Γράφει ο Διονύσης Ελευθεράτος
Ε, ρε, πλάκες! Υποτίθεται ότι η ΟΥΕΦΑ θα έδειχνε τα κοφτερά της δόντια στον ΟΦΗ και τελικά του χαμογέλασε γλυκά! Η ΕΠΟ είναι, όπως διαβάζω, ανακουφισμένη, διότι -λέει- την ευθύνη της άτακτης υποχώρησης την αναλαμβάνει o «διεθνής παράγοντας» κι έτσι ο Σ. Πιλάβιος νίπτει τας χείρας του. Κατανοητό: κάθε βάλσαμο είναι χρήσιμο έπειτα από ένα Βατερλώ.
Ισως η πιο σοβαρή παρηγοριά να έγκειται στη διαπίστωση ότι στην ΕΠΟ ούτως ή άλλως δεν είχαν μείνει και πολλά αποθέματα κύρους. Οσα, όμως, κι αν απέμεναν, τώρα... ψ-ΟΦΗ-σαν! Είναι κι αυτό το άτιμο το τάιμινγκ: η απότομη αλλαγή γραμμής ενέσκηψε ως πρώτη σημαντική εξέλιξη ύστερα από τον τερματισμό της δεκαπενθήμερης αποχής της ΕΠΟ. Πώς να το κάνουμε, αυτό δικαιολογεί πολλούς καγχασμούς: θαρρείς πως ο κ. Πιλάβιος σήκωσε τα ρολά του μαζαγιού για τα αφήσει -με την ευγενική αρωγή της ΟΥΕΦΑ- να πέσουν με δύναμη πάνω στο κεφάλι του και πάνω στις μεγαλόστομες «προειδοποιήσεις»!
Ω, ναι, η αποχή, η οποία κατά τη γνώμη του γράφοντος («SportDay» 7ης Ιουνίου, άρθρο με τίτλο «Πιλάβιος, φιγούρα και φαγούρα») είχε μία και μόνη αποστολή: να λειτουργήσει -στο τέλος της σεζόν- ως επικοινωνιακό αντίβαρο στην αδυναμία ή απροθυμία της ΕΠΟ να αρχίσει να κάνει τομές στο ποδόσφαιρο, να κομίσει φρέσκο αέρα μακριά από την αγωνία των εξισορροπητικών σχοινοβασιών.
Κατανοώ απολύτως και σέβομαι την αποχή ως μέσο διεκδίκησης (ας πούμε εργαζομένων ή σπουδαστών) ή ακόμη και ως άρνηση νομιμοποίησης ορισμένων διαδικασιών (π.χ. στη Βουλή ή σε διοικητικά όργανα φορέων). Αλλά αυτά, όμως, και άλλοι οι «αγανακτισμένοι ιθύνοντες», που απέχουν «διαμαρτυρόμενοι» για δικές τους παραλείψεις ή ατολμίες! Η αποχή της ΕΠΟ έμοιαζε με σεξουαλική αποχή που κάνει ένας ερωτικά βαριεστημένος για να «ευαισθητοποιήσει» τον κόσμο ως προς το πρόβλημα της μειωμένης γονιμότητας και υπογεννητικότητας. Τόσο «λογικό»...
Εν πάση περιπτώσει, ας είμαστε εφεξής περισσότερο επιφυλακτικοί όταν θα ακούμε διάφορα περί του «μπαμπούλα» της... άτεγκτης ΟΥΕΦΑ. Κι ας αφιερώσουμε κι ορισμένες σκέψεις στην πολυσυζητημένη νομιμότητα -είτε στο πνεύμα, είτε στο γράμμα της, είτε στην τυπική, είτε στην ουσιαστική θεώρησή της (για να θυμηθούμε και τη διάκριση που έκανε πέρυσι στη Βουλή ο Ευάγγ. Βενιζέλος -σε μία συζήτηση για την πλειοψηφία που απαιτούσε η έγκριση του Μνημονίου).
Καμία νομιμότητα δεν υφίσταται όταν αποσπάς μόνο ένα κομμάτι της -κι αν υφίσταται, είναι απλώς η νομιμότητα που σε συμφέρει. Μπορείς να κατηγορήσεις τον ΟΦΗ ότι δεν εφάρμοσε κανόνες, σκληρότατους μεν, αλλά εγκεκριμένους (και) από τον ίδιο. Επειδή, όμως, κανένα fair play δεν νοείται δειγματοληπτικά, ο ΟΦΗ είχε χίλια δίκια όταν αξίωνε να ανοίξουν οι φάκελοι όλων. Μπορείς, αν θέλεις, να κάνεις παντιέρα το αυτοδιοίκητο για να απειλήσεις (με ξύλινα σπαθάκια...) τον ΟΦΗ που προσέφυγε στα πολιτικά δικαστήρια. Μόνο που το αυτοδιοίκητο πήγε περίπατο παρέα με την εξ αυτού απορρέουσα «εχεμύθεια», την ημέρα που ο Σ. Πιλάβιος γνωστοποίησε στη Βουλή το έγγραφο του Ηρακλή.
Ας είμαστε ειλικρινείς: σε όλους τους τομείς η νομιμότητα μοιάζει πολύ περισσότερο με διελκυστίνδα (ερμηνειών, συσχετισμών δυνάμεων, κ.λπ.) παρά με καθολικά αποδεκτό φετίχ. Απλό παράδειγμα: διαφωνώντας με την άποψη γνωστών νομικών (Μπέης, Κασιμάτης, κ.λπ.), το ΣτΕ προσφάτως χαρακτήρισε το Μνημόνιο συμβατό με το Σύνταγμα. Ε, ανάμεσα στα «παπαγαλάκια» που ανακάλυψαν ξαφνικά πόσο... σοβαρός θεσμός είναι το ΣτΕ φιγουράρουν ορισμένα τα οποία ούρλιαζαν πως το ΣτΕ θα έπρεπε να παρακαμφθεί, τότε που απέρριπτε το «Mall» στον Βοτανικό. Μια κοινωνία αντέχει τους διαξιφισμούς περί νομιμότητας. Αντέχει και τις «βολικές» προσεγγίσεις -περί νομιμότητας. Τι δεν αντέχεται; Η υποκρισία... sportday gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου