“Εγκληματική οργάνωση”

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει (και) για την Γερμανία που... σκότωσε έναν παγκόσμιο ποδοσφαιρικό μύθο, με τόσο ψυχρό τρόπο που το θεωρείς και... προμελετημένο έγκλημα.

Είναι το θέμα της ημέρας. Η “εγκληματική οργάνωση” είναι η πιο hot φράση εντός των συνόρων λόγω της έρευνας του αθλητικού εισαγγελέα Αριστείδη Κορέα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και εκτός των συνόρων, αν προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις το τι συνέβη στο “Μπέλο Οριζόντε” και στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλο ανάμεσα στην Γερμανία και την Βραζιλία.

Στην εντός των συνόρων “εγκληματική οργάνωση” τα πράγματα είναι απλά. Είμαστε στην αρχή ενός δρόμου που αυτή τη φορά ας ελπίσουμε ότι θα έχει και φινάλε. Διότι τέτοιου είδους έρευνες στο ελληνικό ποδόσφαιρο σπανίως έχουν φινάλε και χάνονται μέσα στα βάθη του χρόνου. Οσοι, εμπλέκονται στην υπόθεση, αν πρώτα κριθούν κατηγορούμενοι και στην συνέχεια ένοχοι, επιτέλους ας πληρώσουν. Θα συμβεί; Αγνωστο. Η συγκεκριμένη διαρροή άλλωστε μπορεί να κάνει κακό στην έρευνα, εκτιμούν νομικοί κύκλοι.

Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι έτσι. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η διαρροή δεν θα σταθεί εμπόδιο, ούτε θα αποτελέσει την αφορμή για να μην φτάσουν οι δικαστικές αρχές μέχρι το τέλος. Διότι κάποια στιγμή θα πρέπει σε αυτή τη χώρα, οι πραγματικοί ένοχοι, όποιοι κι' αν είναι αυτοί να μην αντιμετωπίζουν μόνο την δημόσια αποδοκιμασία, αλλά και τις επιπτώσεις του νόμου. Ναι, είναι ακόμη πολύ νωρίς στην έρευνα, ναι δεν ξέρουμε ακόμη ποιοι είναι αυτοί που εν τέλει θα κατηγορηθούν, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να ακούσουμε και συγκεκριμένα αποτελέσματα. Κάποια στιγμή μία έρευνα που ξεκινάει, πρέπει και να ολοκληρώνεται και να μην μένει στη μέση.

Το ξέρετε, το έχετε μάθει, το έχετε διαβάσει, ότι είναι παράνομο κατά την διάρκεια μία έρευνας να δημοσιοποιήσεις στοιχεία της και για αυτό δεν τα διαβάζετε και εδώ στο gazzetta, ξέρετε όμως και ότι το σημαντικό δεν είναι η διαρροή, αλλά το αποτέλεσμα. Και τέτοιο μπορούν να φέρουν μόνο οι δικαστικές αρχές. Διαφορετικά τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, όπως δεν άλλαξε κι' όλες τις προηγούμενες φορές...

Μία άλλη “εγκληματική οργάνωση”, την ίδια ώρα άφηνε άφωνο τον πλανήτη με εξωπραγματικό 7-1 σε ημιτελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Διότι αυτό που έκανε η Γερμανία στην Βραζιλία δεν είναι κάτι που δεν έχει γίνει ΠΟΤΕ στο παρελθόν, αλλά κάτι που δεν θα γίνει ΠΟΤΕ και στο μέλλον.

Σε αυτό το επίπεδο (Μουντιάλ), σε αυτή την φάση (ημιτελικός), με τέτοιου μεγέθους αντίπαλο (Βραζιλία) η οποία ήταν και διοργανώτρια – γηπεδούχος, δεν μπορεί να επαναληφθεί η ιστορία.

Αλλωστε, το να μπεις σε σοβαρή ποδοσφαιρική ανάλυση γιατί συνέβη αυτό, δεν έχει νόημα. Δεν υπάρχει ποδοσφαιρική ανάλυση που μπορεί να εξηγήσει πώς η Βραζιλία δέχτηκε τέσσερα γκολ σε έξι λεπτά σε ημιτελικό Μουντιάλ. Προφανώς και δεν έχει να κάνει με την διαφορά των δύο ομάδων. Ασφαλώς και υπάρχει διαφορά, ασφαλώς και η Γερμανία είναι μία καλύτερη ομάδα, αλλά εδώ μιλάμε για 7-1 σε αυτό το επίπεδο. Εδώ μιλάμε για 4 γκολ σε έξι λεπτά!!!

Ακόμη και η κριτική χάνει το νόημά της. Ακόμη και η εύκολη εξήγηση, ότι ο Τιάγκο Σίλβα και ο Νειμάρ κρατούσαν όρθια αυτή την ομάδα και όταν έλειψαν κατέρρευσε όλη η Βραζιλία, δεν δίνουν εξηγήσεις στο ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ.

Δεν θα μπω λοιπόν στη διαδικασία να προσπαθήσω να εξηγήσω τι συνέβη σε αυτό το ματς. Θα σταθώ όμως στο πως φτάσαμε ως αυτό το ματς.

Για αρχή ας γράψω για μία ακόμη φορά το αυτονόητο. Ας μην μπερδεύουμε την πολιτική με το ποδόσφαιρο. Η Εθνική Γερμανίας λοιπόν δεν έχει καμία άλλη σχέση με την Μέρκελ πέρα από το ότι η τελευταία είναι φανατική οπαδός της.

Ποδοσφαιρικά λοιπόν η Γερμανία είναι η χώρα με την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική εξέλιξη τα τελευταία χρόνια. Πάντα ήταν υπερδύναμη. Πάντα ήταν εκεί. Αλλά με διαφορετικούς αγωνιστικούς προσανατολισμούς και άλλα κύρια χαρακτηριστικά που τους οδηγούσαν στις επιτυχίες. Ναι, εκείνες τις Εθνικές ομάδες της Γερμανίας (με μία μικρή εξαίρεση ίσως αυτή του 1990) μπορώ να καταλάβω γιατί ήταν πολλοί αυτοί που τις αντιπαθούσαν.

Η Γερμανία εκείνων των χρόνων στηρίζονταν στην πειθαρχία, στο μέταλλο, στο πάθος, στο καθαρό μυαλό, σε αυτό που αποκαλούσαμε “ποδόσφαιρο των ρομπότ”. Το αναγνώριζες, υποκλινόσουν, αλλά είχες λόγους να μην σου αρέσει...

Τα τελευταία χρόνια όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Από το 2006 όταν διοργάνωσαν το Μουντιάλ μέχρι και σήμερα η Εθνική Γερμανίας είναι μία ομάδα που τα έχει σχεδόν όλα, κι' αν δεν είχε πέσει πάνω στο θαύμα της Ισπανίας θα είχε φτάσει και στην κατάκτηση τροπαίων.

Είναι μία Γερμανία που παίζει εκείνο το ποδόσφαιρο που σου φτιάχνει το βράδυ, την διάθεση, εκείνο το ποδόσφαιρο που σε γεμίζει. Δημιουργεί ποδοσφαιριστές καλλιτέχνες, διότι η Γερμανία δεν είναι πλέον 11 Σβαϊνστάιγκερ όπως ήταν κάποτε, πλέον είναι η Γερμανία του Μίλερ, του Οζίλ του Λαμ, του Κρόος και αύριο μεθαύριο του Ρόις, του Ντράξλερ.

Η Γερμανία είναι αυτή που στα δύο τελευταία Παγκόσμια Κύπελλα έχει... προσφέρει απλόχερα συντριβές σε Αγγλία (4-1), Αργεντινή(4-0), Πορτογαλία(4-0) και τώρα Βραζιλία (7-1). Η Γερμανία είναι αυτή που δεν έχεις να της προσάψεις απολύτως τίποτα σε σχέση με τον τρόπο που παίζει. Ισα ίσα που δεν μπορείς παρά να τον χειροκροτήσεις. Η Γερμανία είναι ποδοσφαιρικά η χώρα που έρχονταν εδώ και χρόνια και δεν μπορούσε να το πιστοποιήσει με έναν τίτλο. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το κάνει και αυτό. Και μάλιστα, έχω την αίσθηση ότι αυτός ο τίτλος, θα είναι μόνο η αρχή...

Πηγή: gazzetta.gr