Μία
ταινία μου είναι χαραγμένη στο μυαλό από τη μέρα που ήρθα στη
προετοιμασία. Με περιεχόμενο και βασική της ασχολία, η ταινία τα όμορφα
χωριά, όμορφα καίγονται, πραγματεύεται τη δοκιμασία μίας φιλίας ενός
Μουσουλμάνου και ενός Σέρβου στον εμφύλιο της Βοσνίας.
Το ποδόσφαιρο βέβαια δεν είναι πόλεμος, όμως υπάρχουν εικόνες που αρέσουν και εικόνες που δεν αρέσουν. Υπάρχουν εικόνες σκληρές, εικόνες άδικες, εικόνες που σου μένουν αν το αποτέλεσμα είναι ωραίο. Ή πολύ άσχημο.
Επί της ουσίας, κάνοντας μία παραλλαγή του τίτλου της ταινίας, στον ΠΑΟΚ ζούμε τις ημέρες που τα «όμορφα παιδιά, όμορφα καίγονται». Το ωραίο συναίσθημα να έχεις μία ομάδα γεμάτη από παιδιά που νιώθουν τον σύλλογο, μπορεί ανά πάσα στιγμή αν δεν το υποστηρίξεις σωστά να γίνει άσχημο.
Αυτή τη στιγμή στη προετοιμασία του ΠΑΟΚ βρίσκονται 14 παίκτες των ακαδημιών του. Ο Μελλισάς, ο Κωνσταντινίδης, ο Κίτσιου, ο Παναγιωτούδης, ο Κάτσε, ο Σαββίδης, ο Κιόσε, ο Κουλούρης, ο Πόζογλου, ο Πόποβιτς, ο Πολύζος, ο Τζανδάρης, ο Ποζατζίδης, ο Παπαδόπουλος, δίνουν τη μάχη τους για να μείνουν στο ρόστερ. Οι περισσότεροι από αυτούς θα τα καταφέρουν όμως βλέποντας μπροστά διακρίνω πως οι χαμηλοί τόνοι είναι τόσο χαμηλοί που δεν έχει ξεκαθαρίσει στο κοινό το τι ακριβώς θέλει να κάνει ο ΠΑΟΚ.
Για παράδειγμα, δεν έχει ανοίξει καμία κουβέντα για το αν φέτος οι απαιτήσεις του κλαμπ από την ομάδα είναι χαμηλότερες επειδή πχ πρέπει να χτιστούν οι βάσεις σε διαφορετική λογική. Να δεχτώ πως ο ΠΑΟΚ στήθηκε λάθος πέρυσι και πως ο μεγαλομέτοχος και το επιτελείο του έκριναν πως πρέπει να πάει σε μία άλλη λογική. Πείτε το.
Παρότι δεν διακρίνω καμία ουσιαστική προοπτική υψηλών στόχων, έτσι όπως λειτουργεί η ΠΑΕ, βρισκόμενος εδώ στην Ολλανδία χαίρομαι που βλέπω τα … παιδιά μου να παίζουν στον ΠΑΟΚ. Μπορεί να μην είναι ακριβώς παιδιά μου, αλλά μπορεί να ήταν, μπορεί να είναι του κολλητού μου, του γνωστού μου και πάει λέγοντας. Είναι παιδιά μας. Και όταν βλέπω πως η υποστήριξη που έχουν από εμπειρία και ποιότητα δεν είναι αυτή που πρέπει, ανησυχώ σαν πατέρας.
Θέλω να βγει κάποιος να μου πει πως θα υποστηρίξουμε μία βάση δικιά μας σωστά, γιατί χρειαζόμαστε τον ενθουσιασμό αυτών που νιώθουν, γιατί θέλουμε να διαφημίσουμε τις ακαδημίες μας, γιατί πιστεύουμε πως μπορούνε να ανταπεξέλθουν. Όμως να πούνε και στον κόσμο πως μία διετία θα είμαστε εκτός υψηλών στόχων και πρωταθλητισμού.
Να μου πούνε πως στόχος φέτος είναι να πάρουν φανέλα βασικού ο Κουλούρης με τον Σαββίδη πχ, να καθιερωθεί ο Κωνσταντινίδης, πως υπάρχει ένα συγκεκριμένο πλάνο το οποίο πιστεύοντάς το και στηρίζοντάς το, θα φέρει μεγάλα μακροπρόθεσμα οφέλη στον ΠΑΟΚ.
Αυτή η αίσθηση του κουτουρού, είναι που με φοβίζει ενόψει της χρονιάς που έρχεται και την ώρα που χαίρομαι βλέποντας τα παιδιά μας να τα δίνουν όλα σε ένα φιλικό, στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω τους κινδύνους που θα βρούνε μπροστά τους.
Αν κάτσω να αναλύσω στοιχεία, θα καταλήξω πως σε επίπεδο χαρακτηριστικών ο Κουλούρης είναι πέντε κλάσεις πάνω από φορ που πληρώσαμε αδρά για να μας κάνουν δουλειά. Το ίδιο ισχύει και για τον Κωνσταντινίδη στη θέση του δεξιού μπακ, το ίδιο ισχύει για τους Κάτσε και Σαββίδη στα χαφ. Ο τελευταίος πχ, μπορεί να γίνει δύο φορές πιο ουσιαστικός από τον Νίνη που τον πληρώσαμε πέρυσι 400 χιλιάδες ευρώ επειδή έπαιζε στην εθνική Ελλάδος.
Δε μιλάμε για τα στόπερ, εκεί όπου πχ ο Λόπεθ ή ο Κουμαλό, μπορούν να είναι το 30% από αυτό που μπορεί να γίνει ο Κιόσε, αυτό το μεγάλο πουλέν που αν συνδυάζει τα στοιχεία του με μυαλωμένο παιχνίδι δε θα βγαίνει ποτέ από την ενδεκάδα.
Όλα αυτά όμως, δεν θα εξελιχθούν αν ο ΠΑΟΚ, ο σύλλογος δεν ορίσει τους κανόνες του παιχνιδιού. Αν αυτά τα παιδιά μετά από ένα άτυχο αποτέλεσμα δεν μπορούν να βγούνε από τα αποδυτήρια, αν στο πρώτο λανθασμένο κοντρόλ ακούνε γιούχες, αν δεν ευχαριστιούνται το παιχνίδι.
Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει ο ΠΑΟΚ, είναι να σταθεί απέναντι στο κοινό του και να κάνει ξεκάθαρες εξηγήσεις έτσι ώστε να το έχει δίπλα του. Από αυτές, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό αν το φετινό εγχείρημα, το οποίο θέλουμε να πιστεύουμε πως έχει μία κεντρική ιδέα και εκπορεύεται από τον σύλλογο, μπορεί να αφήσει κέρδη στον ΠΑΟΚ.
Σήμερα που μιλάμε, τα μηνύματα που λαμβάνω από το κοινό, είναι μίας κατάστασης που δεν πείθει, μίας εικόνας αδιαφορίας και εκνευρισμού. Και τα παιδιά μας, δεν την αξίζουν αυτή.
Το ποδόσφαιρο βέβαια δεν είναι πόλεμος, όμως υπάρχουν εικόνες που αρέσουν και εικόνες που δεν αρέσουν. Υπάρχουν εικόνες σκληρές, εικόνες άδικες, εικόνες που σου μένουν αν το αποτέλεσμα είναι ωραίο. Ή πολύ άσχημο.
Επί της ουσίας, κάνοντας μία παραλλαγή του τίτλου της ταινίας, στον ΠΑΟΚ ζούμε τις ημέρες που τα «όμορφα παιδιά, όμορφα καίγονται». Το ωραίο συναίσθημα να έχεις μία ομάδα γεμάτη από παιδιά που νιώθουν τον σύλλογο, μπορεί ανά πάσα στιγμή αν δεν το υποστηρίξεις σωστά να γίνει άσχημο.
Αυτή τη στιγμή στη προετοιμασία του ΠΑΟΚ βρίσκονται 14 παίκτες των ακαδημιών του. Ο Μελλισάς, ο Κωνσταντινίδης, ο Κίτσιου, ο Παναγιωτούδης, ο Κάτσε, ο Σαββίδης, ο Κιόσε, ο Κουλούρης, ο Πόζογλου, ο Πόποβιτς, ο Πολύζος, ο Τζανδάρης, ο Ποζατζίδης, ο Παπαδόπουλος, δίνουν τη μάχη τους για να μείνουν στο ρόστερ. Οι περισσότεροι από αυτούς θα τα καταφέρουν όμως βλέποντας μπροστά διακρίνω πως οι χαμηλοί τόνοι είναι τόσο χαμηλοί που δεν έχει ξεκαθαρίσει στο κοινό το τι ακριβώς θέλει να κάνει ο ΠΑΟΚ.
Για παράδειγμα, δεν έχει ανοίξει καμία κουβέντα για το αν φέτος οι απαιτήσεις του κλαμπ από την ομάδα είναι χαμηλότερες επειδή πχ πρέπει να χτιστούν οι βάσεις σε διαφορετική λογική. Να δεχτώ πως ο ΠΑΟΚ στήθηκε λάθος πέρυσι και πως ο μεγαλομέτοχος και το επιτελείο του έκριναν πως πρέπει να πάει σε μία άλλη λογική. Πείτε το.
Παρότι δεν διακρίνω καμία ουσιαστική προοπτική υψηλών στόχων, έτσι όπως λειτουργεί η ΠΑΕ, βρισκόμενος εδώ στην Ολλανδία χαίρομαι που βλέπω τα … παιδιά μου να παίζουν στον ΠΑΟΚ. Μπορεί να μην είναι ακριβώς παιδιά μου, αλλά μπορεί να ήταν, μπορεί να είναι του κολλητού μου, του γνωστού μου και πάει λέγοντας. Είναι παιδιά μας. Και όταν βλέπω πως η υποστήριξη που έχουν από εμπειρία και ποιότητα δεν είναι αυτή που πρέπει, ανησυχώ σαν πατέρας.
Θέλω να βγει κάποιος να μου πει πως θα υποστηρίξουμε μία βάση δικιά μας σωστά, γιατί χρειαζόμαστε τον ενθουσιασμό αυτών που νιώθουν, γιατί θέλουμε να διαφημίσουμε τις ακαδημίες μας, γιατί πιστεύουμε πως μπορούνε να ανταπεξέλθουν. Όμως να πούνε και στον κόσμο πως μία διετία θα είμαστε εκτός υψηλών στόχων και πρωταθλητισμού.
Να μου πούνε πως στόχος φέτος είναι να πάρουν φανέλα βασικού ο Κουλούρης με τον Σαββίδη πχ, να καθιερωθεί ο Κωνσταντινίδης, πως υπάρχει ένα συγκεκριμένο πλάνο το οποίο πιστεύοντάς το και στηρίζοντάς το, θα φέρει μεγάλα μακροπρόθεσμα οφέλη στον ΠΑΟΚ.
Αυτή η αίσθηση του κουτουρού, είναι που με φοβίζει ενόψει της χρονιάς που έρχεται και την ώρα που χαίρομαι βλέποντας τα παιδιά μας να τα δίνουν όλα σε ένα φιλικό, στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω τους κινδύνους που θα βρούνε μπροστά τους.
Αν κάτσω να αναλύσω στοιχεία, θα καταλήξω πως σε επίπεδο χαρακτηριστικών ο Κουλούρης είναι πέντε κλάσεις πάνω από φορ που πληρώσαμε αδρά για να μας κάνουν δουλειά. Το ίδιο ισχύει και για τον Κωνσταντινίδη στη θέση του δεξιού μπακ, το ίδιο ισχύει για τους Κάτσε και Σαββίδη στα χαφ. Ο τελευταίος πχ, μπορεί να γίνει δύο φορές πιο ουσιαστικός από τον Νίνη που τον πληρώσαμε πέρυσι 400 χιλιάδες ευρώ επειδή έπαιζε στην εθνική Ελλάδος.
Δε μιλάμε για τα στόπερ, εκεί όπου πχ ο Λόπεθ ή ο Κουμαλό, μπορούν να είναι το 30% από αυτό που μπορεί να γίνει ο Κιόσε, αυτό το μεγάλο πουλέν που αν συνδυάζει τα στοιχεία του με μυαλωμένο παιχνίδι δε θα βγαίνει ποτέ από την ενδεκάδα.
Όλα αυτά όμως, δεν θα εξελιχθούν αν ο ΠΑΟΚ, ο σύλλογος δεν ορίσει τους κανόνες του παιχνιδιού. Αν αυτά τα παιδιά μετά από ένα άτυχο αποτέλεσμα δεν μπορούν να βγούνε από τα αποδυτήρια, αν στο πρώτο λανθασμένο κοντρόλ ακούνε γιούχες, αν δεν ευχαριστιούνται το παιχνίδι.
Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει ο ΠΑΟΚ, είναι να σταθεί απέναντι στο κοινό του και να κάνει ξεκάθαρες εξηγήσεις έτσι ώστε να το έχει δίπλα του. Από αυτές, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό αν το φετινό εγχείρημα, το οποίο θέλουμε να πιστεύουμε πως έχει μία κεντρική ιδέα και εκπορεύεται από τον σύλλογο, μπορεί να αφήσει κέρδη στον ΠΑΟΚ.
Σήμερα που μιλάμε, τα μηνύματα που λαμβάνω από το κοινό, είναι μίας κατάστασης που δεν πείθει, μίας εικόνας αδιαφορίας και εκνευρισμού. Και τα παιδιά μας, δεν την αξίζουν αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου