Άνθρωπος-κλειδί για τους νικητές αποδείχθηκε ο Σούρλε, ενώ πολύ καλή εμφάνιση έκαναν οι Νόιερ και Λαμ. Αντίθετα, από τους ηττημένους ξεχώρισε ο Μασεράνο, με τον Λιονέλ Μέσι να κινείται σε πολύ ρηχά για τα δικά του «κυβικά» νερά.
Υπό αυτό το πρίσμα και λαμβάνοντας υπόψη κανείς την παρουσία του ειδικά στα νοκ-άουτ παιχνίδια, μόνον ως φάρσα που του έστησε η FIFA μπορεί να χαρακτηριστεί η ανάδειξή του σε κορυφαίο παίκτη της διοργάνωσης, τη στιγμή που έχανε την ευκαιρία της ζωής του να βάλει οριστικά και αμετάκλητα το όνομά του δίπλα σ' εκείνο του Μαραντόνα κατακτώντας και αυτός ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.
Έτσι, η Γερμανία έβαλε τέλος σε μια μακρά περίοδο που την ήθελε να βρίσκεται πάντα εκεί κοντά αλλά ποτέ στην κορυφή κι έδειξε πως -δίκαια- είναι το αφεντικό στη νέα τάξη πραγμάτων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Το ματς
Χρειάστηκε να περάσουν μόλις λίγα λεπτά για να πέσουν οι «μάσκες» των δύο «μονομάχων» στο «Μαρακανά» και να εμφανίσουν τα όπλα με τα οποία θα προσπαθούσαν να κάνουν το όνειρο της κατάκτησης ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου πραγματικότητα.
Οι Γερμανοί διατήρησαν για τους εαυτούς τους (ταιριαστό από κάθε άποψη) την κατοχή της μπάλας, ενώ ο Μέσι και η παρέα του προτίμησαν να στηριχθούν περισσότερο σε παιχνίδι αντεπιθέσεων, ποντάροντας στο ατομικό ταλέντο και την ικανότητα –κυρίως των πλάγιων- στο ένας εναντίον ενός.
Σε αυτό το ιδιότυπο «μπρα ντε φερ» θα μπορούσε να σπάσει δύο φορές η ισορροπία του τρόμου αν ο Ιγκουαΐν σε ισάριθμες περιπτώσεις δεν συμπεριφερόταν ως επιθετικός πολύ μικρότερης κλάσης από αυτήν που απαιτείται για να γίνει κανείς καθοριστικός σε τελικό Μουντιάλ. Πρώτα πέταξε στα σκουπίδια ένα ανεπανάληπτο τετ-α-τετ που του χάρισε ένα λάθος γύρισμα του Κρος και λίγο αργότερα δεν έλεγξε τον ενθουσιασμό του και βιάστηκε να φύγει –σε βαθμό να συλληφθεί σε θέση οφ σάιντ- πριν σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα, σημειώνοντας ένα γκολ που φυσικά δεν μέτρησε ποτέ.
Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει «λίγο» τον Σαμπέγια, τον τεχνικό της Αργεντινής, αλλά η αλήθεια είναι πως αποδείχθηκε ο μόνος προπονητής που αποφάσισε να επενδύσει στην αδυναμία του Χέβεντες να λειτουργήσει ως κανονικό αριστερό μπακ.
Σημαδεύοντας αυτόν τον αδύναμο «κρίκο» πότε με τον Μέσι, πότε με τον πολύ καλό Λαβέτσι ή ακόμη και με τα όβερλαπ του Σαμπαλέτα η Αργεντινή έδειχνε ικανή να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του 26χρονου κεντρικού αμυντικού της Σάλκε που στάθηκε –όπως και η Γερμανία- τυχερός. Η μοίρα όμως έπαιξε και στον ίδιο άσχημο παιχνίδι στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου όταν δική του κεφαλιά σταμάτησε στο δοκάρι και κράτησε το ματς ανοιχτό σε κάθε ενδεχόμενο.
Με αυτήν τη φάση τρίτωσε το κακό της κακοδαιμονίας των Γερμανών που έχασαν στην προθέρμανση τον Κεντίρα και κατά τη διάρκεια του ματς τον άνθρωπο που τον αντικατέστησε, τον Κράμερ που για ώρα –προφανώς έχοντας υποστεί διάσειση- απλά περιφερόταν στο γήπεδο, χωρίς να είναι σίγουρο αν είχε την παραμικρή υποψία του πού ακριβώς βρισκόταν…
Κάθε «τικ-τακ» του χρονομέτρου που κυλούσε αδυσώπητα ενίσχυε την πεποίθηση πως παρακολουθούσαμε ματς του ενός γκολ. Ένα συναίσθημα που σταδιακά μετατρεπόταν σε βεβαιότητα από την εικόνα των παραγόντων που θεωρητικά θα καθόριζαν την τύχη του αγώνα. Ο Λαβέτσι από ώρα εκτός ματς, ο Μέσι σταδιακά γινόταν απρόσμενα αόρατος, ενώ από την άλλη μεριά τα βαριά «χαρτιά» των «πάντσερ» -ιδιαίτερα ο Εζίλ αλλά και ο Μίλερ δευτερευόντως- έμοιαζαν κατηγορία «φτερού», γεγονός που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ακόμη μία σπουδαία εμφάνιση του Μασεράνο.
Η παράταση ήρθε εντελώς φυσιολογικά και σημαδεύτηκε από μία και μόνη φάση. Ο Παλάσιο, όμως, όταν βρέθηκε απέναντι στον Νόιερ λύγισε από το βάρος της επιθυμίας ενός λαού και τη… σκιά του Γερμανού γίγαντα… Πράγμα που δεν ίσχυσε για τον Μάριο Γκέτσε, που στα 22 του χρόνια έμελλε να γίνει ο άνθρωπος που θα έκρινε τον πιο σημαντικό τίτλο του πλανήτη. Εκμεταλλευόμενος τη φανταστική κούρσα του Σούρλε από τα αριστερά ο άσος της Μπάγερν νίκησε τον Ρομέρο κι άφησε τα υπόλοιπα να τα κρίνει η Ιστορία.
Η ίδια δηλαδή που θα αποφασίσει πού θα τοποθετήσει αυτό το Μουντιάλ των ρεκόρ, το οποίο δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί παρά με ένα ρεκόρ ακόμα! Το τέρμα της νίκης ήρθε μετά από συνεργασία δύο παικτών που είχαν περάσει νωρίτερα ως αλλαγή. Κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ σε τελικό στο παρελθόν!
Οι συνθέσεις των ομάδων:
ΓΕΡΜΑΝΙΑ (Λεβ): Νόιερ, Λαμ, Χούμελς, Μπόατενγκ, Χέβεντες, Σβαϊνστάιγκερ, Κράμερ (31’ Σούρλε), Μίλερ, Κρόος, Εζίλ (118' Μερτεσάκερ), Κλόζε (88’ Γκέτσε).
Στον πάγκο: Τσίλερ, Βάιντενφέλερ, Γκρόσγκροϊτς, Γκίντερ, Ποντόλσκι, Ντράξλερ, Ντουρμ, Κεντίρα, Μουστάφι.
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ (Σαμπέγια): Ρομέρο, Ζαμπαλέτα, Ντεμικέλις, Γκαράι, Ρόχο, Έντσο Πέρες (86’ Γκάγκο), Μασεράνο, Μπίλια, Λαβέτσι (46’ Αγουέρο), Ιγκουαΐν (78’ Παλάσιο), Μέσι.
Στον πάγκο: Οριόν, Αντουχάρ, Καμπανιάρο, Ντι Μαρία, Μάξι Ροντρίγκες, Φερνάντες, Φερνάντες, Αλβάρες, Μπασάντα. Πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου