Το ζητούμενο για τον Διαμαντίδη λοιπόν δεν είναι να του αλλάξει γνώμη κάποιος, γιατί πιθανότατα δεν γίνεται... Αλλωστε η προϊστορία με την εθνική ομάδα αποδεικνύει πως δεν είναι απ' αυτούς που λέει και ξελέει ή αλλάζει γνώμη από τα... παρακάλια και τις πιέσεις. Πέντε χρόνια τώρα, από τότε δηλαδή που ανακοίνωσε δημοσίως την αποχώρησή του από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι θα «ήταν ιδανικό το φινάλε με τη φανέλα της εθνικής» ή αυτοί που εκτιμούν πως με μια ομάδα μεταλλίου θα έδινε μια τελευταία παράσταση με τη γαλανόλευκη.
Η απάντηση δεν είναι άλλη από το γνωστό «πάλι για την Εθνική θα μου πείτε;» και μοιραία τα χρόνια πέρασαν, αυτοί που ήλπιζαν συνεχίζουν να ζουν με την ελπίδα και κάθε φορά που πλησιάζουν οι αγώνες της εθνικής έχουμε αυτούς που κράζουν για «προδοσία» κι άλλους τόσους που υπερασπίζονται την απόφασή του.
Το καλοκαίρι λοιπόν πλησιάζει, ο κόσμος του Παναθηναϊκού ζει με την ελπίδα, ο Τζόρτζεβιτς έχει ξεκαθαρίσει πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να τον μεταπείσει, αλλά ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει τον Διαμαντίδη «ευάλωτο» στις πιέσεις, όταν υπάρχει το προηγούμενο της εθνικής;
Είναι σαφές πως όταν ο Διαμαντίδης αποφασίζει να μιλήσει, τότε είναι απολύτως σίγουρος γι αυτό που θέλει να πει και να κάνει.
Και φοβάμαι πως όσα postaρίσματα κι αν κάνουν οι απλοί φίλοι του μπάσκετ στο facebook, όσο δυνατό κι αν είναι το χειροκρότημα του κόσμου στο γήπεδο, όσο πειστικός κι αν είναι ο Τζόρτζεβιτς, πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που θα μπορέσει να αλλάξει την απόφαση του αρχηγού.
Το άγχος αυτό προκαλεί πολλές φορές την υπερβολή του «εδώ και τώρα» σε σχέση με τη χρησιμοποίηση των μικρών που έχουν άφθονο ταλέντο, αλλά δεν είναι ακόμη στον βαθμό ετοιμότητας που απαιτείται για να παίζουν σε υψηλό επίπεδο.
Πολύ σωστά ο Τζόρτζεβιτς έχει μετατρέψει τα περισσότερα παιχνίδια της Α1 σε τεστάκια για τους «μικρούς» και ακόμη πιο σωστά οι υπόλοιποι δουλεύουν για τους νεαρούς, όπως για παράδειγμα έκανε ο Καλάθης στο πρώτο ημίχρονο με τον Παπαγιάννη.
Ολη αυτή η διαδικασία απαιτεί υπομονή και επιμονή και απ' ό,τι φαίνεται ο «Σάλε» με τους συνεργάτες του την έχει, αντιλαμβανόμενος προφανως την πίεση και προσπαθώντας να διαχειριστεί τη βιασύνη. Τα βήματα πρέπει να είναι σταδιακά και η ομαλή μετάβαση είναι υπεραπαραίτητη, όταν μιλάμε για παιδιά 17-19 ετών κι όχι 23-24 που έχουν κάνει... αγροτικό είτε έχουν τίτλους στο παλμαρέ τους.
Από 'κει και πέρα, είναι καθαρά θέμα των παιδιών αυτών να αρπάζουν τη μία ευκαιρία μετά την άλλη. Δεν υπάρχει χρόνος και χώρος για απογοητεύσεις, δεν υπάρχει καν σταθερότητα στη μετριότητα. Αυτά τα παιδιά θα πρέπει πρώτα να αποδείξουν πως είναι έτοιμοι για πρωταγωνιστές σε επίπεδο Α1, ώστε να κερδίσουν χρόνο στο rotation της Ευρωλίγκας.
Υ.Γ: Σωστή η απόφαση της ΕΟΚ να ανανεώσει την συνεργασία με τον Κατσικάρη. Φτάνει πια με το... ποδοσφαιρικό «φύγε εσύ, έλα εσύ» ανάλογα με το αποτέλεσμα σε κάθε διοργάνωση. Σαφέστατα και η τελευταία παρουσία της εθνικής ομάδας κρίνεται αποτυχημένη, αλλά το πρόβλημα δεν λύνεται με την αλλαγή προπονητή κάθε καλοκαίρι.
Είδαμε άλλωστε και τι κάναμε όταν έφευγε ο Καζλάουσκας για να έρθει ο Ζούρος, όταν έφυγε ο Ζούρος για να ρθει ο Τρινκιέρι, όταν έφευγε ο Τρινκιέρι για να έρθει ο Κατσικάρης... Το μόνο που μας έμεινε είναι τους βλέπουμε τώρα και να λέμε «κοίτα ρε ο Γιόνας με τη Λιθουανία;» ή «κοίτα τον Τρινκιέρι με την Μπάμπεργκ»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου