Τα τελευταία 100 μέτρα, που οδηγούν στον θρίαμβο και την καταξίωση, θα τα τρέξουν σήμερα δύο ομάδες που κατά γενική ομολογία και εκτίμηση αγαπούν το ποδόσφαιρο.
Ομάδες που, εκτός από τους τίτλους και τις διακρίσεις, έχουν πάντα κύριο μέλημά τους να απλώσουν στις τέσσερις γωνιές του γηπέδου όλες τις αρετές που κατέστησαν το ποδόσφαιρο το λαοφιλέστερο άθλημα στον πλανήτη Γη.
Μεγάλα κλαμπ που ενδιαφέρονται πραγματικά για την ποιότητα του προϊόντος που αντιπροσωπεύουν. Ομάδες που έχουν πάντα στην άκρη του μυαλού τους αυτόν που οι περισσότερες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, σκοπίμως ή μη, αμελούν. Τον φίλαθλο του ποδοσφαίρου! Οχι αποκλειστικά τον οπαδό, που η τρέλα και η καψούρα του για τον σύλλογο τον οδήγησαν στις κερκίδες του γηπέδου, αλλά τον καθένα που η αγάπη του για το άθλημα θα τον καθηλώσει μπροστά στην τηλεόραση, αναζητώντας δύο ώρες ξεγνοιασιάς και ψυχαγωγίας.
Σε καιρούς που οι αξίες, και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, εμφανίζονται τραυματισμένες, άλλοτε βαριά και άλλοτε ελαφρά, δεν είναι λίγο να έχουν ανέβει στα ψηλότερα σκαλοπάτια του σημαντικότερου από απόψεως ενδιαφέροντος θεσμού (το Τσάμπιονς Λιγκ έχει υπερκεράσει το Μουντιάλ) δύο σύλλογοι που τις αξίες του αθλήματος τις σέβονται και τις τιμούν. Να φιγουράρουν για τη διεκδίκηση της πρώτης θέσης ομάδες που σιχαίνονται τον αυτοσκοπό, που στρέφουν το βλέμμα τους από κάθε φαουστική αντίληψη, σχετική με την κατάκτηση ενός τροπαίου. Ομάδες που λατρεύουν το θέαμα και που χωρίς αυτό αδυνατούν να αναπνεύσουν, εμφανίζονται αδύναμες και γυμνές.
Δεν είναι μόνο τα ονόματα που καθιστούν τον σημερινό τελικό εξόχως ενδιαφέροντα, αλλά, κυρίως, ό,τι αυτά αντιπροσωπεύουν. Την αγάπη για το γρήγορο και επιθετικό ποδόσφαιρο, την προσήλωση στην καθαρή επικράτηση, τον σεβασμό στον αντίπαλο αλλά και στον θεατή.
Χάζευα τις προπονήσεις των δύο ομάδων εν όψει της τελικής αναμέτρησης. Οι κάμερες εστίαζαν στον Μέσι. Ακόμα και στην προπόνηση δείχνει απόλυτα συγκεντρωμένος, σε απόλυτη εγρήγορση και συγχρόνως αφοπλιστικά χαλαρός. Για μένα υπάρχουν δύο… Μέσι! Αυτός της εθνικής Αργεντινής, που όλα τα περιμένουν από τα πόδια του, μια «κατάρα» που απορρέει από την ακούσια σύγκρισή του με τον Μαραντόνα. Μόνο που στον Ντιέγκο άρεσε πάντα να είναι μόνος εναντίον όλων, ζούσε γι' αυτό σε ένα ποδόσφαιρο που επέτρεπε τέτοιου είδους υπερβολές!
Ο άλλος Μέσι είναι αυτός της Μπάρτσα. Που του αρέσει το παιχνίδι, που το διασκεδάζει, που εμπνέεται από το σύνολο και αρέσκεται να ολοκληρώνει τις σκέψεις των συμπαικτών του. Παιδιά που έχουν μεγαλώσει ποδοσφαιρικά μαζί, που έχουν συντονίσει τις εμπνεύσεις τους στο ίδιο τέμπο, αφήνοντας στον Λιονέλ την τελική ερμηνεία. Οπως τα μεγάλα συγκροτήματα της ροκ σκηνής.
Τον παρατηρούσα, λοιπόν, και ξαφνικά αντιλήφθηκα τι ήταν αυτό που με έκανε με έναν τρόπο μαγικό όχι απλώς να τον θαυμάζω, όπως και τόσοι άλλοι, αλλά κυρίως να νιώθω απέναντί του ένα αίσθημα οικειότητας.
Το γεγονός ότι είναι ο ποδοσφαιριστής της διπλανής πόρτας! Δεν έχει κουρέψει τα μαλλιά του παράξενα. Δεν τα έχει πάρει με την ψιλή, δεν τα έχει φτιάξει κοκοράκια. Δεν τα έχει πατικώσει με ζελέ, ούτε προτίμησε τις ανταύγειες για να ξεχωρίζει. Τα έχει αφήσει στις ησυχία τους, όπως εκατομμύρια παιδιά της ηλικίας του στον κόσμο που τα σημαντικά κρύβονται μέσα τους και θέλουν να περνούν απαρατήρητα.
Δεν φοράει σκουλαρίκια, χαϊμαλιά, δεν έχει τρυπήσει τη μύτη του, τα ρουθούνια του, τα αυτιά του. Δεν έχει χτυπήσει τατουάζ με λατινικούς χαρακτήρες ή ιερογλυφικά, ούτε τράιμπαλ αναπαραστάσεις, στον λαιμό, στον σβέρκο, στα χέρια στη γάμπα, σε ό,τι παραμένει γυμνό και εκτίθεται κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Δεν έχει κεντήσει στο δέρμα του ούτε τον Χριστό, ούτε την Παναγία, ούτε τον παίκτη που θαυμάζει ή την ομάδα της καρδιάς του. Τίποτε από όλα αυτά τα μοντέρνα και συγχρόνως βαρετά.
Μια μορφή, μια φυσιογνωμία για την οποία εύκολα ισχυρίζεσαι ότι τη συνάντησες τυχαία στη στάση να περιμένει το λεωφορείο ή στο μπακάλικο να ψωνίζει κάτι για να φάει.
Ενα παιδί που δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν για τα ξενύχτια του, τα υπαρξιακά του, τις αγωνίες του, τους έρωτές του. Ολα αυτά που μαθαίνονται και απασχολούν τηλεοράσεις και εφημερίδες και στη σύγχρονη πραγματικότητα αποκαλούνται ζωή! Η ζωή του Λιονέλ βρίσκεται στο περιθώριο όλων αυτών. Μια ζωή τόσο απλή και ανθρώπινη που δεν ενδιαφέρει κανέναν! Και που υπενθυμίζει σε όλους αυτούς που με πάσης φύσεως επικοινωνιακά κόλπα επιδιώκουν την αναγνωρισιμότητα ότι δύο ορθάνοιχτα φλύαρα μάτια και ένα πλατύ παιδικό χαμόγελο, φυσικό σαν το νερό που τρέχει στις βουνοπλαγιές, θα καταφέρνουν πάντα να φεγγοβολούν στο απόλυτο σκοτάδι των ημερών μας .sportday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου