Οι παλιοί ροκάδες περίμεναν τη συναυλία των Judas Priest και των Whitesnake στη Θεσσαλονίκη, όπως οι πενηντάρηδες τα δεκαετή reunions των μαθητικών χρόνων τους. Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας.
Γνωρίζουν ότι ο Rob Halford καβάτζωσε τα 60 κι ότι ο David Coverdale χρειάζεται απαραιτήτως ανάμεσα στο «Soldier of fortune» και το «Crying In The Rain» τρία σόλο από τον μπασίστα και τον ντράμερ για να αντέξει και να βγάλει το δίωρο, αλλά στο όνομα της θρυλικής δεκαετίας του '70 αποδέχονται ως τοτέμ τους συνομηλίκους τους «μυθικούς» ροκάδες. Και εν γνώσει τους πληρώνουν το εισιτήριο, μόνο και μόνο για να δουν, όχι για να ακούσουν. Κάποιοι φεύγουν από τη συναυλία περήφανοι γιατί πρόλαβαν να θυμηθούν τα νιάτα τους.
Αλλοι πάλι αναθεματίζουν για τα ευρώ που ξόδεψαν προτιμώντας να αγοράσουν όλα τα cd και τις συλλογές για να ζήσουν την κάψα τους. Ορισμένοι θλίβονται για το άδειο Καυτανζόγλειο και τους 60άρηδες πια μπαρμπα-ροκάδες που αρνούνται πεισματικά να δεχτούν ότι οι θρύλοι πρέπει να σταματούν όταν βρίσκονται στον Κολοφώνα της δόξας τους. Γιατί καλός ο «Ελ Σιντισμός», αλλά η απογοήτευση δεν είναι καλός οδηγός για το μέλλον.
Η υπόθεση Φλωρίδη και το διαφαινόμενο ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις για την αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ επιβεβαίωσε τον μύθο της θεωρίας του μεσσιανισμού στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ολες αυτές τις ημέρες παρακολουθούσαμε εκ του σύνεγγυς το ρεπορτάζ το οποίο μετέφερε μια στρεβλή εικόνα περί των πραγματικών δεδομένων σε αυτό το deal. Ο Ζαγοράκης τηρούσε μια επιφυλακτική στάση εξαρχής. Η όποια αισιοδοξία εμφανιζόταν, αναδύθηκε κυρίως εξαιτίας της παρουσίας του Ζήση Βρύζα, ο οποίος εμπιστευόταν τον «πρώην» άγνωστο ευεργέτη του ΠΑΟΚ Γιώργο Σαχπατζίδη, ο οποίος με τη σειρά του έδινε τη συγκατάθεσή του στον υποψήφιο επενδυτή Βασίλη ή Βασιλάκη Φλωρίδη, αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Ο Ζαγοράκης, όπως έπραξε και στο παρελθόν σε ανάλογες περιπτώσεις, δεν βγήκε στο «ξέφωτο». Η οδός μέσα από την οποία διοχετεύονταν οι πληροφορίες, ήταν η γνωστή. Το «περιβάλλον», τα δημοσιεύματα, το κλίμα. Και επειδή κατά κανόνα οι διαπιστευμένοι ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη είναι έγκυροι και καλά πληροφορημένοι, μετέφεραν μια ατμόσφαιρα αισιοδοξίας λόγω της έμμεσης έστω εμπλοκής του Βρύζα στην υπόθεση.
Ωστόσο, περί της οικονομικής κατάστασης του Φλωρίδη ουδέν νεότερο. Η έρευνα σταματούσε σε ένα δαιδαλώδες μονοπάτι, για έναν άνθρωπο που ανήγγειλε τον γιγαντισμό του ΠΑΟΚ, αψήφησε τα χρέη εκατομμυρίων, που του έλεγαν προφορικά «χρωστάμε πέντε» κι εκείνος απαντούσε «ας είναι, δεν θα κωλώσω πέντε πάνω, πέντε κάτω», σε μια λογιστική τακτική που θύμιζε περισσότερο τον μπακαλόγατο Χατζηχρήστο στο «Της Κακομοίρας».
Too good to be true. Οπως το ίδιο ίσχυε για τους Αραβες που ήθελαν να επενδύσουν στην περιοχή της ορεινής Χαλκιδικής, εκεί που κάποτε θρυλούνταν πως θα αγόραζε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα ο Αμπράμοβιτς, όπως θα αγόραζε τον ΠΑΟΚ εκείνος ο Αλεξάκης και ο καπεταν-Γιαννούλης Καμπάνης που μπέρδευε το ποδόσφαιρο με την τραμουντάνα. Χρειάστηκε η παρέμβαση της παλιάς αλεπούς, του προέδρου του Ερασιτέχνη Θανάση Κατσαρή, για να ζητήσει το αυτονόητο από τους επίδοξους επενδυτές, μια εγγυητική για να μη χάνουν χρόνο με άσκοπες διαπραγματεύσεις. Κάτι που εξαρχής ο Ζαγοράκης και ο καθένας που μεσολαβούσε για να φέρει τον οποιοδήποτε Μεσσία όφειλε να αξιώνει για να αποφεύγεται το άσκοπο εμπόριο ελπίδας.
Και τώρα; Μπορεί να μη χάθηκε τίποτα ουσιαστικό, πέρα από χρόνο. Ετσι κι αλλιώς, το «plan B» προέβλεπε πώληση παίκτη ή παικτών για να βγει η χρονιά. Στην Τούμπα φέτος θα ξαναπαίξουν κουβαλώντας έναν χρόνο παραπάνω στις πλάτες τους παίκτες που αποκτούν διαστάσεις θρύλου, όπως ο Πάμπλο Γκαρσία, ο Βλάνταν Ιβιτς, ο Πάμπλο Κοντρέρας, ο Κώστας Χαλκιάς. Το κοινό, που έσπευσε να αγοράσει εισιτήρια διαρκείας μόνο εξαιτίας της φήμης ότι έρχεται κάποιος Μεσσίας «αγνώστων» λοιπών στοιχείων, έχει να επιλέξει να συνεχίσει τη στήριξή του, εν γνώσει του ότι θα ξαναδεί τους αγαπημένους ήρωές του έστω σε προχωρημένη ηλικία, ή να αρνηθεί την αρωγή του επειδή αγανάκτησε από τους πολλούς «Ελ Σιντ» που μαζεύτηκαν στην ομάδα του.
Η μέχρι τώρα στάση του κοινού γέρνει προς την πρώτη εκδοχή. Ελπίζοντας τώρα ότι ο Γκαρσία θα χρειάζεται λιγότερες ανάσες στο 90λεπτο από όσες ο θρυλικός David Coverdale για να βγάλει τη συναυλία του.
Πηγή: Εξέδρα
Αλλοι πάλι αναθεματίζουν για τα ευρώ που ξόδεψαν προτιμώντας να αγοράσουν όλα τα cd και τις συλλογές για να ζήσουν την κάψα τους. Ορισμένοι θλίβονται για το άδειο Καυτανζόγλειο και τους 60άρηδες πια μπαρμπα-ροκάδες που αρνούνται πεισματικά να δεχτούν ότι οι θρύλοι πρέπει να σταματούν όταν βρίσκονται στον Κολοφώνα της δόξας τους. Γιατί καλός ο «Ελ Σιντισμός», αλλά η απογοήτευση δεν είναι καλός οδηγός για το μέλλον.
Η υπόθεση Φλωρίδη και το διαφαινόμενο ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις για την αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ επιβεβαίωσε τον μύθο της θεωρίας του μεσσιανισμού στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ολες αυτές τις ημέρες παρακολουθούσαμε εκ του σύνεγγυς το ρεπορτάζ το οποίο μετέφερε μια στρεβλή εικόνα περί των πραγματικών δεδομένων σε αυτό το deal. Ο Ζαγοράκης τηρούσε μια επιφυλακτική στάση εξαρχής. Η όποια αισιοδοξία εμφανιζόταν, αναδύθηκε κυρίως εξαιτίας της παρουσίας του Ζήση Βρύζα, ο οποίος εμπιστευόταν τον «πρώην» άγνωστο ευεργέτη του ΠΑΟΚ Γιώργο Σαχπατζίδη, ο οποίος με τη σειρά του έδινε τη συγκατάθεσή του στον υποψήφιο επενδυτή Βασίλη ή Βασιλάκη Φλωρίδη, αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Ο Ζαγοράκης, όπως έπραξε και στο παρελθόν σε ανάλογες περιπτώσεις, δεν βγήκε στο «ξέφωτο». Η οδός μέσα από την οποία διοχετεύονταν οι πληροφορίες, ήταν η γνωστή. Το «περιβάλλον», τα δημοσιεύματα, το κλίμα. Και επειδή κατά κανόνα οι διαπιστευμένοι ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη είναι έγκυροι και καλά πληροφορημένοι, μετέφεραν μια ατμόσφαιρα αισιοδοξίας λόγω της έμμεσης έστω εμπλοκής του Βρύζα στην υπόθεση.
Ωστόσο, περί της οικονομικής κατάστασης του Φλωρίδη ουδέν νεότερο. Η έρευνα σταματούσε σε ένα δαιδαλώδες μονοπάτι, για έναν άνθρωπο που ανήγγειλε τον γιγαντισμό του ΠΑΟΚ, αψήφησε τα χρέη εκατομμυρίων, που του έλεγαν προφορικά «χρωστάμε πέντε» κι εκείνος απαντούσε «ας είναι, δεν θα κωλώσω πέντε πάνω, πέντε κάτω», σε μια λογιστική τακτική που θύμιζε περισσότερο τον μπακαλόγατο Χατζηχρήστο στο «Της Κακομοίρας».
Too good to be true. Οπως το ίδιο ίσχυε για τους Αραβες που ήθελαν να επενδύσουν στην περιοχή της ορεινής Χαλκιδικής, εκεί που κάποτε θρυλούνταν πως θα αγόραζε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα ο Αμπράμοβιτς, όπως θα αγόραζε τον ΠΑΟΚ εκείνος ο Αλεξάκης και ο καπεταν-Γιαννούλης Καμπάνης που μπέρδευε το ποδόσφαιρο με την τραμουντάνα. Χρειάστηκε η παρέμβαση της παλιάς αλεπούς, του προέδρου του Ερασιτέχνη Θανάση Κατσαρή, για να ζητήσει το αυτονόητο από τους επίδοξους επενδυτές, μια εγγυητική για να μη χάνουν χρόνο με άσκοπες διαπραγματεύσεις. Κάτι που εξαρχής ο Ζαγοράκης και ο καθένας που μεσολαβούσε για να φέρει τον οποιοδήποτε Μεσσία όφειλε να αξιώνει για να αποφεύγεται το άσκοπο εμπόριο ελπίδας.
Και τώρα; Μπορεί να μη χάθηκε τίποτα ουσιαστικό, πέρα από χρόνο. Ετσι κι αλλιώς, το «plan B» προέβλεπε πώληση παίκτη ή παικτών για να βγει η χρονιά. Στην Τούμπα φέτος θα ξαναπαίξουν κουβαλώντας έναν χρόνο παραπάνω στις πλάτες τους παίκτες που αποκτούν διαστάσεις θρύλου, όπως ο Πάμπλο Γκαρσία, ο Βλάνταν Ιβιτς, ο Πάμπλο Κοντρέρας, ο Κώστας Χαλκιάς. Το κοινό, που έσπευσε να αγοράσει εισιτήρια διαρκείας μόνο εξαιτίας της φήμης ότι έρχεται κάποιος Μεσσίας «αγνώστων» λοιπών στοιχείων, έχει να επιλέξει να συνεχίσει τη στήριξή του, εν γνώσει του ότι θα ξαναδεί τους αγαπημένους ήρωές του έστω σε προχωρημένη ηλικία, ή να αρνηθεί την αρωγή του επειδή αγανάκτησε από τους πολλούς «Ελ Σιντ» που μαζεύτηκαν στην ομάδα του.
Η μέχρι τώρα στάση του κοινού γέρνει προς την πρώτη εκδοχή. Ελπίζοντας τώρα ότι ο Γκαρσία θα χρειάζεται λιγότερες ανάσες στο 90λεπτο από όσες ο θρυλικός David Coverdale για να βγάλει τη συναυλία του.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου