Εννέα χρόνια από τότε που πήγα για τελευταία φορά σε ένα Φάιναλ Φορ του NCAA και κυρίως εννέα χρόνια από τότε που είχα λεφτά για να πάω!
Η τελευταία φορά μου ήταν η τέταρτη: πρωτοπήγα κατ' ευτυχή συγκυρία το 1999 στο "Tropicana Field" του Σεν Πίτερσμπουργκ στη Φλόριντα, παρακολούθησα τον "Rip" Xάμιλτον να οδηγεί το Κονέκτικατ στον πρώτο τίτλο του και ομολογώ πως μαγεύτηκα από την κατανυκτική ατμόσφαιρα και το ' έβαλα αμέτι μουχαμέτι να την ξαναζήσω όποτε μπορούσα.
Πέντε χρόνια αργότερα ήμουν παρών στο Σαν Αντόνιο και έφερα πάλι γούρι στα "Χάσκις" του Καλχούν, την επόμενη χρονιά στο Σεντ Λούις είδα ν' ανεβαίνει στο θρόνο το Νορθ Καρολάινα και στο καπάκι, το 2006 στην Ιντιανάπολις υπήρξα αυτόπτης μάρτυς στον πρώτο θρίαμβο των Γκέιτορς της Φλόριντα, που έμελλε να πετύχουν το repeat.
Η τύχη με αξίωσε, ο θεός με ευλόγησε και η τρέλα μου με παρακίνησε να παρακολουθήσω αφενός αυτά τα τέσσερα Φάιναλ Φορ του κολεγιακού πρωταθλήματος και αφετέρου τα 27 (στα 27) της σύγχρονης ιστορία της Ευρωλίγκας και ομολογώ πως η μαγεία που εκπέμπουν και ο τρόπος με τον οποίο αιχμαλώτισαν τα συναισθήματα μου ξεπερνάει όχι μονάχα τη λογική, αλλά και τη φαντασία.
Γι αυτό τον λόγο δεν θέλω καν να σκέπτομαι το ενδεχόμενο (που κυκλοφορεί ευρέως, αλλά επ' αυτού επιφυλάσσομαι να ασχοληθώ προσεχώς) σύμφωνα με το οποίο η FIBA, εφόσον ξαναπάρει πίσω την Ευρωλίγκα, θα καταργήσει, λέει, τα Φάιναλ Φορ και θα βάλει τους φιναλίστ να παίζουν επτά τελικούς, όπως είχε συμβεί στο πρώτο σχίσμα, τη σεζόν 2000-01: τότε η Κίντερ Μπολόνια και η Ταού αναμετρήθηκαν σε πέντε αγώνες, ενώ την ίδια στιγμή η Μακαμπί Τελ Αβίβ, ο Παναθηναϊκός, η Εφές Πίλσεν και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας συνευρίσκονταν στο Φάιναλ Φορ του Παρισιού.
Οντως (για να εξηγήσω αυτό που έγραψα προηγουμένως) τη μαγεία του κολεγιακού Φάιναλ Φορ τη γνώρισα κατά τύχη: μια τύχη την οποία μακαρίζω, όπως συμβαίνει με τους ρέκτες όλων των ωραίων πραγμάτων, που μπορούν να εμφανιστούν ξαφνικά στη ζωή μας...
Τότε εργαζόμουν στο "Βήμα", που επίσης είχε λεφτά (!) και μου κάλυψε την αποστολή στο Σακραμέντο και στο Λος Αντζελες για να βαδίσω στα φρέσκα ίχνη του Στογιάκοβιτς, ο οποίος διάνυε την παρθενική σεζόν του με τους Κινγκς στο ΝΒΑ. Πήγα λοιπόν στο Σακραμέντο, όπου μεταξύ άλλων ξανασυνάντησα μετά από χρόνια, τον Ντέηβιντ Ινγκραμ (ως διευθυντή ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος), ακολούθησα τον Πέτζα στο Λος Αντζελες για έναν αγώνα με τους Λέικερς, είδα τον φίλο μου τον Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο οποίος τότε έπαιζε στους Κλίπερς και ενώ ετοιμαζόμουν να πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής για να μη χάσω κιόλας την αλλαγή ηγεσίας στην εθνική ομάδα (με τον Πετυρόπουλο να διαδέχεται τον Γιαννάκη), ιδού η Τάμπα, ιδού και το πήδημα!
Δεν είχα ούτε διαπίστευση, αλλά είχα μια παλιά γνωριμία με τον υπεύθυνο Τύπου του NCAA που μου κανόνισε μια διαπίστευση κι όταν (μετά από πτήση έξι ωρών) έφτασα στο Σεν Πίτερμπουργκ, όπου μάλιστα έσκαγε ο τζίτζικας, νόμιζα ότι θα είμαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων, αλλά είδε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του!
Ηταν εκεί και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που ανέκαθεν ψαχνόταν με τέτοια διεθνή γεγονότα, αλλά και -στο ρόλο του τακτικότερου μη Αμερικανού θαμώνος στα χρονικά του NCAA-, ο Θόδωρος Ροδόπουλος, μάλιστα τώρα ο "Τεντ" ετοιμάζεται για το 33ο ταξίδι του σε Φάιναλ Φορ!
Τριακοστό τρίτο, το τονίζω και ολογράφως, πάει να πει ότι (σχηματικά και όχι στην κυριολεξία) ο Ροδόπουλος κοντεύει να 'χει τριπλάσιες παρουσίες από τον συχωρεμένο τον Τζον Γούντεν και τον Μάικ Σιζέφσκι!
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά, διότι σήμερα τα ξημερώματα ο "Κόουτς Κ" οδήγησε τη νεαρότερη και ενδεχομένως τη χειρότερη ομάδα του Ντιουκ (σε αυτά τα 35 χρόνια που κατοικοεδρεύει στο Ντούραμ) στο 16ο φάιναλ Φορ της ιστορίας του: από αυτά ο ίδιος έχει βάλει την υπογραφή του στα δώδεκα, ισοφαρίζοντας τον μακαρίτη "μάγο του Γουέστγουντ", Τζον Γούντεν, ο οποίος πήγε σε ισάριθμα μέσα σε 14 χρόνια και θριάμβευσε στα δέκα από αυτά, δημιουργώντας την ασύγκριτη δυναστεία του UCLA.
Φεύγοντας από τις φτερούγες του Μπόμπι Νάιτ και κάνοντας σόλο καριέρα, ο Σιζέφσκι βρέθηκε στην άκρη του πάγκου του Ντιουκ το 1980, αλλά χρειάστηκε να περιμένει έξι χρόνια για το βάπτισμα του πυρός σε ένα Φάιναλ Φορ κι άλλα πέντε για να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων από το ιερό δισκοπότηρο του μπάσκετ: στέφθηκε πρωταθλητής το 1991, την επόμενη χρονιά πέτυχε το "repeat", έκανε υπομονή μέχρι το 2001, ύστερα περίμενε άλλα εννιά χρόνια για να καταφέρει το κουαρτέτο (2010) και πάει λέγοντας...
Το Φάιναλ Φορ του κολεγιακού Πρωταθλήματος θα φιλοξενηθεί στις 4 και 6 Απριλίου εκεί, όπου το άφησα το 2006: στην Ιντιανάπολις, μάλιστα τότε στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου της πόλης, δέσποζε μια τεράστια πινακίδα που έγραφε "Basketball language is spoken here" και αυτός ήταν άλλος ένας λόγος για τον οποίο δέθηκα τόσο πολύ με την ομάδα της πόλης: όχι με τους Χούζιερς του Μπόμπι Νάιτ, ούτε με το Ιντιάνα Στέιτ του Λάρι Μπερντ (και του Τζέικ Οντουμ, παρεμπιπτόντως), αλλά με τους Ιντιάνα Πέισερς, που αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια τον σεβντά μου στο ΝΒΑ!
Μιας και το 'φερε η κουβέντα σε αυτή την αντιδιαστολή, εάν το ΝΒΑ είναι η βιτρίνα του μπάσκετ, τότε δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως το ΝCAA μοιάζει με την αχανή και ανεξερεύνητη αποθήκη του.
Και τι αποθήκη; Εδώ ο χρόνος μοιάζει να 'χει σταματήσει στο μπάσκετ που γνωρίσαμε πιτσιρικάδες και το αγαπήσαμε: στο μπάσκετ της ρομαντικής νοσταλγίας και των αραχνιασμένων εικόνων με τα δυο
ημίχρονα των είκοσι λεπτών, τις επιθέσεις των 35 δευτερολέπτων, τη γραμμή των σουτ τριών πόντων στα 6μ.32, τη 1+1 βολή, το δικαίωμα επιλογής ανάμεσα στην εκτέλεση βολών και στην επαναφορά της μπάλας από τη γραμμή και πάει λέγοντας...
Δεν ξέρω ποια θυσία θα ήμουν πρόθυμος να κάνω για να ξαναβρεθώ σε ένα Φάιναλ Φορ του κολεγιακού πρωταθλήματος και να ζήσω τη μοναδική ατμόσφαιρα του. Μπορεί να λένε ότι το το κορυφαίο γεγονός του αμερικανικού αθλητισμού είναι o ετήσιος τελικός του φούτμπολ, το περίφημο Super Bowl, αλλά αφενός δεν το έχω παρακολουθήσει ούτε καν από την τηλεόραση και αφετέρου το σιχαίνομαι!
Στους ημιτελικούς του επικείμενου Φάιναλ Φορ, το Ντιουκ θα αντιμετωπίσει το Μίσιγκαν Στέιτ, ενώ το Κεντάκι θα βρει απέναντι του το Γουϊσκόνσιν. Οι αγριόγατες από το Λέξινγκτον θεωρούνται από την αρχή ως το τρανό φαβορί και απέχουν δυο βήματα από το να επιβεβαιώσουν τα προγνωστικά και να μπουν με τα τσαρούχια τους στο βιβλίο των ρεκόρ του Γκίνες!
Εφόσον το Κεντάκι διανύσει όλο το δρόμο, πρώτα απ' όλα θα αριθμεί εννέα τίτλους και θα απέχει μόλις δυο από τους έντεκα του UCLA, αλλά ο Τζον Καλιπάρι ιντριγκάρεται και προβοκάρεται από την ευκαιρία που έχει να πετύχει ένα απαράμιλλο ρεκόρ: να οδηγήσει την ομάδα του στον θρόνο, χωρίς να γνωρίσει ούτε μία ήττα!
Αυτή τη στιγμή το Κεντάκι βρίσκεται στο 38-0 και δυνητικά θα φτάσει στο 40-0: δεν θα είναι η πρώτη ομάδα που θα κατακτήσει αήττητη τον κολεγιακό τίτλο, αλλά θα είναι η μόνη στα χρονικά του θεσμού (από το 1938 και εντεύθεν) η οποία θα ανέβει στο θρόνο με τόσες πολλές νίκες στη σεζόν...
Η τελευταία αδιάφθορη ομάδα στα χρονικά του NCAA υπήρξε η Ιντιάνα η οποία καθοδηγούμενη από τον Μπόμπι Νάιτ και με σταρ τον Σκοτ Μέι και τον Κεντ Μπένσον στέφθηκε πρωταθλήτρια της σεζόν 1975-76, με ρεκόρ 32-0, συμπεριλαμβανομένης και της νίκης στον τελικό του Φάιναλ Φορ (στo παλιό Spectrum της Φιλαδέλφειας) επί του Μίσιγκαν με 86-68.
Πριν από τους Χούζιερς του '76, είχαν κατακτήσει αήττητες τον κολεγιακό τίτλο του NCAA άλλες έξι ομάδες: το Σαν Φρανσίσκο το 1956 (29-0), το Νορθ Καρολάινα το 1957 (32-0) και το UCLA το 1964, το 1967, το 1972 και το 1973 με 30-0.
Βεβαίως τα Φάιναλ Φορ έχουν σημαδευθεί από τρανταχτές εκπλήξεις, χώρια που αρκετές φορές έχουν επιβεβαιώσει την ιστορία της Σταχτοπούτας. Αυτή τη φορά όμως καμιά από τις τέσσερις ομάδες δεν είναι άγραφτη, τουναντίον όλες μαζί έχουν να επιδείξουν στα παλμαρέ τους 15 τίτλους, 26 τελικούς και 46 παρουσίες σε Φάιναλ Φορ!
Δεν υπάρχει Cinderella, αυτό να λέγεται, αλλά με τέτοια θα μοιάζει, όποια από τις (υπόλοιπες) τρεις καταφέρει να εκτροχιάσει την ομάδα, η οποία τις προάλλες διέπραξε ένα ειδεχθές έγκλημα, στραγγαλίζοντας (78-39) το Γουέστ Βιρτζίνια, αλλά δυο μέρες αργότερα τα είδε όλα κωλυόμενα (68-66) με το Νοτρ Νταμ του πατριώτη μας Ζακ Ογκαστ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου