«Πραγματοποιήθηκε στη Μαδρίτη η συνάντηση του προέδρου της ΕΟΚ Γιώργου Βασιλακόπουλου και του γενικού γραμματέα Παναγιώτη Τσαγκρώνη με τον προπονητή της Εθνικής Ανδρών, Φώτη Κατσικάρη.
Ο σκοπός της συνάντησης ήταν να οριστικοποιηθεί ο σχεδιασμός των ενεργειών που πρέπει να γίνουν προκειμένου η ομάδα να είναι έτοιμη σε όλα στην έναρξη της πολύ σύντομης προετοιμασίας που θα μπορέσει να κάνει μέχρι την έναρξη του Προολυμπιακού Τουρνουά στις 5 Ιουλίου.
Πολλά θα εξαρτηθούν φυσικά και από το αποτέλεσμα της κλήρωσης της 26ης Ιανουαρίου, όταν και θα γίνει γνωστό σε ποια από τις τρεις χώρες που θα διοργανώσουν τα Προολυμπιακά Τουρνουά θα αγωνιστεί η Εθνική.
Ανεξάρτητα πάντως από αυτό το αποτέλεσμα συμφωνήθηκε ένα πλάνο για τις κατ' ιδίαν επαφές με τους παίκτες που απαρτίζουν τον διευρυμένο κορμό της Εθνικής Ανδρών, εντός κι εκτός Ελλάδας και άλλα σημαντικά διαδικαστικά θέματα για τη λειτουργία της ομάδας.»
Τι δεν καταλαβαίνεις που λέει και ο ελληνικός νεολογισμός;
Στο κείμενο των εκατόν σαράντα μιας λέξεων δεν αναφέρεται πουθενά ότι ανανεώθηκε η συνεργασία του Φώτη με την ΕΟΚ, ή επειδή αυτή έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη, είτε διότι η συμφωνία είχε προηγηθεί της συνάντησης με τον ομοσπονδιακό προπονητή.
Του προσδίδεται άλλωστε αυτός ο τίτλος στις πρώτες αράδες της ανακοίνωσης, οπότε κάθε άλλη σπέκουλα επί του θέματος είναι περιττή...
Αφού λοιπόν το λύσαμε και αυτό το τυπικό ζήτημα πάμ’ παρακάτω: παρακάτω είναι η ουσία που έχει διάφορες ενδιαφέρουσες διαστάσεις...
Πρώτα απ’ όλα, μολονότι πέρασαν κιόλας τρεις μήνες από τον εξοβελισμό της Εθνικής από τη ζώνη των μεταλλίων του Εurobasket, εγώ (μαζί με όλο το παρεάκι στα πάνελ του www.gazzetta.gr, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε), αναρωτιέμαι τι στα κομμάτια έκανε η εθνική σε αυτή τη διοργάνωση...
Πέτυχε η απέτυχε;
Έλα μου ντε...
Αυτό πανάθεμα το, κανείς δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα, όπως λέει και ο Βάρναλης στους «Μοιραίους», με τους οποίους (πολύ φοβάμαι ότι) τείνουμε να εξομοιωθούμε συλλήβδην, όσοι μπαίνουμε σε αυτό το τριπάκι...
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα!
Επειδή στη Βιτόρια παραμονεύει σε ρόλο... τιμητή των πάντων ο Γιάννης Μπουρούσης, (του) επισημαίνω ντεκλαρέ, όπως έλεγαν και οι παλιοί μάγκες, πως δεν αναφέρομαι στους παίκτες, αλλά στους αποδέλοιπους...
Θαρρώ πως οι παίκτες μπορούν να μετρήσουν τόσο μια επιτυχία, όσο και μια αποτυχία και ξέρουν καλύτερα από τον καθέναν (μας) να βάλουν και τη μια και την άλλη στην πραγματική και στη σωστή διάσταση τους...
Απλώς για να (ξανα)πώ τη γνώμη μου, έστω κι αν ακούγεται διπλωματική, νομίζω πως ούτε πετύχαμε, ούτε αποτύχαμε! Η διαφορά σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η νίκη που χωρίζει την τετράδα από τον υπόλοιπο συρφετό στον οποίο δυστυχώς βρέθηκε η ελληνική ομάδα, μετά την ήττα από την Ισπανία...
Αλλά, διάβολε, δεν χάσαμε από την Κωλοπετεινίτσα, αλλά από τους κακούς δαίμονες μας που συν τοις άλλοις αναδείχθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης και μάλιστα με διθυραμβικό τρόπο!
Φρέσκα κουλούρια όμως, αγαπητέ μου Φώτη!
Σου απευθύνω (αγαπητέ μου Φώτη) τον λόγο επί προσωπικού εν ονόματι της εκτίμησης, του σεβασμού, της αγάπης, της φιλίας και της παλιάς γειτνίασης μας: δεν θέλω και κανείς μας δεν το επιθυμεί να ξαναβρεθούμε σε αυτή την κατάσταση του ντεμί!
Να επιστρέψουμε δηλαδή από μια διοργάνωση, να αναρωτιόμαστε εάν πετύχαμε ή αποτύχαμε και μέχρι να βρούμε την απάντηση να πλησιάζει η επόμενη διοργάνωση...
Οφείλω να ομολογήσω ότι εκτιμώ πολύ την εμπιστοσύνη που δείχνει ο Βασιλακόπουλος στον Κατσικάρη και φαντάζομαι πως ακόμη περισσότερο την εκτιμά ο ίδιος ο Φώτης, υπό την έννοια ότι μετά τις δυο ντεμί παρουσίες της Εθνικής (στο Παγκόσμιο Κύπελλο και στο Εurobasket), κανείς δεν θα κάκιζε την ΕΟΚ εάν ανέκρουε πρύμναν και άλλαζε τον καπετάνιο της ομάδας...
Το ρεκόρ του Κατσικάρη στον πάγκο της Εθνικής είναι εντυπωσιακό, αλλά μέχρι τούδε απέβη μάταιο: σε δυο επίσημες διοργανώσεις κουτσάρησε την ομάδα σε δέκα τέσσερις αγώνες , με απολογισμό δώδεκα νίκες και δυο ήττες: απλώς οι δυο ήττες (από τη Σερβία στη Μαδρίτη και από την Ισπανία στη Λιλ) υπήρξαν καταδικαστικές και τρόπον τινά «ακύρωσαν» τα σερί των νικών στην πρώτη φάση...
Ο Κατσικάρης θα γίνει ο πρώτος προπονητής της Εθνικής που θα παραμείνει στη θέση του για τρίτη χρονιά στη σειρά και θα την κοουτσάρει σε μια τρίτη σερί διοργάνωση, μετά τον Παναγιώτη Γιαννάκη (1996-1999 και 2004-2008). Ο Γιόνας Καζλάουσκας έμεινε δυο (2009-10), ο Ηλίας Ζούρος επίσης δυο (2011-12) και ο Αντρέα Τρινκιέρι μία (2013) κι αυτή λειψή, διότι αργά ανέλαβε και πολύ γρήγορα τον σχόλασαν.
Στη μετά τον Σπανούλη εποχή και χωρίς να έχουν ανακοινώσει επισήμως τις προθέσεις τους ο Ζήσης και ο Μπουρούσης, η Εθνική έχει μπροστά της το Προολυμπιακό Τουρνουά, που ανέκαθεν ήταν μια πονεμένη και εν πολλοίς καταραμένη ιστορία. Δεν υπερβάλλω, διότι με εξαίρεση το 2008, που η διοργάνωση φιλοξενήθηκε στο ΟΑΚΑ, καμιά άλλη φορά, ποτέ και πουθενά η ελληνική ομάδα δεν μπόρεσε να περάσει από τη λυδία λίθο αυτής της ζόρικης διαδικασίας...
Για να περιοριστώ στην τελευταία τριακονταπενταετία, πότε έφταιγε ο Μαγκάριτι (Βεβέ, 1980), πότε οι απίθανοι οι Βρετανοί (Παρίσι, 1984), πότε ο Γκάλης που ενσωματώθηκε καθυστερημένα (Ρότερνταμ, 1988), πότε ο Σρεμπφ και ο Πέτροβιτς (Μούρθια, 1992), πότε ο Ντακουντούρο (Καράκας, 2012) και γενικώς πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί!
Τουτέστιν, σε δέκα απόπειρες πρόκρισης μέσω του Προολυμπιακού Τουρνουά, φάγαμε τα μούτρα μας στις εννιά και τη σκαπουλάραμε μονάχα μία κι αυτή στο σπίτι μας...
Δεν κομίζω γλαύκα ες Αθήναν, με το να επισημαίνω ότι το επικείμενο Προολυμπιακό Τουρνουά είναι μανίκι: δεν θα γίνει στην Ελλάδα, σίγουρα η Εθνική θα αντιμετωπίσει δύσκολους αντιπάλους (συμπεριλαμβανομένης και της οικοδέσποινας του όποιου ομίλου) και κανείς δεν ξέρει ποιοι παίκτες θα έχουν είτε τη διάθεση, είτε τη διαθεσιμότητα να ανταποκριθούν στις προσκλήσεις του Κατσικάρη...
Δεδομένου ότι ο Σπανούλης ήταν παρών στην περιπέτεια του Καράκας, ασφαλώς το Προολυμπιακό Τουρνουά του 2016 θα σηματοδοτήσει την αρχή μιας νέας εποχής για την Εθνική και μάλιστα ποικιλοτρόπως: για κάποιους παίκτες θα είναι το κύκνειο άσμα της καριέρας τους, για κάποιους νεότερους θα γίνει η ευκαιρία να βγουν μπροστά και να πάρουν τα ηνία, για ολόκληρη την ομάδα θα αποτελέσει μια διαδικασία βασάνου, που ελπίζω να μην καταλήξει σε άλλο ένα βάσανο!
Σε κάθε περίπτωση ο ορίζοντας της Εθνικής είναι θολός, όχι διότι (θα) της λείπουν οι παίκτες και οι πόθοι, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι ο ορίζοντας είναι ανεξερεύνητος: οσονούπω θα ανοίξουν μέσα στη σεζόν τα περιβόητα «παράθυρα» των Εθνικών ομάδων που ήδη έχουν καταστεί το «casus belli» ανάμεσα στη FIBA και στην Ευρωλίγκα και γενικότερα το σκηνικό αναπροσαρμόζεται, χώρια το σχίσμα που βρίσκεται επί θύραις και κανείς δεν ξέρει πόσο θα επηρεάσει τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων.
Μέσα σε αυτό το περίεργο πλαίσιο, ο Φώτης θα συνεχίσει να βαστά το πηδάλιο και ελπίζει να βρει το καλύτερο δυνατό πλήρωμα για να οδηγήσει το σκάφος με ασφαλή πλου εν μέσω τρικυμίας, στον προορισμό του Ρίο ντε Τζανέιρο...
ΥΓ: Επίτηδες χρησιμοποιώ ναυτική ορολογία, διότι σε αντίθεση με ό,τι πρέσβευε και έγραφε ο Καβάφης, εμείς, διάβολε, βαρεθήκαμε τα διδακτικά ταξίδια και θέλουμε να φτάσουμε στην Ιθάκη, αλλιώς την κάτσαμε τη βάρκα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου