Θέλετε να την πείτε αποκρουστική; Θέλετε να την αποκαλέσετε φοβισμένη και τυχερή; Ο,τι και να πει κάποιος για να τη μειώσει, μπορεί να το καταφέρει, αλλά δεν θα αλλάξει την ιστορία, η οποία έγραψε ότι η Ιντερ έχασε μόνο 1-0 στο "Καμπ Νόου" από την Μπαρτσελόνα και με αμυντική τακτική συνταγής Ελλάδας στο Euro 2004 πέρασε στο μεγάλο τελικό.Η εμφάνιση που πραγματοποίησε η Ιντερ στο «Καμπ Νόου» μπορεί να ερμηνευτεί με δυο τρόπους. Εχουμε και λέμε. Ερμηνεία πρώτη. Ηταν μια αποκρουστική ομάδα, η οποία με το ποδόσφαιρο που έπαιξε στον επαναληπτικό έδειξε ότι παίζει πάντα για το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ουδείς θα ήθελε να δει έντεκα παίκτες να αμύνονται κάτω από το κέντρο.
Αυτό το κάνουν μόνο μικρές ομάδες και η Ιντερ απέδειξε ότι μπορεί να μην είναι μικρή, αλλά σίγουρα δεν είναι μεγάλη. Καμία διάθεση για να αλλάξει μια μπαλιά, καμία διάθεση να παίξει στα ίσια μια αντίπαλο που μόνο αν αγωνιστείς με τάσεις να την καταστρέψεις μπορείς να τη νικήσει.
Και αν μη τι άλλο, ποιος θα ήθελε να δει στον τελικό της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης μια ομάδα, η οποία έκανε καθυστερήσεις από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και το μόνο που έλειπε για να μας θυμίσει γραφική εικόνα ελληνικού πρωταθλήματος ήταν να πετάξει μέσα στον αγωνιστικό χώρο δεύτερη και Τρίτη μπάλα.
Ερμηνεία δεύτερη. Αν παίζεις δυο ενενηντάλεπτα κόντρα στην καλύτερη ομάδα του κόσμου, και το συνολικό σκορ είναι 3-2, έχεις κάθε λόγο να λες ότι πέρασε πέρα για πέρα δίκαια στον τελικό. Η Μπαρτσελόνα έχει μερικούς από τους καλύτερους παίκτες στον πλανήτη Γη και μέσα σε αυτούς τον καλύτερο όλων.
Ο Μέσι που έχει σμπαραλιάσει τις καλύτερες άμυνες, δεν εμφανίστηκε ούτε στο πρώτο ούτε στο δεύτερο παιχνίδι και αυτό μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι. Η Ιντερ έδειξε με την εμφάνισή της στο «Καμπ Νόου» ότι εκτός από ταλέντο χρειάζεται και μαγκιά.
Γιατί μαγκιά και ψυχή θέλει να παίξεις σε αυτό το κατηφορικό γήπεδο και ενάμιση ημίχρονο με παίκτη λιγότερο και τελικά να δέχεσαι μόλις ένα γκολ. Αυτό, λοιπόν, που οι άλλοι αποκαλούν βρώμικο και αποκρουστικό ποδόσφαιρο εμείς μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε ευφυές, σεμιναριακού χαρακήρα, τέλεια αμυντική τακτική.
Γιατί στην τελική ανάλυση, αυτό που έχει σημασία δεν είναι το πόσο θα σε θαυμάσει ο κόσμος, αλλά το να έχεις την ευκαιρία να δεις τα χιλιάδες μαγικά χαρτάκια με το χρώμα της ομάδας σου να ανεμίζουν όταν σηκώνεις το Τσάμπιονς Λιγκ.
Τι διαλέγετε; Ισως τελικά δεν έχει καμία σημασία. Γιατί η ουσία είναι άλλη. Στους δρόμους της Μαδρίτης δεν πρόκειται να κυκλοφορούν δεκάδες χιλιάδες Καταλανοί, αλλά καλοντυμένοι -λέμε τώρα- Μιλανέζοι. Ο Ζοσέ Μουρίνιο ό,τι δεν κατάφερε με τα εκατοντάδες εκατομμύρια του Αμπράμοβιτς το έκανε με αυτά του Μοράτι και σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Το σόου στο τέλος του αγώνα, λοιπόν, δικαιολογημένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου