότητα κάποιων παιδιών, που επέλεξαν αντί για δημόσιοι, ή ιδιωτικοί υπάλληλοι, να γίνουν παίκτες του μπάσκετ. Το μπάσκετ βιώνει την κρίση του εδώ και πολλά χρόνια, καθώς, οι μειώσεις, οι περικοπές, η «κλοπή» μισθών και παροχών, συμβαίνουν από την προηγούμενη δεκαετία. Τότε, όμως, όλοι (και ο κόσμος φυσικά) ότι για τους πλουσιοπάροχα αμειβόμενους μπασκετμπολίστες δεν ...τρέχει κάστανο ακόμα κι αν δεν πληρωθούν πέντε μήνες... Έχουν αυτοί! Ελα όμως, που δεν έχουν και γίνονται θύματα των διάφορων που για δικούς τους λόγους, επιμένουν να παριστάνουν ότι διοικούν ομάδες.

Νισάφι πια... Εξευτελισμός δεν είναι η ήττα... Εξευτελισμός είναι να ζητιανεύει ένα παιδί φιλοξενούμενο στη χώρα μας, 10 ευρώ για να απολαύσει ένα πιάτο φαγητό. Η να ζητιανεύουν δύο τρεις φιλότιμοι, στα μαγαζιά της περιοχής, ώστε να συμπληρωθούν τρία χιλιάρικα για να πληρωθούν οι διαιτητές.

Ημαρτον πια με τους «σωτήρες» του μπάσκετ και των ομάδων.... Δε θέλουμε άλλους βρε αδελφέ! Ας μετρηθούμε... Κι όσοι μείνουμε... Εξι ομάδες; Ας μείνουν έξι ομάδες... Τέσσερις! Και το αναφέρω τούτου ακόμα και σήμερα που όλη η χώρα είναι παραδομένη στη μιζέρια της οικονομικής κρίσης. Δε θέλουμε μωρέ άλλους σωτήρες, που το παίζουν καμπόσοι με τα κρατικοδίαιτα χρήματα του ΟΠΑΠ και της ΕΡΤ... Οχι άλλους! Τέλος! Κι αν τα πακέτα από τους κρατικούς φορείς δεν έχουν αποδεσμευτεί ακόμα, χρέος των προέδρων είναι να κάνουν διευκολύνσεις. Κι όχι να το παίζουν Κινέζοι... Και μόλις σκάσουν τα τούβλα να εμφανιστούν πάλι!

Τα παραδείγματα δυστυχώς είναι πολλά... Σε διάφορες ομάδες... Είναι πολύ προτιμότερο για μία ομάδα να υποβιβαστεί, να χαθεί, παρά να ταλαιπωρεί εαυτόν, αλλήλους και το ίδιο το πρωτάθλημα. Βαρεθήκαμε... Ας μείνουν όσοι μπορούν. Και να ανέβουν από την Α2 επίσης αυτοί που έχουν την ικανότητα να μείνουν και να φερθούν στους παίκτες ή τους προπονητές σαν κανονικούς ανθρώπους, κι όχι σαν «ερπετά» που τους κάνουν χάρη επειδή παίζουν σε μία ομάδα το μπασκετάκι τους.

Οσοι δε μπορούν, ας εξαφανιστούν... Αδειάστε μας τη γωνιά! Να μετρηθούμε για να διαπιστώσουμε πόσοι είμαστε... Θα μείνουν αυτοί που πρέπει κι όχι τα λαμόγια ή οι λιμοκοντόροι που παθαίνουν ονειρώξεις όταν τους αποκαλούν «πρόεδρε».

Αντε, καλημέρα σας

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Οταν φύγουν τα λαμόγια

Το Μαρούσι πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Το Περιστέρι δεν έχει λεφτά να πληρώσει τους διαιτητές, οι ξένοι παίκτες κοιμούνται στον καναπέ ενός σπιτιού, οι πληρωμές είναι μια άγνωστη λέξη.
Είναι κρίμα, αλλά κυρίως άδικο. Για τους αθλητές των ομάδων, που δεν έχουν το βασικά. Για τους προπονητές, τους εργαζόμενους στις ΚΑΕ. Το Μαρούσι δεν έχει μέλλον και το ξέρουν όλοι, το Περιστέρι δεν έχει καν παρόν, όπως παραδέχθηκε ο Αργύρης Πεδουλάκης. Η πιθανή τιμωρία, θα είναι ταφόπλακα.
Ακόμα δεν έχει συμπληρωθεί ο πρώτος γύρος της Α1 και το πρωτάθλημα της Α1 εμφανίζει ένα σωρό προβλήματα. Σε άλλη ομάδα μάλωσαν προπονητής και πρόεδρος για τις καθυστερήσεις κι από εκεί που όλα έδειχναν να λειτουργούν στην εντέλεια, η κατάσταση άλλαξε. Αλλού, η διοίκηση είχε να πληρώσει μόνο τα πρωτοκλασάτα ονόματα και οι παίκτες από μόνοι τους ζήτησαν να δοθούν χρήματα και στους υπόλοιπους. Στον Αρη, έγινε κατάσχεση στο σπίτου του Γιάννη Δαμιανίδη, ενώ υπάρχουν πολλές ακόμα ιστορίες που δεν έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας.
Κι όλα αυτά, συμβαίνουν σε ένα πρωτάθλημα που η Πολιτεία μέσω του ΟΠΑΠ και της κρατικής τηλεόρασης, δίνει τουλάχιστον 500.000 ευρώ σε κάθε ομάδα. Δεν είναι ικανά αυτά τα λεφτά για ένα αξιοπρεπές ρόστερ και τα λειτουργικά έξοδα; Είναι φυσικά. Αλλα τα παλιότερα χρέη και η κακοδιαχείριση των παραγόντων, φέρνει αυτή την κατάσταση.
Υπάρχει λύση; Εννοείται. Χρειάζονται, όμως, τομές και εντελώς διαφορετική λογική. Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που τα λεφτά περισσεύουν, η Α1 δεν είναι πλούσια λίγκα, ούτε φυσικά η καλύτερη της Ευρώπης. Πάνω από 10 χρόνια έχει πάψει να είναι, αλλά κάποιοι ακόμα ονειροβατούν.
Δυστυχώς ή ευτυχώς ο επαγγελματισμός έχει αποτύχει. Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός βρίσκονται σε άλλο επίπεδο, οι υπόλοιποι μπορεί να τους κοιτάξουν κάποια στιγμή στα μάτια, αλλά όχι και σε διάρκεια. Υπάρχουν, βέβαια, ομάδες νοικοκυρεμένες, όπως ο Πανιώνιος, ο Ικαρος, ο Κολοσσός, που επιβιώνουν στο πέρασμα του χρόνου, υπάρχει ο ΠΑΟΚ που παλεύει να αλλάξει πορεία.
Συνεπώς υπάρχουν και κάποιοι που μπορούν. Είναι οι ομάδες που υπάρχουν άνθρωποι για να βάλουν το χέρι στη τσέπη. Για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό δεν το συζητάμε, στον Πανιώνιο είναι ο Λιανός, στον Κολοσσό ο Κουγιός και η τοπική κοινωνία, στον Ικαρο ο Αγγελόπουλος.
Τα πράγματα, λοιπόν, είναι απλά. Από τον αθλητισμό λεφτά πρέπει να βγάζουν οι παίκτες, οι προπονητές και όσοι έχουν επαγγελματική σχέση με την ομάδα. Οχι οι παράγοντες. Δυστυχώς στην Ελλάδα, υπάρχουν πολλοί που δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία και έβαλαν στόχο να... οικονομήσουν. Σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Αυτό, λοιπόν, τελείωσε. Αντε φέτος να είναι η τελευταία χρονιά. Απο την επόμενη σεζόν, θα μείνουν λίγοι και σωστοί. Οι υπόλοιποι, όσοι δεν μπορούν, είναι καλό να αποσυρθούν. Ας γίνει του χρόνου η Α1 με 8 ομάδες. Οσοι μπορούν, ας μείνουν στο μπάσκετ. Οχι μόνο στην μεγάλη κατηγορία, αλλά και πιο κάτω. Ας γίνουν λιγότερα τα σωματεία, ας είναι όμως όλα σωστά. Και όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να ξοδέψουν, ας ασχοληθούν με την παραγωγική διαδικασία. Το μπάσκετ έχει μέλλον στην Ελλάδα, γιατί υπάρχει και αγάπη για το άθλημα και ταλέντο. Αν φύγουν, λοιπόν, τα λαμόγια, είναι θέμα χρόνου να βρει και πάλι το δρόμο του. Οποιος δεν μπορεί, ας εξαφανιστεί.

ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός χάνουν τον χρόνο τους σε αυτό το ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν κερδίζουν κάτι. Δεν πρέπει, λοιπόν, να παρασυρθούν από τη γενική κατάσταση, πρέπει να ξεφύγουν. Οσο κακό κι αν ακούγεται για τους υπόλοιπους,αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν έχουν θέση σε ένα πρωτάθλημα που οι αντίπαλοι δεν μπορούν να πληρώσουν τους διαιτητές ή δεν μπορούν να κάνουν μεταγραφές. Κι όποιος μπορεί, ας τους ακολουθήσει.

πηγή:gazzetta.gr