Όταν μία ομάδα σπάει όλα τα ρεκόρ γίνεται μύθος.
Κι όταν γίνει μύθος, περνάει στο πάνθεον της ιστορίας. Τι συμβαίνει,
όμως, όταν το παραμύθι δεν τελειώνει στο «όμορφο φινάλε»;
Πόσο μπορεί να περιμένει ο θεατής ώστε το παρόν να γίνει παρελθόν και
να αρχίσει ένα καινούριο παραμύθι με πιο φρέσκο θέμα; Η επιτυχία της
Ισπανίας είναι τόσο μεγάλη που αναγκάζει τους ιθύνοντες του ποδοσφαίρου
να εξετάσουν «την άλλη πλευρά του νομίσματος». Εγείρει, επομένως,
ερωτήματα που θα έμοιαζαν κωμικά στο παρελθόν.
Η πηγή του ‘κακού’
Οι φούριος ρόχας παρουσιάζουν την εξής ιδιαιτερότητα: μπορούν να ξεπεράσουν την αντίσταση των αντιπάλων με μέτριες εμφανίσεις, να κερδίσουν προκρίσεις σε χαλαρό ρυθμό και να κατακτήσουν τρόπαια κάνοντας ουσιαστικά 1-2 υπερηχητικές εμφανίσεις. Αυτό συμβαίνει διότι δε βασίζονται τόσο στα ατομικά τους χαρακτηριστικά όσο στον υποδειγματικό τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται. Επομένως, ακόμα κι αν ορισμένοι ποδοσφαιριστές δεν είναι σε καλή μέρα, το αγωνιστικό πλάνο είναι τόσο τελειοποιημένο που «λειτουργεί από μόνο του» και αποσοβεί τον αποκλεισμό.
Το γεγονός που προβληματίζει
Η ελκυστικότητα του ποδοσφαιρικού προϊόντος έγκειται, κυρίως, σε δύο παράγοντες: το θέαμα και την αμφίρροπη εξέλιξη των αγώνων. Αμφότερα καταρρίπτονται εμμέσως από την Ισπανία. Η επιθετική ανάπτυξη είναι προβλέψιμη (αλλά δε μπορεί να ανακοπεί από κανέναν) και οι επικρατήσεις άνετες όταν οι super stars σοβαρεύονται στα δύσκολα. Επομένως, δεν εκκρίνεται αδρεναλίνη στα μεγάλα παιχνίδια και υπάρχει η αίσθηση της μονοτονίας στις διαδικαστικές αναμετρήσεις. Το συναίσθημα της αγωνίας εμφανίζεται σπάνια και η ανωτερότητά είναι τόσο πασιφανής που δεν μαγνητίζει, πλέον, το ενδιαφέρον των φιλάθλων.
Δεν έχει ημερομηνία λήξης
Μια γρήγορη ματιά στο έτος γέννησης των πρωταθλητών Ευρώπης οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κανένας δε θα είναι υπερήλικας στο Mundial της Βραζιλίας. Προφανώς, τα πόδια θα έχουν βαρύνει αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορεί να προεξοφληθεί μειωμένο επίπεδο απόδοσης λόγω ηλικίας. Συν τοις άλλοις, η ισπανική βιομηχανία παραγωγής ταλέντων βρίσκεται σε άνθιση. Αναμένεται, επομένως, να ωριμάσουν μέχρι τότε αρκετοί παίκτες με εφάμιλλα ατομικά προσόντα και την ίδια ποδοσφαιρική παιδεία. Θα «μπολιάσουν» με τους παλιούς και θα αποτελέσουν σταδιακά την επόμενη χρυσή φουρνιά του ισπανικού ποδοσφαίρου.
Η σκέψη που τρομάζει
O μεγαλύτερος εχθρός της Ισπανίας είναι ο ίδιος της ο εαυτός. Δηλαδή, ο κίνδυνος να μειωθεί το κίνητρο των super stars λόγω κορεσμού και να επηρεαστεί το επίπεδο απόδοσής. Συνήθως, όταν έχεις γίνει ιδιοκτήτης της κορυφής δε γυαλίζει το μάτι σου για να τη διατηρήσεις. Τι θα συμβεί, όμως, αν ο προπονητής βρει τρόπο να εμπνεύσει τους φούριος ρόχας για ακόμα μία φορά; Ή αν λάβει χώρα ένα αναπάντεχο γεγονός που θα πληγώσει τον εγωισμό τους και θα επανενεργοποιήσει το ένστικτο της διατήρησης των κεκτημένων; Τέλος, μην ξεχνάμε ότι θα ενταχθούν νέα μέλη στην ομάδα που θα είναι πεινασμένα για διακρίσεις και θα συνδυάσουν τη φρεσκάδα τους με την εμπειρία των παλιότερων. Τι θα γίνει, επομένως, αν το μείγμα των ταλαντούχων νέων και των ποιοτικών παλιών γίνει εκρηκτικό και ισοπεδώσει τους αντιπάλους στο πέρασμά του;
Δραστικές λύσεις
Οι «ομάδες φαινόμενα» δεν αντιμετωπίζονται από τους αντιπάλους, αλλά από το ίδιο το σύστημα. Δηλαδή, από τους ιθύνοντες της FIFA που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την αύξηση της εμπορικότητας του αθλήματος και όχι για τα ρεκόρ των ομάδων. Κάπως έτσι έγινε και στο μπάσκετ, με διαφορετική αφορμή. Όταν η FIBA αντελήφθη ότι τα παιχνίδια καταντούσαν βαρετά, άλλαξε τους κανονισμούς (πχ. επίθεση 24 δευτερολέπτων, βολές στα 5 ομαδικά φάουλ, 4 δεκάλεπτα κτλ). Αυτός είναι, ενδεχομένως, ο μοναδικός τρόπος για να τερματιστεί η μοναρχία των φούριος ρόχας. Αφού δε μπορούν να τους σταματήσουν οι αντίπαλες άμυνες, ίσως τους σταματήσει η αλλαγή κανονισμών (πχ. μέγιστος αριθμός συνεχόμενων μεταβιβάσεων, μέγιστος χρόνος κατοχής μπάλας, κατάργηση offside κτλ). Το εγχείρημα είναι δύσκολο, αλλά μοιάζει μονόδρομος για να επανέλθει η ανταγωνιστικότητα του προϊόντος.
Συμπέρασμα
Αυτός είναι ο ορισμός της «μεγάλης ομάδας». Να αναγκάζει το ίδιο το άθλημα να εξελιχθεί προκειμένου να την αντιμετωπίσει, δεδομένου ότι έχουν αποτύχει παταγωδώς και κατ’ εξακολούθηση οι αντίπαλοί της στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό το επίτευγμα δεν είναι θέμα ατομικών ικανοτήτων αλλά αποτέλεσμα οργανωμένης προσπάθειας από τις ακαδημίες. Γι’ αυτό το λόγο, κανένας δε μπορεί να είναι βέβαιος ότι η Ισπανία θα σταματήσει να κερδίζει τρόπαια όταν πχ. αποσυρθεί ο Τσάβι ή ο Ινιέστα.
πηγή: overlap.gr
Η πηγή του ‘κακού’
Οι φούριος ρόχας παρουσιάζουν την εξής ιδιαιτερότητα: μπορούν να ξεπεράσουν την αντίσταση των αντιπάλων με μέτριες εμφανίσεις, να κερδίσουν προκρίσεις σε χαλαρό ρυθμό και να κατακτήσουν τρόπαια κάνοντας ουσιαστικά 1-2 υπερηχητικές εμφανίσεις. Αυτό συμβαίνει διότι δε βασίζονται τόσο στα ατομικά τους χαρακτηριστικά όσο στον υποδειγματικό τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται. Επομένως, ακόμα κι αν ορισμένοι ποδοσφαιριστές δεν είναι σε καλή μέρα, το αγωνιστικό πλάνο είναι τόσο τελειοποιημένο που «λειτουργεί από μόνο του» και αποσοβεί τον αποκλεισμό.
Το γεγονός που προβληματίζει
Η ελκυστικότητα του ποδοσφαιρικού προϊόντος έγκειται, κυρίως, σε δύο παράγοντες: το θέαμα και την αμφίρροπη εξέλιξη των αγώνων. Αμφότερα καταρρίπτονται εμμέσως από την Ισπανία. Η επιθετική ανάπτυξη είναι προβλέψιμη (αλλά δε μπορεί να ανακοπεί από κανέναν) και οι επικρατήσεις άνετες όταν οι super stars σοβαρεύονται στα δύσκολα. Επομένως, δεν εκκρίνεται αδρεναλίνη στα μεγάλα παιχνίδια και υπάρχει η αίσθηση της μονοτονίας στις διαδικαστικές αναμετρήσεις. Το συναίσθημα της αγωνίας εμφανίζεται σπάνια και η ανωτερότητά είναι τόσο πασιφανής που δεν μαγνητίζει, πλέον, το ενδιαφέρον των φιλάθλων.
Δεν έχει ημερομηνία λήξης
Μια γρήγορη ματιά στο έτος γέννησης των πρωταθλητών Ευρώπης οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κανένας δε θα είναι υπερήλικας στο Mundial της Βραζιλίας. Προφανώς, τα πόδια θα έχουν βαρύνει αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορεί να προεξοφληθεί μειωμένο επίπεδο απόδοσης λόγω ηλικίας. Συν τοις άλλοις, η ισπανική βιομηχανία παραγωγής ταλέντων βρίσκεται σε άνθιση. Αναμένεται, επομένως, να ωριμάσουν μέχρι τότε αρκετοί παίκτες με εφάμιλλα ατομικά προσόντα και την ίδια ποδοσφαιρική παιδεία. Θα «μπολιάσουν» με τους παλιούς και θα αποτελέσουν σταδιακά την επόμενη χρυσή φουρνιά του ισπανικού ποδοσφαίρου.
Η σκέψη που τρομάζει
O μεγαλύτερος εχθρός της Ισπανίας είναι ο ίδιος της ο εαυτός. Δηλαδή, ο κίνδυνος να μειωθεί το κίνητρο των super stars λόγω κορεσμού και να επηρεαστεί το επίπεδο απόδοσής. Συνήθως, όταν έχεις γίνει ιδιοκτήτης της κορυφής δε γυαλίζει το μάτι σου για να τη διατηρήσεις. Τι θα συμβεί, όμως, αν ο προπονητής βρει τρόπο να εμπνεύσει τους φούριος ρόχας για ακόμα μία φορά; Ή αν λάβει χώρα ένα αναπάντεχο γεγονός που θα πληγώσει τον εγωισμό τους και θα επανενεργοποιήσει το ένστικτο της διατήρησης των κεκτημένων; Τέλος, μην ξεχνάμε ότι θα ενταχθούν νέα μέλη στην ομάδα που θα είναι πεινασμένα για διακρίσεις και θα συνδυάσουν τη φρεσκάδα τους με την εμπειρία των παλιότερων. Τι θα γίνει, επομένως, αν το μείγμα των ταλαντούχων νέων και των ποιοτικών παλιών γίνει εκρηκτικό και ισοπεδώσει τους αντιπάλους στο πέρασμά του;
Δραστικές λύσεις
Οι «ομάδες φαινόμενα» δεν αντιμετωπίζονται από τους αντιπάλους, αλλά από το ίδιο το σύστημα. Δηλαδή, από τους ιθύνοντες της FIFA που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την αύξηση της εμπορικότητας του αθλήματος και όχι για τα ρεκόρ των ομάδων. Κάπως έτσι έγινε και στο μπάσκετ, με διαφορετική αφορμή. Όταν η FIBA αντελήφθη ότι τα παιχνίδια καταντούσαν βαρετά, άλλαξε τους κανονισμούς (πχ. επίθεση 24 δευτερολέπτων, βολές στα 5 ομαδικά φάουλ, 4 δεκάλεπτα κτλ). Αυτός είναι, ενδεχομένως, ο μοναδικός τρόπος για να τερματιστεί η μοναρχία των φούριος ρόχας. Αφού δε μπορούν να τους σταματήσουν οι αντίπαλες άμυνες, ίσως τους σταματήσει η αλλαγή κανονισμών (πχ. μέγιστος αριθμός συνεχόμενων μεταβιβάσεων, μέγιστος χρόνος κατοχής μπάλας, κατάργηση offside κτλ). Το εγχείρημα είναι δύσκολο, αλλά μοιάζει μονόδρομος για να επανέλθει η ανταγωνιστικότητα του προϊόντος.
Συμπέρασμα
Αυτός είναι ο ορισμός της «μεγάλης ομάδας». Να αναγκάζει το ίδιο το άθλημα να εξελιχθεί προκειμένου να την αντιμετωπίσει, δεδομένου ότι έχουν αποτύχει παταγωδώς και κατ’ εξακολούθηση οι αντίπαλοί της στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό το επίτευγμα δεν είναι θέμα ατομικών ικανοτήτων αλλά αποτέλεσμα οργανωμένης προσπάθειας από τις ακαδημίες. Γι’ αυτό το λόγο, κανένας δε μπορεί να είναι βέβαιος ότι η Ισπανία θα σταματήσει να κερδίζει τρόπαια όταν πχ. αποσυρθεί ο Τσάβι ή ο Ινιέστα.
πηγή: overlap.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου