Οταν ο Ομάρι Τετράτζε προσπαθούσε σε ηλικία έντεκα ετών να πείσει με κλάματα τη φιλόμουση μητέρα του ότι δεν του αρέσει η μουσική αλλά το ποδόσφαιρο με τους συνομήλικούς του στις αλάνες της Τιφλίδας δεν υποψιαζόταν ότι θα χρειαστεί να αλλάξει ακόμη και το ελληνικότατο Όμηρος Ιωσηφίδης (που είναι το πραγματικό όνομά του) για τη στρογγυλή θεά.
Το… μικρόβιο για το ποδόσφαιρο μεταδόθηκε άθελα από τον πατέρα του, ο οποίος ως φανατικός οπαδός της Ντιναμό Τιφλίδας έπαιρνε μαζί του στο γήπεδο τον μικρό Ομάρι. Το ποδοσφαιρικό 90λεπτο έμοιαζε με πανδαισία στα παιδικά μάτια του, όχι όμως και ο ένας μήνας στο ωδείο που τον έγραψε η μητέρα του για να μάθει ακορντεόν. «Υστερα από έναν μήνα έλεγα στη μητέρα μου ότι πάω στο ωδείο αλλά πήγαινα για ποδόσφαιρο» θυμάται ο Τετράτζε, ώσπου η μητέρα του Ναταλία τον «ανακάλυψε» και ο Τετράτζε κατάλαβε ότι ήταν η ώρα για να κρυφτεί… «όχι μόνο διότι έλεγα ψέματα, αλλά γιατί πλήρωναν και 14 ρούβλια τον μήνα για δίδακτρα και δεν ήμασταν εύπορη οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν οδηγός και έβγαζε τόσα χρήματα όσα χρειάζονταν απλά για να ζούμε».
Ο πατέρας του Μιχάλης φάνηκε ελαστικός. «Εντάξει, θα παίζεις ποδόσφαιρο» του είπε και η μητέρα του έβαλε τα γέλια! «Τι ποδόσφαιρο να παίξει που αν φυσήξει θα τον πάρει ο αέρας;» σχολίασε για τον μικροκαμωμένο γιο της, αλλά ο πατέρας του σκέφτηκε ότι «και ποδοσφαιριστής να μη γίνει τουλάχιστον θα έχει καλή υγεία». Την επόμενη ημέρα κιόλας τον έγραψε στην ποδοσφαιρική ακαδημία της Αβάζα, της οποίας διευθυντής ήταν ο περίφημος Μιχαήλ Μέσχι. Το 1987 κλήθηκε στη Ντιναμό Τιφλίδας και έπειτα από δύο μήνες στην εθνική ομάδα Νέων της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, με την οποία στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 1988.
Με την εθνικιστική έξαρση που ξέσπασε στη Δημοκρατία της Γεωργίας έπειτα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1989, ο Τετράτζε άκουσε τον τότε πρόεδρο της Ομοσπονδίας Νοντάρια Αχαλκάτσι να του λέει ορθά κοφτά «ή αλλάζεις όνομα ή ξεχνάς την Ντιναμό και το ποδόσφαιρο». Στο έκτακτο συμβούλιο της οικογένειας ο θείος του φάνηκε πιο τολμηρός. «Αν δεν θέλετε το παιδί σας να ζει όπως κι εσείς θα πρέπει να αλλάξει όνομα» πρότεινε, οι γονείς του αποφάσισαν να πάρει το επίθετο της γιαγιάς του κι έτσι το Όμηρος Ιωσηφίδης έγινε… Ομάρι Τετράτζε. «Εν τέλει ήταν η σωστότερη απόφαση» θεωρεί ο Τετράτζε, έστω και αν δεν έχει το ίδιο επίθετο με τους συγγενείς του!
Σε παλιότερη συνέντευξή του, απ’ όπου αντλήσαμε τα στοιχεία, θυμάται το… φανταριλίκι! «Υπηρέτησα το 1988 στον στρατό της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Για να πω την αλήθεια εκείνη δεν ήταν θητεία. Από τα δύο χρόνια που ήταν η θητεία μου κάθισα μόνο μία ώρα μέσα στο στρατόπεδο: Η Ντιναμό Τιφλίδας μού είχε εξασφαλίσει άδεια επ’ αόριστο χρονικό διάστημα και χρειάστηκε να ξαναπάω στο στρατόπεδο μόνο για να πάρω το απολυτήριό μου. Η θητεία στον ελληνικό στρατό μπορεί να ήταν μόνο τρεις μήνες, αλλά την εκπλήρωσα κανονικά. Πέντε ημέρες την εβδομάδα πήγαινα κάθε πρωί στις 7:30 στο Κιλκίς και έπαιρνα άδεια τα Σαββατοκύριακα μόνο για τα παιχνίδια. Δεν έχω παράπονο όμως, καλά ήταν».
Στα θρανία δι’ αλληλογραφίας! Ο Τετράτζε εκτός από ποδοσφαιριστής ήταν και… φοιτητής στην περίοδο που αγωνιζόταν στον ΠΑΟΚ. Φοιτούσε στην ανώτατη σχολή προπονητών της Μόσχας, την οποία επισκεπτόταν υποχρεωτικά δύο φορές τον χρόνο.
Από το τότε στο τώρα
Δύο φορές κατά το παρελθόν ο Ολεγκ Μπλαχίν, την πρώτη όταν ήταν προπονητής στον Ολυμπιακό και τη δεύτερη στον ΠΑΟΚ, και μία ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, το 1996 όταν καθόταν στον πάγκο της ΑΕΚ, επιχείρησαν ανεπιτυχώς να φέρουν τον Τετράτζε στην Ελλάδα.
Η πρώτη απόπειρα του Ουκρανού προπονητή ήταν τη χρονιά που στον Ολυμπιακό είχαν πάει ο Προτάσοφ, ο Λιτόφτσενκο και ο Σάβιτσεφ. Η μεταγραφή όμως δεν έγινε ποτέ γιατί διαφώνησε με τη μετακίνησή του η Ντιναμό Μόσχας στην οποία αγωνιζόταν. Για τον ίδιο λόγο έπεσε στο κενό και η δεύτερη απόπειρα του Μπλαχίν, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά ο Ουκρανός τεχνικός είχε ενεργήσει ως προπονητής του ΠΑΟΚ, επί προεδρίας του Θωμά Βουλιννού στην ΠΑΕ.Το 1996 ο τότε πρόεδρος της Ρωσίας Μπορίς Γέλτσιν αποφασίζει να σπάσει το εμπάργκο κατά της αποκλεισμένης από τη διεθνή κοινότητα Γιουγκοσλαβίας και μεταξύ των 100.000 θεατών που παρακολουθούν το φιλικό παιχνίδι των εθνικών ομάδων Γιουγκοσλαβίας - Ρωσίας στο στάδιο «Μαρακανά» του Βελιγραδίου βρίσκεται και ο εντυπωσιασμένος από τα προσόντα του Τετράτζε Μπάγεβιτς. Ο προπονητής του στην Ντιναμό Μόσχας και ακολούθως στην Αλάνια Βλαντικαφκάζ Βαλέρι Γκαζάεφ, ο οποίος του έλεγε πάντοτε ότι «εσύ θα παίξεις στην Ιταλία», εμπόδισε τη μεταγραφή του στην Ενωση και την επόμενη χρονιά ο Τετράτζε μετακινήθηκε στη Ρόμα.
Ο μαγικός κόσμος του Καμπιονάτο ήταν ο διακαής πόθος του Τετράτζε. Μόνο που το όνειρο μετατράπηκε απροσδόκητα σε εφιάλτη στις 30 Απριλίου 1997, όταν στο παιχνίδι των εθνικών ομάδων Ρωσίας - Λουξεμβούργου υπέστη ρήξη χιαστών και μηνίσκου στο αριστερό γόνατο και κάπου εκεί τελείωσε ουσιαστικά η καριέρα του στους “τζιαλορόσι”. Ο ίδιος θυμάται: «Σε δύο χρόνια υποβλήθηκα σε τρεις επεμβάσεις, όλα πήγαιναν καλά, όχι όμως και η αποθεραπεία. Δεν μπορούσα να κάνω προπόνηση. Ωσπου αποφάσισα να ζητήσω από τον Ζντένεκ Ζέμαν να με αφήσει να φύγω από τη Ρόμα και τον ευχαριστώ που με κατάλαβε. Ημουν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Φοβόμουν ότι έπρεπε να το πάρω απόφαση πως η καριέρα μου έχει τελειώσει. Η σύζυγος μου, η Αννι, έκανε ότι μπορούσε για να με στηρίξει. Επικοινώνησα με τον προπονητή μου στην εθνική ελπίδων Μπορίς Ιγνάτιεφ τον οποίο θεωρώ ποδοσφαιρικό πατέρα μου. Μου είπε να μη βιαστώ να πάρω την απόφαση. Βρήκα δικό μου γιατρό και σε έξι μήνες μπορούσα να παίξω και πάλι. Ορκίστηκα ότι σε όποια ομάδα πάω θα παίξω καλό ποδόσφαιρο. Και τότε ήρθε η πρόταση από τον ΠΑΟΚ».
Εν συντομία
Ο Τετράτζε ξεκίνησε την καριέρα του το 1987 από την Ντιναμό Τιφλίδας. Το 1990 πήγε στην Μερτσχάλι Οζουργκέτι και έξι μήνες αργότερα “μετακόμισε” στη Ντιναμό Μόσχας, στην οποία αγωνίστηκε ως το 1994. Ακολούθησε μια διετία στην Αλάβια Βλαντικαφκάζ και το 1997 αποκτήθηκε από τη Ρόμα.
Με τους “τζιαλορίσι” αγωνίστηκε σε μόλις 15 αγώνες σε δυόμισι σεζόν (!) και το καλοκαίρι του ‘99 αφίχθη στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του ΠΑΟΚ. Το 2002 επέστρεψε στην Αλάβια, το 2003 έπαιξε στην Ανζί Μαχατσκάλα και ακολούθησαν δύο χρονιές με την Κρίλια Σοφιέτοφ Σαμάρα, με τον Τετράτζε να αποσύρεται από την ενεργό το καλοκαίρι του 2005.
Εκτοτε έγινε προπονητής. Κάθισε για λίγο ως βοηθός στον πάγκο της Ανζί Μαχασκάλα και αργότερα (2007) προήχθη σε πρώτο προπονητή. Εδώ και λίγους μήνες είναι προπονητής της Βόλγκα Νίζι Νόβγκοροντ, ομάδα β’ κατηγορίας.
Ο γεννημένος στις 13 Οκτωβρίου 1969 Τετράτζε συμμετείχε με την Κοινοπολιτεία στο EURO του 1992 και με τη φανέλα της Ρωσίας στο Μουντιάλ του ‘94 και στο EURO του ‘96. Σήμερα εργάζεται ως βοηθός προπονητή στην Κρίλια Σοφιέτοφ Σαμάρα δίπλα στον Σεργκέι Ομπόριν και έχει πολύ καλές σχέσεις με τον πρόεδρο του συλλόγου Ολεξάντρ Μπαρανόφσκι. Επιμελεια Koubanezos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου