Πώς θα μας φαινόταν αν στον τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στο Γουέμπλεϊ σήκωναν οι Ισπανοί φίλαθλοι της Μπάρτσα ένα πανό που να έλεγε «Κάντε ησυχία να μην ξυπνήσουν οι Ελληνες»; Θα μας πικάριζε το ίδιο, όπως συνέβη μετά με τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα;
Και θα μπορούσαν Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι κάποια στιγμή να απαντήσουν «Εχουμε ξυπνήσει»;
Τα λέμε αυτά με αφορμή το κορυφαίο διασυλλογικό γεγονός κάθε χρόνο στο ποδόσφαιρο. Τον τελικό τσάμπιονς λιγκ. Επειδή, όμως, ο κόσμος έχει μικρύνει και πλέον οι εικόνες και τα νέα ταξιδεύουν πιο γρήγορα από ποτέ, γι’ αυτό είναι καλό να δούμε και πού βρισκόμαστε εμείς. Οι ελληνικές ομάδες, δηλαδή. Μικραίνει ή μεγαλώνει η ψαλίδα από την υπόλοιπη Ευρώπη; Έχουμε κανέναν λόγο να γιορτάζουμε;
Αν καθίσουμε και δούμε τι έχει κάνει το ελληνικό ποδόσφαιρο από το 2004 και μετά, απ’ όταν δηλαδή ήρθε η τρομερή επιτυχία στην Πορτογαλία, τότε είναι για να βάζουμε τα κλάματα. Αντί να απογειωθούμε, προσγειωθήκαμε…
Εκεί που τις προηγούμενες δεκαετίες είχαμε ψωμοτύρι τις οκτάδες και τις τετράδες, τώρα πανηγυρίζουν όλοι σαν τρελοί για μια πρόκριση στους «16» τους τσάμπιονς και του γιουρόπα λιγκ.
Παραδοσιακά, ο Παναθηναϊκός έφτανε μια φορά ανά δεκαετία τουλάχιστον μέχρι την τετράδα του πρωταθλητριών ή του τσάμπιονς λιγκ. Αυτό συνέβη την δεκαετία του ’70 με το Γουέμπλεϊ (καλή ώρα), αυτό συνέβη την δεκαετία του ’80 με την τετράδα που αποκλείστηκε από την μεγάλη τότε Λίβερπουλ, αυτό συνέβη την δεκαετία του ’90 με τον επίσης σπουδαίο Άγιαξ. Και, βέβαια, είχε κάνει το 2002 τις πολύ δυνατές εμφανίσεις με την Μπάρτσα όταν είχε αποκλειστεί στο γκολ στην προημιτελική φάση.
Και ο Ολυμπιακός, όμως, είχε φτάσει επί Μπάγεβιτς μια ανάσα από την τετράδα τσάμπιονς λιγκ, αλλά και η ΑΕΚ που με την ΚΠΡ είχε μπει στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ είχε κάνει ψωμοτύρι τα τελευταία χρόνια του κυπέλλου κυπελλούχων τις οκτάδες.
Και φτάσαμε μετά από το 2004, εκεί που όλοι περίμεναν να δοθεί ώθηση, να έχει έρθει η χρεοκοπία του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη. Μέχρι τότε μια νίκη επί οποιουδήποτε αντιπάλου φαινόταν δύσκολη, αλλά εφικτή. Σήμερα ποιος να πει ότι μπορεί να πάρει αποτέλεσμα από μια Μπάρτσα ή Μάντσεστερ; Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Είδαμε, άλλωστε, τι τράβηξε ο Παναθηναϊκός από τους μπλαουγκράνα στην φάση των ομίλων.
Θυμόσαστε τις εποχές που ο Αθηναϊκός είχε πάει στην παράταση δίχως να φάει γκολ την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μέσα στο Όλντ Τράφορντ; Θυμόσαστε τις εποχές που ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει την Μπαρτσελόνα; Θυμόσαστε όταν η ΑΕΚ είχε νικήσει την Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ 1-0 την δεκαετία του ‘80; Θυμόσαστε τον Ολυμπιακό που είχε κάνει γιογιό τον τότε πολύ δυνατό Αγιαξ ή τον ΠΑΟΚ που έπεσε τόσο περήφανα στα πέναλτι μέσα στο Μόναχο απέναντι στο φόβητρο Μπάγερν;
Ολα αυτά μοιάζουν με μακρινές μνήμες. Και γι’ αυτό κανείς στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να πει «Ξυπνήσαμε». Η ελληνική κοινωνία μπορεί να το πει και το είπε. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, όχι. Από το 2004 έχει μπει σε μια ατέλειωτη ευρωπαϊκή κατηφόρα και μόνο σπάνια μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τα μεγαθήρια της Ευρώπης. Γι’ αυτό, ας μην μας κάνουν απόψε καμία πλάκα οι Άγγλοι ή οι Ισπανοί θεατές στο Ουέμπλεϊ. Please… Αν και σιγά μην έχουν όρεξη να ασχοληθούν με μας, με τις κασέτες μας, με τις διαιτησίες μας, με τα παρασκήνιά μας, με τα επεισόδιά μας και την φτώχεια μας… Αφήστε τους ανθρώπους να γιορτάσουν. Αφήστε μας κι εμάς να συμμετέχουμε στην χαρά τους, γιατί δεν υπάρχει λόγος να χαρούμε για κάτι άλλο.sportdog gr
Τα λέμε αυτά με αφορμή το κορυφαίο διασυλλογικό γεγονός κάθε χρόνο στο ποδόσφαιρο. Τον τελικό τσάμπιονς λιγκ. Επειδή, όμως, ο κόσμος έχει μικρύνει και πλέον οι εικόνες και τα νέα ταξιδεύουν πιο γρήγορα από ποτέ, γι’ αυτό είναι καλό να δούμε και πού βρισκόμαστε εμείς. Οι ελληνικές ομάδες, δηλαδή. Μικραίνει ή μεγαλώνει η ψαλίδα από την υπόλοιπη Ευρώπη; Έχουμε κανέναν λόγο να γιορτάζουμε;
Αν καθίσουμε και δούμε τι έχει κάνει το ελληνικό ποδόσφαιρο από το 2004 και μετά, απ’ όταν δηλαδή ήρθε η τρομερή επιτυχία στην Πορτογαλία, τότε είναι για να βάζουμε τα κλάματα. Αντί να απογειωθούμε, προσγειωθήκαμε…
Εκεί που τις προηγούμενες δεκαετίες είχαμε ψωμοτύρι τις οκτάδες και τις τετράδες, τώρα πανηγυρίζουν όλοι σαν τρελοί για μια πρόκριση στους «16» τους τσάμπιονς και του γιουρόπα λιγκ.
Παραδοσιακά, ο Παναθηναϊκός έφτανε μια φορά ανά δεκαετία τουλάχιστον μέχρι την τετράδα του πρωταθλητριών ή του τσάμπιονς λιγκ. Αυτό συνέβη την δεκαετία του ’70 με το Γουέμπλεϊ (καλή ώρα), αυτό συνέβη την δεκαετία του ’80 με την τετράδα που αποκλείστηκε από την μεγάλη τότε Λίβερπουλ, αυτό συνέβη την δεκαετία του ’90 με τον επίσης σπουδαίο Άγιαξ. Και, βέβαια, είχε κάνει το 2002 τις πολύ δυνατές εμφανίσεις με την Μπάρτσα όταν είχε αποκλειστεί στο γκολ στην προημιτελική φάση.
Και ο Ολυμπιακός, όμως, είχε φτάσει επί Μπάγεβιτς μια ανάσα από την τετράδα τσάμπιονς λιγκ, αλλά και η ΑΕΚ που με την ΚΠΡ είχε μπει στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ είχε κάνει ψωμοτύρι τα τελευταία χρόνια του κυπέλλου κυπελλούχων τις οκτάδες.
Και φτάσαμε μετά από το 2004, εκεί που όλοι περίμεναν να δοθεί ώθηση, να έχει έρθει η χρεοκοπία του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη. Μέχρι τότε μια νίκη επί οποιουδήποτε αντιπάλου φαινόταν δύσκολη, αλλά εφικτή. Σήμερα ποιος να πει ότι μπορεί να πάρει αποτέλεσμα από μια Μπάρτσα ή Μάντσεστερ; Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Είδαμε, άλλωστε, τι τράβηξε ο Παναθηναϊκός από τους μπλαουγκράνα στην φάση των ομίλων.
Θυμόσαστε τις εποχές που ο Αθηναϊκός είχε πάει στην παράταση δίχως να φάει γκολ την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μέσα στο Όλντ Τράφορντ; Θυμόσαστε τις εποχές που ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει την Μπαρτσελόνα; Θυμόσαστε όταν η ΑΕΚ είχε νικήσει την Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ 1-0 την δεκαετία του ‘80; Θυμόσαστε τον Ολυμπιακό που είχε κάνει γιογιό τον τότε πολύ δυνατό Αγιαξ ή τον ΠΑΟΚ που έπεσε τόσο περήφανα στα πέναλτι μέσα στο Μόναχο απέναντι στο φόβητρο Μπάγερν;
Ολα αυτά μοιάζουν με μακρινές μνήμες. Και γι’ αυτό κανείς στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να πει «Ξυπνήσαμε». Η ελληνική κοινωνία μπορεί να το πει και το είπε. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, όχι. Από το 2004 έχει μπει σε μια ατέλειωτη ευρωπαϊκή κατηφόρα και μόνο σπάνια μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τα μεγαθήρια της Ευρώπης. Γι’ αυτό, ας μην μας κάνουν απόψε καμία πλάκα οι Άγγλοι ή οι Ισπανοί θεατές στο Ουέμπλεϊ. Please… Αν και σιγά μην έχουν όρεξη να ασχοληθούν με μας, με τις κασέτες μας, με τις διαιτησίες μας, με τα παρασκήνιά μας, με τα επεισόδιά μας και την φτώχεια μας… Αφήστε τους ανθρώπους να γιορτάσουν. Αφήστε μας κι εμάς να συμμετέχουμε στην χαρά τους, γιατί δεν υπάρχει λόγος να χαρούμε για κάτι άλλο.sportdog gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου