Δεν αφήνουμε καλύτερα την Μέρκελ και τα όποια πολιτικά ή εθνικά απωθημένα μας στην άκρη προκειμένου να κοιτάξουμε κατάματα την ποδοσφαιρική πραγματικότητα;
Ποια Βραζιλία και… πράσινα άλογα τώρα; Σαν… σκόρπια διαδήλωση έμοιαζε απέναντι στην αφοπλιστική κατάκτηση των Γερμανών στον αγωνιστικό χώρο.
Από τη μία η πραγματική ομαδάρα σε μια θεαματική παράσταση και από την άλλη ένας περιφερόμενος θίασος στα χωριά και τα λαγκάδια.
Όχι η δική μας Εθνική. Ούτε το Ιράν και η Ονδούρα, καμία μα καμία από τις φιναλίστ της διοργάνωσης, καθώς και πολλές ακόμα ομάδες της υφηλίου δεν θα γίνονταν τόσο εύκολα, απλά και άνετα μια «χαψιά» από τους Γερμαναράδες.
Βούλιαξαν τα social media από τις μαινόμενες τοποθετήσεις, φίλων-υποστηρικτών της Σελεσάο για την «συμπεριφορά» των Γερμανών.
Έπρεπε, λέει, να σεβαστούν το μεγάλο αντίπαλο και να κόψουν φόρα. Να κάνουν σκόντα, σαν τις εκπτώσεις της εποχής, γιατί στη ζωή είναι όλα δανεικά.
Κουραφέξαλα, θα πω εγώ. Για λύπηση τη βλέπεις και την αισθάνεσαι τη δική σου ομάδα. Στα δικά σου μάτια ο οίκτος. Για τον αντίπαλο αυτά δεν είναι ούτε… ψιλά γράμματα.
Ειδικά για ένα λαό εγωιστή, υπερήφανο, αγωνιστή, παθιασμένο, ακαταπόνητο εργάτη, που έχει μάθει να δουλεύει και να νικάει κάτω από αντίξοες συνθήκες, σαν τότε, στα τέλη του Πολέμου, το ’45, που τιμωρήθηκαν εκατομμύρια ενόχων και αθώων για τα ανοσιουργήματα του Χίτλερ και των ναζί, αλλά αναστύλωσαν την ισοπεδωμένη πατρίδα τους και σε λίγα χρόνια την έκαναν εκ νέου παγκόσμια δύναμη.
Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι λάτρης των Γερμανών, ούτε καν συμπαθών. Ο ρεαλισμός όμως, είναι εντελώς άλλο πράμα.
Όταν μια μεγάλη, μια σπουδαία, μια άφθαστη κάποτε Βραζιλία, που πεθαίνει για την μπάλα, ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο, έχει το άθλημα σαν… ναρκωτικό της προκειμένου να ξεχνιέται από τη φτώχεια και τη δυστυχία στις φαβέλες, δείχνει τόσο ξεγυμνωμένη στο γήπεδο, επειδή της έλειπαν δύο παίκτες, ο Νεϊμάρ και ο Τιάγκο Σίλβα, αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά. Πάρα πολλά.
Ένα σύνολο με το παρελθόν της μαγείας και της ποδοσφαιρικής λαγνείας, δεν είναι δυνατό, δεν γίνεται ρε αδερφέ, να ταπεινώνεται έτσι εύκολα, τόσο αξιολύπητα.
Το τρολάρισμα και το «δούλεμα» που έπεσε από τις εξέδρες στη Φορταλέζα όταν ο Όσκαρ σημείωσε το γκολ της (υποτιθέμενης) τιμής των Βραζιλιάνων – που επί της ουσίας ήταν απλά και μόνο το… σπάσιμο της παρθενίας – περιγράφει τα ξεπερασμένα όρια της ντροπής που ένιωσε ο διοργανωτής λαός του Mundial για τα απερίγραπτα χάλια ενός (κάποτε) ποδοσφαιρικού μύθου.
«Παιχτάκι» μπροστά στον Πελέ
Δεν γίνεται να χρίζεται ένας 23άρης, σαν τον Νεϊμάρ, σε ηγέτη, καθοδηγητή μιας πραγματικά μεγάλης Βραζιλίας. Είναι ανίερο ιστορικά και παραδοσιακά. Διότι μόνο η κλάση Πελέ μπορούσε να μεσουρανεί ηγετικά σε μια ομάδα τεράστιας δυναμικότητας, «άπαιχτης» για πολλά Παγκόσμια Κύπελλα στη σειρά στη δεκαετία του ’60. Όχι «παιχτάκια» μπροστά του!
Δεν γίνεται να λέγεσαι Βραζιλία και να μην έχεις σέντερ φορ. Αυτός ο Φρεντ καλύτερα να μην υπήρχε.
Υπάρχει ποδοσφαιρική θεία δίκη κι αυτό είναι βέβαιο, για να τιμωρήσει τον «Ντέιβιντ Νίβεν» (με αρκετά κιλά παραπάνω από τον ηθοποιό στο σώμα) του πάγκου της Σελεσάο.
Αυτός ο ανεκδιήγητος Σκολάρι κατάφερε εν τέλει στα γεράματά του να έχει την όψη ενός… τσαρλατάνου προπονητή!
Πού ήταν τα εναλλακτικά πλάνα που είχε δουλέψει με τους παίκτες του παίζοντας έναν ημιτελικό με τη Νάσιοναλμανσάφτ, που δεν έδειχνε μεν άτρωτη, ήξερε όμως ότι αν και όποτε σε βρει… μπόσικο θα σε χτυπήσει αλύπητα σαν το χταπόδι στα βράχια.
Πώς παραδόθηκε αμαχητί ο (αποκαλούμενος, τρομάρα του και) «Φελιπάο» ύστερα από τις δύο αρχικές, απανωτές κατραπακιές των Γερμανών και βρέθηκε να μετράει από τον πάγκο, μαζί με τον Βαλντές, τα «τεμάχια» που άρπαζε η ομάδα του, για να καταντήσει περίγελος του πλανήτη με το 0-5 πριν συμπληρωθεί το ημίωρο και την 7άρα που με λίγη περισσότερη προσοχή στην τελική προσπάθεια από τον Οζίλ και κανένα δύο ακόμα διεθνείς Γερμανούς, θα ήταν δίχως υπερβολή… 8άρα και 10άρα;
Από πού κι ως πού κύριε πετάς εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου έναν Κακά, έναν Ροναλντίνιο ή και το Ρομπίνιο, μόνο και μόνο για να πας κόντρα στο ρεύμα, επειδή τους ζητούσε ο κόσμος στην Εθνική;
Μήπως το 2002 δεν αγνόησε τα δημόσια κλάματα του Ρομάριο, που τον εκλιπαρούσε να τον συμπεριλάβει στο ταξίδι της Βραζιλίας για την Άπω Ανατολή, εξαιρώντας τον μόνο και μόνο για να κάνει το «κομμάτι» του!
Αυτά κάποτε πληρώνονται. Γιατί ή είσαι προπονητής ή είσαι κάτι άλλο, δεν ξέρω τι, για να θες ντε και καλά να πηγαίνεις ενάντια στην κοινή γνώμη παίζοντας τα καπρίτσια σου, σαν ανώριμο παιδάκι. Κοτζάμ άντρας!
Ετοιμάζουν «απαντήσεις» από το ‘06
Και μία επισήμανση ακόμα: Ξεκολλάτε. Η Γερμανία δεν είναι τα τελευταία χρόνια μόνο μια αυστηρά πειθαρχημένη μηχανή των ρομπότ. Δεν έχει μονάχα τη σκληράδα και την ισοπεδωτική τάση των «πάντσερ». Δεν είναι απλά ένα καλοκουρδισμένο σύνολο.
Επί των ημερών του Γιόακιμ Λεβ έχει προσδώσει χάρη, φινέτσα στο παιχνίδι της. Έβαλε φαντασία, τεχνική, αυτοματισμούς και ταχύτητα.
Και είναι προφανές επίσης ότι εργάζονταν 8 χρόνια μετά το αποτυχημένο γι αυτούς Mundial της πατρίδας τους, το 2006, με επιμέλεια, μεθοδικότητα και στόχο να βρεθούν το γρηγορότερο στην κορυφή.
Αν θα το πετύχουν θα το γνωρίζουμε τη νύχτα της Κυριακής. Μετά το 7άμπαλο στη Βραζιλία όμως, αν υπήρχε στέψη μέσω… προεδρικού διατάγματος, το χρυσό αγαλματίδιο θα έπρεπε να ταξιδεύει ήδη για το Βερολίνο.
* Να ‘τα ξανά-μανά τα ύπουλα μ(Μ)έσα… Έτσι μόνο ξέρουν κάποιοι να απαντούν στον μεταγραφικό οργασμό του Ολυμπιακού; Για να δούμε; Την αντέχουν τη συνέχεια; Η εκδίκηση στα γήπεδα θα είναι αμείλικτη την επόμενη χρονιά. Γιατί στα γήπεδα παίζεται η μπάλα. Όχι σε… τηλεοπτικές Δίκες και σε στημένα παιχνιδάκια εντυπώσεων και λασπολογίας!Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου