Η Εθνική έκανε το 2-0 στη Σεβίλλη απέναντι στις Φιλιππίνες, που δεν είναι αυτό που ο μπασκετικός κόσμος συνηθίζει από το 1891 που εφευρέθηκε το άθλημα να αποκαλεί “κανονική ομάδα”.
Δεν παίζει κανονικό μπάσκετ (μήπως τελικά το μπάσκετ δεν είναι… ένα;), αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο επικίνδυνη. Οι Φιλιππινέζοι έριξαν ξύλο στην άμυνα, έκαναν πολλά φάουλ που δεν γινόταν να δοθούν όλα, έβγαλαν την Εθνική από τον ρυθμό και το παιχνίδι της, αλλά αυτά ήταν λίγο – πολύ γνωστά. Δεν θα ήταν δυνατό να μπει σε ρυθμό κανονικού αγώνα μπάσκετ η ελληνική ομάδα έχοντας απέναντί της αυτόν τον αντίπαλο.
Ο Κατσικάρης χρησιμοποίησε αρκετή ώρα χαμηλό σχήμα, είδε τους “παλιούς” Μπουρούση, Ζήση, Πρίντεζη να κάνουν πολύ καλό παιχνίδι – κυρίως αμυντικά κι ας έβαλε ο “Πριντ” 25αρα – και η διαφορά ποιότητας και εμπειρίας επέτρεψε στην ελληνική ομάδα να μην δει μπροστά της τον εφιάλτη που είδε η Κροατία στη πρεμιέρα. Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, ανεξαρτήτως ποιότητας αντιπάλου, η Εθνική ομάδα κινήθηκε στοχευμένα σε άμυνα (οι Φιλιππίνες σούταραν με 17% στα τρίποντα) και επίθεση, είχε σοβαρότητα και στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και την απαιτούμενη συγκέντρωση.
Πάει κι αυτό λοιπόν… Τώρα έρχονται τα δύσκολα. Το Πουέρτο Ρίκο χωρίς τον Κάρλος Αρόγιο δεν είναι καλή ομάδα, δεν χρειάζεται να κρύβεται κανείς πίσω από το δάκτυλό του.
Η Κροατία που ακολουθεί από το ρεπό είναι μέχρι στιγμής ο βασικός αντίπαλος της Εθνικής για την πρωτιά στον όμιλο. Ομάδα που με την Αργεντινή ξεδίπλωσε ένα στοιχείο που της έλειπε τα προηγούμενα χρόνια: το βάθος της σαν ομάδα. Έχει πολλούς καλούς παίκτες αυτή η Κροατία, έχει παιχνίδι μέσα στη ρακέτα, έχει σουτέρ, έχει οργανωτές, έχει καλούς αμυντικούς… Είναι γεμάτη ομάδα. Ο χαρακτήρας της ήταν πάντα πρόβλημα, σε αντίθεση με την ελληνική ομάδα, που προχώρησε μακριά κυρίως γιατί είχε μέταλλο.
Η Αργεντινή παίζει με τον κόσμο της στη Σεβίλλη και αυτό είναι ένα τεράστιο συν, αλλά όχι ικανό να καλύψει την απουσία του Μανού Τζινόμπιλι και του Κάρλος Ντελφίνο.
Πηγή:superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου