Νίκη-δήλωση ότι θα κάνει πρωταθλητισμό ήταν αυτή της ΑΕΚ. Από το πρώτο κιόλας λεπτό έδειξε αποφασισμένη για το αποτέλεσμα, που τελικά ήρθε πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για το ματς της πρεμιέρας, πιο συγκεκριμένα για την ΑΕΚ, χωρίς να βάλουμε στη ζυγαριά τον αντίπαλό της. Ο Πλατανιάς κατέβηκε στο γήπεδο να παίξει άμυνα. Τον ενδιέφερε μόνο να μην φάει γκολ, με το χειρώτερο τρόπο. Καμμία προσπάθεια να κρατήσει την μπάλλα, ήταν ταμπουρωμένος πίσω και περίμενε την ΑΕΚ.
Μέχρι το πρώτο γκολ στο 27 που το βάλανε μαζύ ΑΕΚ και Πλατανιάς οι γηπεδούχοι επιτόπου φρενάριζαν το ρυθμό τους πριν πατήσουν την περιοχή των φιλοξενουμένων. Επειδή και οι 11 του Πλατανιά φύλαγαν τα στενά. Πώς να βγουν οι «τρύπες» για να σκοράρουν οι αεκτζήδες; Κάθε σέντρα, κάθε πάσα έβρισκε τοίχο.
Στην επανάληψη η ΑΕΚ ήταν καλύτερη απέναντι στον εμφανώς κατώτερο αντίπαλό της. Και επιπόλαιη, όμως! Το γρήγορο 2-0 στο 47 και η σταθερά παθητική στάση του Πλατανιά απονεύρωσαν την ΑΕΚ, έβγαλαν την πρίζα και διέκοψαν την παροχή ενέργειας δημιουργικής.
ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ του ζεϊμπέκικου από τον Μελισσανίδη, γράφει ο apodytiriakias.gr
Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών», τα είπες όλα με τη μία. Δεν έχει βήματα, είναι χορός ιερατικός, με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να γνωρίζει και να σέβεται.
Τα λόγια αυτά δεν είναι μαγκιά του αποδυτηριάκια. Είναι κουβέντα του συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλου. Και τα απλώνω σαν απάντηση στην αχαρακτήριστη ενέργεια του ολυμπιονίκη Ιωάννου Μελισσανίδη να χορέψει στο Λος Άντζελες μπροστά σε κοινό ένα ζεϊμπέκικο λες κι ήταν μια χορεύτρια από τα ψευτομιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη.
Το ζεϊμπέκικο, λέει ο συγγραφέας της δράσης του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη, είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Είναι το «Δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.
Ο Ιωάννης Μελισσανίδης ξυπόλυτος και περίεργη κόμμωση, με το μισό μαλλί βαμμένο σε gala στις ΗΠΑ χόρεψε, λέει ο ίδιος, το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, του μακαρίτη Μάνου Λοϊζου.
Η επίθεση είναι προκλητική, και ύπουλη μαζύ. Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας από τις πρώτες πενιές του μπουζουκιού σε αρπάζει, σε αγκαλιάζει και σ' ανεβάζει, αφού σου κλείνει τα μάτια. Ο Μελισσανίδης που υποστηρίζει ότι με τον τρόπο που χόρεψε έφερε την Ελλάδα κοντά στους Αμερικάνους, στην πραγματικότητα διέπραξε μια παρωδία του αρχέγονου αρσενικού χορού. Με κωλοτούμπες, με «στοιχεία» ρυθμικής και κίνησεις της ενόργανης γυμναστικής.
Επιμένω στον Χαριτόπουλο: «Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στη ψύχρα, ούτε ως κούφια επίδειξη. Πρώτα ο χορευτής πρέπει «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτό και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε».
Ιωάννη, παρακαλώ. Αυτή είναι η κουβέντα του αποδυτηριάκια.
Ιωάννη, παρακαλώ, άσε τα κουνήματα και τα πηδήματα, όταν χορεύεις δημόσια το ζεϊμπέκικο. Μην ακουμπάς τα άγια των αγίων. Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα, όπως λέει ο Χαριτόπουλος, είναι βαρειά, θανατερά και ο αληθινός άνδρας, χορεύοντάς τα, δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο του, την αδυναμία του.
Ιωάννη, κάνε μας τη χάρη.
*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου