Πρόκειται για το πιο απαιτητικό κοινό του κόσμου. Αυτό βέβαια δεν
σημαίνει ότι είναι και το πιο λογικό. Κανείς δεν διαφωνεί ότι από την εν
λόγω αρένα έχουν παρελάσει ορισμένοι εκ των κορυφαίων όλων των εποχών.
Οι αμέτρητοι τίτλοι, το συχνά πυκνά μαγικό παιχνίδι και οι πιο σπουδαίοι
αντίπαλοι που έχουν παρουσιαστεί εκεί, έχουν διαμορφώσει μία ξεχωριστή
ποδοσφαιρική κουλτούρα. Αναμφίβολα λοιπόν όσοι κατοικοεδρεύουν στις
εξέδρες του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» έχουν αποκτήσει το αναφαίρετο
δικαίωμα να κρίνουν: και για την ακρίβεια να δικάζουν σκληρά.
Οι ίδιοι κριτές από την άλλη είναι που έχουν αποθεώσει εκείνους που σκότωσαν την αγαπημένη τους Ρεάλ μέσα στο δικό τους σπίτι. Από τα πρώιμα χρόνια του Μεσοπολέμου δεν είχαν κανένα πρόβλημα να χειροκροτήσουν όρθιοι και φτάνοντας στις μέρες μας να το κάνουν με τους Ντελ Πιέρο, Τότι, Ροναλντίνιο που έκαναν πράματα και θάματα στη Μαδρίτη. Οι φίλοι της ομάδας ξέρουν να υποκλίνονται στο ωραίο, ακόμα και εάν αυτό κάνει τη δική τους Βασίλισσα να φαίνεται λίγο πιο άσχημη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν συγχωρούν την κακή αγωνιστική απόδοση των δικών τους παικτών, μα πάνω απ' όλα δεν συγχωρούν συμπεριφορές.
Ολα αυτά λοιπόν γράφονται με αφορμή τα σφυρίγματα στον Ικερ Κασίγιας, με το ιστορικό της περίπτωσης να το ξεδιπλώνει εξαιρετικά ο Γιώργος Κοντογεώργης. Μετά από 15 χρόνια απόλυτης πίστης και υπακοής, γέννημα θρέμμα του συλλόγου, ο αρχηγός -δικαίως ή αδίκως- δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την κατάρα των θρύλων της Ρεάλ. Η καταγραφή των ιστορικών... κραξιμάτων είναι αλήθεια πως δεν μπορεί να βρει προηγούμενο σε άλλο μεγάλο γήπεδο της Ευρώπης. Αναμφίβολα σε όλες τις ομάδες έχει συμβεί κάποια στιγμή, αλλά πουθενά αλλού σε τέτοια έκταση και με ανάλογη συχνότητα.
Ακόμα και τον Δον Αλφρέδο
Η σημαντικότερη- και πλέον απαράδεκτη από τις πολλές που θα ακολουθούσαν -καταγραφή είναι οι αποδοκιμασίες στον Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Ναι, ακόμα και ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Ρεάλ δεν γλίτωσε τα μπινελίκια από μεγάλη μερίδα της εξέδρας. Ηταν τη σεζόν 1963-'64 στην τελευταία χρονιά της τεράστιας καριέρας του με τα λευκά. Η Ξανθιά Σαΐτα ήταν πλέον 38 ετών και ήταν λογικό να μην κάνει τα απίθανα που έκανε πιο νέος. Φυσικά κάμποσοι (όχι και λίγοι) αυτό δεν το σκέφτηκαν, είδαν ότι δεν έπαιζε καλά και η ιστορία το κατέγραψε ως την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ύβρη των Μερένγκες.
Η αντίδραση του Μίτσελ
Θα ακολουθούσαν πολλοί. Σχεδόν όλοι. Για να φτάσουμε στα 80ς, όταν στο στόχαστρο μπήκαν δύο θρύλοι από τα σπλάχνα της ομάδας. Εμίλιο Μπουτραγκένιο και Μίτσελ δεν γλίτωσαν την κατακραυγή. Και εάν ο Γύπας το υπόμεινε, χαρακτηριστικά αντίθετη ήταν η αντίδραση του νυν προπονητή του Ολυμπιακού. Ηταν σε ένα ματς με την Εσπανιόλ όταν ο Μίτσελ δεν άντεξε το βρισίδι που έτρωγε από το κοινό και έφυγε μόνος του για τον πάγκο, για να γίνει τελικά αλλαγή.
Εκτός των Ραούλ και Φερνάντο Ιέρο όλοι οι υπόλοιποι τα έχουν ακούσει μία ή και περισσότερες φορές. Οι οπαδοί της Ρεάλ δεν συγχώρεσαν κανέναν. Ο Ρονάλντο, ο Ζινεντίν Ζιντάν και μάλιστα την επόμενη χρονιά από τον τελικό του 2002 και την κούπα του Champions League. Ο Ο Λουίς Φίγκο, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Σέρχιο Ράμος, ο Ανχελ Ντι Μαρία, ο Τσάμπι Αλόνσο και φυσικά ο Κριστιάνο Ρονάλντο (σ.σ.: για τον Πέπε δεν το συζητάμε καν το τι έχει ακούσει). Τώρα εμφανίστηκε και ένα καινούργιο φαινόμενο, αυτό με τις κλωτσιές στο αυτοκίνητο του Γκάρεθ Μπέιλ μετά την προπόνηση (σ.σ.: επειδή δεν ήταν καλός στο ντέρμπι με την Ατλέτικο). Τον παίκτη δηλαδή που τους χάρισε πέρσι το Κύπελλο και ήταν πρωταγωνιστής στην κατάκτηση του Champions League.
Είπαμε όμως, το κοινό του «Μπερναμπέου» είναι το πιο απαιτητικό του κόσμου. Από μία άποψη το δικαιούται. Οι οπαδοί της Ρεάλ έχουν δει και έχουν δει με τα μάτια τους. Από την άλλη αυτό που κάνουν είναι ο ορισμός της ποδοσφαιρικής αχαριστίας. Και δεν αναφέρομαι στην περίπτωση του Κασίγιας που μπορεί να το άξιζε το... κράξιμο του. Δεν γίνεται να τους βρίζεις όλους αυτούς και την επόμενη αγωνιστική να πανηγυρίζεις για τους αμέτρητους τίτλους που σου έχουν φέρει. Δεν θυμάμαι να έχει συμβεί το ίδιο με τον Ντελ Πιέρο στο Τορίνο, τον Τότι στη Ρώμη, τον Μπαρέζι και τον Ζανέτι στο Μιλάνο ή τον Τζέραρντ. Φαντάζεστε άραγε τι θα γινόταν εάν ο αρχηγός της Λίβερπουλ έκανε ως παίκτης της Ρεάλ το περσινό λάθος του κόντρα στην Τσέλσι που στοίχισε το πρωτάθλημα;
ΥΓ.: Εχει ακούσει τόσα πολλά πουθενά αλλού ο Ζοσέ Μουρίνιο; Γνωρίζετε ότι ο Φάμπιο Καπέλο πήγε στη Ρεάλ δύο φορές, πήρε το πρωτάθλημα και τις δύο και τον έβριζαν όλη την ώρα επειδή δεν προσέφερε θέαμα, με συνέπεια την απόλυση του;
ΥΓ1.: Ακόμα και τη στιγμή που η Ρεάλ διέλυε τη Βασιλεία, το μισό γήπεδο ασχολούνταν με το να βρίζει τον Κασίγιας και το άλλο μισό με το να τον αποθεώνει!
*Πηγή: gazzetta.gr*
Οι ίδιοι κριτές από την άλλη είναι που έχουν αποθεώσει εκείνους που σκότωσαν την αγαπημένη τους Ρεάλ μέσα στο δικό τους σπίτι. Από τα πρώιμα χρόνια του Μεσοπολέμου δεν είχαν κανένα πρόβλημα να χειροκροτήσουν όρθιοι και φτάνοντας στις μέρες μας να το κάνουν με τους Ντελ Πιέρο, Τότι, Ροναλντίνιο που έκαναν πράματα και θάματα στη Μαδρίτη. Οι φίλοι της ομάδας ξέρουν να υποκλίνονται στο ωραίο, ακόμα και εάν αυτό κάνει τη δική τους Βασίλισσα να φαίνεται λίγο πιο άσχημη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν συγχωρούν την κακή αγωνιστική απόδοση των δικών τους παικτών, μα πάνω απ' όλα δεν συγχωρούν συμπεριφορές.
Ολα αυτά λοιπόν γράφονται με αφορμή τα σφυρίγματα στον Ικερ Κασίγιας, με το ιστορικό της περίπτωσης να το ξεδιπλώνει εξαιρετικά ο Γιώργος Κοντογεώργης. Μετά από 15 χρόνια απόλυτης πίστης και υπακοής, γέννημα θρέμμα του συλλόγου, ο αρχηγός -δικαίως ή αδίκως- δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την κατάρα των θρύλων της Ρεάλ. Η καταγραφή των ιστορικών... κραξιμάτων είναι αλήθεια πως δεν μπορεί να βρει προηγούμενο σε άλλο μεγάλο γήπεδο της Ευρώπης. Αναμφίβολα σε όλες τις ομάδες έχει συμβεί κάποια στιγμή, αλλά πουθενά αλλού σε τέτοια έκταση και με ανάλογη συχνότητα.
Ακόμα και τον Δον Αλφρέδο
Η σημαντικότερη- και πλέον απαράδεκτη από τις πολλές που θα ακολουθούσαν -καταγραφή είναι οι αποδοκιμασίες στον Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Ναι, ακόμα και ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Ρεάλ δεν γλίτωσε τα μπινελίκια από μεγάλη μερίδα της εξέδρας. Ηταν τη σεζόν 1963-'64 στην τελευταία χρονιά της τεράστιας καριέρας του με τα λευκά. Η Ξανθιά Σαΐτα ήταν πλέον 38 ετών και ήταν λογικό να μην κάνει τα απίθανα που έκανε πιο νέος. Φυσικά κάμποσοι (όχι και λίγοι) αυτό δεν το σκέφτηκαν, είδαν ότι δεν έπαιζε καλά και η ιστορία το κατέγραψε ως την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ύβρη των Μερένγκες.
Η αντίδραση του Μίτσελ
Θα ακολουθούσαν πολλοί. Σχεδόν όλοι. Για να φτάσουμε στα 80ς, όταν στο στόχαστρο μπήκαν δύο θρύλοι από τα σπλάχνα της ομάδας. Εμίλιο Μπουτραγκένιο και Μίτσελ δεν γλίτωσαν την κατακραυγή. Και εάν ο Γύπας το υπόμεινε, χαρακτηριστικά αντίθετη ήταν η αντίδραση του νυν προπονητή του Ολυμπιακού. Ηταν σε ένα ματς με την Εσπανιόλ όταν ο Μίτσελ δεν άντεξε το βρισίδι που έτρωγε από το κοινό και έφυγε μόνος του για τον πάγκο, για να γίνει τελικά αλλαγή.
Εκτός των Ραούλ και Φερνάντο Ιέρο όλοι οι υπόλοιποι τα έχουν ακούσει μία ή και περισσότερες φορές. Οι οπαδοί της Ρεάλ δεν συγχώρεσαν κανέναν. Ο Ρονάλντο, ο Ζινεντίν Ζιντάν και μάλιστα την επόμενη χρονιά από τον τελικό του 2002 και την κούπα του Champions League. Ο Ο Λουίς Φίγκο, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Σέρχιο Ράμος, ο Ανχελ Ντι Μαρία, ο Τσάμπι Αλόνσο και φυσικά ο Κριστιάνο Ρονάλντο (σ.σ.: για τον Πέπε δεν το συζητάμε καν το τι έχει ακούσει). Τώρα εμφανίστηκε και ένα καινούργιο φαινόμενο, αυτό με τις κλωτσιές στο αυτοκίνητο του Γκάρεθ Μπέιλ μετά την προπόνηση (σ.σ.: επειδή δεν ήταν καλός στο ντέρμπι με την Ατλέτικο). Τον παίκτη δηλαδή που τους χάρισε πέρσι το Κύπελλο και ήταν πρωταγωνιστής στην κατάκτηση του Champions League.
Είπαμε όμως, το κοινό του «Μπερναμπέου» είναι το πιο απαιτητικό του κόσμου. Από μία άποψη το δικαιούται. Οι οπαδοί της Ρεάλ έχουν δει και έχουν δει με τα μάτια τους. Από την άλλη αυτό που κάνουν είναι ο ορισμός της ποδοσφαιρικής αχαριστίας. Και δεν αναφέρομαι στην περίπτωση του Κασίγιας που μπορεί να το άξιζε το... κράξιμο του. Δεν γίνεται να τους βρίζεις όλους αυτούς και την επόμενη αγωνιστική να πανηγυρίζεις για τους αμέτρητους τίτλους που σου έχουν φέρει. Δεν θυμάμαι να έχει συμβεί το ίδιο με τον Ντελ Πιέρο στο Τορίνο, τον Τότι στη Ρώμη, τον Μπαρέζι και τον Ζανέτι στο Μιλάνο ή τον Τζέραρντ. Φαντάζεστε άραγε τι θα γινόταν εάν ο αρχηγός της Λίβερπουλ έκανε ως παίκτης της Ρεάλ το περσινό λάθος του κόντρα στην Τσέλσι που στοίχισε το πρωτάθλημα;
ΥΓ.: Εχει ακούσει τόσα πολλά πουθενά αλλού ο Ζοσέ Μουρίνιο; Γνωρίζετε ότι ο Φάμπιο Καπέλο πήγε στη Ρεάλ δύο φορές, πήρε το πρωτάθλημα και τις δύο και τον έβριζαν όλη την ώρα επειδή δεν προσέφερε θέαμα, με συνέπεια την απόλυση του;
ΥΓ1.: Ακόμα και τη στιγμή που η Ρεάλ διέλυε τη Βασιλεία, το μισό γήπεδο ασχολούνταν με το να βρίζει τον Κασίγιας και το άλλο μισό με το να τον αποθεώνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου