Η ΑΕΚ χρειάστηκε να ...ιδρώσει για να κερδίσει τον
Εργοτέλη και ο Γιώργος Τσακίρης γράφει για τη σημασία της νίκης, την
απόδοση του Αραμπατζή, το σούπερ τελείωμα του Μάκου κι όσα ...έρχονται!
Είναι μερικά ματς που λόγω όσων έχουν προηγηθεί, ο βαθμός δυσκολίας
τους αυξάνεται και ξεπερνάνε ακόμη και τα ντέρμπι για ομάδες όπως η
φετινή ΑΕΚ. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του αγώνα της Ένωσης με
αντίπαλο τον Εργοτέλη και την κατάκτηση των τριών βαθμών.
Η ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ προερχόταν από βαριά ήττα στις Βρυξέλλες, η οποία ήταν αποτέλεσμα απογοητευτικής (στα όρια της καταθλιπτικής) απόδοσης από τους ποδοσφαιριστές και τον ίδιο τον προπονητή. Μετά το 4-1 από την Αντερλεχτ ο... οργανισμός με την ονομασία ΑΕΚ χρειαζόταν μία νίκη, όπως κι αν ερχόταν αυτή. Στο άδειο, άρα και... παγωμένο και αφιλόξενο ΟΑΚΑ, η αποστολή των «κιτρινόμαυρων» μόνο εύκολη δεν ήταν έχοντας τα παραπάνω δεδομένα, τα οποία επηρεάζουν κάθε ομάδα. Το μόνο εύκολο ήταν θεωρητικά ο αντίπαλος. Διότι στην πράξη άλλαξε και αυτό…
Τα παραπάνω συνιστούν (και αποτελούν επί της ουσίας) τις δικαιολογίες για τη μέτρια έως κακή αγωνιστική εικόνα της ΑΕΚ σε ένα ακόμη ματς, αυτή τη φορά για το πρωτάθλημα με την ομάδα του Νίκου Καραγεωργίου αντίπαλο. Μια ομάδα που έχει αγωνιστική ταυτότητα, συγκεκριμένο σχέδιο και αγωνιστικό πλάνο, αλλά όχι και γκολτζή.
Η πραγματικότητα (αν και τέτοια δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο) του αγώνα στο ΟΑΚΑ μάς έδειξε ότι ο Εργοτέλης ήταν καλύτερος από την ΑΕΚ στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού και θα μπορούσε να είχε φτάσει σε πολύ εύκολη νίκη… Ο Μπούντιμιρ όμως είχε διαφορετική άποψη, το ίδιο και ο Αραμπατζής.
Η ΑΕΚ δεν έχασε, ή αν προτιμάτε κέρδισε, χάρη στον επιθετικό του Εργοτέλη που έχασε τα... άχαστα και φυσικά επειδή στην «κιτρινόμαυρη» εστία βρισκόταν ο Γιάννης Αραμπατζής. Πόσο θετικό μπορεί να είναι για την ΑΕΚ να επικρατεί εντός έδρας του Εργοτέλη έχοντας κορυφαίο παίκτη της τον γκολκίπερ; Καθόλου φυσικά. Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε σε αναμέτρηση μεταξύ της ομάδας του Καραγεωργίου με αντίπαλο τον ΠΑΣ Γιάννινα, τότε ναι, είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Στην περίπτωση που μιλάμε και αναφερόμαστε στην ΑΕΚ προφανώς και δεν είναι, εκτός κι αν πρέπει να κατεβάσουμε όσο πάει τον πήχη. Λυπάμαι, μα εγώ δεν μπορώ να το κάνω.
Να σταθούμε σ’ αυτό το σημείο στον Αραμπατζή. Να του πούμε ένα μεγάλο μπράβο για τις τουλάχιστον τέσσερις σούπερ προσπάθειες (επιτυχημένες όλες) να κρατήσει το μηδέν και να βγάλουμε κίτρινη κάρτα στον Χιμένεθ που δεν τον επέλεξε για το ματς στις Βρυξέλλες. Κάτι που αν είχε συμβεί είμαι βέβαιος πως θα είχε αποφευχθεί η τεσσάρα και ειδικά το πρώτο γκολ που σκόρπισε ψυχολογικά την ΑΕΚ και δη την άμυνά της... Θα μου πείτε (και δικαίως) πως με τα αν ρε Τσακίρη δεν πας πουθενά. Γι’ αυτό το ξεπερνάω, αλλά όφειλα την αναγνώριση στον Αραμπατζή, ο οποίος από το καλοκαίρι γράφω ότι είναι Γιάννης και όχι Γιαννάκης καιρό τώρα, άρα αξίζει τα γάντια του βασικού.
Στο ματς με τον Εργοτέλη πρέπει να αποδεχτούμε ότι η ΑΕΚ ήταν τραγική, αν εξαιρέσουμε τον Λεονάρντο που έχει πάρει μπρος για τα καλά και τον Αραμπατζή. Σούπερ ήταν και το γκολ που σημείωσε η ομάδα, με ωραίες και γρήγορες εναλλαγές της μπάλας (η μοναδική φορά που το έκανε στο γήπεδο) και το απίθανο τελείωμα του Μάκου. Ο διεθνής Έλληνας μέσος από θέση δεξιού εξτρέμ τα έκανε όλα τέλεια και μπράβο του.
Να σημειώσω και δυο καλά λόγια για τον Βάργκας, ο οποίος μου έδειξε ότι όταν θα είναι έτοιμος θα βοηθήσει σημαντικά την ΑΕΚ στην ανασταλτική της λειτουργία, η οποία τώρα απλά δεν υπάρχει. Ο Κολομβιανός μέσος έχει καλά στοιχεία, αλλά δυστυχώς είναι πίσω...
Από κει κι έπειτα το... χάος! Άμυνα για τα πανηγύρια με πρώτο και... χειρότερο τον Μανωλά αλλά και άξιο συμπαραστάτη του τον Κάλα. Και οι δύο μαζί μία φορά δεν κατάφεραν να πιάσουν στην πλάτη τους στο σπριντ τον Μπούντιμιρ (ποιον, τον Μπούντιμιρ, μην τρελαθούμε κιόλας). Αλλού γι’ αλλού ήταν όμως (και) ο Γεωργέας, ενώ σε ρηχά νερά κινήθηκε η απόδοση του Καράμπελα.
Μεσοεπιθετικά αν εξαιρέσουμε τον Λεονάρντο όλοι ήταν ένα μάτσο χάλια!!! Ο Κάρλος έτρεχε άσκοπα με ή χωρίς την μπάλα και αν αφαιρέσουμε από το ματς μία όμορφη προσωπική του ενέργεια στα πρώτα λεπτά του ματς (η οποία ολοκληρώθηκε με κακό σουτ) δεν εμφανίστηκε στο ματς σε κανένα άλλο σημείο του αγώνα.
Μέτρια απόδοση έως και κακή (πάλι) από τον ανέτοιμο Γκούντγιονσεν που θέλει παιχνίδια και καλά κάνει ο Χιμένεθ και τον χρησιμοποιεί. Καλός ήταν ο Λυμπερόπουλος όταν ήρθε από τον πάγκο, ενώ ο Μπέλεκ απλά αν εξαιρέσει κανείς ότι τρέχει δεν έκανε τίποτα άλλο.
Συμπέρασμα; Τραγωδία εικόνα, κακή απόδοση, αλλά σημαντική νίκη... Αυτό πρέπει να κρατήσει η ΑΕΚ και πάνω της να επενδύσει. Αυτό το «τρίποντο» θα αποκτήσει ουσία και αξία με ένα σούπερ «διπλό» στα Πηγάδια με την Ξάνθη. Με την εικόνα που είχε η ΑΕΚ αποκλείεται βέβαια να φύγει έστω με το «Χ», επειδή όμως μπάλα είναι και ποτέ δεν ξέρεις, μακάρι να έρθει η νίκη κι ας είναι με μέτρια έως κακή ξανά απόδοση. Κι αυτό διότι οι επιτυχίες φέρνουν τη διάθεση, βοηθούν την εκάστοτε ομάδα να αποκτά αυτοπεποίθηση αλλά και να εξελίσσεται, να βελτιώνεται.
Αυτό θέλει ο... οργανισμός ΑΕΚ τούτη την περίοδο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Χρειάζεται νίκες που μεταφράζονται σε... ζωή.
Έρχονται δύσκολα ματς, πολύ δύσκολα όπως αυτό στην Ξάνθη, έπειτα το ντέρμπι στην Τούμπα και φυσικά οι αναμετρήσεις με Στουρμ και Πανιώνιο. Ας πετύχει η ομάδα το 4 στα 4 και ας μην μπορώ να αντέχω να τη βλέπω ούτε με κολλύρια. Προέχει το αποτέλεσμα, μια και με τα αγωνιστικά δεδομένα που υπάρχουν στην ΑΕΚ όποιος ελπίζει και περιμένει να δει μπαλάρα, προφανώς και η σχέση του με το ποδόσφαιρο είναι ανάλογη της δικής μου με την αστρονομία...
ΥΓ. Άντε να δούμε τι θα γίνει με τους Ιταλο-ελβετο-ρώσους. Πάντως εκείνοι που μοχθούν για να γίνει η ΑΕΚ έρμαιο των ατζέντηδων, μια ομάδα όπου οι μάνατζερ θα κάνουν κουμάντο, καλό θα είναι να το επικοινωνήσουν στον κόσμο, ώστε να ξέρουν όλοι τι σημαίνει αυτό και γιατί προωθείται ως πλάνο επιβίωσης...
Πηγή: gazzetta.gr
Η ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ προερχόταν από βαριά ήττα στις Βρυξέλλες, η οποία ήταν αποτέλεσμα απογοητευτικής (στα όρια της καταθλιπτικής) απόδοσης από τους ποδοσφαιριστές και τον ίδιο τον προπονητή. Μετά το 4-1 από την Αντερλεχτ ο... οργανισμός με την ονομασία ΑΕΚ χρειαζόταν μία νίκη, όπως κι αν ερχόταν αυτή. Στο άδειο, άρα και... παγωμένο και αφιλόξενο ΟΑΚΑ, η αποστολή των «κιτρινόμαυρων» μόνο εύκολη δεν ήταν έχοντας τα παραπάνω δεδομένα, τα οποία επηρεάζουν κάθε ομάδα. Το μόνο εύκολο ήταν θεωρητικά ο αντίπαλος. Διότι στην πράξη άλλαξε και αυτό…
Τα παραπάνω συνιστούν (και αποτελούν επί της ουσίας) τις δικαιολογίες για τη μέτρια έως κακή αγωνιστική εικόνα της ΑΕΚ σε ένα ακόμη ματς, αυτή τη φορά για το πρωτάθλημα με την ομάδα του Νίκου Καραγεωργίου αντίπαλο. Μια ομάδα που έχει αγωνιστική ταυτότητα, συγκεκριμένο σχέδιο και αγωνιστικό πλάνο, αλλά όχι και γκολτζή.
Η πραγματικότητα (αν και τέτοια δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο) του αγώνα στο ΟΑΚΑ μάς έδειξε ότι ο Εργοτέλης ήταν καλύτερος από την ΑΕΚ στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού και θα μπορούσε να είχε φτάσει σε πολύ εύκολη νίκη… Ο Μπούντιμιρ όμως είχε διαφορετική άποψη, το ίδιο και ο Αραμπατζής.
Η ΑΕΚ δεν έχασε, ή αν προτιμάτε κέρδισε, χάρη στον επιθετικό του Εργοτέλη που έχασε τα... άχαστα και φυσικά επειδή στην «κιτρινόμαυρη» εστία βρισκόταν ο Γιάννης Αραμπατζής. Πόσο θετικό μπορεί να είναι για την ΑΕΚ να επικρατεί εντός έδρας του Εργοτέλη έχοντας κορυφαίο παίκτη της τον γκολκίπερ; Καθόλου φυσικά. Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε σε αναμέτρηση μεταξύ της ομάδας του Καραγεωργίου με αντίπαλο τον ΠΑΣ Γιάννινα, τότε ναι, είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Στην περίπτωση που μιλάμε και αναφερόμαστε στην ΑΕΚ προφανώς και δεν είναι, εκτός κι αν πρέπει να κατεβάσουμε όσο πάει τον πήχη. Λυπάμαι, μα εγώ δεν μπορώ να το κάνω.
Να σταθούμε σ’ αυτό το σημείο στον Αραμπατζή. Να του πούμε ένα μεγάλο μπράβο για τις τουλάχιστον τέσσερις σούπερ προσπάθειες (επιτυχημένες όλες) να κρατήσει το μηδέν και να βγάλουμε κίτρινη κάρτα στον Χιμένεθ που δεν τον επέλεξε για το ματς στις Βρυξέλλες. Κάτι που αν είχε συμβεί είμαι βέβαιος πως θα είχε αποφευχθεί η τεσσάρα και ειδικά το πρώτο γκολ που σκόρπισε ψυχολογικά την ΑΕΚ και δη την άμυνά της... Θα μου πείτε (και δικαίως) πως με τα αν ρε Τσακίρη δεν πας πουθενά. Γι’ αυτό το ξεπερνάω, αλλά όφειλα την αναγνώριση στον Αραμπατζή, ο οποίος από το καλοκαίρι γράφω ότι είναι Γιάννης και όχι Γιαννάκης καιρό τώρα, άρα αξίζει τα γάντια του βασικού.
Στο ματς με τον Εργοτέλη πρέπει να αποδεχτούμε ότι η ΑΕΚ ήταν τραγική, αν εξαιρέσουμε τον Λεονάρντο που έχει πάρει μπρος για τα καλά και τον Αραμπατζή. Σούπερ ήταν και το γκολ που σημείωσε η ομάδα, με ωραίες και γρήγορες εναλλαγές της μπάλας (η μοναδική φορά που το έκανε στο γήπεδο) και το απίθανο τελείωμα του Μάκου. Ο διεθνής Έλληνας μέσος από θέση δεξιού εξτρέμ τα έκανε όλα τέλεια και μπράβο του.
Να σημειώσω και δυο καλά λόγια για τον Βάργκας, ο οποίος μου έδειξε ότι όταν θα είναι έτοιμος θα βοηθήσει σημαντικά την ΑΕΚ στην ανασταλτική της λειτουργία, η οποία τώρα απλά δεν υπάρχει. Ο Κολομβιανός μέσος έχει καλά στοιχεία, αλλά δυστυχώς είναι πίσω...
Από κει κι έπειτα το... χάος! Άμυνα για τα πανηγύρια με πρώτο και... χειρότερο τον Μανωλά αλλά και άξιο συμπαραστάτη του τον Κάλα. Και οι δύο μαζί μία φορά δεν κατάφεραν να πιάσουν στην πλάτη τους στο σπριντ τον Μπούντιμιρ (ποιον, τον Μπούντιμιρ, μην τρελαθούμε κιόλας). Αλλού γι’ αλλού ήταν όμως (και) ο Γεωργέας, ενώ σε ρηχά νερά κινήθηκε η απόδοση του Καράμπελα.
Μεσοεπιθετικά αν εξαιρέσουμε τον Λεονάρντο όλοι ήταν ένα μάτσο χάλια!!! Ο Κάρλος έτρεχε άσκοπα με ή χωρίς την μπάλα και αν αφαιρέσουμε από το ματς μία όμορφη προσωπική του ενέργεια στα πρώτα λεπτά του ματς (η οποία ολοκληρώθηκε με κακό σουτ) δεν εμφανίστηκε στο ματς σε κανένα άλλο σημείο του αγώνα.
Μέτρια απόδοση έως και κακή (πάλι) από τον ανέτοιμο Γκούντγιονσεν που θέλει παιχνίδια και καλά κάνει ο Χιμένεθ και τον χρησιμοποιεί. Καλός ήταν ο Λυμπερόπουλος όταν ήρθε από τον πάγκο, ενώ ο Μπέλεκ απλά αν εξαιρέσει κανείς ότι τρέχει δεν έκανε τίποτα άλλο.
Συμπέρασμα; Τραγωδία εικόνα, κακή απόδοση, αλλά σημαντική νίκη... Αυτό πρέπει να κρατήσει η ΑΕΚ και πάνω της να επενδύσει. Αυτό το «τρίποντο» θα αποκτήσει ουσία και αξία με ένα σούπερ «διπλό» στα Πηγάδια με την Ξάνθη. Με την εικόνα που είχε η ΑΕΚ αποκλείεται βέβαια να φύγει έστω με το «Χ», επειδή όμως μπάλα είναι και ποτέ δεν ξέρεις, μακάρι να έρθει η νίκη κι ας είναι με μέτρια έως κακή ξανά απόδοση. Κι αυτό διότι οι επιτυχίες φέρνουν τη διάθεση, βοηθούν την εκάστοτε ομάδα να αποκτά αυτοπεποίθηση αλλά και να εξελίσσεται, να βελτιώνεται.
Αυτό θέλει ο... οργανισμός ΑΕΚ τούτη την περίοδο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Χρειάζεται νίκες που μεταφράζονται σε... ζωή.
Έρχονται δύσκολα ματς, πολύ δύσκολα όπως αυτό στην Ξάνθη, έπειτα το ντέρμπι στην Τούμπα και φυσικά οι αναμετρήσεις με Στουρμ και Πανιώνιο. Ας πετύχει η ομάδα το 4 στα 4 και ας μην μπορώ να αντέχω να τη βλέπω ούτε με κολλύρια. Προέχει το αποτέλεσμα, μια και με τα αγωνιστικά δεδομένα που υπάρχουν στην ΑΕΚ όποιος ελπίζει και περιμένει να δει μπαλάρα, προφανώς και η σχέση του με το ποδόσφαιρο είναι ανάλογη της δικής μου με την αστρονομία...
ΥΓ. Άντε να δούμε τι θα γίνει με τους Ιταλο-ελβετο-ρώσους. Πάντως εκείνοι που μοχθούν για να γίνει η ΑΕΚ έρμαιο των ατζέντηδων, μια ομάδα όπου οι μάνατζερ θα κάνουν κουμάντο, καλό θα είναι να το επικοινωνήσουν στον κόσμο, ώστε να ξέρουν όλοι τι σημαίνει αυτό και γιατί προωθείται ως πλάνο επιβίωσης...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου