Μέτρησε τις οικονομίες, τις έδωσε στον δουλέμπορο και πήραν θέση στο καραβάνι της ελπίδας μέχρι την βόρεια ακτή του Μαρόκου. Εκεί τους περίμενε μία φουσκωτή βάρκα. Μπήκαν με φόβο και ήταν από τους τυχερούς που έφτασαν απέναντι, στο Γιβραλτάρ. Πέρασαν στο Κάδιθ και έφτασαν μέχρι τα βόρεια σύνορα της Ισπανίας, το Μπαρακάλδο της Χώρας των Βάσκων ήταν ο περίεργος προορισμός. Ενα μήνα αργότερα γεννήθηκε ο Ινιάκι Ουίλιαμς.
Δουλειά όμως υπήρχε αλλού. Μετακόμισαν ξανά και βρέθηκαν στην Παμπλόνα. Το προσφυγάκι ξεκίνησε να κλωτσάει το τόπι στην Ναταθιόν, μία μικρή ομαδούλα της περιοχής της Ναβάρα. Ξεχώρισε με το καλημέρα. Και όχι μόνο για το παρουσιαστικό του. Βλέπετε άλλος μαύρος μπόμπιρας που να καλπάζει σαν ελάφι με τη μπάλα, δεν υπήρχε στην κατηγορία γενικότερα. Τον είδαν από την Παμπλόνα και τον πήραν δικό τους. Μόνο που έμενε μακριά και δεν μπορούσε να πηγαίνει στις προπονήσεις. Ηταν η στιγμή που εμφανίστηκαν δύο ευκατάστατοι γονείς-παράγοντες και υποσχέθηκαν ότι θα πλήρωναν καθημερινά το ταξί για τα πήγαιν' έλα. Η καριέρα ξεκινούσε...
Παρά το ότι ήταν διαφορετικός σε μία περιοχή όπου υπάρχει ρατσισμός, τον αποδέχτηκαν και τον βοήθησαν. Καθώς άρχισε να σκοράρει κατά βούληση, οι συμπαίκτες του χάρισαν και το πρώτο παρατσούκλι: τον είπαν Μπαλοτέλι! Ο Ινιάκι περνούσε όλη την ημέρα του στο γήπεδο. Οταν τελείωνε τις δικές του υποχρεώσεις, καθόταν και έβλεπε τον μικρότερο αδερφό του, Νίκολας. Μάλιστα έκανε και τον διαιτητή στα φιλικά διπλά. Το έκανε και με άλλα κλιμάκια και έτσι έβγαζε κοντά στα 15 ευρώ την εβδομάδα. Τα πρώτα του χρήματα από το ποδόσφαιρο, έστω και με τη σφυρίχτρα και όχι με τα γκολ. Και αυτά βέβαια δεν θα αργούσαν να έρθουν. Και θα ήταν πολλά.
Το καλοκαίρι του 2012 θα άρχιζε η δικαίωση και η μεταγραφή στην Αθλέτικ Μπιλμπάο. Ο σύλλογος του εξασφάλισε κατοικία στο προπονητικό κέντρο και αποφάσισε να τον πάρει στις τάξεις του παρά το ότι δεν ήταν κανονικός Βάσκος. Από τη στιγμή που είχε γεννηθεί στην Βασκονία, θα μπορούσε να αγωνιστεί κανονικά, ασχέτως με το χρώμα ή το γενεαλογικό του δέντρο.
* Ας ανοίξουμε όμως εδώ μία μεγάλη παρένθεση, για να αποσαφηνίσουμε το ποιος έχει δικαίωμα να αγωνιστεί στην Αθλέτικ!
Ως Euskal Herria ή Βασκονία οι ντόπιοι ονομάζουν τις επτά ιστορικές βασκικές Επαρχίες (Ναβάρα, Αλάβα, Βιθκάγια, Γκιπούθκοα, Λαμπόρτ, Μπάχα Ναβάρα, Σόλα) νότια της οροσειράς των Πυρηναίων που αποτελεί το φυσικό σύνορο Ισπανίας και Γαλλίας. Ωστόσο, υπάρχουν και οι Επαρχίες «Ιπαράλδε» που βρίσκονται στα βόρεια της οροσειράς, σε γαλλικό έδαφος δηλαδή, τις οποίες οι Βάσκοι αναγνωρίζουν ως δικές τους και τις αποδέχονται (σ.σ.: από εκεί προήλθαν παλαιότερα ο Μπισάν Λιζαραζού και τώρα ο Ομερίκ Λαπόρτ). Αρχικά λοιπόν για το ποιος μπορεί να φορέσει την ιστορική φανέλα της είχε να κάνει με το… αίμα και την καθαρότητα της φυλής. Με το ποιος ήταν βέρος Βάσκος δηλαδή!
Είχε να κάνει με την καταγωγή, τη γλώσσα. Αναζητούσαν ένα όχημα που θα έδειχνε το πόσο διαφέρουν από τους υπόλοιπους Ισπανούς, μιας και μεγάλη μερίδα του πληθυσμού τους ουδέποτε ασπάστηκε ηθελημένα την ενότητα. Στη συνέχεια ήρθε το καθεστώς του Φράνκο. Σε εκείνα τα χρόνια η Αθλέτικ έγινε το απόλυτο σύμβολο αντίστασης (αν και όχι όσο οι Καταλανοί με τη Μπαρτσελόνα), για να φτάσουμε στο τώρα, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα είδος ποδοσφαιρικής ταυτότητας, χαρακτηριστικό του club, ένα ξεκάθαρο trademark (σ.σ.: με την θετική έννοια του όρου ως σήμα κατατεθέν και όχι την εμπορική).
Στην αρχή λοιπόν, μόνο από τις επαρχίες που αναφέραμε πιο πάνω, μπορούσαν να παίξουν ποδοσφαιριστές στην Αθλέτικ Μπιλμπάο. Μάλιστα θα έπρεπε να είναι 100% Βάσκοι και οι δύο γονείς. Και τούτο στο ξεκίνημα ήταν τέλειο. Βλέπετε, καθώς ξεκίνησε να εξαπλώνεται το παιχνίδι στην Ισπανία, πάνω από το 50% των παικτών είχαν βασκική καταγωγή, αφού στη δική τους περιοχή πρωτοξεκίνησε το ποδόσφαιρο. Ετσι άρισαν να συρρέουν και τα τρόπαια. Οσο όμως περνούσαν τα χρόνια, το εν λόγω ποσοστό μειωνόταν. Και πάλι όμως το κακό ήταν μικρό. Εφόσον δεν υπήρχαν οι καραβιές των ακριβοπληρωμένων αλλοδαπών να γεμίζουν τα ρόστερ των αντιπάλων, η Αθλέτικ παρέμενε ανταγωνιστική και συνέχιζε να διεκδικεί και να κατακτά τίτλους.
Οσο όμως πλησίαζε το Σήμερα, τα πλαίσια άρχισαν να στενεύουν. Ηδη από τη δεκαετία των 80ς φάνηκαν τα προβλήματα. Το 1984 πήραν το τελευταίο τους πρωτάθλημα και το 1998 τερμάτισαν για τελευταία φορά 2οι. Το πρόβλημα είχε να κάνει με τον πληθυσμό. Οι Βάσκοι υπολογίζονται ότι είναι μόνο 2,5-3 εκατ. παγκοσμίως. Κατά συνέπεια η διαθέσιμη βάση για ταλέντα είναι πολύ μικρή και σε ποδοσφαιρικό επίπεδο υπολογίζεται ότι αυτή τη στιγμή αποτελούν μόλις το 10% όσων παίζουν μπάλα επαγγελματικά στην Ισπανία. Αντιθέτως, ο νόμος «Μποσμάν» του 1996, επέτρεψε στους ανταγωνιστές να ενισχυθούν με όσους ξένους ήθελαν από την Ευρώπη κυρίως, αλλά και γενικότερα απ’ όλο τον κόσμο.
Στην Αθλέτικ διάβασαν τα σημάδια και χαλάρωσαν τα όρια τους. Αφού επέτρεψαν να είναι έστω ο ένας γονιός Βάσκος, έφτασαν στο να μην είναι κανείς. Αρκεί ο ποδοσφαιριστής να έχει γεννηθεί στις δικές τους Επαρχίες, όπως δηλαδή συμβαίνει με τον 20χρονο επιθετικό τους, Ινιάκι Ουίλαμς που έχει Αφρικανούς γονείς (σ.σ.: το ίδιο είχε συμβεί το 2011 με τον Γιόνας Ραμάλιο). Σε αυτό το τελευταίο βέβαια, θα πρέπει ο ποδοσφαιριστής να έχει γαλουχηθεί στις ακαδημίες του συλλόγου.
* Εδώ κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε με τον Ινιάκι...
Με το που βρέθηκε στην «Λεθάμα», την ακαδημία της Αθλέτικ, έβγαλε μάτια, σκοράροντας την πρώτη του σεζόν (2012-'13) με τη Β' ομάδα 31 φορές σε ισάριθμα ματς. Την επόμενη ξεκίνησε με οκτώ γκολ σε 14 αγώνες και τότε ήρθε η προαγωγή για τους Ανδρες. Τον Δεκέμβριο του 2014 έκανε το ντεμπούτο του με τους μεγάλους και έγινε ο δεύτερος μαύρος που φορούσε τα ερυθρόλευκα μετά τον Γιόνας Ραμάλιο (σ.σ.: αυτός δεν τα κατάφερε να μείνει). Σταδιακά άρχισε να παίρνει παιχνίδια, καθώς ο Ερνέστο Βαλβέρδε δήλωνε σε συνέντευξη τύπου «εθισμένος» μαζί του.
Μόνο που για να τον χωρέσει στην 11άδα, τον έβαζε να παίζει εξτρέμ (βασικά στα αριστερά). Εκεί ναι μεν έδειχνε να παλεύει, γυρνώντας ακόμα και πίσω για να μαρκάρει, αλλά βρισκόταν μακριά από τον αγαπημένο στόχο του, την αντίπαλη εστία. Τον Φεβρουάριο του 2015 ήρθε και το πρώτο γκολ. Σε εκείνο το 2-2 κόντρα στην Τορίνο για τους «32» του Europa League έγινε ο πρώτος μαύρος σκόρερ στην ιστορία των Λιονταριών.
Εχει μετρηθεί ότι είναι ο πιο ταχύς παίκτης αυτή τη στιγμή στην Primera Division. Ο νεαρός επιθετικός τρέχει με 35,71 χλμ./ώρα και ξεπερνάει τον Κριστιάνο Ρονάλντο (33,6) και φυσικά τον Λιονέλ Μέσι (32,5). Αυτό είναι το μεγάλο όπλο του, μα όχι το μοναδικό. Στα 21 του ο Ινιάκι αποδεικνύει από ματς σε ματς ολοένα και περισσότερο το πόση καλή μπάλα ξέρει. Τακτικά είναι άρτιος, αλλά πλέον έδειξε ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά αγωνιζόμενος στην κορυφή. Αφού ξεπέρασε έναν σοβαρό τραυματισμό που κουβαλούσε από το καλοκαίρι (είχε σπάσει το πόδι του), τον Νοέμβριο μπήκε με τρελή φούρια. Στο πέρασμα με 3-1 από τη Μπέτις έβαλε δύο γκολ, το ένα με υπέροχο τακουνάκι και πρόσθεσε άλλα τόσα λίγες μέρες αργότερα στο 5-1 επί της Παρτιζάν. Για να έρθει το 2-1 επί της Εσπανιόλ με την απίστευτη γκολάρα του. Πέρασε τη μπάλα αλά Ιμπραΐμοβιτς πάνω από τον αντίπαλο και γύρισε το κορμί 180 μοίρες για να πυροβολήσει πριν αυτή σκάσει στο χόρτο!
Βασικός στην Εθνική Ελπίδων, βρίσκεται ήδη στα πλάνα του Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Το να παίξει στη Φούρια Ρόχα είναι κάτι που δεν θα αργήσει να συμβεί. Ωστόσο, το μεγαλύτερο στοίχημα που έχει κερδίσει είναι άλλο. Πρόκειται για κάτι πιο σημαντικό που ξεπερνάει τις λευκές γραμμές του γηπέδου. Φανταστείτε το πόσο δύσκολο είναι για έναν μαύρο παίκτη να κάνει καριέρα σε ένα club, η φιλοσοφία του οποίου έχει ιστορικά να κάνει με την εθνική ταυτότητα, την καθαρότητα της φυλής. Και ο Ινιάκι όχι μόνο έχει κατορθώσει να γίνει ίνδαλμα με το καλημέρα, μα και να μαζεύει κοινό στις διαλέξεις που δίνει στο πανεπιστήμιο του Μπιλμπάο με ένα θέμα ταμπού για την περιοχή: τον ρατσισμό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου