Γράφει ο Μιχάλης ΛεάνηςΕπίσης, η Μακαμπί έδειξε για ακόμη μία φορά πως ο θεσμός «τρελαίνεται» για τα αουτσάιντερ. Στα ματς δίχως «αύριο» δεν μετρούν τα μπάτζετ. Η προσωπικότητα είναι αυτή που έχει σημασία. Η Μακαμπί πήρε το τρόπαιο με «τρέλα» και όχι με ασκήσεις επί χάρτου.
Η Μακαμπί είναι στην κυριολεξία η ομάδα του λαού. Οποιος έχει βρεθεί στο Τελ Αβίβ, θα δει πως μαζί της ασχολούνται όλη μέρα κάθε μέρα. Για το πώς θα βελτιωθεί, ποια είναι τα καλά και ποια τα άσχημά της, τα συστήματά της κλπ… Είναι η ομάδα του λαού και αυτός την ακολούθησε και στο Μιλάνο. Η Μακαμπί διαχρονικά παίζει το μπάσκετ που μου αρέσει. Το θεαματικό μπάσκετ αποτελεί φιλοσοφία της. Αν της βάλεις 80 πόντους, εκείνη θα επιδιώξει να βάλει 90. Αν της βάλεις 90, θα ψάξει τους 100. Αυτή είναι η φιλοσοφία της, παίζει με φαντεζί τρόπο και αυτό είναι το μπάσκετ που αγαπήσαμε. Καλό είναι και το μπάσκετ της τακτικής και των συστημάτων. Καλύτερο, όμως, είναι το θεαματικό μπάσκετ. Αυτή είναι η φιλοσοφία της Μακαμπί και αυτήν προσπαθεί να αποτυπώσει στο παρκέ. Αλλες φορές και αναλόγως τους παίκτες που έχει, το κάνει με πολύ καλό τρόπο κι άλλες με λιγότερο καλό. Φέτος, όμως, η ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ αποδείχτηκε πως είχε τα… όπλα για το κάνει με επιτυχία και είναι πανάξια Πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Η Ρεάλ είναι μια ομάδα που δεν αγαπάει πολύ τα συστήματα. Τα έχει «μοντάρει» πάνω στους παίκτες και περιμένει από αυτούς να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Οι Ροντρίγκεθ, Γιουλ και Φερνάντεθ είναι σπουδαίοι παίκτες, αλλά όταν η Ρεάλ πρέπει να σκεφτεί, τα πράγματα για αυτήν δυσκολεύουν. Η Ρεάλ δεν είχε τα… κότσια να τελειώσει το ματς. Αντί να «κατεβάσει» τον ρυθμό, διάλεξε να νικήσει το παιχνίδι από την επίθεση. Αυτό, όμως, απέναντι στη Μακαμπί δεν γίνεται. Αυτό ήταν πάντα το δικό της παιχνίδι και αν κάποιες επαφές του Γιουλ στον Ράις δίνονταν φάουλ, η παράταση ίσως να μην χρειαζόταν. Αυτό, όμως, έχει μικρή σημασία. Η Ρεάλ είναι πολύ ισχυρή ομάδα, αλλά έδειξε πως στα κρίσιμα σημεία δεν μπορούσε. Αντιθέτως, η Μακαμπί έκανε το καλύτερο παιχνίδι της την φετινή σεζόν και πήρε δίκαια το τρόπαιο.
Ο Ράις αργεί να πάρει μπροστά, αλλά μετά δεν σταματάει. Ο Χίκμαν ήταν πολύ καλός, ο Μπλου πάντα διέθετε κρύο αίμα και ο Τάιους, όποτε έμπαινε έδινε λύσεις. Ολα αυτά οδήγησαν τη Μακαμπί πανάξια στην κατάκτηση του Κυπέλλου.
Νικήτρια, όμως δεν είναι μόνο η Μακαμπί. Νίκησε και το μπάσκετ. Ο τελικός αποτέλεσε το καλύτερο παιχνίδι της φετινής διοργάνωσης. Είχε τα πάντα, συνεχόμενες αλλαγές στο προβάδισμα, πήγε στην παράταση και αποτέλεσε διαφήμιση για το μπάσκετ.
Υ.Γ: Το μπάσκετ απέδειξε για ακόμη μία φορά πως οι τίτλοι δεν πηγαίνουν σε όσους δίνουν τα περισσότερα χρήματα. Αυτό είναι ένα καλό μάθημα και για τους παίκτες. Οι παίκτες που φεύγουν από κάπου για να βγάλουν περισσότερα χρήματα, δεν σημαίνει πως θα κατακτήσουν και τρόπαια . Τα χρήματα δεν είναι αυτοσκοπός και αυτό είναι ένα καλό μάθημα και για την ζωή μας.
Υ.Γ1: Ο δικός μας Γιάννης Μπουρούσης δεν κατάφερε να πάρει το τρόπαιο. Το κατέκτησαν τα «δικά» μας παιδιά Ντέβιν Σμιθ και Ταϊρίς Ράις και ο δικός μας Σοφοκλής Σχορτσανίτης, ο οποίος στο Τελ Αβίβ βρήκε τον μπασκετικό του παράδεισο.
Πηγή: Superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου