ADVERTISEMENT
Οι άνθρωποι που θα χλευάσουν, θα λοιδωρήσουν και θα φωνάξουν, μην έχοντας την υπομονή και την λογική να περιμένουν για να δουν το πως είναι μία ομάδα στο ξεκίνημά της. Το πως δουλεύει και τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται στην έναρξη της σεζόν. Οι ίδιοι που στην επόμενη επιτυχία θα πανηγυρίζουν από τους πρώτους. Ο Μίτσελ λοιπόν δεν ασχολήθηκε ποτέ με τους συγκεκριμένους... τεχνικούς. Από την πρώτη ημέρα έκανε την δουλειά του όσο καλύτερα μπορούσε. Έφαγε και «χαστούκια». Και ηχηρά μάλιστα.
Όμως αφού έπαθε έμαθε. Δεν έμεινε ποτέ στάσιμος. Εξελίχθηκε και σήμερα είναι εδώ. Καλύτερος και πιο σοβαρός από ποτέ. Έχοντας ανεβάσει επίπεδο τον Ολυμπιακό. Μετατράπηκε στον ιδανικό... μαέστρο από τον πάγκο. Πέρυσι ήταν το μισό... όνειρο. Το 2-0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Καραϊσκάκη για μία πρόκριση που δεν ήρθε ποτέ όμως. Όχι δεν είναι το ίδιο. Μπορεί να γράψει κανείς για μία περίπου αντάξια βραδιά από πλευράς εμφάνισης και αποτελέσματος όπως η τωρινή Ατλέτικο Μαδρίτης, η φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ της περασμένης περιόδου και η ομάδα που 3 ημέρες πριν κέρδιζε την Ρεάλ Μαδρίτης δεν μπορεί να συγκριθεί με την παραπαίουσα τότε Γιουνάινεντ. Μεγάλες νίκες και οι δύο αλλά με την Ατλέτικο είναι μεγαλύτερη.
Και ο Μίτσελ έτσι απλά έγραψε ιστορία. Με το τελικό 3-2 επί των Μαδριλένων του Ντιέγο Σιμεόνε. Του τιμωρημένου «Τσόλο», που αποδείχθηκε το πόσο μπροστά έβλεπε όταν μιλούσε για έναν εξαιρετικό προπονητή αναφερόμενος στον Μίτσελ αλλά και για τον πιο δύσκολο αγώνα των ομίλων για την ομάδα του. Του «Τσόλο» που ευχαριστούσε τους πάντες την Δευτέρα που τον αποκαλούσαν «μάγο» της Ατλέτικο και των πάγκων αλλά όπως φαίνεται βρήκε τον... δάσκαλό του και έναν πιο μεγάλο «μάγο» της προπονητικής.
Το μεγάλο προσωπικό κίνητρο του Μίτσελ
Για τον Μίτσελ το παιχνίδι με την Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν το ματς της χρονιάς! Στο μυαλό του η νίκη που σημείωσε σε βάρος των Μαδριλένων είναι σίγουρα η πιο σημαντική του με τον Ολυμπιακό και από τις πιο σπουδαίες της καριέρας του. Με την Ατλέτικο έχει προσωπική κόντρα. Δεν το έκρυψε ποτέ. Πάντα δήλωνε μεγάλος αντίπαλός της. Ο... αιώνιος αντίπαλός της. Και ας κράτησε μετά χαμηλούς τόνους στις δηλώσεις του. Όπως προσωπική είναι και η κόντρα με τον Ντιέγο Σιμεόνε που κρατάει από παλιά και έχει να κάνει βέβαια με ποδοσφαιρικά πλαίσια και όχι τίποτε άλλο.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες ο Μίτσελ μιλούσε για τον αγώνα με την Ατλέτικο συνέχεια. Μελετούσε το πως, το τι και το γιατί. Τον σχεδιασμό της ομάδας και τα τρωτά σημεία της Ατλέτικο, ξέροντας πως τα πιο μεγάλα της προβλήματα είναι από την μέση και πίσω. Άμυνα και γκολκίπερ. Είτε έπαιζε ο Μογιά είτε όχι. Δούλευε πολύ επίσης πάνω σε δύο πράγματα: ανασταλτική λειτουργία και σωστή κάλυψη χώρων και στημένα. Στην λογική του «ποτέ ξανά τόσα γκολ από στημένα και με τον ίδιο τρόπο όπως πέρυσι με την Παρί».
Γιατί τον Μανιάτη και τον Μήτρογλου
Ο Ισπανός ήξερε από την αρχή πως το να βάλει βασικό τον Μανιάτη, έναν παίκτη που δεν είχε κάνει ούτε... μισή κανονική προπόνηση δεν θα ήταν απλώς μία έκπληξη. Γνώριζε πως θα συνιστούσε ρίσκο πρώτου μεγέθους. Μίλησε όμως με τον αρχηγό των Πειραιωτών, άκουσε αυτά που ήθελε και πήρε την απόφασή του. Πόνταρε πάνω στο μεγάλο κίνητρο που θα είχε ο Μανιάτης για ένα τέτοιο παιχνίδι αλλά και στο πείσμα του να γυρίσει πίσω μετά από τον αρκετά σοβαρό τραυματισμό του.
Ο Μανιάτης λοιπόν όχι απλώς έπαιξε αλλά του βγήκε αυτή η επιλογή του Μίτσελ. Αποδείχθηκε μία καθ' όλα ευχάριστη έκπληξη. Έναν παίκτη που δεν περίμενε κανείς να αγωνιστεί αλλά και να παίξει τόσο καλά με πρέσινγκ, πολλές κερδισμένες μονομαχίες και πάρα πολλά χιλιόμετρα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Μανιάτης γύριζε πίσω στα άκρα της άμυνας για να βοηθήσει τον Ομάρ και όχι μόνο αλλά και που άφησε το κέντρο για να πιέσει πιο ψηλά. Ένας παίκτης... μηχανάκι.
Ίδια περίπτωση και με τον Μήτρογλου στο κομμάτι της ψυχολογίας. Εδώ και αρκετές ημέρες τον ετοίμαζε. Του ξεκαθάριζε πόσο πολύ τον πιστεύει και του ζήτησε να μην εκβιάζει το γκολ. Να παίζει απλά και αφήσει την ροή του αγώνα να του δώσει την ευκαιρία να σκοράρει. Ο Μητρογκόλ εξάλλου ακόμα και τώρα που έχει ακόμα δρόμο μπροστά του για να γίνει ο παλιός καλός Μήτρογλου θέλει... μισή φάση για να σκοράρει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο παίκτης όταν αγωνίστηκε με την Εθνική δεν είχε καθόλου καλή εικόνα και παρουσίασε μετά με τον Μίτσελ τέτοια βελτίωση με ΟΦΗ και Ατλέτικο Μαδρίτης.
Τα... πρώτα βιολιά και το παιχνίδι της μοίρας για Ρομπέρτο!
Οι δύο είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Είναι παίκτες που έχουν ξεχωρίσει και διακριθεί και πέρυσι στο Τσάμπιονς Λιγκ και που αποδείχθηκαν ξανά παίκτες-κλειδιά για τον Ολυμπιακό στον θεσμό. Ο Ρομπέρτο και ο Τσόρι. Ο Ισπανός γκολκίπερ αναντικατάστατος. Δεν τον έμαθε ο κόσμος τώρα για τις εμφανίσεις του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τον ξέρει καλά από πέρυσι. Ένας πορτιέρο που αποκτήθηκε μετά από εισήγηση του Μίτσελ. Παράλληλα όμως και ένας ποδοσφαιριστής που δίνει συνεχώς απαντήσεις σε όσους τον αμφισβήτησαν.
Λες και είναι κάποιο περίεργο παιχνίδι της μοίρας του. Στην Μπενφίκα τον... λοιδώρησαν και το πλήρωσαν δύο φορές πέρυσι. Στην Ατλέτικο Μαδρίτης τον αγνόησαν. Δεν τον υπολόγισαν ποτέ πραγματικά, όσα θετικά σχόλια και εάν έκαναν. Ο Ρομπέρτο με τις καίριες επεμβάσεις του στο Β' μέρος σήμανε το... καμπανάκι στην απέναντι πλευρά. Το... καμπανάκι για τους Μογιά και Όμπλακ. Ήδη στην Ισπανία γίνεται συζήτηση για τους δύο γκολκίπερ της Ατλέτικο και ενώ ο Σιμεόνε δέχθηκε αρκετές ερωτήσεις για τις αλλαγές των γκολκίπερ του... Άλλωστε την αξία του Κουρτουά δεν την έχει κανένας εκ των δύο.
Μετά ο Τσόρι. Ένας μεσοεπιθετικός που όταν είναι στην καλή του μέρα αλλάζει όλη την εικόνα του Ολυμπιακού μεσοεπιθετικά. Και την Τρίτη ήταν στην καλύτερη δυνατή του μέρα. Ακόμα ένας παίκτης που έκλεισε με τις... ευλογίες του Μίτσελ. Ο Αργεντίνος έπαιξε ακόμα και στα άκρα για να βοηθήσει τον Ολυμπιακό. Ο... νέος της παρέας είναι ο Κασάμι. Το «τανκ» της μεσαίας γραμμής. Με την Ατλέτικο τα έκανε όλα. Ή σχεδόν όλα γιατί δεν σκόραρε. Ο Ελβετός είναι παίκτης-κλειδί για τον Ολυμπιακό και εάν συνεχίσει έτσι σύντομα θα βρεθεί στο στόχαστρο πολύ μεγάλων κλαμπ. Από κοντά και ο Αφελάι. Ο Ολλανδός άσος με την δημιουργική και την επιθετική του παρουσία και το γκολ του.
Οι απρόσμενα εξαιρετικοί!
Σε αυτήν την κατηγορία μπαίνουν ο Μαζουάκου με τον Μιλιβόγιεβιτς. Με πολύ καλό πρόσημο στο παιχνίδι. Ο μεν νεαρός αριστερός μπακ - χαφ με παιχνίδι σε όλη την πλευρά και μεγάλη βοήθεια δημιουργικά και επιθετικά. Και φυσικά με την γκολάρα που έβαλε με το σουτ-κεραυνό. Ο δε Μιλιβόγιεβιτς εκτός από την πολλή και... βρώμικη δουλειά που έκανε με το να κόβει αλλά και να διορθώνει λανθασμένες μπαλιές των συμπαικτών του στο κέντρο, έκανε απίστευτα πολλά χιλιόμετρα. Ξεκινώντας από τον άξονα και ευρισκόμενος είτε στα μετόπισθεν και στην μικρή περιοχή για καλύπτει χώρους και να βοηθάει τα στόπερ και φτάνοντας μέχρι την... επίθεση.
Τα πέντε... ρουά ματ του Μίτσελ
Στην προπονητική σκακιέρα ο Μίτσελ νίκησε κατά κράτος τον Ντιέγο Σιμεόνε που εκτός των άλλων είχε και την ατυχία να βλέπει τον αγώνα από την κερκίδα. Τι έκανε ο Ισπανός; Πέντε πράγματα. Πρώτον έφτιαξε ένα πλάνο με μεγάλη προσήλωση στα στημένα. Ο Ολυμπιακός με την Ατλέτικο Μαδρίτης δεν απειλήθηκε ουσιαστικά από στημένες φάσεις. Φάουλ ή κόρνερ.
Με τους παίκτες του να δείχνουν μεγάλη προσήλωση στο κομμάτι αυτό. Δεύτερον «φόρτωσε» τον άξονά του. Κάτι που είχε κατά νου να κάνει εδώ και αρκετές μέρες. Όσα πιο πολλά χαφ τόσο το καλύτερο. Χαφ που όμως θα τρέχουν, θα πιέζουν πολύ, θα μαρκάρουν διαρκώς και θα κοιτάζουν το πως να καταστρέψουν το παιχνίδι των αντιπάλων.
Και το κατάφεραν. Ακόμα και στα σημεία που η φανερά επηρεασμένη από το παιχνίδι με την Ρεάλ, Ατλέτικο, έβγαζε φάσεις φαινόταν ο εκνευρισμός και το άγχος των παικτών της στα τελειώματά τους. Η αναποτελεσματικότητά τους, απόρροια του πρέσινγκ του Ολυμπιακού.
Τρίτον φουλ επιθετική τακτική... τέλος. Στο μυαλό του Μίτσελ μετά τα περσινά με την Παρί ωρίμασε για τα καλά η ιδέα πως με ομάδες που είναι ανώτερες του Ολυμπιακού και οι οποίες με μισή επίθεση ή αντεπίθεση μπορούν να κάνουν την ζημιά αναγκαστικά παίζεις πιο μαζεμένα. Πιο συντηρητικά.
Και να χτυπήσει με κόντρα επιθέσεις ή και οργανωμένα. Οι γραμμές όμως ήταν πιο κοντά. Δεν ήταν τόσο ψηλά. Ακόμα και οι Αφελάι και Μήτρογλου είχαν την εντολή να πιέζουν ψηλά και στην πρώτη μπάλα και να γυρίζουν για βοήθειες, όποτε χρειάζεται.
Τέταρτον. Οι αλλαγές του. Στον... πανικό των Μπούργος (σ.σ. που καθόταν στον πάγκο) και Σιμεόνε που έβαζαν ότι μεσοεπιθετικό είχαν και δεν είχαν απαντούσε με σύνεση και ουσία. Βγάζει τον Τσόρι σε ένα σημείο που έδειχνε πως ξέμενε σιγά σιγά από δυνάμεις και βάζει φρέσκα... πνευμόνια. Τον Φουστέρ.
Έναν παίκτη που είτε παίζει στον άξονα είτε στα άκρα κυνηγάει μπάλες, τρέχει πολύ, κόβει και μπορεί να χαλάσει το αντίπαλο παιχνίδι. Βγάζει τον Αφελάι για να βάλει τον Ντινγκά. Καθαρό αμυντικό χαφ με συγκεκριμένο ρόλο στο κέντρο. Και τέλος αποσύρει από την... μάχη τον Κασάμι για να βάλει ακραίο αμυντικό, τον Γιαννούλη.
Και βέβαια το πέμπτο η δουλειά στο επιθετικό κομμάτι. Με δουλεμένες εναλλαγές της μπάλας, πολύ καλή κυκλοφορία και ανάπτυξη, παραγωγή φάσεων αλλά και αποτελεσματικότητα στην επίθεση. Οι ερυθρόλευκοι σε σχέση με τις φάσεις που έβγαλαν, είχαν ένα σημαντικό ποσοστό αποτελεσματικότητας με την επίτευξη τριών γκολ.
Υπάρχουν και αυτά...
Αναμφίβολα σε μία τόσο ιστορική και σημαντική ευρωπαϊκή βραδιά ο Ολυμπιακός ανέδειξε και προβλήματα. Όπως την αντίδραση των αμυντικών του σε συγκεκριμένες φάσεις, το γεγονός πως το δίδυμο Μποτία-Αμπιντάλ δεν έχει δέσει ακόμα για τα καλά και έχει... ζητήματα ειδικά στο πως να καλύπτει ο ένας τον άλλον αλλά και και στην αμυντική τακτική και παρουσία του Ομάρ. Ο διεθνής Νορβηγός από τα δεξιά φανέρωσε προβλήματα, σαφώς περισσότερα από τον αριστερό μπακ Μαζουάκου.
Είναι πράγματα που πάντως και φτιάχνονται και λύνονται. Ένα ακόμα στοιχείο είναι οι... ανάσες που δεν έχει από ένα σημείο και έπειτα ο Ολυμπιακός αλλά και τα εύκολα λάθη σε κάποιες περιπτώσεις, ειδικά εάν πιεστεί πάρα πολύ. Και βέβαια όπως το τονίσαμε και χθες σε ένα παιχνίδι με την Ατλέτικο Μαδρίτης μία ελληνική ομάδα θέλει και τύχη για να πάρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και ο Ολυμπιακός όποτε αυτό απαιτήθηκε την είχε. Ειδικά σε κάποιες στιγμές με τον εξαιρετικό και πολύ επικίνδυνο Γκριεζμάν.
Ο κόσμος ξανά στο ύψος του
Μία ακόμα μεγάλη παράμετρος της επιτυχίας είναι αναμφίβολα ο κόσμος του Ολυμπιακού. Ο 12ος παίκτης. Γέμισε το γήπεδο, παρουσίασε ένα ωραίο κορεό, έφτιαξε μοναδική ατμόσφαιρα και άσκησε μεγάλη... πίεση στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Το πιο ιδανικό βέβαια για αυτόν ήταν πως... δικαιώθηκε και ανταμείφθηκε. Για το θέαμα, τα γκολ του Ολυμπιακού, τις μεγάλες προσπάθειες των παικτών των Πειραιωτών και τη τελική νίκη με 3-2.
Δεν έχει περιθώρια να επαναπαυθεί
Από την άλλη ο Ολυμπιακός δεν μπορεί σε καμία των περιπτώσεων να επαναπαυθεί στις... δάφνες του. Η... κατάρα της πρεμιέρας στο Τσάμπιονς Λιγκ έσπασε με μία σπουδαία νίκη, όμως στην συνέχεια τον περιμένει η Μάλμε στην Σουηδία. Ένα ματς-παγίδα με μία ομάδα ικανή να κάνει την ζημιά και η οποία σημειωτέον θα παίξει με τον κόσμο της στις κερκίδες. Πολύ καλό λοιπόν το ξεκίνημα αλλά πρέπει να έχει και συνέχεια και συνέπεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου