Για ακόμα μία αγωνιστική η προσέλευση στα γήπεδα της Σούπερ Λιγκ ήταν απογοητευτική. Πιο θλιβερή, όμως, είναι η σύγκριση και όχι μόνο με τα κορυφαία πρωταθλήματα...
Ολοκληρώθηκε αισίως η 18η αγωνιστική της Σούπερ Λιγκ και το
φιλοθεάμον κοινό για ακόμα μια φορά έσπευσε να γεμίσει τα γήπεδα για να
απολαύσει ποδόσφαιρο. Τι; Όχι; Δεν είχαμε το αδιαχώρητο στις εξέδρες; Τα
14.105 εισιτήρια που κόπηκαν συνολικά σε όλα τα ματς, αν δεν μας
προκαλούν θλίψη, θα έπρεπε τουλάχιστον να μας προβληματίσουν.
Γράφει ο Σταύρος Χονδροθύμιος
Παλιότερα αυτός ο αριθμός θα ήταν ικανοποιητικός σε ένα μόνο παιχνίδι, στο οποίο μάλιστα δεν θα συμμετείχε κάποια από τις «εμπορικές» ομάδες. Τώρα πλέον τον συναντάμε μόνο σε ματς με τις κορυφαίες ομάδες γηπεδούχες και αν, εκτός αν πρόκειται για ντέρμπι. Οπότε καταλήξαμε να μιλάμε και να ασχολούμαστε με ένα πρωτάθλημα που παρουσιάζει ελάχιστον ενδιαφέρον και θέαμα με το… σταγονόμετρο!
Ρίχνοντας μια ματιά στην προσέλευση του κοινού σε αγώνες άλλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, γίνεται παραπάνω από εμφανές ότι η διαφορά είναι χαοτική! Αρκεί να αναφερθεί ότι στο… αντιτουριστικό Σουόνσι – Γουότφορντ, Δευτέρα βράδυ, κόπηκαν 20.430 εισιτήρια.
Και εντάξει, θα πείτε, Πρέμιερ Λιγκ είναι, το πιο εμπορικό πρωτάθλημα, οπότε λογικό να γεμίζουν τα γήπεδα. Για τα 35.042 εισιτήρια του Βαλένθια – Ράγιο, τα 30.178 του Τουλούζ – ΠΣΖ, τα 40.047 του Νάπολι – Σασουόλο τι έχουμε να πούμε ως δικαιολογία για να υπερασπιστούμε τη δική μας πενιχρή προσέλευση;
Καλοπροαίρετα, να δεχθούμε ότι αυτά τα δεδομένα, διαμορφώνονται στα μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης, αν και πρέπει να τονιστεί ότι δεν καταπιαστήκαμε ούτε με μεγάλα ματς, ούτε με Μπαρσελόνα και Ρεάλ που έχουν σε κάθε τους αγώνα 80.000 – 90.000 κόσμο.
Για τα 36.902 εισιτήρια του Σπόρτινγκ – Τοντέλα έχουμε κάτι να σχολιάσουμε; Για ένα ματς, δηλαδή, μεταξύ της πρώτης και της τελευταίας ομάδας του βαθμολογικού πίνακα σε ένα πρωτάθλημα που θεωρητικά είναι κοντά στο δικό μας, το πορτογαλικό. Άλλωστε, κάθε φορά όλοι μας θέλουμε ότι οι ομάδες μας μπορούν να γίνουν μια νέα Πόρτο για παράδειγμα, γιατί (κακώς) το θεωρούμε εφικτό στόχο. Τώρα καταλαβαίνετε πόσο μακριά είμαστε από αυτά τα πρότυπα. Το μεγάλο ματς της Ολλανδίας ανάμεσα σε Φέγενορντ και PSV που παρακολούθησαν από κοντά 47.500, ας το αφήσουμε ασχολίαστο!
Για να το… τερματίσουμε, προσέξτε τι συνέβη το Σάββατο στις μικρότερες κατηγορίες της Αγγλίας. Ντέρμπι – Μπέρμιγχαμ 32.895 (Πρέμιερσιπ), Μπράντφορντ – Όλνταμ 18.522 (Λιγκ 1) και Πλίμουθ – Στίβενέιτζ 9.546 (Λιγκ 2). Είπατε κάτι; Εντάξει, είμαστε πιο πάνω από ένα ματς της τέταρτης κατηγορίας της Αγγλίας, είναι κι αυτό μια… νίκη.
Το ελαφρυντικά του κακού καιρού και το γεγονός ότι μια αναμέτρηση ήταν κεκλεισμένων των θυρών, δεν αλλάζουν τη γενικότερη εικόνα, διότι θα κρυβόμασταν πίσω από τα δάχτυλό μας αν θεωρούσαμε ότι η εικόνα στις εξέδρες θα ήταν σημαντικά διαφορετική!
Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι αναφερόμαστε σε ένα πρωτάθλημα, που αν και δεν μαζεύει κόσμο στις κερκίδες, μόνο αδιάφορο δεν αφήνει το κοινό. Απλά αυτό το ενδιαφέρον εκδηλώνεται μακριά από τα γήπεδα. Υπάρχει τεράστια επισκεψιμότητα σε αθλητικές ιστοσελίδες, υψηλές τηλεθεάσεις και ακροαματικότητες στα αθλητικά ΜΜΕ και γενικότερα το πλήθος ασχολείται- και μάλιστα πολλές φορές υπερβολικά- με τις ομάδες του. Άρα τι φταίει;
Η οικονομική κρίση αποτελεί ουσιαστικά το μοναδικό σοβαρό λόγο ως απάντηση για το φαινόμενο των άδειων ή μισοάδειων κερκίδων. Όμως τι έχουν κάνει οι ομάδες όλα αυτά τα χρόνια για να προωθήσουν το προϊόν τους; Τι προσφέρουν στο κοινό τους από άποψη θεάματος, υπηρεσιών, συνθηκών για να το δελεάσουν; Ελάχιστα πράγματα. Το χειρότερο όλων είναι ότι δεν δείχνει να ιδρώνει το αυτί κανενός για την πτώση των αριθμών των εισιτηρίων και σε λίγα χρόνια, δεν θα προκαλεί εντύπωση η εικόνα των άδειων γηπέδων!
Αλήθεια, πόσο πιο ωραίο φαντάζει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι με κόσμο από το να παρακολουθείς τις προσπάθειες των πρωταγωνιστών με φόντο τα άδεια καθίσματα;
*Πηγή: sport-fm.gr*
Γράφει ο Σταύρος Χονδροθύμιος
Παλιότερα αυτός ο αριθμός θα ήταν ικανοποιητικός σε ένα μόνο παιχνίδι, στο οποίο μάλιστα δεν θα συμμετείχε κάποια από τις «εμπορικές» ομάδες. Τώρα πλέον τον συναντάμε μόνο σε ματς με τις κορυφαίες ομάδες γηπεδούχες και αν, εκτός αν πρόκειται για ντέρμπι. Οπότε καταλήξαμε να μιλάμε και να ασχολούμαστε με ένα πρωτάθλημα που παρουσιάζει ελάχιστον ενδιαφέρον και θέαμα με το… σταγονόμετρο!
Ρίχνοντας μια ματιά στην προσέλευση του κοινού σε αγώνες άλλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, γίνεται παραπάνω από εμφανές ότι η διαφορά είναι χαοτική! Αρκεί να αναφερθεί ότι στο… αντιτουριστικό Σουόνσι – Γουότφορντ, Δευτέρα βράδυ, κόπηκαν 20.430 εισιτήρια.
Και εντάξει, θα πείτε, Πρέμιερ Λιγκ είναι, το πιο εμπορικό πρωτάθλημα, οπότε λογικό να γεμίζουν τα γήπεδα. Για τα 35.042 εισιτήρια του Βαλένθια – Ράγιο, τα 30.178 του Τουλούζ – ΠΣΖ, τα 40.047 του Νάπολι – Σασουόλο τι έχουμε να πούμε ως δικαιολογία για να υπερασπιστούμε τη δική μας πενιχρή προσέλευση;
Καλοπροαίρετα, να δεχθούμε ότι αυτά τα δεδομένα, διαμορφώνονται στα μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης, αν και πρέπει να τονιστεί ότι δεν καταπιαστήκαμε ούτε με μεγάλα ματς, ούτε με Μπαρσελόνα και Ρεάλ που έχουν σε κάθε τους αγώνα 80.000 – 90.000 κόσμο.
Για τα 36.902 εισιτήρια του Σπόρτινγκ – Τοντέλα έχουμε κάτι να σχολιάσουμε; Για ένα ματς, δηλαδή, μεταξύ της πρώτης και της τελευταίας ομάδας του βαθμολογικού πίνακα σε ένα πρωτάθλημα που θεωρητικά είναι κοντά στο δικό μας, το πορτογαλικό. Άλλωστε, κάθε φορά όλοι μας θέλουμε ότι οι ομάδες μας μπορούν να γίνουν μια νέα Πόρτο για παράδειγμα, γιατί (κακώς) το θεωρούμε εφικτό στόχο. Τώρα καταλαβαίνετε πόσο μακριά είμαστε από αυτά τα πρότυπα. Το μεγάλο ματς της Ολλανδίας ανάμεσα σε Φέγενορντ και PSV που παρακολούθησαν από κοντά 47.500, ας το αφήσουμε ασχολίαστο!
Για να το… τερματίσουμε, προσέξτε τι συνέβη το Σάββατο στις μικρότερες κατηγορίες της Αγγλίας. Ντέρμπι – Μπέρμιγχαμ 32.895 (Πρέμιερσιπ), Μπράντφορντ – Όλνταμ 18.522 (Λιγκ 1) και Πλίμουθ – Στίβενέιτζ 9.546 (Λιγκ 2). Είπατε κάτι; Εντάξει, είμαστε πιο πάνω από ένα ματς της τέταρτης κατηγορίας της Αγγλίας, είναι κι αυτό μια… νίκη.
Το ελαφρυντικά του κακού καιρού και το γεγονός ότι μια αναμέτρηση ήταν κεκλεισμένων των θυρών, δεν αλλάζουν τη γενικότερη εικόνα, διότι θα κρυβόμασταν πίσω από τα δάχτυλό μας αν θεωρούσαμε ότι η εικόνα στις εξέδρες θα ήταν σημαντικά διαφορετική!
Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι αναφερόμαστε σε ένα πρωτάθλημα, που αν και δεν μαζεύει κόσμο στις κερκίδες, μόνο αδιάφορο δεν αφήνει το κοινό. Απλά αυτό το ενδιαφέρον εκδηλώνεται μακριά από τα γήπεδα. Υπάρχει τεράστια επισκεψιμότητα σε αθλητικές ιστοσελίδες, υψηλές τηλεθεάσεις και ακροαματικότητες στα αθλητικά ΜΜΕ και γενικότερα το πλήθος ασχολείται- και μάλιστα πολλές φορές υπερβολικά- με τις ομάδες του. Άρα τι φταίει;
Η οικονομική κρίση αποτελεί ουσιαστικά το μοναδικό σοβαρό λόγο ως απάντηση για το φαινόμενο των άδειων ή μισοάδειων κερκίδων. Όμως τι έχουν κάνει οι ομάδες όλα αυτά τα χρόνια για να προωθήσουν το προϊόν τους; Τι προσφέρουν στο κοινό τους από άποψη θεάματος, υπηρεσιών, συνθηκών για να το δελεάσουν; Ελάχιστα πράγματα. Το χειρότερο όλων είναι ότι δεν δείχνει να ιδρώνει το αυτί κανενός για την πτώση των αριθμών των εισιτηρίων και σε λίγα χρόνια, δεν θα προκαλεί εντύπωση η εικόνα των άδειων γηπέδων!
Αλήθεια, πόσο πιο ωραίο φαντάζει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι με κόσμο από το να παρακολουθείς τις προσπάθειες των πρωταγωνιστών με φόντο τα άδεια καθίσματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου