Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν που έλεγε και ο Μανώλης Ρασούλης, δια στόματος Νίκου Παπάζογλου...
Ολυμπιακός εναντίον Παναθηναϊκού, στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου και μάλιστα στον παρθενικό αγώνα της σεζόν, που διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών: ένα déjà vu από πέρυσι, απλώς τότε αναμετρήθηκαν στο ΟΑΚΑ και το ημερολόγιο δεν έδειχνε 8, όπως τώρα, αλλά 9 Οκτωβρίου!
Πρόπερσι πάλι οι δυο αιώνιοι είχαν βρεθεί ενώπιος ενωπίω στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, τώρα θα παίξουν δυο φορές πριν από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και προφανώς αυτά τα πρώιμα –αλλά τόσο κρίσιμα, σε κάθε περίπτωση-συναπαντήματα τους αδικούν. Αλλά, για να παραστήσω κιόλας τον δικηγόρο του διαβόλου, ας αδικηθούν κι αυτοί από κάτι, έστω και από την κληρωτίδα που βιάζεται να τους φέρει αντιμέτωπους!
Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα είναι εκεί πάλι αύριο. Ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης ως αρχηγοί επίσης, μαζί με άλλους έξι παίκτες που επιστρέφουν από το περυσινό σουαρέ στο ΟΑΚΑ. Ο κόκκινος κόσμος δεν θα είναι εκεί, όπως δεν ήταν και ο πράσινος στον προημιτελικό της περασμένης σεζόν. Κατά μία σατανική σύμπτωση που γίνεται κιόλας ο καμβάς των συλλογισμών μου, δεν θα είναι εκεί ούτε οι προπονητές που καθοδήγησαν τις δυο ομάδες πριν από έναν χρόνο παρά μία ημέρα...
Για τον Γιώργο Μπαρτζώκα ισχύει και δεν χρειάστηκε κιόλας να το ψειρίσει πολύ, ο τίτλος του (αυτοβιογραφικού) μυθιστορήματος του Χρόνη Μίσσιου: «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς»! Ο άνθρωπος ο οποίος τον Μάιο του 2013 είχε οδηγήσει τον Ολυμπιακό στον ευρωπαϊκό θρόνο παραιτήθηκε λίγες ώρες μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, ανοίγοντας τον δρόμο της επιστροφής του Γιάννη Σφαιρόπουλου, ο οποίος στην μεν Ευρωλίγκα έφτασε ένα σκαλί πιο κάτω (τελικός Φάιναλ Φορ), στο δε πρωτάθλημα εκπλήρωσε το πιο ηδονικό απωθημένο ενός «γαύρου»: τίτλος με sweep κόντρα στον βιωματικό αντίπαλο!
Στην αντίπερα όχθη, ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς έδρεψε τους καρπούς του εν πολλοίς απροσδόκητου και πάντως περιφανούς θριάμβου, λίγες μέρες αργότερα έκανε τον Ομπράντοβιτς να αλλάξει χίλια χρώματα και εντέλει να καταλήξει σε εκείνο το μοναδικό μελιτζανί, αλλά τζίφος: προϊούσης της σεζόν και αφού ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να πετύχει την ευρωπαϊκή υπέρβαση κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, πληρώθηκε κι ελόγου του με το νόμισμα που είχε εισπράξει ο Μπαρτζώκας...
Τον σχόλασαν κι αυτόν, όπως τον Γιώργο, λίγες ώρες μετά την εντός έδρας ήττα από τον Ολυμπιακό, στο ντέρμπι του δευτέρου γύρου!
Όταν έφυγε ο Μπαρτζώκας, ο Σφαιρόπουλος ήταν άεργος (μετά την αποχώρηση του από τον Πανιώνιο), βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, ασχολιόταν με την οικογένεια του και κυρίως με τους φοιτητικούς ορίζοντες του πρεσβύτερου γιου του και η επιλογή του δεν ήταν ο ορισμός της αναμενόμενης, χώρια που φιλτραρίστηκε και προκρίθηκε ανάμεσα σε άλλες υποψηφιότητες...
Όταν έφυγε ο Ιβάνοβιτς, ο Τζόρτζεβιτς πρέπει να ρέμβαζε στη Σκαντάρλια του Βελιγραδίου ή στην Piazza Duomo του (αγαπημένου του) Μιλάνου και να κατάστρωνε τα πλάνα του για το Ευρωμπάσκετ. Εκείνη την εποχή δεν περνούσε από το μυαλό του η ιδέα να μπλεχτεί με κάποια ομάδα, άλλωστε δεν είχε γλυκαθεί κιόλας με το πέρασμα του από τους πάγκους της Ολύμπια Μιλάνου (2006-07) και της Μπενετόν Τρεβίζο (2011-12). Τον είχα συναντήσει στις αρχές Δεκεμβρίου στη Disneyland, όπου φιλοξενήθηκε η κλήρωση των ομίλων του Εurobasket, ξαναβρεθήκαμε στη Μαδρίτη, στο περιθώριο του Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας και ομολογώ πως δεν μου έδωσε την αίσθηση ότι «ψαχνόταν» για να παρατήσει τη βολή του, να ξενιτευτεί και κυρίως να καθίσει σε έναν εσχάτως στοιχειωμένο πάγκο!
Α, για να μην το ξεχάσω: στην κουβέντα που κάναμε την επαύριον του ημιτελικού του Φάιναλ Φορ, ο Τζόρτζεβιτς αναφέρθηκε με εγκωμιαστικά σχόλια στον Γιάννη Σφαιρόπουλο (για την πορεία του Ολυμπιακού και την προσέγγιση του στα ζητούμενα του αγώνα με την ΤΣΣΚΑ) και συν τοις άλλοις εκθείασε το φονικό ένστικτο του Βασίλη Σπανούλη.
Εδώ ήρθαμε που λένε και στο σινεμά: στον Σπανούλη και στο προς το παρόν άγνωστο (που ωστόσο θα φανερωθεί σε λίγες ώρες) moduslavorandi του Τζόρτζεβιτς στα ντέρμπι και δη σε αυτά μεταξύ των αιωνίων, και ειδικότερα σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του αρχηγού του Ολυμπιακού...
Αυτό είναι όντως ένα ερώτημα, για το οποίο δεν υπάρχει δείγμα γραφής εκ μέρους του, οπότε οι εικασίες δίνουν και παίρνουν. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο Σάσα, βάσει εθνικότητος που εάν δεν καθορίζει, τουλάχιστον μαρτυρά τη φιλοσοφία και την προσέγγιση του, θα έμπαινε στο τριπάκι να μιμηθεί το εξόχως επιτυχημένο τρικ του Πεδουλάκη και να στείλει έναν ψηλό (βλέπε Γκιστ) πάνω στον Μπίλη.
Δεν το έγραψα στην τύχη αυτό για την εθνικότητα, αν και όπως συμβαίνει σε κάθε κανόνα, ομοίως και σε αυτόν, υπάρχουν οι εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν. Ο Ομπράντοβιτς που ήξερε καλά τα... χούγια του Σπανούλη, τον αντιμετώπιζε (τόσο με τον Παναθηναϊκό, όσο και με τη Φενέρμπαχτσε) με καταστάσεις «ένας εναντίον ενός» και... σκύλιαζε για να μην του κάνει τη ζημιά.
Την ίδια λογική ακολουθούν παραδοσιακά σε τέτοιες περιπτώσεις και οι υπόλοιποι Σέρβοι προπονητές, οι οποίοι είτε από... ξεροκεφαλιά, είτε από μια (άλλοτε προφανή και άλλοτε λανθάνουσα) αίσθηση υπεροχής και αλαζονείας αρνούνται να χαραμίσουν δεύτερο παίκτη για βοήθεια και προτιμούν να παίζουν στα ίσια.
Εξαίρεση σε αυτή την αντίληψη αποτελούσε πάντοτε ο Ιβκοβιτς και μάλιστα πριν από τριάντα πέντε χρόνια τσακωνόταν με τους συμπατριώτες του για τον Γκάλη! Ως προπονητής του Αρη και όντας φανατικός θιασώτης του man to man, το οποίο μάλιστα επέβαλε κιόλας στην Ελλάδα (ενώ οι περισσότερες ομάδες έπαιζαν ζώνη) ο Ντούντα, σε πείσμα των καυγάδων του με τον Νικ, υποστήριζε ότι ήταν αδύνατο να αντιμετωπιστεί με καθαρή προσωπική άμυνα.
«Πήγαινα σε σεμινάρια ή ακόμη και στα καφενεία του Βελιγραδίου και τσακωνόμουν με όλο τον κόσμο γι’ αυτό το θέμα. Όταν έλεγα στους προπονητές ότι ο Γκάλης δεν παίζεται στο ένας εναντίον ενός και πρέπει να αντιμετωπίζεται μονάχα με σύνθετες άμυνες (ΣΣ: σαν τα box andone του Θόδωρου Ροδόπουλου στα ντέρμπι Αρης-ΠΑΟΚ με τον Δημήτρη Καλπάκη πάνω του και τον Παναγιώτη Φασούλα να τον περιμένει στη ρακέτα) με κοίταζαν σαν εξωγήινο και συνήθως μου έλεγαν «τέτοια κόλπα εμείς δεν κάνουμε ούτε για τον Κιτσάνοβιτς, ούτε για τον Ντελίμπασιτς» μου είχε εκμυστηρευθεί κάποτε ο Ιβκοβιτς, συμπληρώνοντας πως «όταν μάλιστα τους είπα ότι ο Γκάλης είναι καλύτερος κι από τους δυο μου κρέμασαν κουδούνια»!
Σε λίγες ώρες από τώρα θα λυθεί το όποιο μυστήριο υφίσταται για το πώς ο Τζόρτζεβιτς θα επιλέξει να αντιμετωπίσει τον Σπανούλη για να του χαλάσει όχι μονάχα την εκτέλεση, αλλά και τη δημιουργία. Ομοίως σε λίγες ώρες θα φανεί η αλληλουχία της δράσης στην άμυνα του Παναθηναϊκού με την αντίδραση της επίθεσης του Ολυμπιακού, οπότε όλη αυτή η εικοτολογία δεν αφορά μονάχα το σχέδιο του Τζόρτζεβιτς, αλλά και το εναλλακτικό πλάνο του Σφαιρόπουλου, όπως επίσης και τις ενστικτώδεις επιλογές του ίδιου του αρχηγού του Ολυμπιακού.
Αναλώνομαι περισσότερο στον Σάσα, διότι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πλέον καλά το δόγμα που πρεσβεύει ο Σφαιρόπουλος και το οποίο κόμισε στον Ολυμπιακό ένα πρωτάθλημα, μια συμμετοχή στον τελικό της Ευρωλίγκας, τα αλλεπάλληλα κολακευτικά σχόλια των παικτών του και το καινούργιο συμβόλαιο από τους Αγγελόπουλους!
Σε αντίθεση με τον Μπαρτζώκα και με τον Ιβάνοβιτς δεν νομίζω πως ο ο Σφαιρόπουλος και ο Τζόρτζεβιτς διατρέχουν τον κίνδυνο να χάσουν αύριο τη δουλειά τους! Απλώς έχω την εντύπωση ότι ο Σάσα βρίσκεται σε δυσκολότερη θέση από τον Γιάννη και τούτο δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι παίρνει το βάπτισμα του πυρός εκτός έδρας...
Τα ζητήματα που με οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα είναι κάμποσα και τα αραδιάζω, όπως μου έρχονται στο μυαλό...
· Ανέλαβε μια ομάδα που πέρυσι απώλεσε τον τίτλο και μάλιστα με sweep από τον... ακατονόμαστο αντίπαλο της, ενώ έμεινε για τρίτη χρονιά στη σειρά εκτός του Φάιναλ Φορ.
· Αυτή η ομάδα τυγχάνει να έχει πολύ νωπές τις αναμνήσεις από τη δεσποτεία της στην Ελλάδα και από την κατάκτηση έξι ευρωπαϊκών τίτλων μέσα σε 15 χρόνια!
· Πέρα από τη νοσταλγία, έχει να διαχειριστεί τις υψηλές προσδοκίες και τις μεγάλες απαιτήσεις της διοίκησης και του κόσμου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο πρεμούρας, πίεσης και ανυπομονησίας, όπως εκείνη που εκδηλώθηκε πέρυσι σχετικά με την προώθηση των νεαρών παικτών.
· Έχει επίσης να διαχειριστεί την όποια συναισθηματική φόρτιση δημιουργεί η δεδηλωμένη αναγγελία του Διαμαντίδη ότι θα αποσυρθεί στο τέλος της σεζόν και προφανώς όλοι οι «πράσινοι» επιθυμούν σφόδρα αυτό το κύκνειο άσμα να είναι ένδοξο και θριαμβευτικό...
· Καλείται να αποδείξει (στο πλαίσιο μιας ατέρμονης κουβέντας που γίνεται εδώ και χρόνια) ότι ένας χαρισματικός παίκτης που έγινε θρύλος μπορεί να δρέψει δάφνες και ως προπονητής. Παρεμπιπτόντως τις προάλλες στη Λιλ δεν κατάφερε να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Παναγιώτη Γιαννάκη ως μόλις ο δεύτερος άνθρωπος στην ογδοντάχρονη ιστορία του Εurobasket που θα κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο ως παίκτης και ως προπονητής.
· Οφείλει να περιστείλει δραστικά και ανώδυνα (για την ομάδα και για τον ίδιο) το φυσιολογικό και απαραίτητο διάστημα προσαρμογής ενός προπονητή ο οποίος μάλιστα δεν έχει πολλές ώρες πτήσεως σε μια καινούργια δύσκολη και απαιτητική δουλειά που μάλιστα δεν ήταν ποτέ η ρουτίνα του και ουσιαστικά τον αναγκάζει να επιδοθεί στο ταχύρυθμο «on the job training».
· Σε αυτή τη δύσκολη δουλειά ειλικρινά δεν ξέρω τι ρόλο θα παίξει το «σέρβικο λόμπι» που τον περιστοιχίζει: δεν αναφέρομαι μονάχα στους συνεργάτες του στον πάγκο (προεξάρχοντος του άλλοτε πιστού συντρόφου του Ντούντα, Μίλαν Μίνιτς), αλλά κυρίως στους τρεις παίκτες (Ραντούλιτσα, Κούζμιτς, Πάβλοβιτς), τους οποίους βεβαίως επέλεξε ο ίδιος. Για την ιστορία του πράγματος πριν από δέκα πέντε χρόνια ο Παναθηναϊκός είχε βιώσει δύσκολες στιγμές μέσα στη σεζόν λόγω του τσακωμού του Ομπράντοβιτς με τον Ρέμπρατσα στο Σίδνεϊ και των επιδεινωμένων σχέσεων που κουβάλησαν στην Αθήνα. Εδώ βεβαίως δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα ως απότοκο του Εurobasket, απλώς υπενθυμίζω ότι ο Ραντούλιτσα έχει λερωμένη τη φωλιά του από το παρελθόν (μάλιστα κουβαλάει κι έναν πλακωμό με τον Ιβκοβιτς, για τον οποίο δεν δίστασε να μου μιλήσει πρόπερσι στο Μιλγουόκι) και όσο έξοχος είναι στα τελειώματα των φάσεων και γενικώς στην επίθεση, άλλο τόσο πάσχει στην άμυνα pick n’ roll, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στη διαχείριση του από τον Σάσα.
· Last, but not least: στην μετά τον Ζέλικο τριετία 92012-2015) από τον πάγκο του Παναθηναϊκού έχουν προλάβει να παρελάσουν πέντε προπονητές οι οποίοι είτε προσλήφθηκαν ad hoc (Πεδουλάκης, Ιβάνοβιτς), είτε έλαβαν το χρίσμα μεσούσης της σεζόν και από υπηρεσιακοί μετατάχθηκαν σε κανονικούς (Αλβέρτης, Μανωλόπουλος), χώρια οι μεταγραφές δύο έκτακτων συνεργατών τους (Πρίφτης, Λυκογιάννης)
· ΥΓ: Για το αγωνιστικό μέρος του αυριανού προημιτελικού δεν ξέρω, δεν απαντώ, δεν χρίζω φαβορί και δεν αφήνω καβάτζες για αουτσάιντερ. Είναι ένα πρώιμο ντέρμπι που διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών, κρίνει σε μεγάλο βαθμό έναν τίτλο, φέρνει αντιμέτωπες δυο ανέτοιμες και ελλιπείς ομάδες, οι οποίες έχουν δοκιμαστεί μονάχα στο πειραματικό επίπεδο των φιλικών αγώνων προετοιμασίας και συν τοις άλλοις θα ξανασυναντηθούν σε δυο εβδομάδες. Για να παραφράσω την ατάκα του Διονύση Παπαγιαννόπουλου (για τις εκλογές, στην κωμωδία «Τζένη Τζένη»), «αυτά τα ντέρμπι είναι μουγκά»!
Ολυμπιακός εναντίον Παναθηναϊκού, στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου και μάλιστα στον παρθενικό αγώνα της σεζόν, που διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών: ένα déjà vu από πέρυσι, απλώς τότε αναμετρήθηκαν στο ΟΑΚΑ και το ημερολόγιο δεν έδειχνε 8, όπως τώρα, αλλά 9 Οκτωβρίου!
Πρόπερσι πάλι οι δυο αιώνιοι είχαν βρεθεί ενώπιος ενωπίω στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, τώρα θα παίξουν δυο φορές πριν από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και προφανώς αυτά τα πρώιμα –αλλά τόσο κρίσιμα, σε κάθε περίπτωση-συναπαντήματα τους αδικούν. Αλλά, για να παραστήσω κιόλας τον δικηγόρο του διαβόλου, ας αδικηθούν κι αυτοί από κάτι, έστω και από την κληρωτίδα που βιάζεται να τους φέρει αντιμέτωπους!
Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα είναι εκεί πάλι αύριο. Ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης ως αρχηγοί επίσης, μαζί με άλλους έξι παίκτες που επιστρέφουν από το περυσινό σουαρέ στο ΟΑΚΑ. Ο κόκκινος κόσμος δεν θα είναι εκεί, όπως δεν ήταν και ο πράσινος στον προημιτελικό της περασμένης σεζόν. Κατά μία σατανική σύμπτωση που γίνεται κιόλας ο καμβάς των συλλογισμών μου, δεν θα είναι εκεί ούτε οι προπονητές που καθοδήγησαν τις δυο ομάδες πριν από έναν χρόνο παρά μία ημέρα...
Για τον Γιώργο Μπαρτζώκα ισχύει και δεν χρειάστηκε κιόλας να το ψειρίσει πολύ, ο τίτλος του (αυτοβιογραφικού) μυθιστορήματος του Χρόνη Μίσσιου: «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς»! Ο άνθρωπος ο οποίος τον Μάιο του 2013 είχε οδηγήσει τον Ολυμπιακό στον ευρωπαϊκό θρόνο παραιτήθηκε λίγες ώρες μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, ανοίγοντας τον δρόμο της επιστροφής του Γιάννη Σφαιρόπουλου, ο οποίος στην μεν Ευρωλίγκα έφτασε ένα σκαλί πιο κάτω (τελικός Φάιναλ Φορ), στο δε πρωτάθλημα εκπλήρωσε το πιο ηδονικό απωθημένο ενός «γαύρου»: τίτλος με sweep κόντρα στον βιωματικό αντίπαλο!
Στην αντίπερα όχθη, ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς έδρεψε τους καρπούς του εν πολλοίς απροσδόκητου και πάντως περιφανούς θριάμβου, λίγες μέρες αργότερα έκανε τον Ομπράντοβιτς να αλλάξει χίλια χρώματα και εντέλει να καταλήξει σε εκείνο το μοναδικό μελιτζανί, αλλά τζίφος: προϊούσης της σεζόν και αφού ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να πετύχει την ευρωπαϊκή υπέρβαση κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, πληρώθηκε κι ελόγου του με το νόμισμα που είχε εισπράξει ο Μπαρτζώκας...
Τον σχόλασαν κι αυτόν, όπως τον Γιώργο, λίγες ώρες μετά την εντός έδρας ήττα από τον Ολυμπιακό, στο ντέρμπι του δευτέρου γύρου!
Όταν έφυγε ο Μπαρτζώκας, ο Σφαιρόπουλος ήταν άεργος (μετά την αποχώρηση του από τον Πανιώνιο), βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, ασχολιόταν με την οικογένεια του και κυρίως με τους φοιτητικούς ορίζοντες του πρεσβύτερου γιου του και η επιλογή του δεν ήταν ο ορισμός της αναμενόμενης, χώρια που φιλτραρίστηκε και προκρίθηκε ανάμεσα σε άλλες υποψηφιότητες...
Όταν έφυγε ο Ιβάνοβιτς, ο Τζόρτζεβιτς πρέπει να ρέμβαζε στη Σκαντάρλια του Βελιγραδίου ή στην Piazza Duomo του (αγαπημένου του) Μιλάνου και να κατάστρωνε τα πλάνα του για το Ευρωμπάσκετ. Εκείνη την εποχή δεν περνούσε από το μυαλό του η ιδέα να μπλεχτεί με κάποια ομάδα, άλλωστε δεν είχε γλυκαθεί κιόλας με το πέρασμα του από τους πάγκους της Ολύμπια Μιλάνου (2006-07) και της Μπενετόν Τρεβίζο (2011-12). Τον είχα συναντήσει στις αρχές Δεκεμβρίου στη Disneyland, όπου φιλοξενήθηκε η κλήρωση των ομίλων του Εurobasket, ξαναβρεθήκαμε στη Μαδρίτη, στο περιθώριο του Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας και ομολογώ πως δεν μου έδωσε την αίσθηση ότι «ψαχνόταν» για να παρατήσει τη βολή του, να ξενιτευτεί και κυρίως να καθίσει σε έναν εσχάτως στοιχειωμένο πάγκο!
Α, για να μην το ξεχάσω: στην κουβέντα που κάναμε την επαύριον του ημιτελικού του Φάιναλ Φορ, ο Τζόρτζεβιτς αναφέρθηκε με εγκωμιαστικά σχόλια στον Γιάννη Σφαιρόπουλο (για την πορεία του Ολυμπιακού και την προσέγγιση του στα ζητούμενα του αγώνα με την ΤΣΣΚΑ) και συν τοις άλλοις εκθείασε το φονικό ένστικτο του Βασίλη Σπανούλη.
Εδώ ήρθαμε που λένε και στο σινεμά: στον Σπανούλη και στο προς το παρόν άγνωστο (που ωστόσο θα φανερωθεί σε λίγες ώρες) moduslavorandi του Τζόρτζεβιτς στα ντέρμπι και δη σε αυτά μεταξύ των αιωνίων, και ειδικότερα σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του αρχηγού του Ολυμπιακού...
Αυτό είναι όντως ένα ερώτημα, για το οποίο δεν υπάρχει δείγμα γραφής εκ μέρους του, οπότε οι εικασίες δίνουν και παίρνουν. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο Σάσα, βάσει εθνικότητος που εάν δεν καθορίζει, τουλάχιστον μαρτυρά τη φιλοσοφία και την προσέγγιση του, θα έμπαινε στο τριπάκι να μιμηθεί το εξόχως επιτυχημένο τρικ του Πεδουλάκη και να στείλει έναν ψηλό (βλέπε Γκιστ) πάνω στον Μπίλη.
Δεν το έγραψα στην τύχη αυτό για την εθνικότητα, αν και όπως συμβαίνει σε κάθε κανόνα, ομοίως και σε αυτόν, υπάρχουν οι εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν. Ο Ομπράντοβιτς που ήξερε καλά τα... χούγια του Σπανούλη, τον αντιμετώπιζε (τόσο με τον Παναθηναϊκό, όσο και με τη Φενέρμπαχτσε) με καταστάσεις «ένας εναντίον ενός» και... σκύλιαζε για να μην του κάνει τη ζημιά.
Την ίδια λογική ακολουθούν παραδοσιακά σε τέτοιες περιπτώσεις και οι υπόλοιποι Σέρβοι προπονητές, οι οποίοι είτε από... ξεροκεφαλιά, είτε από μια (άλλοτε προφανή και άλλοτε λανθάνουσα) αίσθηση υπεροχής και αλαζονείας αρνούνται να χαραμίσουν δεύτερο παίκτη για βοήθεια και προτιμούν να παίζουν στα ίσια.
Εξαίρεση σε αυτή την αντίληψη αποτελούσε πάντοτε ο Ιβκοβιτς και μάλιστα πριν από τριάντα πέντε χρόνια τσακωνόταν με τους συμπατριώτες του για τον Γκάλη! Ως προπονητής του Αρη και όντας φανατικός θιασώτης του man to man, το οποίο μάλιστα επέβαλε κιόλας στην Ελλάδα (ενώ οι περισσότερες ομάδες έπαιζαν ζώνη) ο Ντούντα, σε πείσμα των καυγάδων του με τον Νικ, υποστήριζε ότι ήταν αδύνατο να αντιμετωπιστεί με καθαρή προσωπική άμυνα.
«Πήγαινα σε σεμινάρια ή ακόμη και στα καφενεία του Βελιγραδίου και τσακωνόμουν με όλο τον κόσμο γι’ αυτό το θέμα. Όταν έλεγα στους προπονητές ότι ο Γκάλης δεν παίζεται στο ένας εναντίον ενός και πρέπει να αντιμετωπίζεται μονάχα με σύνθετες άμυνες (ΣΣ: σαν τα box andone του Θόδωρου Ροδόπουλου στα ντέρμπι Αρης-ΠΑΟΚ με τον Δημήτρη Καλπάκη πάνω του και τον Παναγιώτη Φασούλα να τον περιμένει στη ρακέτα) με κοίταζαν σαν εξωγήινο και συνήθως μου έλεγαν «τέτοια κόλπα εμείς δεν κάνουμε ούτε για τον Κιτσάνοβιτς, ούτε για τον Ντελίμπασιτς» μου είχε εκμυστηρευθεί κάποτε ο Ιβκοβιτς, συμπληρώνοντας πως «όταν μάλιστα τους είπα ότι ο Γκάλης είναι καλύτερος κι από τους δυο μου κρέμασαν κουδούνια»!
Σε λίγες ώρες από τώρα θα λυθεί το όποιο μυστήριο υφίσταται για το πώς ο Τζόρτζεβιτς θα επιλέξει να αντιμετωπίσει τον Σπανούλη για να του χαλάσει όχι μονάχα την εκτέλεση, αλλά και τη δημιουργία. Ομοίως σε λίγες ώρες θα φανεί η αλληλουχία της δράσης στην άμυνα του Παναθηναϊκού με την αντίδραση της επίθεσης του Ολυμπιακού, οπότε όλη αυτή η εικοτολογία δεν αφορά μονάχα το σχέδιο του Τζόρτζεβιτς, αλλά και το εναλλακτικό πλάνο του Σφαιρόπουλου, όπως επίσης και τις ενστικτώδεις επιλογές του ίδιου του αρχηγού του Ολυμπιακού.
Αναλώνομαι περισσότερο στον Σάσα, διότι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πλέον καλά το δόγμα που πρεσβεύει ο Σφαιρόπουλος και το οποίο κόμισε στον Ολυμπιακό ένα πρωτάθλημα, μια συμμετοχή στον τελικό της Ευρωλίγκας, τα αλλεπάλληλα κολακευτικά σχόλια των παικτών του και το καινούργιο συμβόλαιο από τους Αγγελόπουλους!
Σε αντίθεση με τον Μπαρτζώκα και με τον Ιβάνοβιτς δεν νομίζω πως ο ο Σφαιρόπουλος και ο Τζόρτζεβιτς διατρέχουν τον κίνδυνο να χάσουν αύριο τη δουλειά τους! Απλώς έχω την εντύπωση ότι ο Σάσα βρίσκεται σε δυσκολότερη θέση από τον Γιάννη και τούτο δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι παίρνει το βάπτισμα του πυρός εκτός έδρας...
Τα ζητήματα που με οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα είναι κάμποσα και τα αραδιάζω, όπως μου έρχονται στο μυαλό...
· Ανέλαβε μια ομάδα που πέρυσι απώλεσε τον τίτλο και μάλιστα με sweep από τον... ακατονόμαστο αντίπαλο της, ενώ έμεινε για τρίτη χρονιά στη σειρά εκτός του Φάιναλ Φορ.
· Αυτή η ομάδα τυγχάνει να έχει πολύ νωπές τις αναμνήσεις από τη δεσποτεία της στην Ελλάδα και από την κατάκτηση έξι ευρωπαϊκών τίτλων μέσα σε 15 χρόνια!
· Πέρα από τη νοσταλγία, έχει να διαχειριστεί τις υψηλές προσδοκίες και τις μεγάλες απαιτήσεις της διοίκησης και του κόσμου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο πρεμούρας, πίεσης και ανυπομονησίας, όπως εκείνη που εκδηλώθηκε πέρυσι σχετικά με την προώθηση των νεαρών παικτών.
· Έχει επίσης να διαχειριστεί την όποια συναισθηματική φόρτιση δημιουργεί η δεδηλωμένη αναγγελία του Διαμαντίδη ότι θα αποσυρθεί στο τέλος της σεζόν και προφανώς όλοι οι «πράσινοι» επιθυμούν σφόδρα αυτό το κύκνειο άσμα να είναι ένδοξο και θριαμβευτικό...
· Καλείται να αποδείξει (στο πλαίσιο μιας ατέρμονης κουβέντας που γίνεται εδώ και χρόνια) ότι ένας χαρισματικός παίκτης που έγινε θρύλος μπορεί να δρέψει δάφνες και ως προπονητής. Παρεμπιπτόντως τις προάλλες στη Λιλ δεν κατάφερε να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Παναγιώτη Γιαννάκη ως μόλις ο δεύτερος άνθρωπος στην ογδοντάχρονη ιστορία του Εurobasket που θα κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο ως παίκτης και ως προπονητής.
· Οφείλει να περιστείλει δραστικά και ανώδυνα (για την ομάδα και για τον ίδιο) το φυσιολογικό και απαραίτητο διάστημα προσαρμογής ενός προπονητή ο οποίος μάλιστα δεν έχει πολλές ώρες πτήσεως σε μια καινούργια δύσκολη και απαιτητική δουλειά που μάλιστα δεν ήταν ποτέ η ρουτίνα του και ουσιαστικά τον αναγκάζει να επιδοθεί στο ταχύρυθμο «on the job training».
· Σε αυτή τη δύσκολη δουλειά ειλικρινά δεν ξέρω τι ρόλο θα παίξει το «σέρβικο λόμπι» που τον περιστοιχίζει: δεν αναφέρομαι μονάχα στους συνεργάτες του στον πάγκο (προεξάρχοντος του άλλοτε πιστού συντρόφου του Ντούντα, Μίλαν Μίνιτς), αλλά κυρίως στους τρεις παίκτες (Ραντούλιτσα, Κούζμιτς, Πάβλοβιτς), τους οποίους βεβαίως επέλεξε ο ίδιος. Για την ιστορία του πράγματος πριν από δέκα πέντε χρόνια ο Παναθηναϊκός είχε βιώσει δύσκολες στιγμές μέσα στη σεζόν λόγω του τσακωμού του Ομπράντοβιτς με τον Ρέμπρατσα στο Σίδνεϊ και των επιδεινωμένων σχέσεων που κουβάλησαν στην Αθήνα. Εδώ βεβαίως δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα ως απότοκο του Εurobasket, απλώς υπενθυμίζω ότι ο Ραντούλιτσα έχει λερωμένη τη φωλιά του από το παρελθόν (μάλιστα κουβαλάει κι έναν πλακωμό με τον Ιβκοβιτς, για τον οποίο δεν δίστασε να μου μιλήσει πρόπερσι στο Μιλγουόκι) και όσο έξοχος είναι στα τελειώματα των φάσεων και γενικώς στην επίθεση, άλλο τόσο πάσχει στην άμυνα pick n’ roll, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στη διαχείριση του από τον Σάσα.
· Last, but not least: στην μετά τον Ζέλικο τριετία 92012-2015) από τον πάγκο του Παναθηναϊκού έχουν προλάβει να παρελάσουν πέντε προπονητές οι οποίοι είτε προσλήφθηκαν ad hoc (Πεδουλάκης, Ιβάνοβιτς), είτε έλαβαν το χρίσμα μεσούσης της σεζόν και από υπηρεσιακοί μετατάχθηκαν σε κανονικούς (Αλβέρτης, Μανωλόπουλος), χώρια οι μεταγραφές δύο έκτακτων συνεργατών τους (Πρίφτης, Λυκογιάννης)
· ΥΓ: Για το αγωνιστικό μέρος του αυριανού προημιτελικού δεν ξέρω, δεν απαντώ, δεν χρίζω φαβορί και δεν αφήνω καβάτζες για αουτσάιντερ. Είναι ένα πρώιμο ντέρμπι που διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών, κρίνει σε μεγάλο βαθμό έναν τίτλο, φέρνει αντιμέτωπες δυο ανέτοιμες και ελλιπείς ομάδες, οι οποίες έχουν δοκιμαστεί μονάχα στο πειραματικό επίπεδο των φιλικών αγώνων προετοιμασίας και συν τοις άλλοις θα ξανασυναντηθούν σε δυο εβδομάδες. Για να παραφράσω την ατάκα του Διονύση Παπαγιαννόπουλου (για τις εκλογές, στην κωμωδία «Τζένη Τζένη»), «αυτά τα ντέρμπι είναι μουγκά»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου