Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος υποκλίνεται στο φαινόμενο "Χουάν Κάρλος Ναβάρο", τον τελευταίο του είδους του.
Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Τρεις λέξεις που συνθέτουν την ταυτότητα του
τελευταίου βιρτουόζου γκαρντ. Όσοι τον λατρευέτε το έχετε κάνει ήδη.
Όσοι επιλέξατε να τον μισείτε, ήρθε η ώρα να κάνετε την υπόκλιση σας.
Όπως έκανε σύσσωμη η ομάδα της Ισπανίας όταν ο "Λα Μπόμπα" παρέλαβε τον
τίτλο του MVP του Ευρωμπάσκετ. Έντεκα παίκτες "προσκύνησαν" τον...
one-of-a-kind.
Ο 31χρονος γκαρντ, άλλωστε, είναι μοναδικός. Η "μπομπίτα" (στην αργκό), floater στα αμερικάνικα, ή εκτέλεση στο πρώτο βήμα στα ελληνικά (έννοια μικρό μπάσιμο ή μισό μπάσιμο δεν υφίσταται) αποτελούν σήμα-κατατεθέν. Όπως δηλαδή το καλάθι με σπάσιμο παραπέμπει στον Γκάλη, έτσι και αυτή η κίνηση έχει "παντεταριστεί" από τον Ναβάρο.
Ο Ναβάρο, ο οποίος πέτυχε 88 πόντους στα τρία νοκ-άουτ παιχνίδια (26 στον προημιτελικό με τη Σλοβενία, 35 στον ημιτελικό με την ΠΓΔΜ και 27 στον τελικό με τη Γαλλία), πήρε για ακόμη μια διοργάνωση τους "φούριας ρόχας" από το χέρι και την οδήγησε σε ένα ακόμη μετάλλιο. Για τη γενιά του είναι το 7ο σε 10 χρόνια. Για το σύγχρονο ισπανικό μπάσκετ το 9 σε 12 χρόνια. Το μόνο που του(ς) λείπει είναι το χρυσό Ολυμπιακό, διότι κατά τα άλλα η συλλογή έχει τα πάντα.
Ο "Λα Μπόμπα", που ξεκίνησε να παίζει βασικός στη Μπαρτσελόνα από τα 16 του χρόνια, αφού κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια με τους Εφήβους και τους Νέους (Ευρωμπάσκετ 1998 - Μουντομπάσκετ 1999) παρέα με τα άλλα μέλη των "80άρηδων" (Κάρλος Καμπέθας, Φελίπε Ρέγιες, Πάου Γκασόλ, Ραούλ Λόπεζ, Μπέρνι Ροντρίγκεζ), έγινε με μιας βασικό στέλεχος της ανδρικής. Κι από τους Ολυμπιακούς του 2000 ως και το Ευρωμπάσκετ του 2011 (11 χρόνια μετά δηλαδή), δεν έχει χάσει ούτε ένα μεγάλο ραντεβού!
Τι τον κάνει ξεχωριστό, όμως; Αρχικά η ικανότητα του: στην επίθεση κινείται στο 100% της ταχύτητας και μπορεί σε αυτό το τέμπο να ντριμπλάρει, να σουτάρει, να πασάρει. Και κυρίως να βρει την καλύτερη λύση που του δίνει η άμυνα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου. Επιθετικά έχει ένα πλήρες πακέτο: σουτάρει στατικά, μετά από ντρίμπλα, δημιουργεί τα δικά του σουτ με συνεχόμενες προσποιήσεις και αλλαγές ρυθμού, είναι πολύ καλός στις βολές, έχει επαφή στο καλάθι, είναι εξαιρετικός πασέρ και το κυριότερο έχει σκορ από ενδιάμεση απόσταση (με σουτ εκτός ισορροπίας ή τις "μπομπίτες"). Είναι ένα στοιχείο που ελάχιστοι παίκτες έχουν στο σύγχρονο μπάσκετ κι είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, γιατί τον αναγκάζει να προλαβαίνει τους ψηλούς που προσπαθούν να βγουν στη βοήθεια για να τον κόψουν. Δεν χρειάζεται δηλαδή να φτάσει στο ένα μέτρο για να σκοράρει.
Ο Σέρτζιο Σκαριόλο έλεγε στους Έλληνες προπονητές ότι είναι ο μοναδικός παίκτης που αφήνει να παίζει εκτός συστήματος. Προφανώς γιατί είναι τόσο καλός όταν παίζει με το ένστικτο του -κι όχι με την τακτική- που είναι προτιμότερο να παίζει ελεύθερος και να κάνει τα... δικά του. Είναι ίσως ο μοναδικός παίκτης στην Ευρώπη που έχει κερδίσει αυτό το δικαίωμα και δεν παραξενεύει κανέναν αν πάρει τρία συνεχόμενα υπό πίεση τρίποντα, όπως έκανε δηλαδή στον τελικό με τη Γαλλία.
Κι η μεγαλύτερη παγίδα για τους παίκτες και τους αντιπάλους είναι όταν προσπαθούν να μιμηθούν ένα τέτοιο είδους παιχνιδιού ή όταν παρασύρονται από τον γρήγορο ρυθμό. Αλλά ισχύει κι εδώ το έκαστος στο είδος του. Για αυτό κι αν προσωπικά μου αρέσει περισσότερο το μπάσκετ της τακτικής, της καλής άμυνας και της ομαδικότητας, απολαμβάνω να βλέπω τον Ναβάρο, γιατί είναι η εξαίρεση. Ο τελευταίος των βιρτουόζων.
ΥΓ. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η Ισπανία κέρδισε δίκαια κι αυτόν τον τίτλο. Παίζοντας το δικό της μπάσκετ (με τα πολλά χέρια στη μπάλα, με δίδυμους πύργους μες στη ρακέτα, με την άμυνα που οδηγεί στο κλέψιμο κ.α).
Πηγή: Sport24.gr
Ο 31χρονος γκαρντ, άλλωστε, είναι μοναδικός. Η "μπομπίτα" (στην αργκό), floater στα αμερικάνικα, ή εκτέλεση στο πρώτο βήμα στα ελληνικά (έννοια μικρό μπάσιμο ή μισό μπάσιμο δεν υφίσταται) αποτελούν σήμα-κατατεθέν. Όπως δηλαδή το καλάθι με σπάσιμο παραπέμπει στον Γκάλη, έτσι και αυτή η κίνηση έχει "παντεταριστεί" από τον Ναβάρο.
Ο Ναβάρο, ο οποίος πέτυχε 88 πόντους στα τρία νοκ-άουτ παιχνίδια (26 στον προημιτελικό με τη Σλοβενία, 35 στον ημιτελικό με την ΠΓΔΜ και 27 στον τελικό με τη Γαλλία), πήρε για ακόμη μια διοργάνωση τους "φούριας ρόχας" από το χέρι και την οδήγησε σε ένα ακόμη μετάλλιο. Για τη γενιά του είναι το 7ο σε 10 χρόνια. Για το σύγχρονο ισπανικό μπάσκετ το 9 σε 12 χρόνια. Το μόνο που του(ς) λείπει είναι το χρυσό Ολυμπιακό, διότι κατά τα άλλα η συλλογή έχει τα πάντα.
Ο "Λα Μπόμπα", που ξεκίνησε να παίζει βασικός στη Μπαρτσελόνα από τα 16 του χρόνια, αφού κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια με τους Εφήβους και τους Νέους (Ευρωμπάσκετ 1998 - Μουντομπάσκετ 1999) παρέα με τα άλλα μέλη των "80άρηδων" (Κάρλος Καμπέθας, Φελίπε Ρέγιες, Πάου Γκασόλ, Ραούλ Λόπεζ, Μπέρνι Ροντρίγκεζ), έγινε με μιας βασικό στέλεχος της ανδρικής. Κι από τους Ολυμπιακούς του 2000 ως και το Ευρωμπάσκετ του 2011 (11 χρόνια μετά δηλαδή), δεν έχει χάσει ούτε ένα μεγάλο ραντεβού!
Τι τον κάνει ξεχωριστό, όμως; Αρχικά η ικανότητα του: στην επίθεση κινείται στο 100% της ταχύτητας και μπορεί σε αυτό το τέμπο να ντριμπλάρει, να σουτάρει, να πασάρει. Και κυρίως να βρει την καλύτερη λύση που του δίνει η άμυνα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου. Επιθετικά έχει ένα πλήρες πακέτο: σουτάρει στατικά, μετά από ντρίμπλα, δημιουργεί τα δικά του σουτ με συνεχόμενες προσποιήσεις και αλλαγές ρυθμού, είναι πολύ καλός στις βολές, έχει επαφή στο καλάθι, είναι εξαιρετικός πασέρ και το κυριότερο έχει σκορ από ενδιάμεση απόσταση (με σουτ εκτός ισορροπίας ή τις "μπομπίτες"). Είναι ένα στοιχείο που ελάχιστοι παίκτες έχουν στο σύγχρονο μπάσκετ κι είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, γιατί τον αναγκάζει να προλαβαίνει τους ψηλούς που προσπαθούν να βγουν στη βοήθεια για να τον κόψουν. Δεν χρειάζεται δηλαδή να φτάσει στο ένα μέτρο για να σκοράρει.
Ο Σέρτζιο Σκαριόλο έλεγε στους Έλληνες προπονητές ότι είναι ο μοναδικός παίκτης που αφήνει να παίζει εκτός συστήματος. Προφανώς γιατί είναι τόσο καλός όταν παίζει με το ένστικτο του -κι όχι με την τακτική- που είναι προτιμότερο να παίζει ελεύθερος και να κάνει τα... δικά του. Είναι ίσως ο μοναδικός παίκτης στην Ευρώπη που έχει κερδίσει αυτό το δικαίωμα και δεν παραξενεύει κανέναν αν πάρει τρία συνεχόμενα υπό πίεση τρίποντα, όπως έκανε δηλαδή στον τελικό με τη Γαλλία.
Κι η μεγαλύτερη παγίδα για τους παίκτες και τους αντιπάλους είναι όταν προσπαθούν να μιμηθούν ένα τέτοιο είδους παιχνιδιού ή όταν παρασύρονται από τον γρήγορο ρυθμό. Αλλά ισχύει κι εδώ το έκαστος στο είδος του. Για αυτό κι αν προσωπικά μου αρέσει περισσότερο το μπάσκετ της τακτικής, της καλής άμυνας και της ομαδικότητας, απολαμβάνω να βλέπω τον Ναβάρο, γιατί είναι η εξαίρεση. Ο τελευταίος των βιρτουόζων.
ΥΓ. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η Ισπανία κέρδισε δίκαια κι αυτόν τον τίτλο. Παίζοντας το δικό της μπάσκετ (με τα πολλά χέρια στη μπάλα, με δίδυμους πύργους μες στη ρακέτα, με την άμυνα που οδηγεί στο κλέψιμο κ.α).
Πηγή: Sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου