Μισή ώρα μετά την άφιξη του Εσιέν...!!

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για τον Γκανέζο σούπερ σταρ, την υποδοχή του κόσμου και των media, αλλά και αυτό που συνέβη τριάντα λεπτά μετά την προσγείωση του σε ελληνικό έδαφος...

Ο Μίκαελ Εσιέν λοιπόν όπως όλα δείχνουν είναι παίκτης του Παναθηναϊκού, εφόσον και οι ιατρικές εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε είναι καθαρές. Ενα πολύ σπουδαίο όνομα, ένας τεράστιος παίκτης που αποφάσισε να έρθει στα μέρη μας για να κλείσει (λογικά) την καριέρα του και να υπογράψει διετές συμβόλαιο συνεργασίας με τον Παναθηναϊκό.

ADVERTISEMENT

Οπως έχω ξαναγράψει (άιντε θύμα, άιντε ψώνιο) πριν μερικές ημέρες, προσωπικά δεν είμαι υπέρ αυτών των μεταγραφών. Οχι γιατί δεν είμαι υπέρ των μεγάλων ονομάτων, αλλά εκτιμώ ότι το μεγάλο όνομα για να μην έχει ρίσκο θα πρέπει να ικανοποιεί και ορισμένα ακόμη κριτήρια. Και κατά την άποψη μου ο Εσιέν ικανοποιεί όλα τα κριτήρια που θα μπορούσε να βάλει ένα ελληνικό club προκειμένου να κάνει αυτή τη μεταγραφή, εκτός από ένα σημαντικό, το αγωνιστικό...

Η εύκολη απάντηση πολλών είναι σε αυτές τις περιπτώσεις “ε, καλά άμα ήταν στα καλά του δεν θα ερχόταν στην Ελλάδα...”. Προφανώς, αλλά από το “στα καλά του” στο “στα καλά του” υπάρχει απόσταση. Τι εννοώ;

Μεγαλύτερο όνομα από τον Ζιλμπέρτο, αλλά...

Επειδή τις τελευταίες ημέρες διαπιστώνω ότι γίνεται μία σύγκριση ανάμεσα στον Ζιλμπέρτο Σίλβα και τον Εσιέν, η άποψη μου είναι ότι οι δύο αυτές περιπτώσεις δεν έχουν σχέση. Ο Εσιέν πιθανότατα είναι μεγαλύτερο όνομα από τον Ζιλμπέρτο Σίλβα κι' ας ήταν ο Βραζιλιάνος αρχηγός της Σελεσάο. Ο Εσιέν έχει φορέσει τη φανέλα των Λυών, Τσέλσι, Ρεάλ, Μίλαν! Επικός συνδυασμός. Η αναγνωρισιμότητά του δεν πάει πιο πάνω, ούτε η δημοφιλία του. Ο Ζιλμπέρτο αντίθετα αν δεν είχε γίνει αρχηγός της Εθνικής Βραζιλίας θα είχε να επιδείξει μόνο το κεφάλαιο Αρσεναλ. Σπουδαίο, σημαντικό, αλλά μόνο αυτό.

Η διαφορά λοιπόν δεν έχει να κάνει με το πόσο μεγάλο όνομα ήταν ο Ζιλμπέρτο, αλλά πότε ήρθε και σε τι κατάσταση ο Ζιλμπέρτο σε αντιστοιχία με τον Εσιέν. Ο Γκανέζος τα 3 τελευταία χρόνια (και κυρίως τα 2 της Μίλαν) ας μην γελιόμαστε, δεν παίζει. Τα δύο τελευταία χρόνια στους ροσονέρι έχει παίξει σε όλες τις διοργανώσεις (πρωτάθλημα, Κύπελλο και Τσάμπιονς Λιγκ την πρώτη χρονιά που έπαιζε η Μίλαν) μόλις 22 ματς. Από αυτά τα 22 ματς σε όλες τις διοργανώσεις ελάχιστα ως βασικός. Συνολικά στη Μίλαν δύο χρόνια έπαιξε κάτι περισσότερα από 1000 λεπτά ποδόσφαιρο. Ας πούμε συνολικά 12 ενενηντάλεπτα. Ελάχιστος χρόνος για να εκτιμάς ότι είναι σε καλή κατάσταση και ότι αξίζει να επενδύσεις επάνω του συνολικά πάνω από 3 εκατ. ευρώ μαζί με την εφορία για τα επόμενα δύο χρόνια.

Βεβαίως είναι τέτοια η κλάση και η ποιότητά του, που μπορεί στο ελληνικό πρωτάθλημα να κάνει περίπατο, αλλά αυτό δεν μπορείς να το πεις με βάση την τωρινή εικόνα του και κατάσταση. Απλά μπορείς να ελπίζεις ότι θα συμβεί...

... αλλά, άλλο πράγμα ο Ζιλμπέρτο!

Με τον Ζιλμπέρτο Σίλβα αντίθετα, δεν χρειάζονταν να ελπίζεις σε τίποτα. Ηταν αδύνατο να μην είσαι σίγουρος ότι θα την κάνει την διαφορά. Οχι φυσικά γιατί ήρθε όντας ένα χρόνο μικρότερος από τον Εσιέν, αλλά γιατί ήρθε όντας βασικός (όπως ακριβώς το διαβάσατε) ΒΑΣΙΚΟΣ σε μία ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό στην Αγγλία! Τις δύο τελευταίες σεζόν πριν έρθει στην Ελλάδα και στον Παναθηναϊκό ο Ζιλμπέρτο είχε συνολικά 76(!!!) συμμετοχές με τη φανέλα της Αρσεναλ. Βασικός σε πρωτάθλημα, Κύπελλο, Λιγκ Καπ, ακόμη και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Σε 76 παιχνίδια σε δύο σεζόν στο υψηλότερο επίπεδο που μπορεί να παίξει ένας ποδοσφαιριστής και με 12 γκολ συνολικά στις δύο αυτές σεζόν!

Ο Ζιλμπέρτο 76 ματς και 12 γκολ στην Αρσεναλ τις δύο χρονιές πριν έρθει στην Ελλάδα, ο Εσιέν 22 ματς και 0 γκολ τις δικές του δύο τελευταίες χρονιές στη Μίλαν.

Αυτή είναι η πραγματικότητα των αριθμών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Θα μπορούσε ο Εσιέν να έχει παίξει λίγα ματς, αλλά να υπήρχε λόγος. Για παράδειγμα ο Τζον Ομπι Μίκελ της Τσέλσι φέτος έπαιξε ελάχιστα ματς. Λογικό, διότι πως να εκτοπίσει από την ενδεκάδα τους Μάτιτς και Φάμπρεγκας; Ο Εσιέν όμως δεν έπαιζε στην Τσέλσι αλλά στην χειρότερη Μίλαν των τελευταίων 20 ετών η οποία και τις δύο χρονιές της παρουσίας του Εσιέν δεν κατάφερε καν να πάρει ευρωπαϊκό εισιτήριο για το Europa League. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κυρίως ότι με εξαίρεση τον Ντε Γιονγκ οι κεντρικοί χαφ που έπαιζαν στη Μίλαν ήταν ο Πόλι και ο Μουντάρι. Παίκτες της σειράς μπροστά στην αξία του Εσιέν. Και όμως τους έβλεπε από τον πάγκο...

Στο δια ταύτα...

Το τι θα κάνει ο Εσιέν και ο κάθε Εσιέν που έρχεται στην Ελλάδα να το προβλέψει δεν μπορεί κανείς. Ούτε καν οι 9 επεμβάσεις στα γόνατά του οι δύο εκ των οποίων ρήξεις χιαστών είναι κατ' ανάγκη στοιχεία για να πεις ότι δεν θα παίξει και κακώς τον πήρε ο Παναθηναϊκός. Ούτε φυσικά τα 33 χρόνια του. Δες τι έκανε φέτος στην Αγγλία ο 35 ετών Καμπιάσο και θα καταλάβεις. Η λάμψη του Εσιέν είναι πολύ μεγάλη και ο Παναθηναϊκός την είχε ανάγκη. Η προσωπικότητά του και η ποιότητα του είναι δεδομένα και δεν μπορεί να τα αγνοήσει κανείς, ειδικά σε μία ομάδα που αυτό που της λείπει περισσότερο είναι η προσωπικότητα. Είναι όμως και μεγάλο το ρίσκο που παίρνει ο Παναθηναϊκός με βάση την αγωνιστική κατάσταση του Εσιέν. Κατά την άποψη μου πολύ μεγάλο ρίσκο... Το αν έκανε καλά και το πήρε αυτό το ρίσκο θα το ξέρουμε μετά από αρκετούς μήνες. Τα σημερινά δεδομένα μπορεί να μας δείχνουν κάποια πράγματα, αλλά σημασία έχουν αυτά που θα μας δείξει ο ίδιος ο Εσιέν στο χορτάρι...

Μισή ώρα αργότερα...

Και επειδή ακόμη ψάχνετε να βρείτε το νόημα του τίτλου του κειμένου που διαβάζετε, ήρθε η ώρα να εξηγήσω.

Μισή ώρα αργότερα από τον Εσιέν, πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα ο Πορτογάλος Σιμόες. Στην υποδοχή του δεν πάτησε ψυχή. Ενας δύο άνθρωποι της ΑΕΚ, τρεις τέσσερις δημοσιογράφοι κι' ένας φωτογράφος ήταν η... επιτροπή υποδοχής. Ούτε κόσμος, ούτε καπνογόνα, ούτε αφιερώματα στον Τύπο, ηλεκτρονικό και έντυπο για την αξία και την ποιότητα του, ούτε τίποτα... Ενα απλό “ήρθε ο Σιμόες”. Τον Σιμόες τον ξέρω ελάχιστα, αλλά αν πιστέψω όσα μου είπε ένας Πορτογάλος δημοσιογράφος γι' αυτόν και όσα διάβασα στον πορτογαλικό Τύπο για την Πόρτο, την Μπενφίκα και την Σεβίλλη που τον ήθελαν αλλά άργησαν, με έπεισαν ότι η ΑΕΚ πέτυχε διάνα.

Και τότε ήταν που θυμήθηκα δύο καλοκαίρια πριν την ιστορία των δύο Αργεντίνων που πήρε ο Ολυμπιακός. Ο Σαβιόλα της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ τον οποίο υποδέχτηκαν πλήθη στο αεροδρόμιο και τον Τσόρι που λίγες ημέρες νωρίτερα λίγο έλειψε να μην πάει ούτε ο οδηγός του Ολυμπιακού για να τον παραλάβει και θα χρειαζόταν να πάρει ταξί για να πάει στο ξενοδοχείο...

*Πηγή: gazzetta.gr*