Τα λόγια του έχουν αρκετή δόση αλήθειας γιατί για να πετύχεις στην ζωή, όπως και στον αθλητισμό, πρέπει να γουστάρεις αυτό που κάνεις. Ωστόσο θα ήθελα να εξαιρέσω απ' αυτό που είπε, την Εθνική μπάσκετ, ασχέτως εάν η απάντηση του αφορούσε μόνο τη «γαλανόλευκη».
Δεν μπορούμε να συζητάμε εάν γουστάρεις ή όχι την Εθνική ομάδα γιατί το να φοράς τη φανέλα με το εθνόσημο αποτελεί την ύψιστη τιμή, αλλά και την αυτονόητη υποχρέωση για κάθε Ελληνα. Δυστυχώς στην «επίσημη αγαπημένη» τα τελευταία χρόνια, το πραγματικό νόημα της συμμετοχής έχει χαθεί και αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, είναι στην καλύτερη περίπτωση προαιρετικό...
Οπως απεδείχθη και φέτος με τους Σχορτσιανίτη, Κουφό, Περπέρογλου (εξαιρώ τους ταλαιπωρημένους από τραυματισμούς Σπανούλη και Μαυροκεφαλίδη), η Εθνική ομάδα θυμίζει περισσότερο ξενοδοχείο που όποιος θέλει μπαινοβγαίνει, παρά πραγματική Εθνική ομάδα.
Δεν γίνεται κάποιος να συμμετέχει στην ομάδα, το ένα καλοκαίρι που έχει όρεξη και το επόμενο που έχει τις κακές του, να αρνείται ευγενικά την πρόσκληση! Ούτε είναι δυνατόν, αθλητές κάτω των 30 ετών να επικαλούνται κόπωση κι άλλες σχετικές δικαιολογίες για να αρνηθούν, ειδικά όταν μιλάμε για τη συμμετοχή σε μία ομάδα που έχει υποχρεώσεις μία φορά το χρόνο και με σημαντικό διάστημα πιο πριν για να ξεκουραστούν!
Θέλοντας και μη, η σύγκριση με την αντίστοιχη του ποδοσφαίρου είναι αναπόφευκτη, ειδικά όταν το Μουντιάλ είναι τόσο πρόσφατο με τις εικόνες του 37χρονου Καραγκούνη και του 35χρονου Κατσουράνη, να μας συνοδεύουν ακόμα. Ο ένας, στο τελευταίο του μάλιστα ματς, έτρεξε όσο κανείς άλλος, ενώ ο έτερος, παρά την έντονη και απαξιωτική κριτική, όταν μπήκε στο ματς με την Κόστα Ρίκα, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό.
Και δεν είναι μόνο η τρέλα για τη συμμετοχή που κουβαλούν οι δύο παλιές καραβάνες, αλλά και η διάθεση που έχουν ακόμα και οι νεότεροι ποδοσφαιριστές να παίξουν για την Ελλάδα και να τα δώσουν όλα στο χορτάρι. Και μην βιαστείτε να πείτε ότι αυτό συμβαίνει επειδή θέλουν να εξαργυρώσουν την καλή πορεία με μεταγραφή σε μεγάλη ομάδα, καθώς αυτοί που ξεχώρισαν ήταν ο Παπασταθόπουλος της Ντόρτμουντ και ο Τοροσίδης της Ρόμα, που δεν έχουν κανένα κίνητρο από πλευράς συλλόγου!
Και μέσα σε όλα αυτά, απορώ που κανείς δεν λέει τίποτα για την Ομοσπονδία του μπάσκετ, η οποία μοιάζει με τον σταθμάρχη που παρατηρεί τα τρένα να περνάνε μπροστά του, δίχως να κάνει τίποτα... Ολα αυτά τα χρόνια, καμία αντίδραση, καμία απόφαση, ούτε φυσικά τιμωρία. Και φυσικά η ποινή – χάδι στον Μαυροκεφαλίδη, απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα, τιμωρώντας μάλιστα τον παίκτη που αρνήθηκε την πρόσκληση γιατί ήθελε να συμπαρασταθεί στην άρρωστη μητέρα του.
Μετά από αυτόν, νεκρική σιγή ακόμα και για πρωτοκλασάτους παίκτες που εγκατέλειψαν την Εθνική χωρίς κανέναν πραγματικό λόγο...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου