Είσαι χίλια χρόνια αυτοκρατορία και έχει χαράξει το πρωϊνό της 29ης Μαϊου 1453, ημέρα Τρίτη είναι, και ξέρεις ότι δεν έχεις καμμία ελπίδα. Σ’ έχει εγκαταλείψει ο Θεός. Ο εχθρός είναι προ των τειχών. Των τραυματισμένων με ανοικτές πληγές από το πυροβολικό.
Απολίτιστοι οι Οθωμανοί αλλά εμπειρότατοι στην τέχνη του πολέμου. Πριν μπουκάρουν οι γενίτσαροι ντοπαρισμένοι όχι μονάχα από μαστούρα θρησκευτική, τα κανόνια του Μεχμέτ του Πορθητού δούλεψαν συντονισμένα και αποτελεσματικά.
Όλα έχουν τελειώσει. Είναι οι τελευταίες ώρες, οι τελευταίες στιγμές της βασιλεύουσας. Σε λίγο θα αρχίσει η σφαγή. Οι Τούρκοι δεν κρατιούνται. Ένα από τα πιο σημαδιακά και αποφασιστικά γεγονότα στην ανθρώπινη Ιστορία θα συντελεσθεί. Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Έπεσε, λέει, προδοσία. Όπως ο σουλτάνος είχε τους ρουφιάνους του στο στρατόπεδο των Βυζαντινών, μέσα στην αυλή του αυτοκράτορα, έτσι και ο Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος είχε στήσει την οργάνωση του και γνώριζε τις κινήσεις στο επιτελείο των Οθωμανών. Τα πράγματα, όμως, είχαν πάρει το δρόμο τους. Το μόνο που μπορεί να πεις είναι ότι το κακό άργησε να προκύψει.
Ήταν αναπόφευκτο. Δεν μπορούσε να είχε άλλη τύχη ένα καθεστώς, μια αυτοκρατορία μαγική εικόνα πια. Μίλησε για μια άλλη φορά ο νόμος της παρακμής. Της διαφθοράς. Της θεοκρατίας. Ο χοϊμενισμός στην πρότερη αλλά και χαβαλετζήδικη του εκδοχή. Αυτή είναι η κουβέντα του αποδυτηριάκια.
Βυζάντιο, το μεγαλύτερο αδελφάτο της Ιστορίας (!), γράφει ο apodytiriakias.gr
Λυσασμένοι οι Οθωμανοί είναι έτοιμοι να μπουν στην Κωνσταντινούπολη και ο κόσμος έχει κλειστεί στην Αγία Σοφιά και κλαίει. Λέμε τι έγινε. Οι πολίτες της αυτοκρατορίας, ουδεμία σχέση με Σπαρτιάτες και Αθηναίους της κλασικής αρχαιότητας, το ‘χουν ρίξει σε ατέλειωτους ψαλμούς και προσευχές, ζητώντας τη βοήθεια του Θεού. Ο Αλάχ, όμως, κι αυτό λέει ο αποδυτηριάκιας, ήταν ενάντια στους Βυζαντινούς, όχι τόσο υπέρ των Τούρκων.
Το Βυζάντιο σα πολυεθνική δύναμη είχε σαπίσει. Είχε τελειώσει τον κύκλο του εδώ και δυο αιώνες πριν, τουλάχιστον. Ζήτημα χρόνου ήταν η κατάρρευση. Ποια κερκόπορτα, και ποια προδοσία την αποφράδα ημέρα. Σιγά, ωρέ, ότι χάθηκε το ματς από μια πόρτα.
Ο Σπαρτιάτης και ο Αθηναίος ήταν πρώτοι στη μάχη. Οι ίδιοι, όχι άλλοι, όχι δούλοι και λεγεωνάριοι, φοράγανε τα κατσαρόλια, από το κεφάλι μέχρι τους αστραγάλους, και πολεμούσαν σα λιοντάρια. Άσε τους Σπαρτιάτες, που ζούσαν σε μια περίεργη σκοτεινή κοινωνία και, δοσμένοι στον πόλεμο ψυχή και σώμα, ήταν όλοι ίδιοι. Και οι Αθηναίοι, αυτές οι χαμούρες, είτε ήταν βιομήχανοι, και εφοπλιστές, είτε μπάρμαν και τηλεπαρουσιαστές, επιτόπου έπαιρναν θέση στη πρώτη γραμμή της μάχης.
Τέτοιο αδελφάτο σα τους Βυζαντινούς δεν έχει ματαδεί η Ιστορία.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου