Πολλοί είναι οι κακοί σύμβουλοι ενός ανθρώπου. Ένας από αυτούς είναι ο φόβος. Άτιμο πράγμα, ύπουλο όταν σε καταλαμβάνει. Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για το κύμα φυγής από την Εθνική.
Οι περισσότεροι προσπαθούμε να βρούμε μία λογική εξήγηση σε αυτό το κύμα φυγής από την εθνική. Καταρχάς δεν πρέπει να υποτιμούμε ούτε την καταπόνηση ενός οργανισμού ούτε και την πίεση των συλλόγων προκειμένου σημαντικοί παίκτες τους, σε ηλικία άνω των 30, να αποφεύγουν την επιπλέον κόπωση με την εθνική.
Στο τέλος της ημέρας οι παίκτες αποφασίζουν και μιλάμε για παίκτες υψηλού επιπέδου, ηγέτες, με τίτλους που χρειάζονται τέσσερα, πέντε ράφια να τους τοποθετήσεις. Και όταν στο καλύτερο Eυρωμπάσκετ από την δεκαετία του 90 με όλους τους σούπερ σταρ παρόντες, κάποιοι Έλληνες παίκτες επιλέγουν το... στρίβειν, τότε ο καθένας μπορεί να σχηματίσει την οποιαδήποτε άποψη. Σωστή ή λάθος.
Την ίδια ώρα που ο Νοβίτσκι με ότι του έχει απομείνει από δυνάμεις θα βρεθεί δίπλα στους συμπαίκτες του, στην χειρότερη Γερμανία(από πλευράς ταλέντου) των τελευταίων ετών. Ο Γιασικεβίτσιους είχε πει ότι αποσύρεται από την εθνική αλλά επέστρεψε για να παίξει σε ένα τελευταίο Ευρωμπάσκετ. Ο Τόνι Πάρκερ ξεκίνησε σταυροφορία για να μαζέψει όλους τους Γάλλους απανταχού της γης προκειμένου να μην φανεί ...λιγότερη η Γαλλία σε αυτό το τουρνουά.
Είναι σαν να μιλάμε για την...μητέρα όλων των Ευρωμπάσκετ. Όλοι οι ΝΒΑερς παρόντες, όλες οι εθνικές με τους καλύτερους. Το τουρνουά όνειρο οποιουδήποτε παίκτη υψηλού επιπέδου.
Εμείς; Εμείς θα παίξουμε με αυτούς που δεν φοβήθηκαν να κοντραριστούν με τους καλύτερους και είναι οι καλύτεροί μας.
Ευτυχώς(για τους συλλόγους και την εθνική) και...δυστυχώς(για τους ίδιους), οι κορυφαίοι της γενιάς που αποχαιρετά την εθνική προτίμησαν να θεωρούνται καλύτεροι στην ασφάλεια μεγάλων ομάδων από το να αγωνιστούν κόντρα στους καλύτερους. Ίσως να επηρεάστηκαν από τις συνεχόμενες ήττες κόντρα στην Ισπανία και βλέποντας μία μεγαλύτερη εικόνα να πίστεψαν πως οι πραγματικές τους δυνατότητες έχουν όρια. Ίσως. Ίσως να έχουν δίκιο διότι είναι άλλο να παίζεις με τους Πάργκο, τους Μακάλεμπ, τους Χουέρτας και άλλο με τους Καλδερόν, Τούρκογλου, Πάρκερ. Άλλο το Eυρωμπάσκετ του Βελιγραδίου ή της Μαδρίτης και άλλο το φετινό. Ο βαθμός δυσκολίας, θεωρητικά, ανέβηκε πολύ. Πού να τρέχεις με όλους αυτούς τους αναβαπτισμένους...πατριώτες;
Το ότι έφυγε ο Σχορτσιανίτης δεν αποτελεί είδηση. Γιατί να μην το κάνει; Το έκανε ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής, ο Μαυροκεφαλίδης(αν και όντως υπήρχε πρόβλημα αλλά κακή διαχείριση). Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιους επειδή ...φοβήθηκαν. Όλοι μας το νιώθουμε σε πολλές καταστάσεις. Δεν είναι ντροπή. Στο φινάλε φινάλε όποιος φοβάται να πάρει σκύλο κι εσχάτως μαζεύτηκαν πολλοί φιλόζωοι στο ελληνικό μπάσκετ.
Δεν θα αναλύσουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά διότι η κατάληξη είναι η ίδια. Και για τον Παπαλουκά που για κάποιο λόγο ζητά ειδική μεταχείριση. Και για τον Διαμαντίδη που τα μάζεψε νωρίς και βεβαίως δεν αναίρεσε την απόφασή του παρά την πρόκληση μίας τέτοιας διοργάνωσης. Και για τον Τσαρτσαρή που είχε ακόμα να δώσει και για τον Σχορτσιανίτη που απλά είναι ο...εαυτός του.
Για όλα αυτά υπάρχει ένας υπεύθυνος: η ομοσπονδία και το αφεντικό της. Αυτή(και αυτοί) που εξέθρεψε τα αγαπημένα παιδιά της εθνικής, τους έδωσε προνόμια εντός κι εκτός γηπέδων, προνομιακή μεταχείριση, κάλυψη και προστασία. Αυτή αντιμετωπίζει το παρόν πρόβλημα. Αυτή που πάντα είχε παιδιά και αποπαίδια επειδή τύγχανε κάποιος από το περιβάλλον του προέδρου να μην τους γουστάρει(ο Κορωνιός, ο Λιαδέλης, ο Διαμαντόπουλος και πιο πρόσφατα ο Βασιλειάδης), τώρα αυτούς, που γούσταραν όλοι και όχι άδικα διότι έφεραν τις τεράστιες επιτυχίες το 2005 και το 2006, απλά τους βλέπουν να φεύγουν. Είναι παιδιά τους τι να κάνουν; Να τους τιμωρήσουν;
Είναι η ίδια ομοσπονδία που δεν έδωσε το δικαίωμα στον Στογιάκοβιτς να αγωνιστεί στην εθνική που τόσο πολύ το ήθελε, αλλά επειδή το απαίτησε ο Ιωαννίδης για ένα τουρνουά έχρισε διεθνή τον Τσακαλίδη.
Όσο για την εθνική; Για κάθε Παπαλουκά και Διαμαντίδη θα υπάρχει ένας Ζήσης, ένας «Αμερικανός» Νικ Καλάθης που το παλεύει να προλάβει με κίνδυνο για την καριέρα του ή ένας Σπανούλης που προσπάθησε όντας τραυματίας. Για κάθε Σχορτσιανίτη, Μαυροκεφαλίδη και Τσαρτσαρή θα υπάρχει ένας Φώτσης, ένας Μπουρούσης, ένας Κουφός, ένας Καϊμακόγλου. Αυτοί είναι οι καλύτεροι γιατί νίκησαν τον φόβο τους.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Με όσα συμβαίνουν, το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι ένα συμβόλαιο...δια βίου στον Ηλία Ζούρο και τους συνεργάτες του γιατί πληρώνουν αμαρτίες του προέδρου και των συνεργατών του όλα αυτά χρόνια.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Δεν αποτελεί δικαιολογία η πίεση από οποιονδήποτε σύλλογο σε παίκτες να μην καταπονούνται. Όταν οι Λέικερς, οι Σπερς, οι Μάβερικς απαιτούν από τους Ευρωπαίους να μην παίζουν με την εθνική συνήθως εισπράττουν το μεσαίο δάκτυλο ως απάντηση. Και μιλάμε για παίκτες με συμβόλαια 15-20 εκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο. Ο παίκτης αποφασίζει.
Εννοείται ότι ο κάθε αθλητής έχει το ΑΠΟΛΥΤΟ δικαίωμα να παίξει ή να μην παίξει στην εθνική. Κι εμείς το ίδιο δικαίωμα να κρίνουμε. Έκαστος εφ’ω ετάχθη.
Πηγή: Contra.gr
Στο τέλος της ημέρας οι παίκτες αποφασίζουν και μιλάμε για παίκτες υψηλού επιπέδου, ηγέτες, με τίτλους που χρειάζονται τέσσερα, πέντε ράφια να τους τοποθετήσεις. Και όταν στο καλύτερο Eυρωμπάσκετ από την δεκαετία του 90 με όλους τους σούπερ σταρ παρόντες, κάποιοι Έλληνες παίκτες επιλέγουν το... στρίβειν, τότε ο καθένας μπορεί να σχηματίσει την οποιαδήποτε άποψη. Σωστή ή λάθος.
Την ίδια ώρα που ο Νοβίτσκι με ότι του έχει απομείνει από δυνάμεις θα βρεθεί δίπλα στους συμπαίκτες του, στην χειρότερη Γερμανία(από πλευράς ταλέντου) των τελευταίων ετών. Ο Γιασικεβίτσιους είχε πει ότι αποσύρεται από την εθνική αλλά επέστρεψε για να παίξει σε ένα τελευταίο Ευρωμπάσκετ. Ο Τόνι Πάρκερ ξεκίνησε σταυροφορία για να μαζέψει όλους τους Γάλλους απανταχού της γης προκειμένου να μην φανεί ...λιγότερη η Γαλλία σε αυτό το τουρνουά.
Είναι σαν να μιλάμε για την...μητέρα όλων των Ευρωμπάσκετ. Όλοι οι ΝΒΑερς παρόντες, όλες οι εθνικές με τους καλύτερους. Το τουρνουά όνειρο οποιουδήποτε παίκτη υψηλού επιπέδου.
Εμείς; Εμείς θα παίξουμε με αυτούς που δεν φοβήθηκαν να κοντραριστούν με τους καλύτερους και είναι οι καλύτεροί μας.
Ευτυχώς(για τους συλλόγους και την εθνική) και...δυστυχώς(για τους ίδιους), οι κορυφαίοι της γενιάς που αποχαιρετά την εθνική προτίμησαν να θεωρούνται καλύτεροι στην ασφάλεια μεγάλων ομάδων από το να αγωνιστούν κόντρα στους καλύτερους. Ίσως να επηρεάστηκαν από τις συνεχόμενες ήττες κόντρα στην Ισπανία και βλέποντας μία μεγαλύτερη εικόνα να πίστεψαν πως οι πραγματικές τους δυνατότητες έχουν όρια. Ίσως. Ίσως να έχουν δίκιο διότι είναι άλλο να παίζεις με τους Πάργκο, τους Μακάλεμπ, τους Χουέρτας και άλλο με τους Καλδερόν, Τούρκογλου, Πάρκερ. Άλλο το Eυρωμπάσκετ του Βελιγραδίου ή της Μαδρίτης και άλλο το φετινό. Ο βαθμός δυσκολίας, θεωρητικά, ανέβηκε πολύ. Πού να τρέχεις με όλους αυτούς τους αναβαπτισμένους...πατριώτες;
Το ότι έφυγε ο Σχορτσιανίτης δεν αποτελεί είδηση. Γιατί να μην το κάνει; Το έκανε ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής, ο Μαυροκεφαλίδης(αν και όντως υπήρχε πρόβλημα αλλά κακή διαχείριση). Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιους επειδή ...φοβήθηκαν. Όλοι μας το νιώθουμε σε πολλές καταστάσεις. Δεν είναι ντροπή. Στο φινάλε φινάλε όποιος φοβάται να πάρει σκύλο κι εσχάτως μαζεύτηκαν πολλοί φιλόζωοι στο ελληνικό μπάσκετ.
Δεν θα αναλύσουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά διότι η κατάληξη είναι η ίδια. Και για τον Παπαλουκά που για κάποιο λόγο ζητά ειδική μεταχείριση. Και για τον Διαμαντίδη που τα μάζεψε νωρίς και βεβαίως δεν αναίρεσε την απόφασή του παρά την πρόκληση μίας τέτοιας διοργάνωσης. Και για τον Τσαρτσαρή που είχε ακόμα να δώσει και για τον Σχορτσιανίτη που απλά είναι ο...εαυτός του.
Για όλα αυτά υπάρχει ένας υπεύθυνος: η ομοσπονδία και το αφεντικό της. Αυτή(και αυτοί) που εξέθρεψε τα αγαπημένα παιδιά της εθνικής, τους έδωσε προνόμια εντός κι εκτός γηπέδων, προνομιακή μεταχείριση, κάλυψη και προστασία. Αυτή αντιμετωπίζει το παρόν πρόβλημα. Αυτή που πάντα είχε παιδιά και αποπαίδια επειδή τύγχανε κάποιος από το περιβάλλον του προέδρου να μην τους γουστάρει(ο Κορωνιός, ο Λιαδέλης, ο Διαμαντόπουλος και πιο πρόσφατα ο Βασιλειάδης), τώρα αυτούς, που γούσταραν όλοι και όχι άδικα διότι έφεραν τις τεράστιες επιτυχίες το 2005 και το 2006, απλά τους βλέπουν να φεύγουν. Είναι παιδιά τους τι να κάνουν; Να τους τιμωρήσουν;
Είναι η ίδια ομοσπονδία που δεν έδωσε το δικαίωμα στον Στογιάκοβιτς να αγωνιστεί στην εθνική που τόσο πολύ το ήθελε, αλλά επειδή το απαίτησε ο Ιωαννίδης για ένα τουρνουά έχρισε διεθνή τον Τσακαλίδη.
Όσο για την εθνική; Για κάθε Παπαλουκά και Διαμαντίδη θα υπάρχει ένας Ζήσης, ένας «Αμερικανός» Νικ Καλάθης που το παλεύει να προλάβει με κίνδυνο για την καριέρα του ή ένας Σπανούλης που προσπάθησε όντας τραυματίας. Για κάθε Σχορτσιανίτη, Μαυροκεφαλίδη και Τσαρτσαρή θα υπάρχει ένας Φώτσης, ένας Μπουρούσης, ένας Κουφός, ένας Καϊμακόγλου. Αυτοί είναι οι καλύτεροι γιατί νίκησαν τον φόβο τους.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Με όσα συμβαίνουν, το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι ένα συμβόλαιο...δια βίου στον Ηλία Ζούρο και τους συνεργάτες του γιατί πληρώνουν αμαρτίες του προέδρου και των συνεργατών του όλα αυτά χρόνια.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Δεν αποτελεί δικαιολογία η πίεση από οποιονδήποτε σύλλογο σε παίκτες να μην καταπονούνται. Όταν οι Λέικερς, οι Σπερς, οι Μάβερικς απαιτούν από τους Ευρωπαίους να μην παίζουν με την εθνική συνήθως εισπράττουν το μεσαίο δάκτυλο ως απάντηση. Και μιλάμε για παίκτες με συμβόλαια 15-20 εκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο. Ο παίκτης αποφασίζει.
Εννοείται ότι ο κάθε αθλητής έχει το ΑΠΟΛΥΤΟ δικαίωμα να παίξει ή να μην παίξει στην εθνική. Κι εμείς το ίδιο δικαίωμα να κρίνουμε. Έκαστος εφ’ω ετάχθη.
Πηγή: Contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου