Οι θεωρίες συνωμοσίας πάντοτε συνάρπαζαν. Γιατί
είχαν δράκους που συνήθως σκοτώνονταν από υποδεέστερους και κατά κανόνα
υποτιμημένους αντιπάλους. Από τη μυθολογία μέχρι τον αθλητισμό και τη
συσχέτισή τους.
Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας...
Και η τρέχουσα εβδομάδα προσφέρεται για αναδρομή στο παρελθόν, το οποίο ελπίζουμε να μας οδηγήσει σε καλύτερο… μέλλον. Και όπου θεωρία συνωμοσίας, βλέπε θεωρία των αουτσάιντερ.
Την Πέμπτη διεξάγονται τρία παιχνίδια διαφορετικά μεταξύ τους. Ελλάδα-Γαλλία, ΠΑΟΚ-Τότεναμ και Αντερλεχτ-ΑΕΚ. Και στα τρία το ελληνικό στοιχείο δεν είναι το… ισχυρό. Ισως γι’ αυτό η αγωνία μικραίνει.
Πριν από δυο 24ωρα, στη Νέα Υόρκη, η Αυστραλή Σαμάνθα Στόσουρ κόντρα στα προγνωστικά κατέκτησε το US Open στο Flushing Meadows απέναντι στο λογικό φαβορί, τη Σερίνα Γουίλιαμς. Σε ατομικά αγωνίσματα η νίκη ασθενέστερου επί ισχυρότερου αποκτά διαστάσεις μύθου, γιατί τον ενσαρκώνει.
Η Αυστραλή δεν είχε κατακτήσει ποτέ στο παρελθόν τουρνουά Grand Slam απέναντι σε μια Αμερικανίδα που στην ημέρα της μπορεί να νικήσει ακόμη και … άνδρα. Τελικώς, μετέτρεψε τον τελικό σε περίπατο και τα γραφεία στοιχημάτων έδωσαν πολλά λεφτά σ’ όσους τζόγαραν υπέρ της.
Για τον προημιτελικό Ελλάδας-Γαλλίας στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν. Πεποίθηση έως και βεβαιότητα όλων είναι πως η γαλλική ομάδα θεωρείται ως η πληρέστερη που κατέβηκε ποτέ σε τελική φάση Ευρωμπάσκετ και τα αποτελέσματα το αποδεικνύουν. Αντιθέτως, η Ελλάδα ψάχνεται. Δεν πείθει ότι μπορεί να υπερβάλλει, δεν διαθέτει τον σταρ που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του, που θα υποκαταστήσει τον ήρωα ο οποίος θα σκοτώσει τον… δράκο. Η προϊστορία των αναμετρήσεων τροφοδοτεί με υλικό ακόμη κι έναν Ζαν Ανούιγ, που του άρεσαν οι διασκευές της ελληνικής μυθολογίας.
Κατά κανόνα οι αναμετρήσεις χαρακτηρίζονταν από δράμα. Και συνήθως η ελληνική πλευρά τελείωνε τον αγώνα με ένα πλατύ χαμόγελο. Πρωταγωνιστές πολλοί. Στο Εκεντρεβίλ το 1985 θυμάμαι ακόμα την αφήγηση του Γκάλη για «ένα χωριό στη βόρεια Γαλλία και το επαρχιακό γήπεδο που είχε αρκετή φασαρία και δεν την περιμέναμε. Είχαμε ταξιδέψει από τις ΗΠΑ στη Γαλλία και αισθανόμαστε αρκετά κουρασμένοι. Τελικώς το παιχνίδι πήγε στις τρεις παρατάσεις και το κερδίσαμε 130-126. Κι έτσι ταξιδέψαμε στα τελικά του Μουντομπάσκετ της Ισπανίας». Η ιστορία έχει πολλούς δράκους.
Τον καλύτερο ίσως σουτέρ που έχω δει έως τώρα, τον Ερβέ Ντιμπουισόν να σκοράρει από παντού. Ακόμη και από το κέντρο του γηπέδου με ένα χαλαρό στυλ λες και έστελνε με λέι απ την μπάλα στο καλάθι. Ισως να κάνω και λάθος, αλλά σε εκείνο το παιχνίδι είχε γράψει θαρρώ 51 πόντους. Και ο Γκάλης 43. Αν δεν νικούσαμε, η Ελλάδα δεν θα πήγαινε στην Ισπανία. Κι αν δεν προηγούνταν η εμπειρία μιας μεγάλης διοργάνωσης, στο Ευρωμπάσκετ του ’87 ίσως να αρκούμασταν απλώς σε ρόλο οικοδεσπότη. Αλλά με σκοτωμένο δράκο η εξέλιξη ήταν η γνωστή.
Το έπος επέστρεψε στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου στον ημιτελικό από το χέρι του Διαμαντίδη. Και τώρα όλα αυτά τα θυμόμαστε για να επιβεβαιώσουμε τη θέλησή μας να τα ξαναδούμε σαν όνειρο στον αυριανό προημιτελικό. Τεχνικά δεν είμαστε καλύτεροι. Ούτε αθλητικά. Ούτε στατιστικά. Μόνο ιστορικά υπερτερούμε. Και όσοι πιστεύουν ότι οι Γάλλοι μάς διάλεξαν ως αντιπάλους πλανώνται. Απλώς δεν μπορούσαν να μας αποφύγουν. Το τι αντίδοτο θα βρούμε απέναντι στον Πάρκερ είναι υπόθεση Ζούρου και η τεχνική ανάλυση δεν μας ενδιαφέρει στον μύθο. Ούτε καν τα… συμπαρομαρτούντα, τον Γιακίμ Νοά, υιό του θρύλου τενίστα Γιανίκ Νοά κι αγαπημένου παιδιού της Γαλλίας.
Το σύνθημα, λένε, είναι «σκάστε στην κούραση» τον Πάρκερ, υπό την έννοια ότι πίσω του δεν υπάρχει ένας πόιντ γκαρντ ισάξιος για να αντεπεξέλθει στην πίεση. Λες και η Ελλάδα πλην του Καλάθη έχει άλλους τρεις… Φευ… Ο μύθος θα γραφεί μόνο αν αντέξουμε να διεκδικούμε μέχρι το 35’ το παιχνίδι. Γιατί τότε τα φαντασματάκια του Εκεντρεβίλ από το ’85, της Σαραγόσας από το ’86, του Μονάχου από το ’93 και του Βελιγραδίου από το 2005, θα εμφανιστούν στον τρούλο της Αρίνα του Κάουνας τρομοκρατώντας τους Γάλλους. Η θεωρία τού αουτσάιντερ πάντα συναρπάζει. Και ο μύθος συγκινεί…
ΥΓ.: Για τα άλλα δυο αουτσάιντερ, τους Δικεφάλους, θα τα πούμε αύριο...
Πηγή: Εξέδρα
Και η τρέχουσα εβδομάδα προσφέρεται για αναδρομή στο παρελθόν, το οποίο ελπίζουμε να μας οδηγήσει σε καλύτερο… μέλλον. Και όπου θεωρία συνωμοσίας, βλέπε θεωρία των αουτσάιντερ.
Την Πέμπτη διεξάγονται τρία παιχνίδια διαφορετικά μεταξύ τους. Ελλάδα-Γαλλία, ΠΑΟΚ-Τότεναμ και Αντερλεχτ-ΑΕΚ. Και στα τρία το ελληνικό στοιχείο δεν είναι το… ισχυρό. Ισως γι’ αυτό η αγωνία μικραίνει.
Πριν από δυο 24ωρα, στη Νέα Υόρκη, η Αυστραλή Σαμάνθα Στόσουρ κόντρα στα προγνωστικά κατέκτησε το US Open στο Flushing Meadows απέναντι στο λογικό φαβορί, τη Σερίνα Γουίλιαμς. Σε ατομικά αγωνίσματα η νίκη ασθενέστερου επί ισχυρότερου αποκτά διαστάσεις μύθου, γιατί τον ενσαρκώνει.
Η Αυστραλή δεν είχε κατακτήσει ποτέ στο παρελθόν τουρνουά Grand Slam απέναντι σε μια Αμερικανίδα που στην ημέρα της μπορεί να νικήσει ακόμη και … άνδρα. Τελικώς, μετέτρεψε τον τελικό σε περίπατο και τα γραφεία στοιχημάτων έδωσαν πολλά λεφτά σ’ όσους τζόγαραν υπέρ της.
Για τον προημιτελικό Ελλάδας-Γαλλίας στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν. Πεποίθηση έως και βεβαιότητα όλων είναι πως η γαλλική ομάδα θεωρείται ως η πληρέστερη που κατέβηκε ποτέ σε τελική φάση Ευρωμπάσκετ και τα αποτελέσματα το αποδεικνύουν. Αντιθέτως, η Ελλάδα ψάχνεται. Δεν πείθει ότι μπορεί να υπερβάλλει, δεν διαθέτει τον σταρ που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του, που θα υποκαταστήσει τον ήρωα ο οποίος θα σκοτώσει τον… δράκο. Η προϊστορία των αναμετρήσεων τροφοδοτεί με υλικό ακόμη κι έναν Ζαν Ανούιγ, που του άρεσαν οι διασκευές της ελληνικής μυθολογίας.
Κατά κανόνα οι αναμετρήσεις χαρακτηρίζονταν από δράμα. Και συνήθως η ελληνική πλευρά τελείωνε τον αγώνα με ένα πλατύ χαμόγελο. Πρωταγωνιστές πολλοί. Στο Εκεντρεβίλ το 1985 θυμάμαι ακόμα την αφήγηση του Γκάλη για «ένα χωριό στη βόρεια Γαλλία και το επαρχιακό γήπεδο που είχε αρκετή φασαρία και δεν την περιμέναμε. Είχαμε ταξιδέψει από τις ΗΠΑ στη Γαλλία και αισθανόμαστε αρκετά κουρασμένοι. Τελικώς το παιχνίδι πήγε στις τρεις παρατάσεις και το κερδίσαμε 130-126. Κι έτσι ταξιδέψαμε στα τελικά του Μουντομπάσκετ της Ισπανίας». Η ιστορία έχει πολλούς δράκους.
Τον καλύτερο ίσως σουτέρ που έχω δει έως τώρα, τον Ερβέ Ντιμπουισόν να σκοράρει από παντού. Ακόμη και από το κέντρο του γηπέδου με ένα χαλαρό στυλ λες και έστελνε με λέι απ την μπάλα στο καλάθι. Ισως να κάνω και λάθος, αλλά σε εκείνο το παιχνίδι είχε γράψει θαρρώ 51 πόντους. Και ο Γκάλης 43. Αν δεν νικούσαμε, η Ελλάδα δεν θα πήγαινε στην Ισπανία. Κι αν δεν προηγούνταν η εμπειρία μιας μεγάλης διοργάνωσης, στο Ευρωμπάσκετ του ’87 ίσως να αρκούμασταν απλώς σε ρόλο οικοδεσπότη. Αλλά με σκοτωμένο δράκο η εξέλιξη ήταν η γνωστή.
Το έπος επέστρεψε στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου στον ημιτελικό από το χέρι του Διαμαντίδη. Και τώρα όλα αυτά τα θυμόμαστε για να επιβεβαιώσουμε τη θέλησή μας να τα ξαναδούμε σαν όνειρο στον αυριανό προημιτελικό. Τεχνικά δεν είμαστε καλύτεροι. Ούτε αθλητικά. Ούτε στατιστικά. Μόνο ιστορικά υπερτερούμε. Και όσοι πιστεύουν ότι οι Γάλλοι μάς διάλεξαν ως αντιπάλους πλανώνται. Απλώς δεν μπορούσαν να μας αποφύγουν. Το τι αντίδοτο θα βρούμε απέναντι στον Πάρκερ είναι υπόθεση Ζούρου και η τεχνική ανάλυση δεν μας ενδιαφέρει στον μύθο. Ούτε καν τα… συμπαρομαρτούντα, τον Γιακίμ Νοά, υιό του θρύλου τενίστα Γιανίκ Νοά κι αγαπημένου παιδιού της Γαλλίας.
Το σύνθημα, λένε, είναι «σκάστε στην κούραση» τον Πάρκερ, υπό την έννοια ότι πίσω του δεν υπάρχει ένας πόιντ γκαρντ ισάξιος για να αντεπεξέλθει στην πίεση. Λες και η Ελλάδα πλην του Καλάθη έχει άλλους τρεις… Φευ… Ο μύθος θα γραφεί μόνο αν αντέξουμε να διεκδικούμε μέχρι το 35’ το παιχνίδι. Γιατί τότε τα φαντασματάκια του Εκεντρεβίλ από το ’85, της Σαραγόσας από το ’86, του Μονάχου από το ’93 και του Βελιγραδίου από το 2005, θα εμφανιστούν στον τρούλο της Αρίνα του Κάουνας τρομοκρατώντας τους Γάλλους. Η θεωρία τού αουτσάιντερ πάντα συναρπάζει. Και ο μύθος συγκινεί…
ΥΓ.: Για τα άλλα δυο αουτσάιντερ, τους Δικεφάλους, θα τα πούμε αύριο...
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου