Κατά τα λοιπά, το μπάσκετ που παίζεται στην κανονική περίοδο απειλεί τη σωματική ακεραιότητα της τηλεόρασής μου. Μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πού θα πάει, κάποια στιγμή θα τη σπάσω με αυτά που βλέπω. Μέχρι που ξεκινούν τα πλέι-οφ και έρχεται το φως το αληθινό...
Το ωραιότερο αθλητικό θέαμα στον πλανήτη γη δεν είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ούτε το Μουντιάλ του ποδοσφαίρου ούτε ο τελικός του Τσάμπιονς Ληγκ ούτε το Σούπερ Μπόουλ του φούτμπολ ούτε το φάιναλ-φορ του NCAA στο μπάσκετ. Είναι τα πλέι-οφ του ΝΒΑ και συμβαίνει μια φορά τον χρόνο, για 6-7 μαγευτικές εβδομάδες.
Δεν χρειάζεται πια να σας αραδιάσω έναν ποταμό από κασέτες ρετρό για να το αποδείξω. Αρκεί το dvd του 7ου αγώνα ανάμεσα στους Κλίπερς και τους Σπερς. Οι τυχεροί που το παρακολούθησαν προσχώρησαν στη θρησκεία του μπάσκετ χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι περισσότεροι παραμένουν άλαλοι, μολονότι πέρασαν κιόλας 4 μέρες.
Έχασαν στ'αλήθεια οι Σπερς ή να βάλω τις φωνές; Αν μπορούσα να μπω στα παπούτσια του Άνταμ Σίλβερ, θα ανακήρυσσα και τις δύο ομάδες νικήτριες και θα τις έστελνα αριστίνδην στον β' γύρο.
Αλλά και ποιον να άφηνα έξω για να κάνω χώρο; Δεν υπάρχουν λαθρεπιβάτες στα φετινά πλέι-οφ. Το νο.1 της Δύσης και το νο.1 της Ανατολής ήδη απώλεσαν το πλεονέκτημα για το οποίο κόπιασαν έξι μήνες.
Η έδρα έσπασε και στα τέσσερα ζευγάρια πριν ο αλέκτωρ κακαρίσει τρις. Aπό τις 16 ομάδες που ξεκίνησαν τον χορό του Μάη, μόνο δύο κρατούν το κάστρο τους άπαρτο: η Ουάσινγκτον και το Μέμφις! Όχι για πολύ, φοβάμαι...
Στη συζήτηση που κάναμε με τους λοιπούς (με το συμπάθιο) μπασκετόκαυλους του Gazzetta.gr, ψήφισα για πρωταθλητές τους Ουόριορς ή τους Σπερς. Δηλαδή ...τους Ουόριορς.
Μετά το σημερινό διπλό των Γκρίζλις στο Όκλαντ, δεν είμαι πια τόσο σίγουρος. Το μπάσκετ που παίζουν ο Στεφ Κάρι και η παρέα του είναι χαρά θεού, αλλά στα πλέι-οφ χαίρονται άλλου είδους θεοί.
Τώρα που οι Σπερς αποδήμησαν εις Κύριον, είμαι υποχρεωμένος να ακουμπήσω τις μάρκες μου στις άλλες "ευρωπαϊκές" ομάδες που συνεχίζουν. Στους Μέμφις Γκρίζλις, στους Σικάγο Μπουλς και, ίσως, στους Ατλάντα Χοκς.
Αρκούδες, ταύρους και γεράκια έχει ο ζωολογικός κήπος της Άπω Ευρώπης!
Τους Κλίπερς δυσκολεύομαι να τους εντάξω στην ίδια κατηγορία, όσο κι αν με εντυπωσίασαν στους αγώνες με το Σαν Αντόνιο. Οι άλλοι τρεις έχουν ψηλούς που καταλαβαίνουν το μπάσκετ και παίζουν ρόλο πλέι-μέικερ από το low post: Μαρκ και Πάου Γκασόλ, Νοά, Χόρφορντ, σέντερ που πατούν με επιδεξιότητα και στις δύο βάρκες, και στις δύο όχθες του Ατλαντικού (όπως και ο Μπόγκουτ των Ουόριορς και ο Γκόρτατ των Ουίζαρντς και ο Μοτιεγιούνας των Ρόκετς πριν τραυματιστεί).
Αντίθετα, οι Κλίπερς είναι υποχρεωμένοι να συνδυάσουν τη διαστημική πρόοδο του Μπλέικ Γκρίφιν με τον επιβλητικό αλλά άτεχνο (και εύκολο θύμα του Hack-a-****) NτεΆντρε Τζόρνταν. Και οι Ρόκετς με τον Ντουάιτ Χάουαρντ. Δεν είναι το ίδιο.
Τον τίτλο του MVP διεκδίκησαν κυρίως παίκτες που παίζουν πρώτα για τον εαυτό τους και μετά για την ομάδα. Σημείο των καιρών και κληροδότημα του Κόμπι Μπράιαντ...
Είχα υποσχεθεί στους φίλους μου, ότι δεν θα ξανάβλεπα ΝΒΑ αν έδιναν το βραβείο στον Τζέιμς Χάρντεν. Ο Ράσελ Ουέστμπρουκ είναι οδοστρωτήρας με πόδια και ο Στεφ Κάρι διάολος χωρίς κέρατα, αλλά εγώ τον πόιντ-γκαρντ της ομάδας μου τον θέλω να κοιτάζει πρώτα την πάσα και γενικώς την ομάδα. Πλέι-μέικερ και όχι σκόρερ.
Αγαπώ Τζον Στόκτον και Στηβ Νας και Τζέισον Κιντ. Όχι Ουέστμπρουκ ούτε Κάιρι Ιρβινγκ. Τη μέρα που σταμάτησε το μπάσκετ ο Νας, η σημαία στο σπίτι μου κυμάτισε μεσίστια.
Μία από τις πιο αγαπημένες μου ατάκες ανήκει στον ηγέτη των Μέμφις Γκρίζλις, Μάικ Κόνλεϊ. Προσδεθείτε και διαβάστε την άφοβα, δεν κινδυνεύετε από ίλιγγο.
"Exω στο μυαλό μου ένα ρολόι που δεν σταματάει ποτέ. Ενα για τον Ζακ Ράντολφ. Ενα για τον Μαρκ. Ενα για τον Κόρτνεϊ Λη. Ενα για κάθε συμπαίκτη που βρίσκεται στο παρκέ. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που δεν χρειάζονται τη μπάλα, όπως ο Τόνι Άλλεν. Για τους άλλους, έχω πάντα το νου μου. Ο Ζακ δουλεύει πολύ σκληρά σε άμυνα και επίθεση, αλλά έχει να πάρει τη μπάλα γύρω στα 4 λεπτά. Πρέπει να του την πασάρω πριν εκνευριστεί. Οκ, θα του σερβίρω τέσσερις συνεχόμενες πάσες, για να ξαναβρεί ρυθμό. Και ούτω καθ'εξής".
Και ούτω καθ'εξής. Με τα "ούτω καθ'εξής" του υπέροχου Κόνλεϊ, οι Γκρίζλις άλωσαν το Γκόλντεν Στέιτ. Είχαν περάσει 4 μήνες από την προηγούμενη εντός έδρας ήττα των Ουόριορς.
Αλλά είπαμε, η κανονική περίοδος μετράει μόνο για το Fantasy. Τα καυτά κάστανα τα κρατάει τώρα στην ποδιά της η αγριεμένη αρκούδα. Μόλις ξύπνησε πεινασμένη από τη χειμερία νάρκη και δεν έχει όρεξη για αστεία.
Σύμφωνοι, δικαίως κέρδισε το MVP ο Κάρι. Μπορεί να φαίνεται κατηγορίας πτερού, αλλά πυροβολεί πιο γρήγορα από τη σκιά του, πασάρει σωστά και είναι σβέλτος σαν χέλι. Αφήνει στο πέρασμά του στάχτες και δεν πιάνεται από κανέναν, σαν "μπιπ-μπιπ" που το κυνηγάνε μάταια πέντε κογιότ.
Αλλά η δική μου ψήφος θα πήγαινε στον Άντονι Ντέιβις, τον δαντελένιο δυναμίτη των Πέλικανς. Νομίζω ότι αυτός θα κληρονομήσει το δαχτυλίδι του Τιμ Ντάνκαν, όταν ο σεβάσμιος σέντερ των Σπερς πάρει τη μεγάλη απόφαση. Κανένας δεν πρόκειται να μπερδέψει ποτε τον Ντέιβις με τον ΝτεΆντρε Τζόρνταν.
Οι Καβαλίερς φαίνεται ότι θα πληρώσουν ακριβά τον τραυματισμό του Κέβιν Λαβ, αλλά δεν πρόκειται να χάσω ύπνο για το χατίρι τους. Όσο κι αν συμπαθώ τον ΛεΜπρον Τζέιμς, είναι καιρός να φορέσει και κάποιος άλλος το στέμμα. Οι πολλοί που ερωτεύτηκαν τους Μπουλς την εποχή του Τζόρνταν παρακολουθούν τα πλέι-οφ με μια περίεργη λάμψη στο βλέμμα.
Οι Σπερς παρέδωσαν το πνεύμα και ακούμπησαν το μαύρο γάντι στο παρκέ, για να το σηκώσει ο πιο γρήγορος και ο πιο καπάτσος. Για τη γρηγοράδα, είπαμε, κανένας δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον Στεφ Κάρι.
Η καπατσοσύνη, όμως, σπάνια συμβαδίζει με το φιδίσιο κορμί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου